sürücüdür.
Artıq axşam düşürdü. Biz rayonumuza çatırdıq. Rəhmətlik (di
lim də gəlmir onu belə çağıram) Səyavuş müəllim mənimlə birgə
düşüb, yaşlı bir kişinin taksisini saxlatdı. Məni maşına əyləşdirib
sürücüyə dedi: “Bax ha, nömrəni götürürəm. Bu xanım - mənim
bacımdır (onda mobil yox idi), mən də Səyavuş Sərxanlıyam.
Onu sağ-salamat mənzilə çatdır”.
Sonralar biz iş yoldaşı olduq. Hər səhər işə gələndə o, əlində
gül-dəstəsi, heç olmasa, kiçik bir budaq gətirərdi. Mənimlə sa
lamlaşar: “Məmməd İsmayıl gəlsin, mütləq Əsriyə gedəcəyəm” -
deyərdi. Ölümündən bir-iki ay qabaq yenə dedi: “Fəxriyyə, bu il
mütləq Əsriyə gedəcəyəm!”
Əcəldən macal olmadı. Allah sənə rəhmət eləsin, mənim şair
qardaşım, əziz Səyavuş!
Şəxsiyyətinə, insanlığına, səmimiyyətinə inandığım, ruhuna
baş əydiyim Səyavuşa bacı həsrətilə:
Fəxriyyə Quliyeva,
AYB-nin işçisi
Səyavuş Sərxa n lı
-----------------------------------------------------------------------------------
ƏMİM SƏYAVUŞ SƏRXANLINI
XATIRLAYARKƏN...
Hələ kiçik yaşlarımdan poeziya aşi
qi idim. Şeiri sevərdim, şairləri sevər
dim. Onların yazdıqlarını əzbərlər, ki
çik qəlbimin dərinliklərində hər birinə
əbədi yer ayırardım.
Arzum jurnalist olmaq idi. Bu arzu
mu əmim Səyavuş Sərxanlıya söylə
yəndə o, mənə demişdi:
- Nənəş (əmim məni belə çağı
rardı), mənə bir məktub yaz, görüm
xoşuma gələcəkmi? Və məni qane
edəcəkmi?
Mən taleyin qismətindənmi deyim, yoxsa bu məktubu yazmağa
hazır deyildimmi deyim, bilmirəm nədən, məktubu yazmadım. Bu
məktub mənim birinci imtahanım olacaqdı, əgər yazsaydım...
Doğrudur, sonralar mən bir çox şeirlər, xatirələr yazdım. Ancaq
onları da heç bir yerdə çapa vermədim. Kaş ki, göndərəydim.
Televiziyada Azər Mirzəyevin hazırladığı “Görüş yeri” verilişinə
baxanda ürəyimdən nələr keçdi, Allahım, bunu bir sən bildin, bir
də mən. Sanki sətirlər qəlbimdə özünə yer açdı və varaq-varaq
yazılar yazıldı. Doğma Şəmkir torpağının, Sərxan kəndinin, uşaq
lıq xatirələrinin şahidi - baba ocağının ətri gəldi bumuma:
Çəkilər çöllərə ömrün yazıtək,
O bir əsərdir ki, yazıb kəndimiz.
Evin baş ucunda gün parçasıtək
Sünbül darağını asıb kəndimiz.
***
Mən səni dağlar qədər əzəmətli, vüqarlı görüb-tanımışdım,
səsini Şəmkir sularının səsi kimi şaqraq, gurultulu eşitmişdim.
------------------------------------------------------------------------------
Vətən, səslə oğlunu
4 t!S ?
Gözlərinin dərinliyində Vətəninə, obasına, dost-tanışına, doğ
malarına məhəbbətlə yanan bir atəş görmüşdüm həmişə.
