Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi №2(14)

90
№ 2 (14) Yay 2015 
 
    -Mənim heç bir dərdim yoxdu.  
     Bunu  deyib  ağlamsındı,  burnunu 
çəkdi  və  iki  dəfə  öskürdü.  Sevindim 
ki,heç  bir  dərdi  yoxdu,  ancaq    maraqlı 
idi ki, görəsən nəyə görə ağlayır? 
    -Bəs niyə ağlayırdınız?  
    -Siz... 
    Qız tərəddüd edirdi. 
    -Bəli, mən? 
    -Siz leş kimi soğan iyi verirsiniz.  
    Çox  pis  sarsıldım,  bilmədim  nə 
deyim. 
    -Necə yəni? 
    -Ödüm  ağzıma  gəlib  bayaqdan. 
Nəfəs  ala  bilmirəm.  Adam  bu  istidə 
soğan  yeyər?  Heç  mədəniyyət  yoxdu 
sizdə?  Ayağım  da  qırıqdı  deyə  dura 
bilmirəm.  Kitabı  da  səsli  oxuyursunuz, 
nəfəsiniz vurur, qoltuğunuzun altı da leş 
kimi  sarmısaq  iylənir.  Xahiş  edirəm 
durun 
yanımdan. 
Umumiyyətlə, 
avtobusu  tərk  edin.  Dözə  bilmirəm 
artıq. 
     Bunları  yüksək  səslə  demişdi  və 
hamı 
bizə 
baxırdı. 
Utancımdan 
qıpqırmızı olmuşdum. Nədənsə, həmişə 
yaxşılıq  etdiyim  və  etməyə  çalışdığım 
insanlar  mənə  qarşı  belə  davranıb. 
Qəzəbdən  dişim  bağırsağımı  kəsirdi. 
Bıçaq  vursaydılar  qanım  çıxmazdı. 
Qıza  cavab  verməli  idim,  bu  əclaflığı 
ona bağışlaya bilməzdim.    
    -Özünü  axırıncı  yola  qoyma,  qız  !!! 
Riyakarlıq  etmə.  Nə  olsun  ki,  soğan 
iylənirəm?  Sən  heç  soğan  yeməmisən? 
Allah  bilir,  soğanın  küpünə  girmisən, 
alma  kimi  yemisən  ki,  döşlərin  yekə 
olsun.  Dözə  bilmirmiş!?  Tualetdə 
nəcisinin  qoxusuna  necə  dözürsən  bəs? 
Mən  də  sənə  kömək  etmək  istəyirəm, 
sənə  görə  fikir  çəkirəm  bayaqdan,  acı 
çəkirəm. Haram olsun. Tfu sənin üzünə. 
Məlun!!!  
    -Aa tərbiyəsizə bax, dur cəhənnəm ol 
yanımdan.  
   -Ləçər! 
   -Oğraş! 
    Avtobus  bu  an  dayanacağa  çatdı, 
ayağa  qalxıb  özümü  açıq  qapıdan 
bayıra  atdım,  pulu  da  vermədim. 
Əsəbdən  əlim-ayağım  əsirdi.  Sağ  əlimi 
ağzıma tutub “ho” edib burnumla içimə 
çəkdim,  heç  bir  qoxu  hiss  etmədim. 
Görəsən niyə insanlar öz qoxularını hiss 
etmirlər?  İnsafla  desək,  dünənki  gün 
sarmısaqlı qatıqla xəngəl yemişdim, bu 
gün isə bir baş soğanla qızarmış kartof. 
Dişlərimi 
də 
fırçalamamışdım. 
Müəyyən  mənada qız haqlı  idi.  Vicdan 
əzabı  çəkdim.  Ancaq,  qız  da  məni  o 
boyda  camaatın  içində  biabır  etməməli 
idi.  İndiyə  kimi  mənə  qarşı  edilmiş 
oğraşlıqların  qəzəbini  qızın  üstünə 
tökmüşdüm.  Deyirəm,  kaş  qızın 
ölümcül  xəstəliyi  olardı,  mən  də 
böyrəyimi  ona  verib  yaşadardım,  sonra 
mənə 
aşiq 
olardı, 
evlənərdik, 
uşaqlarımız  olardı.  Ölməmiş  yaman 
qəşəng idi.  
      Oxuduğum  kitab  isə...  Həyat  bəzən 
kitablardakı kimi  olmur... 
 
