Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
164
tələsə ona danışdım. Həminki Hacı əmiydi – mehriban, təmkin‐ li, müdrik... – Şəxsi işimi almağa gəlmişəm. Yoxsa məni yenidən hərbi xidmətə çağıracaqlar – dedim. Evləndiyimi, hərbi komissarlığın çağırışı, iş yerlərim, dolanışığım barədə uzun‐uzadı xeyli dərdləşdik. Partiya‐komsomol sistemi dağıldıqdan sonra, Hacı əmi hü‐ quqşünas olduğundan prokurorluğa daxil olmuş, uzun müddət Qarabağ Hərbi Tribunalında işlədikdən sonra isə Respublika Hərbi Prokurorluğunda müstəntiq işinə keçmişdi. O, qabaq stolunun daxılını çəkib mənim şəxsi işimi stolun üstünə qoydu. – Sizin idarənin işinə əvvəlcə mən baxırdım. Qovluğunu görəndə səni istintaqdan çıxartdım. İndi bu qovluğu sənə ver‐ məyim cinayətdir, amma bağışlana bilən cinayətdir, xeyirxah cinayətdir – gülümsündü. Götür və burdan lap uzaqlara qaç, Allah işini avand eləsin. Məndən də hamıya salam de. Ağəlidən muğayat ol, qoyma çox dərd çəksin, o çox yaxşı insandı. Loğ‐ man kişini görərsən – telefonunu verərəm indi – “Qala” kiçik müəssisəsinin sənədləri ondadır, sənədləri ondan götürərsən. Bilirdim ki, nə vaxtsa sənədlərinin dalınca bura gəlib çıxacaq‐ san, amma öz aramızdı, yaman gec gəldin, gözüm yolda qal‐ mışdı, iş yerimi də bu günlərdə dəyişməliydilər... Loğmanın telefon nömrəsini verdi, cibimə məcburi pul basdı. Qucaqlaşıb ayrıldıq. Uça‐uça sənədlərimi Mülki Müdafiə Qərargahına gətirdim. Kadrlar şöbəsinin rəisi ilə birlikdə qərar‐ gah rəisinin qəbuluna girdik. – Yaxşı, demək doğruymuş – qovluğumu vərəqləyərək dil‐ ləndi. Deməli belə, Abutalıbov, – kadrların rəsinə göstəriş verdi – leytenant Mehtiyevə baş leytenant rütbəsi verib Mingəçevir Regional İdarəsinə zabit göndərirsən, elə et ki, telefonaqramma bu gün onlara çatsın. İndi gedə bilərsən, baş leytenant Meh‐ tiyev, səni təbrik edirəm, uğurlar!
165
Bütün rəsmiyyəti (hələki mülki işçiydim) unudaraq Gülağa müəllimin üzündən öpüb, uşaq kimi sevincək otaqdan çıxdım. Afətimə, doğma Mingəçevirimə tələsdim... Möhlət vaxtıma az qalmışdı. Gözlədiyimiz həmin telefo‐ noqramma gəldi – “Baş leytenant Mehtiyev hazırlıq şöbəsinin baş zabiti vəzifəsinə təyin edilsin”. Telefonoqrammadan çıxarış rəsmi olaraq komissarlığa göndərildi. Beləliklə, ikinci dəfə çöl‐ lərə düşmək qarğaşasından yaxa qurtardım. Əslində, indi təyin olunduğum iş də elə həqiqi hərbi qulluq hesab olunurdu – am‐ ma, çöllərdə yox, şəkililər demişkən, “ağzımın içində”. Kapitan rütbəsinədək burada işlədim. Hərbi kontrakt müd‐ dətim bitdi və orduda qalmaq istəmədim. Şəxsi biznesdə özü‐ mü yenidən sınamağa qərar verdim. Bu aralar bir oğlum da dünyaya gəlmişdi, adını Kənan qoymuşduq – Afətin babasının adını. Atam, öz adının sağ ikən nəvəsinə qoyulmasına razı ol‐ mamışdı. Bunları qeyd etməkdə