184
ra havanı qaraldığılnı görüb “burada ağaclar sıxdır, ton-
qal qalamaq olmaz. Gərək tala tapım” deyə fikirləşərək,
yola düşmək istəyəndə helikopterin səsini eşidib dayandı.
Əvvəlcə səsin hansı tərəfdən gəldiyini ayırd edə bilməsə
də, sonradan uzaqdan helikopterin meşənin içində aşağı
endiyini və tezliklə də, yuxarı qalxaraq uzaqlaşdığını gör-
dü. Heç nə başa düşməsə də, “helikopter aşağı enə bilibsə,
orada mütləq tala var” deyə, sevincək halda o tərəfə get-
məyə başladı. Talaya çatmağına az qalmışdı ki, güclü yağış
onu haqladı.
Pedro ağaca söykənib nə edəcəyini fikirləşməyə başladı.
“Burada qalsam yağışdan daldalana biləcəyəm, ancaq vəhşi
heyvanlardan qorunmaq çətin olacaq. Ən yaxşısı açıq talaya
çıxmaqdır. Mən odun toplayıb tonqal yandırana qədər yağış
da kəsəcək”. Pedro bu düşüncəylə qarşısına çıxan quru ağac
budaqlarını toplaya-toplaya helikopterin enib-qalxdığı yerə
doğru irəliləyirdi. Aşıq talaya çıxıb tonqal yandırmaq üçün
münasib yer axtarmaq məqsədiylə ətrafa göz gəzdirəndə
yerində donub qaldı və yığdığı quru ağac budaqları quca-
ğından yerə töküldü. Heyrətdən böyümüş gözlərini gördü-
yü mənzərədən çəkməyərək təəccüblə baxırdı.
Həmin gün
Marid. İspaniya
Silva işlədiyi idarədən çıxıb evə gedirdi. Yol tıxac idi
deyə, dayanmağa məcbur oldu. Başını pəncərədən çıxardıb
yaxınlıqdakı polisdən qabaqda nə baş verdiyini soruşdu:
-Burada nə baş verib?
-Yol qəzası olub cənab. Qəza nəticəsində maşın aşaraq
yolun ortasına düşüb. Onu yoldan götürməyə çalışırıq.
185
-Uzun çəkər?
-Xeyr cənab. Artıq evakuator buradadır. Bir-iki dəqi-
qəyə yolu açacağıq.
Silva əyilərək maqnitafonu işə salıb başını qaldır-
dıqda, bir nəfərin onunla üzbəüz dayanaraq, əlindəki
səsboğucusu olan silahı onu tuşladığını gördü.
-Sizə nə lazımdır? – deyə soruşmuşdu ki, adam heç
nə de mədən Silvanın sinəsinə iki güllə vurub cəld oradan
uzaqlaşdı.
Silva özünə gələndə səkinin kənarında xərəkdə uzan-
dığını gördü. Ətrafında polislərlə təcili yardımın işçiləri
dayanmışdı. Sinəsində bərk ağrı var idi, güclə nəfəs alırdı.
Onu müayinə edən həkimlərdən biri Silvanın ayılaraq dur-
maq istədiyini görüb dedi:
-Sakit olun. Hələlik sizə tərpənmək olmaz.
Polislərdən biri ona yaxınlaşıb:
-Bəxtin gətirib dost. Əgər ehtiyatlı tərpənib qoruyucu
jilet geyinməsəydin, indi anan parçalanmış ürəyi və dağıl-
mış ciyəri olan oğlunun meyidinin kənarında oturub özü
üçün ağlayırdı.
Silva polisin sözlərinə gülümsünərək həkimdən soruş-
du:
-Ciddi bir zədə yoxdur ki?
-Xeyr yoxdur. Lakin atəş yaxın məsafədən açıldığın-
dan bir müddət sinənizdə ağrı olacaq. Nəfəsalma isə
çətinləşəcək. Biz sizi xəstəxanaya aparacağıq. Səhərə qədər
yatıb dincəlsəniz, tam sağalaraq ayağa dura biləcəksiniz.
Silva təcili yardım maşınında hadisə yerindən uzaq-
laşanda polislərdən biri onun xahişi ilə maşınını yaxınlıq-
dakı avtodayanacağa apardı.
