Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi №2(14)
Yüklə 275,5 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi 85
84 № 2 (14) Yay 2015 yavaş işıqlanırdı. Kolluqların arxası ilə getdiyimizdən düşmən bizi görmürdü. Postlarımıza çatmağa hələ xeyli yol var idi. Gecə yuxusuz qaldığımızdan yorulmuşduq, silahları güclə aparırdıq. Bir az dincimizi almaq istədik. Birdən qulağımıza hənirti gəldi. Kolluğun arxasından səs eşitdiyimiz tərəfə baxanda ermənilərin səngər qazdığını gördük. Ətrafa diqqət kəsilərək qalın kolluğun arxası ilə geri qayıdırdıq. Səmada quzğunlar uçuşurdu. Yaqub adlı əsgər dedi ki, orada nə isə ölüb, quzğunlar elə-belə uçmazlar. Həmin yerə çatanda bir əsgər meyiti gördük. Şəhid olduğu vaxtdan bir neçə gün keçdiyinə görə sifəti tanınmaz hala düşmüşdü. Üstündə sənədi olmadığından kimliyini dəqiqləşdirə bilmədik. Kəmərinə «Davud» yazılmışdı. Amma bu yazı ilə onun doğrudan da Davud olduğunu dəqiq təyin etmək mümkün deyildi. Ola bilərdi ki, kəməri ondan əvvəl də kimsə taxmışdı. Şəhidin meyitini aparmaq üçün ya xalça, ya da palaz lazım idi. Həm «iki daşın arasında» onları tapmaq mümkün deyildi, həm də yükümüz ağır idi. Cəsəd açıq vəziyyətdə burada qalsaydı quzğunlar didərdilər. Meyiti basdırmağı, silahları qərargaha çatdırandan sonra hazırlıqlı gəlib onu aparmağı qərara aldıq. Əsgərin kəmərini və silahını özümlə götürdüm. Düşmən yaxınlıqda olduğundan orada ləngimək çox təhlükəliydi. Qərargaha çatanda gün xeyli qalxmışdı. Əziyyətimiz çox olsa da silah- sursatımız düşmən əlinə keçməmişdi. Komandir əsgərin şəhid olduğunu eşidəndə kövrəlib ağladı, əlini zərblə masaya vurub: «Biz mütləq şəhidlərin intiqamını almalıyıq!» - dedi. Sonra cəsədin gətirilməsi üçün tapşırıqlar verdi. Öyrəndik ki, taborda Davud adında dörd əsgər var. Bəs görəsən, şəhid olan onlardan hansı idi? Qərargahda bunu dəqiqləşdirməyə başladılar. Şəhidin meyitini gətirməyə gedən əsgərlər bir göz qırpımında hazır oldular. Taborun həyətindən çıxmaq istəyirdik ki, «həyəcan» siqnalı verildi. Düşmən qəflətən hücuma keçmişdi. Vaxt itirmədən postlara tələsdik. Qanlı döyüş başlandı. Komandirin əmri qəti idi: «Bir addım da olsa geri çəkilməyin!». Muğanlının sakinləri də bizə kömək edirdilər. Qocalı-cavanlı hamı vuruşurdu. Onları görən əsgərlərimiz daha da ürəklə döyüşürdülər. Düşmən atəşi nə qədər gücləndirsə də məqsədinə çata bilmədi. Bütün istiqamətlərdə ermənilərə sarsıdıcı zərbələr vurduq. Ağır itkilər verən düşmənin geri çəkilməkdən başqa yolu qalmadı. Sakinlər qabaqda gedirdilər. Əsgərlərimiz isə sağ və sol cinahlarla irəliləyirdilər. Komandir rabitə vasitəsilə əməliyyatı idarə edir, döyüşçülərə əmr və tapşırıqlar verirdi. Güllələr vıyıltıyla başımızın üstündən havanı odlayıb keçirdi. Qanlı döyüş səngimək bilmirdi. Topların gurultusundan, avtomatların şaqqıltısından, mərmilərin uğultusundan qulaq tutulurdu. Atəş səslərindən yer-göy titrəyirdi, sanki dünyanın sonu gəlib çatmışdı. Rabitə vasitəsilə xəbər verdilər ki, əsgərlərimiz iki ermənini əsir götürüblər. Bu, yaman yaxşı oldu. Əsirlərdən vacib məlumatlar ala biləcəkdik. Muğanlı uğrunda döyüş bir neçə gün çəkdi. Kəndi azad etmək üçün həlledici hücum başlandı. Vəziyyət ağır olduğundan əsgərin meyitini gətirə bilmirdik. Tərs kimi ermənilər daha çox həmin istiqamətdən hücumu gücləndirmişdilər. Qəfil həmlələrlə onları geri oturtduq. Kəndi azad etdiyimizə görə hamının üzü gülürdü. Qələbə sevincini heç nə əvəz edə bilməz. Arxaya çəkilən düşmən ertəsi gün yenidən üstümüzə gəldi. Dörd gün Muğanlını işğalçılardan qoruduq. Verdiyi ağır itkilər düşmənin gücünü azaltdı. Erməniləri kənddən xeyli uzağa qovduq. Muğanlının yenidən işğal olunmaq təhlükəsi sovuşdu. Silahlar susdu, aralığa sakitlik çökdü. Təbii ki, bu sükut müvəqqəti idi. Düşmən hər an hücum edə bilərdi. Qazanılan qələbəyə arxayınlaşmadan döyüşə hazırlaşırdıq. Arada yaranmış