Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
188
olma, yaxşıyam, işində ol” – dedim. Diqqətinə söz ola bilməzdi, hərdən tək olanda, söhbətimiz daha da məhrəm olanda, mənə “Fərhad əmi” deyə müraciət edərdi. Amma indi həqiqətən tək qalmaq istəyirdim. Çoxdandır ki, bulvara gəlmirdim. Sürətlə gedən abadlıq və tikinti işlərini nəzərə almasaq, bulvar elə əvvəlki bulvar idi. Yenə qoca qarılar qabaqlarında tum satır, cavan cütlüklər skam‐ yalarda bir‐birilərinə sarılmışdılar. Tələbəlikdə olduğu kimi bir stəkan günəbaxan tumu aldım, dənizin məhəccərinə söykənib mavi Xəzərin sularına dikildim. Tumları çırtlayıb Xəzərə tulla‐ yırdım. Sanki verginin acığını Xəzərdən çıxırdım. Bu saat Vətə‐ nimin torpağı, havası, suyu, adamları mənə yad idi. Elə bil düşmənimin dənizini kirlədirdim. Xeyli o baş‐bu baş gəzdim. Dincimi almaq üçün boş skamyalardan birində oturdum. Qoca‐ lıb əldən düşmüş iki it qarşımda çöməltmə şöngüdü, istidən di‐ lini çıxarıb aramsız ləhləyirdi. İtlərin nəbzinin insanınkından sürətli döyündüyünü mən indi görürdüm. İtin bütün dərisi nəbzə uyğun olaraq ətinin üstündə başa‐arxaya doğrü hərəkət edirdi. Gözlərindən ac ol‐ duqları görünürdü, yazığım gəldi. Sabirin sözü yadıma düşdü – “Bu ya doyub, ya acından ölür, ya da dirənib” – birini yeməyə dəvət edərkən, – “Yox, yemirəm, aclığım yoxdur” – de‐ yəndə həmişə belə deyərdi. İndi bu itlər də ya ələbaxımlığa öyrəşib, ya da acdırlar – düşündüm. Yaxınlığımdakı peraşki sa‐ tan kişidən 6 peraşki aldım. Görənlərdən ayıb olmasın deyə – “Camaat qarnına yeməyə yemək tapmır, bu harınlamış isə itlərə peraşki yedirir” – demələrindən, bir də çörəyi yerə tullamağın günah olduğundan peraşkiləri doğrayıb skamyanın arxasına – otluğa tullayırdım. İtlər acgözlüklə tikələri birbaşa udlağa ötürürdülər. Demək acıymışlar. Əlavə dörd dənə peraşki aldım, “bismillah” deyib yenə itləri yedizdirdim. Deyəsən bir qədər doydular, indi qarşımda üz‐üzə uzanıb bir‐birinin pəncələrini,
189
ağzını yalayırdılar. Quyruqlarını yellətdikcə hərdən şalvarımın balağına toxunurdular. Xatirimdədir, lap balaca olarkən irıxdın 46
bir itimiz var idi, indi adı yadımdan çıxıb. Atam onu da elat sürüsündən almışdı. O vaxt kolxozun iki nümayəndəsi keçi qəzili yığmaq üçün ev‐ev gəzirdilər – hələ indiyədək də bilmi‐ rəm ki, bu “qəzil norması” nə üçün idi, neyniyirdilər bu keçi qəzilini. İtimiz zənciri qırıb qəzil yığan Mütəllim kişini baldırın‐ dan tutmuşdu. Sonra o iti başqasına verdik, orada da bir nəfərə ziyanlıq etdiyi üçün sahibi onu güllələmişdi. Gəzintidən qayıdan gəmi sahilə yan alırdı. Minmək istəyən yeni qrup sıraya düzülmüşdülər. Yadıma tələbə vaxtı olmuş bir əhvalat düşdü. Bir gün sinif yoldaşım Məğrur – Allah ruhunu şad eləsin, Qarabağ döyüşlərində o da şəhidliyə qovuşdu, kən‐ dimizin yeganə şəhididir, – həyatında ilk dəfə Bakıya gəlmişdi. Olduqca məzəli, gülərüz, şən oğlan idi. Səmərqənd, mən və Məğrur yaxşı yeyib‐içəndən sonra bulvara gəzməyə çıxmışdıq. Bax elə bu gəmiyə minib dənizi xeyli gəzdik. Gəminin sipərinə söykənib dənizə baxan qüssəli bir qızı gözü yaman tutmuşdu. Bir‐iki dəfə yaxınlaşsa da qız tutduruq verməmiş, “atval” ver‐ mişdi. Gəmi sahilə yanaşanda hələ də çöməlib dənizə baxan qı‐ zın arxasına özünü möhkəmcə sürtdü. Qız – “Yolunu düz keçə bilmirsən, чушка несчастный!?” – acıqlandı. Məğrur – “Çuşka sənin kimi gözəli atıb getmiş sevgilindir, sənə tək və bikef dur‐ maq heç yaraşmır axı, neyniyim, kənddə qızları biz belə bişi‐ ririk” – yalandan demişdi. Məğrur görünür düz 12‐dən vur‐ muşdu, qız gülə‐gülə onun qoluna girib sahilə çıxdı. Məğrur cibimizdəki pulların demək olar ki, hamısını alıb qızla şəhərə kefə getmişdi. Həmin gün bulvardan Yasamala – yataqxanaya‐ dək piyada getmişdik. Məğrur pulumuzun hamısını qıza xərc‐ ləyib bizi on gün ac qoymuşdu.
46
İri, yekə.
190
İlk dəfə Afətlə gəzintiyə də bulvara çıxmışdıq. Nə almaq istəsəm də “istəmirəm” deyərək məni hövsələdən çıxarmışdı. Əlacsız qalıb kinoya getmişdik və ilk dəfə əlini orada ovcuma almışdım, ona ilk sevgi etirafı kimi əlini öpmüşdüm. Telefonumu götürüb Afəti yığdım. – Necəsən kraliçam, nə iş görürsən, balalarım neyləyirlər? – Yaxşıyıq, tənək dolması bükürəm, sən necəsən? – Oturmuşam bulvarda, ilk dəfə görüşdüyümüz həmin skamyada. Yadındadır, deyirdin ki, peraşki istəmirəm, deyirlər içindən siçan quyruqları çıxır. Həmin peraşki satan kişi hələ də yaşayır. İstəyirsənsə bir az alıb sənə də gətirim? – Yox, evdəkiləri heç yeyirsiniz ki? – Bir şey lazımdır, nəsə qulluğundan, əmrindən varmı? – Sağlığın bəsimdi, özünü gündən qoru, Bahar “ata... ata..” deyir, eşidirsən? – Öp mənim sonbeşiyimi, axşama dolma payımı saxla. Hələlik, öpdüm qönçə yanaqlarından. Sağ ol. Telefonu cibimə qoydum. Afətin bir şeyi də xoşuma gəlir ki, heç vaxt – “hardasan?”, “nəyə getmisən?”, “o kimdir?”, “niyə?” – soruşmaz. Aramızda qarşılıqlı etibar və sevgi vardı. Həmişə adımı yüksək tutar, işdən evə yorğun gələndə uşaqları sakitləşdirər, bir sözlə istədiyim kimi qulluğumda durardı. Belə qadını əldə çıraq gəzsən də tapa bilməzsən. Yeganə çatışmayan cəhətim, arvad‐uşaqla toya, gəzintiyə, qonaqlıqlara, alış‐verişə getməyi sevməməyimdir və Afətin ancaq belə şeylərin üstündə hərdən ağız büzməyi vardı... – Qardaşoğlu, olarmı bir az yanında oturum..? – əlində bel tutmuş ağsaqqal bir kişi mənim yanımda dayanmışdı. Arıq, ovurdları batıq bu kişi əsl kənd adamıydı, hələ başında təvərə kepkası da var idi. – Əlbəttə olar, əmican, gəlin əyləşin – deyib bir az da yana çəkildim.
Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|