Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
215
ağac torpağa, torpaq suya, hava günəşə, bərəkəti isə sənə əma‐ nət. Biz əkdik, halal ruzinin bərəkətini sən özün yetir...” ...İndiyədək belə rahat yatdığımı xatırlamırdım. Artıq 5 gün idi ki, Oğuzda dincəlirdik. Gecələr telefonu “səssizə” qo‐ yub yatırdım. Səhər‐səhər quşların cəh‐cəhinə yuxudan oyan‐ dım. Telefonuma baxdım, 23 cavabsız zəng gəlmişdi, kilidi açdım. Nağı, Sabir və sürücüm Əli zəng eləmişdi, saata baxdım saat 11 idi. Nağıya zəng elədim, oğlu Baysal cavab verdi – “Fərhad əmi, atam öldü.., yetim qaldım..!” Ürəyimə elə bil biz soxdular, gözümün önündə hər şey qaraldı, kürəyim göynədi... – Nə danışırsan, Baysal, niyə öldü, necə yəni öldü?! – yor‐ ğanı üstümdən atıb yerimdən dik atıldım. – Durduğu yerdə.., heç nədən, çayxanada, başını stolun üstünə qoyub dünyasını dəyişib... – Bu nə zarafatdı edirsən, düz əməlli başa sal görüm nə danışırsan, içmisən sən?! – Baysala çığırdım. Səsimə atam və Afət içəri girdilər. Danışığa diqqət kəsil‐ dilər, ciddi bir şey olduğundan əmin idilər. Baysal:
– Heç nə bilmirəm, Fərhad əmi, məni tək qoyma, qurbanın olum, tək qoyma məni, qorxuram... – Yaxşı, özüm indi məşğul olaram – telefonu söndürdüm. – Deyir – “Nağı ölüb” – yazıq‐yazıq atama baxdım. Telefonda Sabiri yığdım. – Doğrudur?! – kəsə soruşdum. – Hə... – dedi. – Niyə, nədən ölüb? – Çay içdiyi yerdəcə, qəfildən.., deyəsən böyründə qəlpə qalıbmış, yadına gəlir bir dəfə yaralanmışdı, elə bildik ki, elə‐belə şeydir... Qəlpə ürəyinə “yeriyib”. Meyidi ekpertizada‐ dır, yarmağa qoymadıq, amma həkim təsdiq edir ki, çox güman qəlpə qalıbmış... Hardasan?
216
– Oğuzdayam, indi çıxıram... – dedim. Paltarımı geyindim. Bəkiri çağırtdırdım, sabah uşaqları Pirqulu, ya da Bakıya yola salmağı tapşırdım. Yemək yemədən Bakıya yola düşdüm... Yolboyu Nağının nadir hallarda gülən üzü gözlərim qar‐ şısından getmirdi. Yol polisi işçiləri maşını saxlatmağa cəhd etsələr də, onlara fikir vermir, sürəti azaltmırdım. Qurumuş nəzərlərimi yolun ağ, qırıq‐qırıq xəttlərinə zilləyib şütüyürdüm. Mərəzə postunu bağlamışdılar, görünür arxadan xəbər vermiş‐ dilər. Maşını kənara verib düşdüm, yaxınlaşan iki nəfər polislə görüşdüm. – Sənədlərinizi! Niyə sürətli gedirsiniz, vətəndaş? – əsə‐ biydilər. Bu quru rəsmiyyətdən acıqlandım, ancaq günahkar olduğumdan astaca dilləndim: – Dostum qəflətən rəhmətə gedib, yasına tələsirəm. – Allah rəhmət eləsin, amma yolda olanların da dostu, yaxını var axı, bir az ehtiyatlı sürmək məsləhət deyilmi? – Günahkaram, amma üzrlü hesab edin. Cəriməsini ödə‐ məyə hazıram, təcili getməli olduğumu nəzərə almağınızı xahiş edirəm. – Başa düşürük, ancaq 3 yerdə radara düşmüsünüz, pro‐ tokol yazmalıyıq, həm də maşın “bala” düşür. – Nə lazımdırsa edin, amma tələsin, xahiş edirəm – onları tələsdirirdim. Məni posta apardılar sürücülük vəsiqəmdən başqa bütün sənədlərimi qaytardılar, əvəzində talon verdilər. Maşınım yenə şahə qalxan at kimi yerindən götürüldü. İnspektor başını yırğa‐ layaraq arxamca baxdı.
* * * 217
Nağının yaşadığı tikinti sahəsinin həyəti adamlarla dolu idi. Mənim iş dostlarım, Nağını tanıyan iş adamlarının çoxusu da burada idi. Yaşar və Sabir mənə yaxınlaşdılar, görüşdük, yuxusuz səngər keşikçilərinə oxşayırdılar. Sabir:
– Meyidi indicə gətirdik, qəlpədəniymiş... Baysal ağlamaqdan şişib qızarmış gözlərini silə‐silə boy‐ numa sarıldı, ağlamaqdan doymuşdu, danışa, hıçqıra bilmirdi: – Atam öldü, Fərhad əmi.., mən indi neyləyəcəyəm..? – Özünü toxtaq tut, indi evin kişisi sənsən, – dedim. Amma mən özümü toxtaq tuta bilmədim, gözlərimdən axan yaşı saxlaya bilmirdim. “Canım qardaşım mənim, üç oğulu, dilsiz‐ağızssız Zəhranı kimsəsiz qoyub getməyin vaxtıydımı heç..? Bəs yerini kim əvəz edəcək indi? Yenicə gün görməyə başlamışdın, nə tez yorul‐ dun? Belə də qəfil ölüm olarmı, ölümü niyə bu qədər adiləşdirdin? Adam bir ay xəstə yatmazmı heç, sevib‐sevənlərinlə vidalaş‐ madan ayrılmağı necə sığışdırdın mərdliyinə? Nağı, səni itirməklə çox şeyimi itirdim, qardaş. Mənim dost ailəsinə baxan yaşımdımı, sənin ölən vaxtınıydımı?” Bizi Yaşar ayırdı. İçəridən qadınların “son laylası” eşidilirdi, Zəhranın ağlamaqdan səsi batmışdı. Üzü‐ nü cırmış, qadınların qolundan sallanıb halsız qalmışdı. Kürəyimin ağrısı məni çox incidirdi. Cənazəni götürüb Masallıya apardıq, atasının məzarı yanında dəfn elədik. Dostu‐ muzu dəfn edib Bakıya qayıdanda yolda kürəyimin sancısına dayana bilmirdim. Sürücümün, maşını nə vaxt kardioloji insti‐ tutun həyətinə sürdüyünü xatırlamağa vaxt tapmamışdım, yol boyu üç dost Nağının övladlarının aqibətini fikirləşirdik. Görü‐ nür Əli hələ əvvəlcədən xəstəxanaya gətirilməyimin razılığını dostlarımdan almışdı. Xəstəxananın 3‐cü mərtəbəsinə qalxdıq. Həkim ürəyimin kardioqramını çıxardı, vərəqi də götürüb uşaq‐ larla qonşu otağa keçdilər. Bir qədər sonra kabinetə qayıtdılar, hələ də çarpayıda uzanmışdım.
Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|