Yeddi–səkkiz nəfər üzü maskalı və əli silahlı adam
Abalos küçəsindəki 111-ci evin qarşısında dayanan maşın-
186
dan düşən kimi Lusiyanı öldürmək üçün iri addımlarla evə
tərəf getdilər. Qapıya çatan kimi öndə gedən və gözündə
eynək olan adam təpiklə qapını açdı və silahlılar Lusiyanın
gizləndiyi evə girdilər. Otağa girən kimi ətrafa dağılışıb Lu-
siyanı axtarmağa başladılar. Kimi mətbəxə, kimi hamam-
tualetə, kimi də şkafa baxırdı. Nəhayət, hər tərəfi axtardıq-
dan sonra dəstə rəhbəri Lusiyanın burada olmadığını gö-
rüb Cona zəng vurdu:
-Qız burada yoxdur boss. Əşyalarını da götürüb qaçıb.
-Hər ehtimala qarşı orada gözətçi qoy, bəlkə qayıtdı.
Özünüz isə Türkiyəyə gəlin. Burada mənə lazımsınız.
Başçı:
-Oldu! – deyib, iki nəfərə bir az aralıda tikilmiş hündür
binanın damına çıxıb buraya nəzarət etmələrini tapşırdı.
Qalanları ilə birgə maşına minib oradan uzaqlaşdı.
Karabük. Türkiyə
Üzünə dəyən yağış damcılarından özünə gələndə
bədəninin ağrısını hiss edib sevindi.
-Yaşayıram!
Bir vaxtlar yaşamaq ondan ötrü yalnız əziyyətli
günlərinin dərdini çəkmək üçün bir vasitə idisə, indi ta-
mam başqa cür idi. Ona görə də, başına gələn bu qədər
əzab-əziyyətə və qarşıda onu gözləyən bəlalara baxmaya-
raq sağ qaldığı üçün Allaha şükr etdi. Hər yeri ağrıyırdı.
Əlini ehmalca sifətinə toxundurdu. Burnu qırılmasa da,
üzü qan içindəydi. Alnı şişmişdi. Ona dəyən zərbələri xa-
tırladıqca bədəni daha çox ağrayırdı.
Son yadında qalan başına dəyən zərbəydi. Çevrilib
qoluna baxdı. Yarası sarınsa da ağrıyırdı. Qalxıb oturmaq
187
istədi, bacarmadı. Zədələnən qabırğasından qopan dəhşətli
agrının təsirindən ufuldayıb, əlini qeyri-ixtiyari sağ böyrünə
qoydu və uzandığı yerdən ətrafa göz gəzdirməyə başladı.
Qaranlıqda yaxşı görə bilməsə də, dəhşətli bir yerdə ol-
duğunu anladı. Hər tərəfi ağaclarla əhatəli bir yerdə idi.
Ətrafda tək-tük kəsilmiş ağac gözə dəyirdi.
-Aydındır! – öz-özünə düşündü. Sağ qalmaq üçün
təbiətlə mübarizə aparmalıydı. Bunun nə qədər davam
edəcəyini, başına nələrin gələcəyini bilməsə də, mübarizə
aparmalıydı. Çünki buna məcbur idi. Verdiyi sözü yerinə
yetirmək üçün yarımçıq qalan işini tamamlamalı idi.
Yağış getdikcə şiddətini artırırdı. Ac, yaralı və taqətsiz
olmasına baxmayaraq, sağ böyrü tərəfdən çevrilib üzü
üstə uzanaraq yağışdan daldalanmaq üçün bir yer tap-
maq ümidiylə kolların arasıyla ağaclara tərəf sürünməyə
başladı. Bir az getdikdən sonra taqətdən düşüb dayanaraq
başını qolunun üstünə qoydu və hərəkətsiz qaldı. Artıq
qabırğasının ağrısı dözülməz olmuşdu. Bir müddət belə
qaldıqdan sonra səs eşidib başını qaldırdı və qarşısında
qaranlıqda işıldayan gözləri görəndə canından üşütmə
keçdi.
Soyuq külək və yağışın təsirindən onsuz da sümük-
lərinə qədər üşüyürdü və indi belə üşüyə-üşüyə bu üşüt-
məni necə hiss etdiyinə özü də təəccübləndi. Parıldayan
işıqları saymağa başladı. Altı dənə idi. Deməli, üç canavar-
la qarşı-qarşıyaydı.
-Bu da axırı! – deyə pıçıldadığı vaxt canavarlar onu
parçalamaq üçün hücuma keçdilər. Aralarındakı məsafə
get-gedə qısalırdı. Beş metr, dörd metr, üç metr, iki metr,
bir metr və...
Dostları ilə paylaş: |