Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
185
aldıqları məbləğin kiçik bir faizini mükafat kimi verirdilər, hamısını – “paketə oturtmuşdular”. “Yuxarıların” qəbuluna düşdüm. Kompüterdə əvvəlki illər verdiyim və indi tələb olu‐ nan məbləğlərin hamısını açıqca üzümə “oxudular”. – Lap istəyirsən verəcəyin pulların nömrələrini yaz götür, istəyirsən Milli Təhlükəsizlik Nazirliyinin əməkdaşlarının işti‐ rakı ilə gətir ver, istəyirsənsə verdiyin pullardakı barmaq izlə‐ rimi götür... “Yuxarıların” göstərişidir, deyilən məbləğ sizdən alınıb dövlətə keçirilməlidir. Bu müzakirə olunmayan məbləğ‐ dir və ödənilməsi məcburidir, heç bir qəpik də aşağı düşməyə yerimiz yoxdur. – Sizdən də “yuxarı”sı var? Bəsdirin, a kişi! Vallah, belə çox getməz, insafı, ədaləti itirirsiniz. Bir gün bizim başımıza vurduğunuz çomaq, sabah öz başınızda sınacaq. Allahdan qor‐ xun, dünyanın harasında görünüb bu cür insafsızlıq? Adamı bezdirirsiniz, az qalıb ki, vətəndaşlıqdan imtina edib ölkəni tərk edək.
– Ölkəni tərk etmək istəyinizdən də xəbərimiz var, nə qə‐ dər qazandığınızdan da. Siz elə bilirsiniz bu qədər qaçqına, şəhid ailəsinə, idmançıya bağışlanan pulsuz evləri, maşınları təkbaşına dövlət çatdıra bilər? Sökülən binaların sakinlərinin başqa yerlərdə mənzillə təmin edilməsi elə bilirsən havayı başa gəlir? Siz bu ölkənin vətəndaşı deyilsinizmi? Öz qardaş‐bacıla‐ rınıza yardım etmək istəmirsinizmi? – Onda, ƏDV 45 kimi bir maddə də ayırın, adını da qoyun “Sosial Xeyriyyə Fondu” və 30% də vergi tutun, görün onda sizə “gözün üstə qaşın var” deyən olarmı? Amma rüşvəti xey‐ riyyə adıyla almaq nə dinə, nə insanlığa, nə də insafa uyğun gəlmir axı... – Əşşi, gündə bir beynəlxalq təşkilatın nümayəndəsi gəlir.
45
186
Sən bilirsən onun buradakı xərcləri nə qədərdir? Xeyrimizə çı‐ xarılan bir beynəlxalq qərar heç bilirsən neçəyə başa gəlir? Elə bilirsən təkcə bizdədi rüşvət? Rüşvət, dövləti idarəetmənin ən səmərəli yollarından biridir, qardaş. Bəlkə düşünürsən ki, Qarabağı hərb yoluyla alacağıq? Ay hay! Erməni‐rus ittifaqını ancaq rüşvətlə qərarından döndərmək olar, kişi... – Siz dəli olmusunuz, lənət şeytana... Ölkə qüdrətlənmə‐ lidir, hökumət arxasında xalqın dayağını hiss etməlidir. Sən isə, nəyə qulluq etdiyini heç özün düz‐əməlli anlaya bilmirsən. – Varlananlar dövlətin nəzarətində olmalıdırlar ki, gələ‐ cəkdə təhlükəyə çevrilməsinlər. Dövlət ildə bir dəfə iş adam‐ larının “damarlarını yoxlayır və lazımi miqdarda qan alır” ki, artıq qan yazığın beyninə vurmasın. Nə tez unutdunuz Gəncə, Lənkəran qiyamlarını? Bilmirdilər pulu nəyə xərcləsinlər. Ha‐ mınızın beynində hakimiyyət xəstəliyi, şöhrətpərəstlik var. Ar‐ tıq pul isə insanı bu səmtə yönəldir. Odur ki, “dövlət çevrilişinə cəhdlər”in