Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
203
– Uşaq vaxtı çox şirin çay içən olmuşam – şirinliyim on‐ dandır, istəkliyəm ona görə ki, sənin kimi bacım var. – Mehtiylə aran düzəldi? Yenə niyə küsüşmüşdünüz? – Hə, barışdıq. Yenə ucadan gülməyimə, mini yubka ge‐ yinməyimə görə... Vallah bizimki də lap bambılılıqdır ey... Elə xırda şeylərin üstündə küsürük ki, adamın lap gülməyi gəlir. Uzağı bir‐iki saat çəkir, sonra yenə də bir‐birimizdən ötrü darı‐ xıb barışırıq. – Səfurə, həmişə arzulamışam ki, mənim də günahlarımı, səhvlərimi, əyər‐əskiklərimi düz üzümə deyən bir nişanlım, ərim olsun. Qoy hətta, məni səhvim üstə döysün də, amma kişi xarakterli olsun, məni ürəkdən sevsin... – Olar, inşallah, bir də gördün ki, ağ atlı bir oğlan balko‐ nunuzun altında dayanıb, əlində də gitara “Dilbərim” mahnı‐ sını oxuyur... İkimiz də gülüşdük. – Odur ki, küsüşəndə çox dərinə getmə, Mehti çox kişi xasiyyətli oğlandır, qədrini bil, indi elənçinə oğlan tapmaq çox müşkül işdir. – Bir azdan zəng vuracaq, elə birlikdə bulvara gəzməyə gedərik. Anamdan icazə almışam. – Yox sizə mane olmayım, “üçüncü həmişə artıqlıq edir”, siz istirahətinizdə olun. Evləndikdən sonra, yəqin bulvara da həsrət qoyacaq səni. Nişanlı günlərinizin dadını çıxarın. Mənsə evdə kitabımı oxuyaram. – Dedim ki, bizimlə gedəcəksən. Onsuz da, onunla söhbət eləməyə əməlli‐başlı bir mövzu tapa bilmirik, ikimiz dərdləşərik. Mehti də sənin xətrini bacısı qədər istiyir, həm də üçümüz bir yerdə olanda daha maraqlı olur. Yoxsa ikilikdə olanda it‐pişik ki‐ mi boğuşuruq onunla, iki saatdan sonra evə qayıtmağa tələsirik. Səfurə telefonu götürüb nişanlısına zəng vurdu – “Dağlar oğluna eşq olsun! Necəşən, aşkım? Hazırlaşaqmı? Dilbərnən gə‐
204
ləcəyəm... O da sənə salam deyir... Oldu... Hələlik, canım aş‐ kım... Mən də öpdüm!” – Get hazırlaş, yarım saata gələcək. Gedək qohumumu bir az xərcə salaq, gələcək ərimə indidən bazarlıq etməyi, qadın na‐ zıyla oynamağı öyrətmək lazımdır... Dağ adamını şəhər kişisi et‐ mək üçün onu gərək ehtiyatla və səbrlə “yonasan”, yoxsa görə‐ cəyin, daş kimi qabarlı əlin acı sillələri olacaqdır. Get dəyiş gəl. Mehti metallik rəngdə “Mersedes”i ilə binanın giriş qapı‐ sının ağzında dayanmışdı. Ehtiramla arxa qapıları növbə ilə açıb bizi maşına oturtdu. Arxa oturacağın üstündə iki qızılgül dəstəsi qoyulmuşdu – biri mənə, biri də Səfurə üçün. Maşını işə salan kimi Səfurəni cırnatmağa başladı: – Sənə neçə dəfə demişəm ki, mənə “aşkım” demə. Bilirsən ki, acığım gəlir bu sözdən! Səfurə:
– Aşkımsan, aşkım... – qız lap yandıq verirdi. – Sən düzəlməyəcəksən. Dilbərdən ayıbdır, yoxsa, sənə izah edərdim “aşkım” necə olur... Mehti 26 yaşlı, çox da yaraşıqlı olmayan qıvrımsaç oğlan idi. Sifətində əsl kişilərə xas ciddiyət var idi. O da ürf‐adətlərə bağlı adamıydı, köhnə kişilər kimi nişanlısının hər hərəkətinə, oturuşuna‐duruşuna, danışıb‐gülməyinə ciddi fikir verəniydi. Elə bu səbəbdən də aralarında hərdən “inciklik” yaranırdı. Ona qısqanc demək olmazdı, ancaq “qızını döyməyən, dizini döyər” məsəlini əlində bayraq edib Səfurəni tamamilə öz xasiyyətinə uyğunlaşdırmaq istəyirdi. Səfurəylə bir‐birini dəlicəsinə sevir‐ dilər, odur ki, Səfurə də ona məmnuniyyətlə tabe olur, Mehti‐ nin hirsli vaxtlarında üzrxahlıqla onun qoltuğuna sığınıb nazla‐ nardı. Mən isə bu cütlüyün hər xoşbəxt dəqiqələrinə ürəkdən sevinir, sevimli rəfiqəmin gələcəkdə xoşbəxt ailə quracağından əmin idim. Ancaq içimdə onlara qibtə etdiyimi də etiraf edirəm, 205
vaxtaşırı – “Kaş mənim də taleyimə bu cür sevə biləcəyim oğlan çıxaydı” – deyirdim. Belə oğlanı isə hələ ki tanrı qarşıma çıxar‐ mırdı. Təkcə Fərhad idi, o da indi evlənib, ailə‐uşaq sahibidir və onu nə qədər dəlicəsinə sevdiyimi isə heç vaxt hiss etmədi. “Ax Fərhad.., Fərhad... Kaş biləydin sənin olmağım məni nə qədər göylərə qaldırardı... Atam qurban getdi, qardaşımı və anamı da sənə hər an qurban verməyə hazıram. Durna nənəmin yadigarı Fərhad, görəsən hardasan indi...” Mehti maşını saxlayıb yenə bizim düşməyimizə kömək etdi. Sahil parkı boyunca xeyli gəzib dolaşdıq, dondurma yedik, çay içdik. Sevgililəri tək qoymaq məqsədilə təkbaşına dəniz gə‐ zintisinə çıxmaq istədim. – Uşaqlar, mən gəmiyə minmək istəyirəm, icazənizlə sizi bir az tək buraxım – dedim. – Elə mən də çoxdandır ki, gəmiyə minmirəm, mən də istə‐ dim – Səfurə dedi. – Bax yenə qussan mənlik deyil, quzum, – Mehti nişanlı‐ sının boynunu qucaqladı. Hər üçümüz gəmiyə minəsi olduq. Adam seyrək idi. Sə‐ furə “Titanik” filmindəki kimi gəminin burnuna çıxıb qollarını yana açmış, Mehti isə onun belini qucaqlamışdı. – Diliş, “Titanik”dəki mahnı necəydi, unutdum? – Səfurə sevinclə məndən soruşdu. – Dın‐dın, dıııııın‐dddıııııı... – mahnını mızıldandım. “Alla‐ hım, Mehti ilə Səfurənin xoşbəxtliyini əbədi elə, “Titanik”dəki ayrılığı heç vaxt onlara göstərmə, onları hər dərddən, acı gün‐ lərdən uzaq tut. Səni and verirəm sevdiklərinin xatirinə, bu cüt‐ lüyü bir‐birindən ayırma” – dilimin altında pıçıldadığım bu duamdan özüm qəhərləndim. Səfurə məni də öz yanına dartdı, indi ikimiz də yan‐yana, bir qolumuz digərinin çiynində əlləri‐ mizi yana açmışdıq. Çox əyləndik. Amma geri qayıdarkən Səfu‐ Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|