Sona Vəliyeva İŞIĞa gedən yol roman Bakı – 2016
Yüklə 3,5 Mb. Pdf görüntüsü
|
80 Həsən ilk sevgisinin daşa dəyməsim bərk qorxurdu. Vera məsə- ləsində özünü inandırmağa çalışırdı ki, bu, dostluqdur, sevgi deyil. Vera isə tez-tez Həsənlə evliliyin xoş xəyallarına qapılaraq getdikcə onu daha çox sevməyə başlamışdı. Həsən ondan qaçdıqca Veranı özünə daha çox bağlayır, günü-gündən onun sevgisinin dərinləşdiyini hiss edirdi. Artıq dərs ilinin yekunları idi. İmtahanlar bitəndən sonra hamı doğma məmləkətinə getməyə hazırlaşırdı. Vera özünə yer tapmırdı: “Gedəcəyəm yanına, onsuz yaşaya bilmədiyimi deyəcəyəm. Mənə biganə deyil, amma nədənsə elə bil məndən qaçır. Belə olmaz axı…” Vera fikrində, deyəsən, bu dəfə qətiyyətli idi. Yol boyu yanından keçib gedənlərə qışqırıb-bağırmaq, hamıya hər şeyi demək istəyirdi. Ürəyi dolduğundan ağlayaraq bütün içindəkiləri bölüşməyə adam axtarırdı. Həsənin qaldığı mənzilin önünə nə zaman çatdığını bilmədi. Bir də onu gördü, həmin doğma qapının ağzında dayanıb. Əlləri əsə-əsə qapını döydü. Həsən qapını açanda Veranı üzgün, həm də həyəcanlı görəndə ona elə gəldi kiminsə əlindən qaçıb qurtulub, yaxud kimsə onu möhkəm incidib. – Vera, sənə nə olub belə, kim incidib səni? Vera qapının ağzındakı stulda oturaraq, güclə başını yuxarı qaldırdı, birdən üzünü əlləri arasına alaraq gücü-qüvvəsi bitmiş kimi hönkürdü. – Kim səni incidib, niyə demirsən? – Sən… sən… sən! İnsafsız, kim incidəcək? Mən sənə neyləmişəm? Niyə incidirsən məni? Mənim günahım nəydi? Səni sevməyim günahımsa, cəzamı verməyi də sənə həvalə edirəm. Sizin oralarda sevənə belə amansız cəza verirlər? Vera bərk-bərk hönkürürdü. Həsən çaşıb qalmışdı. Əlini neçə dəfə onun saçlarına toxundurmağa, ayağa qaldıraraq bağrına basmağa, üz-gözündən öpərək sakitləşdirməyə çalışsa da, özünü güclə saxladı: – Vera, mən belə bilmirdim. Sən mənə doğmasan, ürək və tələbə dostum. Belə ağlama, sən ağladıqca bilirsənmi necə pərişan oluram?
81 Vera başını yuxarı qaldıranda gözləri Həsənin dolmuş gözlərinə sataşdı: – Sən məni sevirsən. Bilirəm, çox sevirsən. Nədir o keçə bil¬mədiyin sədd? Sən mənə bir şans ver, sevgimi sübut etməyə imkan ver, Həsən. Mən səni dünyanın ən xoşbəxt adamı edərəm. Belə böyük sevgi hər kəsin qarşısına çıxmaz. Həsən, sən məni xəstə etmisən. Neyləyim, saçımı yolum, paltarımı cırım? Dəli- divanə olduğumu sənə necə sübut edim? Bunu istəyirsənsə, buyur! Vera əlini paltarının qoluna, boynuna ataraq dartmağa, cırmağa, saçlarını yolmağa başladı. Həsən çaşıb qalmışdı. Dağıdılmış uzun saçlarından duyulan küknar ətri otağı bürüdü. Paltarının yaxası cırılmış, saçları pərişan Vera Həsənə havalanmış mələk kimi görünürdü. Hər dəfə görüşüb ayrılandan sonra onun ətri, küknar rahiyəsi qalmış boşluğunu əvəz edirdi.