qarşısı vaxtında alınmasa, onda gərək, dövlət gündə bir burnu fırtılıqlının nazıyla oynasın. Sizə hörmətimiz isə o olar ki, altmış minlə canınızı qurtarasınız. “İstəyirsiniz özünüz baxın” – noutbukunu mənə tərəf çöndərib cədvəldəki qrafanı göstərdi. Doğrudan da şirkətimizin adının qarşısında bu cür qeyd var idi – 80.000AZN (60.000AZN). – Bu son güzəşt həd‐ didir! Gedin fikirləşin. Gör sizin xətrinizə nə böyüklükdə dağ‐ dan aşağı düşdük. – Sizi o böyüklükdə dağa mən çıxarmamışdım... Əlinizdən nə gəlirsə beş qaba çəkin! Mən bu qədər pulu verməyəcəyəm! – hirslə ayağa qalxıb əlimi qapının qulpuna atdım. – Axşama qədər razılığınızı gözləyəcəyik. Yoxsa “B planı”a keçməli olacağıq. Sabahdan hesabınız dondurulacaq və xrono‐ metraj göndəriləcəkdir, bu isə əlavə xərclər deməkdir. Bu da mənim vizit kartımdır, axşam saat 5‐dək zənginizi gözləyəcə‐ yəm. Salamat qalın, gedə bilərsiniz.
187
– Dedim ki, verməyəcəyəm! Nə edə bilirsinizsə çəkinmə‐ yin, edin. Mən qanunla işləmək istəyirəm, qardaş..! – Yaxşı. Onda özünüzdən küsün. – Xox gəlirsiniz? Heç tövrünü də pozmadan aramla: – Biz xox gələcək cılız insanlar deyilik. Sizə yaxşı yol. Bir daha görüşəcəyik – dedi. ...Sürücüm məni Vergilər Nazirliyinin qarşısında maşında gözləyirdi. Maşına minib, – “Dənizkənarı parka sür” – dedim, bir az dincəlmək, hava almaq istəyirdim. “Domsovet”in qarşı‐ sında maşını saxladım. Cibxərcliyi verib Əlini buraxdım. – Sən get işində ol, 3‐4 saatlığa azadsan. Saat 6‐da zəng edərsən, getməmiş olsam, gəlib apararsan – deyib bulvara doğru yeridim. Əlinin 23 yaşı var idi. Yuxa kimi ürəyi vardı, yaraşıqlı, şən oğlan idi. Məni çox sevdiyini bilirdim. Hətta bir neçə dəfə digər kolleqalarımla görüşərkən, mənim barəmdə sürücü yoldaşla‐ rına deyəndə eşitmişdim – “Müdir belə olar ey.., yoxsa sizinki‐ lər, elə bil un çuvalıdırlar – xəsis, xəşəlqarın... Sanki uca dağları bunlar yaradıblar. And verirəm öz vicdanınıza, düzünü deyin, hansınızın müdiri əl verib bizimlə görüşər? Amma mənim şefim müdirlərdən qabaq sizinlə görüşür, hələ yemək pulunu da verib – “Gedin yaxşıca yemək yeyin”, – deyir”. Mən də onu öz balam kimi çox istəyirdim, evimizin bir üzvü kimiydi, evin bazarlığını, uşaqların məktəb, hazırlıq yükünü o çəkirdi. Ya‐ dıma düşəndə mən də onun ailəsinin hər dərdi ilə maraqlanar, əlimdən gələn yardımı əsirgəməzdim. Bilirdim ki, şəhərdə istə‐ diyi qız var, odur ki, onu buraxanda “çiçəyi çırtladı”. Tez‐tez verdiyim “cibxərcliyi” də – “Qoy korluq çəkməsin” istəyimdən idi. Amma, – “Özünüzü yaxşı hiss edirsinizmi, bəlkə sizinlə qalım?” – deyə soruşmasaydı ondan inciyərdim. İki dəqiqə son‐ ra zəng vurdu – “Fərhad əmi, siz yaxşısınız, bəlkə..?”. “Narahat
Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|