Amma səsinin titrədiyini eşitməmişdim. Həyəcandan dolan
gözlərini görmək istəməzdim. Kaş səsim çataydı sənə. Deyər
dim, qalx ayağa, əmi! Hanı sənin o məğrur duruşun, o odlu-
alovlu səsin, o şirin söhbətin?!
Ağlamaq, hay salmaq istədim, necə ki, özün yazmısan:
Durub haqq evinin astanasında
Allaha, Tanrıya etiraz kimi
Dəli bir ağlamaq
Keçdi könlümdən.
Şair, söylədim, nədən belə qərib-qərib baxırsan? Nədəndir
bu həzinlik?
Axı, mən səni belə görüb, belə tanımamışdım?..
Ağladım, hönkür-hönkür ağladım.
Heç bir gileyini deməz, heç kəs haqda pis danışmazdın, ay
əmi?
Həmişə bizə - Göyçaya dost-tanışlarla gələrdin. Evimizdə
bir şadyanalıq olardı ki, gəl görəsən. Son vaxtlar isə belə görüş
lərin həsrətində qaldıq, ay əmi.
Dost-tale işidir, çoxu unudub,
Dostluq biçənəkmi, gedək biçməyə.
Çaylar bulaqların əlindən tutub,
Aparar okean dərsi keçməyə!
Bir qələm, bir ürək baş-başa yanar,
Daş da dilə gəlmək həvəsindədir.
Tufanlı sinəmdən bir səs boylanar
Mənim rahat günüm dost səsindədir.
Səyavuş S ərxa n lı
---------------------------------------------------------------------------------
“Dünya ulu, yollar uzun, biz də yolçu” yazmışdın sən
“Yormaz bu yollar məni” kitabında. Fikri, əməli qanadlı, şad
günü-qayğısı atlı, əliçıraqlı. Bəzən böyük bir nur mənbəyinin
varlığını yalnız o keçəndən sonra hiss edirik. Sənin də
qəlbində nur seli vardı.
Bu sətirlər, bu qəlbi titrədən sözlər sənin öz müəllif sözlə
rindir.
Bu kitabı dəfələrlə oxumuşam. Hər dəfə mənə bir-birinə
bənzəməyən təsir bağışlayıb. Sanki, şair, səni yenidən kəşf
edirəm mən. Sən insanları güzgüyə, günəşə bənzətmək is
təyirdin. Halbuki sən özün güzgü idin, günəş idin, mənim
qəlbimdə həmişə yaşayan, yanan şairim. Çünki sən daima
özünün deyil, özgələrin dərdini çəkdin. Onlara yandın. Elə
ondandır ki, sənin gəlişin də, gedişin də bilindi. Gedişin ha
mını yandırdı, ürəkləri göynətdi.
“Qayıt” şeirini oxuyanda həmişə gənclik illərinin xəyal
larına dalıram:
Ötəri buludtək dolmağa nə var?
Ömür istəyirəm gurşadla yağsın.
Dünyada arxasız qalmağa nə var?
Heç kəs əmisindən yetim qalmasın.
“Əsl şair odur ki, Müşfiq kimi dünyadan erkən gedə” - de
yərdin sən.
Ancaq taleyin hökmü qarşısında çox istərdim ki, həkimlər
ölümün gözünü qamaşdıra biləydilər, şair.
Bir arzu söndümü,
Ümid keçdimi, -
Qəlbinin oduyla alışdırar o.
Öz ağ xalatında gur işıq kimi
Ölümün gözünü qamaşdırar o.
Fikirləşəndə ki, Bakıdan Səyavuş Sərxanlı Şəmkirə yol al
mayacaq, yolüstü Göyçay torpağına ayaq basmayacaq, anası
Səadət əvəzi anam Sevdanın ağ saçlarından öpməyəcək, “Mir
zə qağa” - deyə müraciət etdiyi, atamın ocağına gəlib, “Müba-
«StL3------------------------------------------------------------------------------
Vətən, səslə oğlunu
Dostları ilə paylaş: |
