Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
212
Atam danışdıqca doluxsunurdu. Siqaret söhbətini saldı‐ ğına görə isə utanıb yerə girdim, başımı aşağı salıb gözlərimi gizlətdim. – Atalıq qürurum məni boğur, oğul, hər addımında mə‐ nimlə məsləhətləşməyini, doğru və halal olanı mənimlə mü‐ zakirə etməyini istəyirəm. Hamı səndən ağızdolusu razılıq edir, amma bilmirəm bunu doğrudan deyirlər, yoxsa, nəyinsə xa‐ tirinə? Hamıya “dostumdur” deyirsən, ancaq bu qədər dostun olması çox təhlükəlidir, canım oğlum... Bu qədər dostu olan gecələr rahat yatmalıdır, sən isə əksinə, səhərədək yatmırsan. – Ata, mən səni öz iş problemlərimlə narahat eləmək istə‐ mirəm. Bu, o demək deyil ki, sənin məsləhətinə ehtiyacım yoxdur. Sənə həmişə ehtiyacım olub, hərdən başımı itirəndə elə istəyirəm ki, başımı dizinə qoyub uşaq kimi hönkür‐hönkür ağlayam... – Bilirəm, oğul, bilirəm ki, məni dərdə salmamaq üçün heç nə demirsən. Amma, acını bölüşmək üçün dərdləşməyə nə de‐ yirsən? Onsuz da mən də uşaq kimi kövrəlmişəm, bu qədər çox yaşadığıma görə özümdən utanıram. Görünür yaradan özü və‐ dinə əməl etmək üçün məni yaşadır ki, canımı Qubadlıda alsın. Bəlkə də son günlərimin sınağını daha da ağırlaşdırır ki, görsün dinimdən dönürəm, ya yox? Amma mənim də təsəlliyə, biriylə dərdləşməyə ehtiyacım var. Mənə səndən əziz adam varmı bu dünyada? Bəs ürəyimi sənə də açmayandan sonra kimə açım? Səhər ertədən evdən çıxırsan, gecə də yorğun‐arğın gəlib yatır‐ san, bəlkə mənim də sənə deməyə dərdim‐sərim var... Atamın sözlərindən nəsə bir işarə də hiss elədim. Bacım bir dəfə demişdi ki – “Gəlsənə, atamızı evləndirək?” – bu söz yeni‐ dən yadıma düşdü. Sonradan ağzını aramışdı da, lakin az qala qızın ağzından vurmuşdu. İndi o vaxtdan çox zaman keçib, bəlkə bu təklifin oğlu tərəfindən edilməsi qayda imiş? Ya da, bəlkə indi razılıq verər? Üzümə üz qatıb həyasızlığımın ən yük‐ sək zirvəsinə qalxmağı qərara aldım, qorxa‐qorxa soruşdum:
213
– Ata, bu sözümə görə məni bağışla, amma deməyi özü‐ mə borc bilirəm, heç anamın dərdini azca da olsa unutmaq üçün biri ilə... – sözün dalını deməyə dilim dönmədi. Atamın yumruğu düyünləndi, dodaqları titrədi: – Səni bu meşənin içində tikə‐tikə doğrayaram! Sən məni nə hesab edirsən! Demək, dediklərimi başqa səmtə yozdun!? Heç 45 il bir yastığa baş qoyduğum halalımı kiməsə dəyi‐ şərəmmi? Mən heç elə şərəfsizə, namussuza oxşayacaq addım atmışammı? Onda gözünün içinə dik baxmağa, çörəyini yemə‐ yə necə cürət edərdim? Bacın bir dəfə dedi, payını aldı. Belə şeyi ağlınıza da gətirməyin. 