sakitlikdən istifadə edib şəhid əsgərin Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi 85 meyitini çıxarmağa getdik. Artıq onun hansı rayondan olduğu bilinirdi, Zərdabdan idi. Arazın sahilində Davudu basdırdığımız yeri tapdıq. Cəsədi palaza büküb tabuta qoyduq. Çox ağrılı, üzücü bir mənzərə idi. Şəhidin meyitini rayonlarına göndərəndən sonra qərargaha qayıtdıq. Davudun kəmərini otağıma qoymuşdum. Bu, ondan qalan yeganə yadigar idi. Elə həmin gündən şəhid əsgərin kəmərini bayraq kimi başımın üstündən asdım. Hər dəfə onu görəndə düşmənə nifrətim artır, ürəyimdəki intiqam hissi coşurdu. Hər gün sıralarımıza yeni qüvvələr qoşulurdu. Gələnlərin arasında oğlanlarla bərabər qızlar, qadınlar da var idi. Onlar da döyüşmək istəyirdilər. Qüvvəmiz artandan sonra Muğanlıdan qabağa gedib Baharlı, Xumarlı, İnnablı və Əmirvarlı kəndlərini erməni işğalçılarından azad etdik. Bir gün xəbər verdilər ki, döyüşə könüllü gələn qızlardan biri məni görmək istəyir. Fikirləşdim ki, yəqin qohumdur, nəyisə bir iş üçün yanıma gəlib. Uzaqdan gələndə gördüm ki, yox, bu qız tanış deyil. Söhbət edəndə öyrəndim ki, Gülnar bir müddət əvvəl Muğanlı kəndi uğrundakı döyüşdə şəhid olmuş Davudun bacısıdır. Gülnar ucaboy, qaraqaş, qaragöz bir qız idi. Elə bir suyu da qardaşına oxşayırdı. Qızın gözlərindən kədər yağırdı. Baxışlarını bir nöqtəyə zilləyən Gülnar dedi ki, düşməndən qardaşının intiqamını almağa gəlib. «Davudu dünyalar qədər istəyirdim. Düşmən gülləsi onu əlimizdən aldı. Qardaşımın ölümü hamımızı yandırıb yaxdı. Bir anda dünya gözümdən düşdü, həyat öz rəngini itirdi. Davud üç bacının bir qardaşı idi. Yalnız ağlayıb sızlamaqla təskinlik tapa bilmirəm. Gəlmişəm ki, düşmənləri məhv edim, qardaşımın yarımçıq qalmış döyüş yolunu davam etdirim.» - dedi... Qızın cəsarətinə, hünərinə heyran qaldım. Sonra Gülnar xahiş etdi ki, qardaşının şəhid olduğu yeri ona göstərim. Arazın sahilinə endik. Davudu ilk dəfə gördüyümüz, sonra qazıb basdırdığımız yeri Gülnara nişan verdim. Qız diz çökdü, hönkürüb ağladı. Yanıqlı səsini eşidəndə mən də göz yaşlarıma hakim ola bilmədim. Çox kədərli məqam idi. Bacı şəhid olmuş qardaşı üçün göz yaşları axıdırdı. Bir neçə gündən sonra Gülnar hərbi forma geyindi. Davudun kəmərini başımın üstündən götürüb ona verərək: - Gülnar, bu, qardaşının kəməridir, al belinə tax, - dedim. Döyüşçü qız kəmərə diqqətlə baxdı. Sevindi, həmişə kədərli olan gözləri güldü. Qardaşının öz əli ilə yazdığı «Davud» sözünü oxudu. Kəməri taxaraq «Ermənilərdən qardaşımın qisasını almayınca bunu belimdən açmayacağam.» - dedi. Silahlarla davranmaq və atəş açmaq qaydalarını öyrənəndən sonra Gülnar da əməliyyatlara gedirdi. Döyüşdükcə təcrübəsi artır, heç kimdən geri qalmırdı. Davudun kəməri həmişə belindəydi. Döyüşlərin birində Gülnar ayağından yaralandı. İlkin tibbi yardım göstərdikdən sonra onu hospitala çatdırdıq. Döyüşlər bir az səngiyən kimi Gülnara baş çəkdik. Xoşbəxtlikdən güllə dərinə getməmişdi, həyati üçün təhlükə yox idi. İki həftədən sonra Gülnar tabora qayıtdı. Həmin gün də döyüşə girmək istəyirdi. Ona məsləhət gördük ki, hospitaldan təzə çıxıb, qərargahda qalıb dincəlsin, özünə gəlsin. Amma Gülnar «Nə qədər ki, əlim silah tutur, döyüşüb düşməndən intiqam alacağam» - dedi. Gördüyüm ilk gündən Gülnarın həm gözəlliyinə, həm də hünərinə vurulmuşdum. Amma düşməndən qisas almağa gəlmiş qıza eşq elan etməyə utanırdım. İstəyirdim ki, vaxt keçsin, zaman ötsün. Çox gözləməyə də səbrim çatmadı. Axır ki, bir gün sözümü ona deyə bildim. Məni dinləyən Gülnar susdu, nə «hə», nə də «yox» dedi. Göz-gözə gələndə utanırdım. Elə bilirdim bu sözləri ona dediyimə görə məni qınayacaq. Çünki Gülnar müharibəyə sevib-sevilməyə yox, qardaşının initqamını almağa gəlmişdi. Bir tərəfdən də fikirləşirdim ki, sevgi heç nəyi gözləmir, onun üçün vaxt, zaman anlayışı yoxdur. Yüklə 275,5 Kb. Dostları ilə paylaş:
|