Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
218
Həkim: – Fərhad müəllim, bir həftə burda qalmalı olacaqsınız – dedi.
– İnfarktdır? – soruşdum. – Onun kimi bir şeydir. Müalicə almalısınız. – Necə yəni “onun kimi bir şey”, infarktdır!? – Gizlətməyəcəyəm, bəli, ürəyin arxa divarında çat əmələ gəlib. – Deməli birinci infarkt 43 yaşın tamamına üç gün qal‐ mış... Nə gözlərinizi bərəltmisiniz, dünyanı tutub gedəcəyik, Nağının sevmədiyi dünyanı mən niyə sevməliyəm? Bozbaş hərisləri, ağzınızın suyunu yığışdırın, hələ ölməyimə çox var! – pərişan dostlarımın könlünü almaq istədim. Həkim resept yazıb Sabirə verdi. Əlini çağırıb cibimdəki pulların hamısını ona verdim – “Nə lazımdırsa, özün al” – tap‐ şırdım. Yarım saatdan sonra mənə “sistem qoşdular” (ya da məni “sistemə qoşdular”). Telefonumu Əliyə verdim – “Zənglə‐ rə özün cavab ver, xəstələndiyimi heç kimə demə. Bu gündən işlərin başına keç, hər şeyə özün nəzarət elə, hamını tanıyırsan, hər şeyin yerini bilirsən. Vacib iş çıxsa mənə xəbər ver”. Əli bu‐ lud kimi dolmuşdu. Bu yükü onun çiyinlərinə qoymaqda səhv etmirdim, o mənimlə birlikdə çoxdan “bişmişdi”. Artıq iki gün idi ki, 2 saylı yarılüks palatanın sakiniydim. Bu palata ikinəfərlik, sanitar qovşağı içində olan balaca bir otaq idi. Sabirlə Yaşar rəhbərliklə danışıb bu otağı mənə ayır‐ mışdılar. Əslində, belə otaqda tək qaldığım üçün digər xəstələr‐ dən çəkinsəm də (axı mən kimdən artıq idim?), başqa xəstələrlə bir otaqda yatmağı özüm də istəməzdim, odur ki, abır‐həyanı bir tərəfə qoyub tənha otaqda rahatlanmışdım. Gəlib‐gedənlərim o qədər idi ki, rahatca yatmağa vaxt da tapa bilmirdim. Ailəm də Bakıya qayıtmışdı. Atam yanımdan əl çəkmir, az qala bütün gecəni də mənimlə yatmaq istəyirdi. Ancaq yanımda sürücüm
219
Əli gecələyirdi. Gecələr tək qalmağımız bizi əməlli‐başlıca dost‐ laşdırmışdı. Gündəlik işləri birlikdə analiz edir, ona yeni tap‐ şırıqlarımı verirdim. Telefonum susmaq bilmirdi, hamısına da Əli eyni cavabı verirdi – “Yatıbdır, həkim danışmağa icazə ver‐ mir”. Əlidəki tükənib‐bitmək bilməyən enerjini gördükcə yel kimi ötən gənclik illərimdən ötrü burnumun ucu göynəyirdi. Kəndimizin bir günlük mal nobatına getmək üçün bu saat var‐‐ dövlətimdən keçməyə hazır idim. ...Üçüncü cəhd qəbul imtahanından da kəsilib kəndə yenə üzüqara qayıtmışdım. Əsl daşdələn vaxtlarım idi. Səhərlər yu‐ xudan durmağa ərinirdim artıq – şəhər məni tənbəlləşdirmişdi. Absəməd dayının yoğun səsinə yuxudan ayıldım: – Ay Ağəli, uşaqları bu gün məktəbə çağırıblar – şıllan 49 yığmağa gedirlər. Sən allah bu günlük mal nobatını yola ver, sənin də əvəzinə biz gedərik... Atam:
– Narahat olma, indi gədəni durğuzaram gedər, sən işində ol. Sonra anama, – “Oğlunu durğuz, nobata getsin” – tapşırdı. Artıq paltarımı geymişdim, bayıra çıxıb Absəməd dayı ilə gö‐ rüşdüm. Tələsik yeməyimi yeyib kəndin aralığına çıxdım, mal‐ qaranı bir yerə toplamağa başladım. Kəndin mal meydanına toplaşmış hər kəs mənə uğursuzluğuma görə üçüncü dəfə “ca‐ nın sağ olsun” deyirdi. Kəndin ən xoşuma gələn anlarından bi‐ ri, elə mal‐qaranın nobata qoşulan sübh vaxtıdır. Səhər ertədən hər evdən bir nəfər mal‐qaranı yığnaq yerinə gətirir, çobana təhvil verir, günün vacib xəbərlərini ayaqüstü müzakirə edir, kəndin bu gün üçün görüləcək işlərinə qərar verirdilər – arx qazmaq, qonşu kənddəki toy barədə duyuq salmaq və s. Hələ alatoranlıq idi. Yuxum gəlirdi. Dikdən kəndin bütün məhəllələri, kənd yolu açıq‐aydın ovuc içi kimi görünürdü.