məqsədim, kitabın vərəqlərini boş şeylərlə doldurmaq deyil, sadəcə, səkkiz illik Mingəçevir həya‐ tımın mənasız ötmədiyini, əksinə, gərəkli işlərlə məşğul olmağa vaxt tapdığımı bildirmək istəyimdəndir. Həm də, bu 8 illik həyatım, gələcəyimə gedən yolun astanasıydı. Kim bilir, həyatı‐ mın keşməkeşli anlarını yazmaq şansım bir də nə vaxt olacaq‐ dır. Amma başqa bir niyyətim də dünyada xeyirxah insanların hər addımda qabağıma çıxdığını qeyd etməkdir. Allah heç vaxt həmvətənlərimizin ürəyindən insanlığı almasın. ...Mingəçevirin ən simvolik yerlərindən biri “Alman qəb‐ ristanlığı” deyilən yerdir. Bura su anbarının tikintisi zamanı iş‐ lədilən alman əsirlərinin qəbristanlığıdır. Elə məzarlar var ki, iki‐üç meyid bir məzarda basdırılıb. Ağlıma gələn növbəti ax‐ maq fikir bu baxımsız hala düşmüş qəbristanlığı təmir etmək oldu. Çünki, “Qala” kiçik müəssisəsinin möhür və ştampına gündə ən azı əlli dəfə baxıb keçən pullu günlərimə görə köks
166
ötürürdüm. Hətta, alman səfir Kristian Zibekə məktubla müra‐ ciət də etdim, məramımı bildirdim, real vəziyyəti və eskiz layi‐ hələrimi göndərdim. Təklifim bəyənildi və təmir üçün Alma‐ niya dövləti pul ayırdı. Uzun fasilədən sonra ilk mühəndis uğurum məni ruhlandırdı. Xırda tikinti, təmir işlərini görməyə başladım, briqada yaratdım, özümə ofis kirayələdim. Artıq yox‐ sulluq günləri geridə qalmış, firavan günlər bir‐birini əvəz edir‐ di. Pul qazanmaq üçün əsl zəmanə yetişmişdi. Getdikcə biz‐ nesim şaxələnirdi. Artıq Mingəçevir mənə darlıq edir, iş imkan‐ larımı paytaxta daşımaq zərurəti meydana çıxırdı. Bakının Qaradağ rayonunda 2 hektar daş karxanası aldım – tikintiləri daşla indi özüm təmin edirdim. Karxanaya yaxın olan Sahil qəsəbəsində üzlük daşları istehsalını da qurdum. Tikinti işləri‐ nin geniş vüsət almasını nəzərə alaraq taxta, plastik və alümi‐ nium profillərdən qapı‐pəncərə istehsalı sexi və mebel istehsalı da çox keçmədi ki işə düşdü.
Yüyrək danışmaqdan dilimə dolama çıxdı... Ancaq bu son yüyrəkliyim olacaq. Çünki, ağını çıxardığımı özüm də anla‐ yıram və yazıçı olmadığımı, bunun nə vaxtsa mümkün olmaya‐ cağını da səmimi qəlbdən təsdiq edərək mətləbə gəlirəm. Bəli, səkkiz il Mingəçevirdə yüyrək həyat yaşadım. ...Övladlarım günbəgün böyüyürdülər. Afət bir qədər kö‐ kəlmiş, mənim saçlarıma isə dən düşməyə başlamışdı. İndiyə‐ dək həkimə getməyən Fərhada, həkimlər indi pəhriz yeməkləri, xüsusi iş rejimi ilə işləməyi tövsiyə edirdilər. Artıq ürək sanc‐ maları, qan təzyiqi, baş ağrıları ilə əlaqədar həkimlərə müraciət etməyə başlamışdım. Dünyada qorxduğum yeganə şey iynədir – həkim iynəsi. İynəyə özümü hələ də alışdıra bilmirəm və mə‐ nim üçün güllə ağrısı, iynə sancmasından min dəfə yaxşıdır. Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|