Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
191
– Yaman istidir, bala, suyu da saatla verirlər deyə ağacları‐ mın bir neçəsi yanıb. Ağac da körpə kimidir, yeməyini‐içməyini kəsdinsə, inkişafdan qalır. – Bağbansınız deyəsən? – Bəli, oğul, bax o işıq dirəyindən bu hovuzadək olan sa‐ həyə mən baxıram. Əkib‐becəririk, yay gələndə hamısı susuz‐ luqdan tələf olur, adamın çəkdiyi əziyyətinə heyifi gəlir. – Bağbanlıq adamı cavan saxlayan peşədir, həmişə arzu‐ sunda olmuşam səhərdən axşamacan torpaqda eşələnməyin. Am‐ ma indi oturmaqdan piylənmişik, iki təpcək qazandan sonra təngnəfəs oluram, torpaqdan yaman uzaq düşmüşəm, əmi... – Oğul, bayaqdan gözüm səndədi, itləri yedirdəndə də abırlı tərpənirdin. Eləsi var ki, tikəni göyə tullayıb iti oynadır, verdiyini elə verir ki, qoy hamı görsün. Sən isə gizlin yedirdin, “bismillah” deyib Allah xatirinə verdin, neməti ayaq altına tullamadın... – Ay maşallah. Ağsaqqal, yaman diqqətliymişsən ha... Şə‐ hər adamına oxşamırsan. – Oğuzdanam, oğul. Amma yeddi ildir ki, şəhər adam‐ larının tapdağı altındayam... – Tapdaq altında niyə, əmican? – Sən də, mən də buralara yadıq, oğul. Yüz il də yaşasaq, buralara öyrəşə bilmərik. – Adın nədir, ağsaqqal? – Aşralı. – Mənimki isə Fərhaddır, Qubadlıdanam. Bəs nə yaxşı Oğuz kimi gözəl yeri qoyub buralara gəlib çıxmısınız? – Uzun söhbətdir, bala. Şəhərin Oğuza oxşayan yeri bircə buradır, ona görə də başımı elə buralarda girləyirəm. Bulvarı bağıma da çatmaz, amma, baxma, hərdən bülbüllər oxuyanda lap Oğuz meşələrinə oxşayır. Bircə zəhrimara qalmış revma‐ tizmam bu dənizin rütubətini götürmür. – Kimin var yanında, kimlə qalırsan?
192
–Heç kim, tək‐tənha... – Oğuldan‐uşaqdan yoxundurmu? – Var, ay oğul, amma olmaz olaydılar... İki oğlum, bir də bir qızım var, oğlanlarımın biri Rusetdə, biri türmədə, qızımsa rayondadır. Nəysə, məni tərpətmə. Sənin nəyin var, nə işin qul‐ pundan yapışmısan? – Məndə isə əksinə – iki qız, bir oğlandılar. Sahil qəsəbə‐ sində yaşayırıq, tikintiylə məşğulam. – Allah balalarını saxlasın, oğul. İki xeyirli qız böyüdüb ərə verən valideynlər cənnətlə müjdəlidirlər, Allah arzularına çat‐ dırsın balalarını da, səni də. – Allah razı olsun səndən, Aşralı əmi. Əmək haqqı‐zad normaldırmı, dolanışığa bəs eliyirmi? – Tək adamam, bircə, evin 100 manat kirayəsidir. Şükür tanrıya, şikayətim yoxdur, dolanıram... Ayda 200‐220 manat əlimə təmiz alıram, hərdən mükafat‐zad da yazırlar. – Üzr istiyirəm, əmican, bəs yoldaşınız yoxdurmu, yoxsa rəhmətə gedib? – Yox oğul, rəhmətə getsəydi nə vardı ki, durur, qızımla rayonda yaşayır... Aşralı kişinin həyat tarixçəsini qurdalamaq ürəyimdən deyildi, odur ki, qurdalamadım da. Amma görünən, əzizlərin‐ dən məmnun deyildi. Aşralı: – Niyə pəjmürdəsən, bayaqdan fikrin dağda‐arandadır, nəyəsə hirslənmisən? – Yox, elə‐belə, bir az hava almaq istəyirdim – hər şeylə ma‐ raqlanması xoşuma gəlmədi deyə bir az soyuq cavab verdim. Aşralı kişi bir qədər aralıda kimisə görüb yerində qurcux‐ du – “Yenə içibsə, başlayacaq kafir oğlu. Adamı mülhaz 47 et‐ 47 Güzəşt etmək, yola vermək. 193
məklə heç işi yoxdu, vicdansızın...” – dilinin altında mızıldandı. Sağollaşmadan belini əlinə alıb aralanmaq istəyirdi ki, sifəti iç‐ diyi çaxırdan qıpqırmızı qızarmış 35‐38 yaşlarında cavan bir oğ‐ lan hələ bizə çatmamış əl‐qolunu yelləməyə başladı: – Yenə oturmusan, a kişi, niyə işləmirsən? Niyə camaatı istirahət eləməyə qoymursan? Aşralı qorxa‐qorxa: – Malik müəllim, su gəlmir, bayaqdan arxı təmizləyirdim, elə indicə bir az oturub dincimi almaq istiyirdim ki, siz gəl‐ diniz... – Əyə, yekə kişisən, abırın‐həyan olsun, sən nə sırtıq adam‐ san, bəsdir da..! Nə vaxtadək sənin nazınla oynayacağam, işlə‐ mək istəmirsən, de, tullayaq bayıra, o qədər yalvaranlar var ki... – Ay oğul, axı niyə bu qədər nifrət edirsən mənə, toyuğuna “kiş”mi demişəm sənin? Başımı salıb aşağı işimi görürəm. İndi su gəlmirsə, günün altında dayanıb qaraltmayacağam ki özümü... – Sənin bədəsil oğlanların qırılsın elə, məndən sənə oğul olar? Sənə iş tapşırmışam, canın çıxsın deyiləni elə, su gəlmir dəstamaz aldığın aftafa ilə suvar, ağacın dibinə işə... Malik son sözündən xoşhallanıb gülümsündü. İçdiyi ça‐ xırın iyi adamın ürəyini bulandırırdı. O, ağsaqqal kişiylə əməlli‐ başlı “mırt tuturdu”. Hirs başımı çartladırdı. Ayağa qalxma‐ ğımla boynunu əlimə almağım bir oldu (dostlarım elə bu xa‐ siyyətimə – hər şeyə “burun soxduğuma” görə mənə “dəli kürd” deyirdilər). Boynundan basıb skamyaya oturtdum – “Sə‐ nin var‐yoxuna lənət, eşşək köpək oğlu!” – deyib onu var gü‐ cümlə boğdum. Dili bayıra çıxmış, sifəti isə göyərirdi. Aşralı onu əlimdən almağa çalışır – “Ay bala burax.., əlini zibilə bu‐ lama.., peşimançılıq eliyərsən... Ay Fərhad.., burax qadan alım, oğul.., burax sən Allah.., axı öldü zalımın balası...”. Əlimi boğa‐ zından çəkdim, bədbəxt səndirliyərək skamyanın arxasına –
Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|