Həmişə özünü kifayət qədər güclü sayan Həsən indi cırılmış paltarla, dağılmış saçlarla onun qarşısında dayanan bu məsum, sevimli rus qızını sakitləşdirməkdə aciz idi. Bütün gücünü toplayıb onun cırılmış köynəyinin yaxasını bağladı, saçlarını tumarlayaraq oxşadı, əllərini əlinə aldı. O heç vaxt Veranın bu həddə yüksələn əsəb gərginliyini ağlına gətirə bilməzdi: “Bu qız məndən cəsarətlidir. Mən onun bu böyük sevgisindən istifadə edə bilmərəm. Bu, nakişilik olar. Mən ya bu qızın taleyinin məsuliyyətini daşımalıyam, ya da bu sevginin əzabını qəbul etməliyəm”. Vicdanı, sevgisi, ağlı və iradəsi qarşı-qarşıya durmuşdu. Bu anda hansının qalib çıxacağı sonrakı bütün hər şeyə başlanğıc olacaqdı. Həsəndən ötrü sevgidə kişi məsuliyyəti, mərdliyi və nəzakəti şəxsi hisslərindən çox-çox yüksəkdə dayanırdı. “Bu məsum qızın çiçək kimi tərtəmiz sevgisindən namərdcəsinə istifadə etmək nə qədər yanlış addım olardı. Vera, sən bilsən ki, mən səni nə qədər sevirəm, mən, doğrudan da, səni lap çox sevirəm, amma əminəm, bu sevginin sonrası faydalı olmayacaq. Bir evliliyin sıxıntısı və qorxusu məndən məhz indi, elə bu anda daha dözümlü olmağı, ürəyimə köz basmağı, dözməyi tələb edir,” 82 – Həsən Veranın əllərini buraxaraq bir addım geri çəkildi: – Vera, sən o qədər gözəlsən ki… Sən həyatında ürəyincə olan o qədər oğlanlarla rastlaşacaqsan, elə sevəcəksən, elə seviləcəksən... Bizim evliliyimiz nə sənə, nə də mənə xoşbəxtlik gətirə bilər. Biz fərqli-fərqli adamlarıq. – Niyə? Niyə, Həsən? Onda niyə sən mənim qarşıma çıxdın? Niyə məni özünə bağladın, niyə, niyə!? Həsən yerində donub qalmışdı. Nə edəcəyini bilmirdi. Qızın göz yaşları qarşısında az qala müvazinətini itirərək yıxı lacaqdı. Günah iş tutubmuş kimi son dərəcə əzab çəkirdi. Vera da bunu hiss edirmiş kimi, sanki bir qədər sakitləşməkdə idi. Bir qədər sakit dayanaraq o, qəfildən ayağa qalxdı. – Bax, Həsən, sən tətilə gedirsən, mən bu ayrılığa necə dözəcəm? Mən səni sevdiyimi sənə necə sübut etməliyəm. Özümə qəsd etməyimlə? Vera Həsəni qucaqlamaq istədi, lakin Həsən bir addım geri çəkildi. Vera başını aşağı salaraq: – Sən məni cavabsız sevginlə alçaldır, məhv edirsən, Həsən! – Sus, Vera, belə danışma. Mən sənin ağlamağına, əzab çəkməyinə dözə bilmərəm. – De ki, məni sevirsən. Həsən, bu ki, doğrudur! – Sən Moskvadan mənimlə istisi adamın beynini qaynadan uzaq Zərdaba getsən, inan, səmimi deyirəm, körpə, zərif küknar tingi kimi solub-solub məhv olacaqsan, Vera. Ora zərif bir rus qızının baş çıxaracağı, yaşayacağı yer deyil. – O zaman biz burada yaşayaq, atam sənə ürəyincə bir iş tapar, evimiz də var, birlikdə xoşbəxt yaşayarıq. İstəsən, lap mən sizin ailədə – Zərdab dediyin yerdə də yaşayaram, söz verirəm, bacararam. – Yox, Vera, mən sənin daha gözəl şəraitdə yaşamağını layiq bilirəm.
Həsən Vera ilə həyat yollarının davam edə bilməyəcəyinə qəti qərar vermişdi. Odur ki, dolayı yollarla, həm də nəzakətlə, zərif qəlbini sındırmadan onu özündən uzaqlaşdırmaq istəyirdi. Həsən həyatında qarşısına ilk çıxan bu məsum sevgi önündə güclə, lakin Yüklə 3,5 Mb. Dostları ilə paylaş:
|