49
İtburnu, həmərsin.
220
Kimsə gecikirdi, – hələ də kənd yolunda kiminsə mal gətir‐ diyini görür və malın qabağını buraxmağı ləngidirdim. Anam da öz malımızı gətirib sürüyə qoşdu, əlindəki azuqə boğçasını mənə verdi. Artıq sürünü tərpətmək olardı. Özüm qabaqda, sürü isə arxamca “Bulaq dərəsi”nə doğru yol aldıq. Əvvəllər qoyun və iribuynuzlu mal‐qara nobatı bir olardı. Lakin, bir neçə qoyunun qarnı öküz buynuzuna tuş gələndən sonra nobatı iki yerə ayırmışdılar – inək və camışlar bir, keçi və qoyunlar ayrı otarılırdı. İribuynuzlu mal‐qara sürüsü ilə qoyun yığınağı da ayrı‐ayrı yerlərdəydi. Əvvəlcə mal‐qaranı sürüyə qatar, sonra isə kənd qəbristanlığı tərəfdə qoyunu sürüyə qoşmağa gedərdi‐ lər. Məni maraq götürmüşdü, – “Görəsən qoyun nobatına ge‐ dən, bu günkü həmsöhbətim kimdir?”. Malı “Böyük düzə” çək‐ dim. Səhər şehi hələ də çəkilməmişdi. Sarıköynək və birəbit‐ dənlər sabahın ilk şaqraq musiqisini oxuyurdular. Dağlar, dərə‐ lər, əncir, dağdağan, saqqız, mərmərik, şivit kolları mənə daha doğma, qəttəzə görünürdü. Artıq şəhərlə kəndi müqayisə et‐ mək iqtidarında olduğumu duyurdum. Müqayisədə kəndin çə‐ kisi hər mənada ağır gəlirdi. İri qayalardan qopub yamacda qalmış daşları dərəaşağı yumalayır, sonra da özünə qoşub səs‐küylə diyirlənən daş uçqununa az qala heyrətlə baxırdım. Hava açılmaq bilmirdi. Deyəsən yağış yağacaqdı, xəbər‐ darlıq kimi bir neçə damcı yağmışdı da. Qoyun sürüsü “Qara qaya” tərəfə buruldu. “Ağıllı məsləhətdi, burada yağışdan dal‐ dalanmağa çoxlu kaha və mağaralar var”, – mən də davarı həmin səmtə yönəltdim. Kimliyini uzaqdan anışdıra bilməsəm də, qoyun otaranın qadın olduğunu sezmişdim. Sürü, “Sarı tor‐ paq”a çatmamış şıdırğı yağış başladı. Yay vaxtı belə yağışlar güclü, lakin qısamüddətli olurdu. Bizdə bu yağışın adını “tülkü oğlunu evləndirir” qoyublar. Bir atımlıq barıt kimi leysan tökür və şappıltı ilə qəfil kəsirdi. Ən gözəli isə bu yağışdan sonra sə‐ manı bəzəyən göy qurşağı idi. Bir anda bütün paltarlarım is‐
Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|