3‐5 günlük kef üçün axirətimi zay eləmərəm. Elə bayaqdan da sənə demək istədiyim budur ki, 3‐5 günlük ömrünü dünya malına xərcləmə, bir dur, dayan və qar‐ şıda səni gözləyən ölümünə şərəflə hazırlaş. Bu dünyanın pu‐ lundan, var‐dövlətindən, kefindən şirin şeylər də var – insana iradə, səbr, əzmkarlıq verən din; gecə‐gündüz çalışıb tər tök‐ düyün əziyyətinə şirinlik qatacaq halallıq; sənə bu qədər ne‐ mətləri bezib‐yorulmadan çatdıran Allaha şükr etmək; sənə verilənlərə aylarla möhtac qalan yetim‐yesirin qayğısına qal‐ maq; bal‐qaymaq, piy‐yağ içində böyüyən deyil, halal zəhmət, ağır əziyyətlərə qatlaşmağı bacaran övlad tərbiyə etmək; bu qədər sahib olduqlarına sahib çıxmağı bacaran övladlar yetir‐ mək... Sənə bu şeylər haqqında fikirləşməyin vaxtının çatdığını demək istəyirdim... – Bağışla, ata. Günahkaram. Həm də ona görə ki, başım o qədər işə qarışıb ki, doğmaca atama da vaxt ayıra bilməmişəm. Bir də eləmərəm, keç günahımdan. Atam ömrümdə, deyəsən, 7‐ci dəfəydi ki, mənim alnımdan öpdü, qəhər onu boğurdu: – Oğlum, indiki zamanda sənin mənə, mənimsə ancaq sənə ehtiyacım var. Bu ehtiyacı bölüşməsək, hərəmiz lazımsız əşya kimi bir küncdə qalacağıq.
214
Atamı bağrıma basdım: – Atam mənim, 20 il anamsız yaşamağı bacaran, mərd atam mənim... – çoxdandı onun qoxusunu belə sinədolusu içimə çək‐ məmişdim. Buna imkan verməyən qürurumü lənətləyirdim. – Arsızlar kimi 20 il yaşamağı bacaran atan... Gedək, de‐ yəsən kabab hazırdır. Bir az da dinməzcə gəzişib manqal başına gəldik. İstirahət zo‐ nasına rəis təyin etdiyim Bəkir kababları qazana çəkirdi. Afət və Kənan hazır qabırğaları dartışdırırdılar. Deyəsən ət möhkəm idi. – Bəkir, ət merinos qoyununku deyil ki? – soruşdum. Bəkir:
– Yox, məllim, öz məhləmizdəndir – dedi. – Atacan, bu tərəfin bir şeyi var ki, – xüsusən Qax, Şəki, Zaqatala tərəfin – qoyunları merinos olduğundan əti çox da dadlı deyil. Amma məncə Oğuzun qoyunları yeməli olmalıdır. Atamla hərəmiz bir tikə götürüb kababın dadına baxdıq. Atam:
– Hə, doğrudan da dadı bir qədər başqadır, Qarabağ cin‐ sinin dadını vermir. Tamarzı qaldıq öz ağız dadımıza... Amma əlinə bərəkət, oğul, yaxşı bişirmisən, düzdür, qoca yeməyi deyil, amma dadlıdır, bir az yeyəcəyəm bu gün, yanımızda da bulaq var, Teymur əmi 48
demişkən – “Əmicanı qorxusu yoxdu!” Atamı Qubadlıdan çıxandan bəri hələ indiyədək belə şən görməmişdim (“diqqət verməmişdim” desəm daha düzgün çıxar). Hətta, nəvələriylə “qaçdı‐tutdu” oynadı. Ürəyim rahat‐ lanmışdı, atamın eynini açmağın yolunu tapdığım üçün sevi‐ nirdim. Artıq buralara tez‐tez gələcəyimizə hamının yanında təkrar söz verdim. Meşədən təzə fındıq, şabalıd pöhrələrini gətirib hər kotejin qarşısında birini əkdik. Ağacları suladıqdan sonra atam şitillərin “bərəkət duasını” verdi, – “Ya Rəbbim,
48
Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|