ə ə
ə
ə
ə
ə
Tiflisdə külək əsir, 
küləyi əlimlə sığalladım, 
yorğunluqdan əvvəlcə 
əllərim, sonra ayaqlarım 

---

                            Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi 
91 
 
yerini dəyişdi. 
Mənə bənzəyən biri 
içimdən çölə çıxıb 
səkidə dilənən 
qadınla danışdı. 
Küçədə tək-tənhaE 
qalmış quduz 
olduğunu düşünən 
buna görə ona 
yaxın durmayan sahibsiz 
küçə iti ilə söhbətləşdi, 
küləyi əlimlə sığalladım, 
Tiflisin xaraba qalmış 
fahişələr bəzəmiş küçəsini, 
tula payına işləyən fəhlələri, 
şəhərə yaraşmayan 
yad, ölü sükutu 
gözlərimdən oxuyacaqsan. 
Sənə gözlərimlə göndərdiyim 
məktubu oxudunmu? 
qorxma bir az yaxın gəl, 
gözlərimdə azadlıq 
qışqıran adamları  
polis dəyənəyi ilə döymürlər, 
fahişləri küçə iti  
kimi təpikləyə-təpikləyə 
öz cinsi təlabatını 
ödəyən yekə qarın 
kişilərin olmadığı 
dünyanı arzuladım. 
Sənə gözlərimlə göndərdiyim 
məktubu oxudunmu? 
əllərinlə gözlərimi sığa, 
işğal edilmiş şəhərin 
döyüşdən sonrakı 
mənzərəsi üzümdən saat 
kəfkiri kimi asılıb. 
əllərini boşluqda tərpət, 
dağıdılmış bir şəhərin 
içində 
gülümsəyən və anasına 
doğru qaçan uşaq mənəm... 
 
 
ə
 
Əgər 28 mayın 
çıxışında bir siqaret 
yandırıb Səməd Vurğun 
parkına düşsəniz 
sıra ilə düzülmüş 
skamyalarda tək-tük 
adamların oturduğunu 
görərsiniz, amma bir az 
irəli getsəniz, 
köşkün qırağında 
əlində əsası olan 
büzüşmüş, saçları  
pırtlaşıq o yaşlı 
qadını görərsiniz, 
sonra köşkdən bir 
siqaret də götürüb 
alışdırarsınız, 
tüstüyü havaya 
buraxdıqda qarşınızdakı 
qadının öz-özünə 
danışdığını görərsiniz, 
şaşqın halda 
gəlib-gedənləri izləyər, 
bu vecsiz, 
həyatda ciddi görünməyə 
çalışan adamlardan bu 
qadını gizlətməyə çalışarsınız, 
onun anlaşılmaz, eşidilməyən 
yalnız səssiz filmlərdəki 
kimi tərpənən dodaqları, 
yoxsul və çox uşaqlı 
evinizi xatırladar, 
aman, aman o qadına  
yaxınlaşmayın, 
hələ də sizi evdə 
gözləyən qırmızı donlu 
balaca bir qızınız var... 
 
 
 
 

---

92
№ 2 (14) Yay 2015 
 
 
 
 
Canım ağrıyır ana!..  
Əlindən tutub qalxacaq halda deyiləm.  
Göyüzündən asmışam özümü  
Gecədən qalan ay kimi yorğunam.  
Kəndimizə qədərəmsə,  
Apar məni kəndimizə hava qaralana 
yaxın.  
Küçəmizə,  
Torpaq, dəniz qoxusuna,  
Bacaların tüstüsünə,  
Yarıçılpaq ağaclara açacağam 
qollarımı...  
Dözümlər dərdlərdən əvvəl yaranırmış,  
Bir insanla çox şey ölürmüş ana!..  
Hər kəsin getdiyi,  
Hər şeyin bitdiyi günə saxlamalıydım 
gözyaşlarımı,  
Ayrılıqların sonrası olmamalıydı... 
 
 
 
Sükuta qərq olmuş soyuq, qaranlıq 
otağın 
Nəfəsinlə isinmək arzusuyla 
yaşıyarkən, 
Tərk etdiyin xatirələr yaddaşına qayıdıb 
Səni biraz da yaşlanmış, bu qədim 
şəhərə qaytarmaq istəyirlər. 
Oxunmaq həsrətiylə saralıbdır 
Tozlanmış kitabların vərəqləri. 
Doğma insan əlləriyçün darıxıblar 
əşyaların. 
Divardakı rəsimlər pəncərəndəki 
çiçəklər qədər solğun, 
Eyvanına qonan göyərçin qədər çarəsiz 
və yuvasızdır sənsizlik. 
Heç vaxt 
Həyat bu qədər mənasız, 
Dünya belə qaranlıq olmamışdı. 
Lampalar sönmüş, qrammafon susmuş, 
Tavan, döşəmə, əşyalar, 
Bu evdə hər şey keçmişdən danışır. 
Sanki zaman dayanıb. 
Bir şair ömrünü xatırladır mənə bu 
səssizlik 
Ancaq əsən küləklər, yağan yağışlar 
poza bilir bu sükutu 
bir də mənim gəlişim. 
Sən də gəl.. 
Hamı və hər şey, 
Hətta köhnə masa üstündə buxarlanan 
Limonlu çay belə səni gözləyir... 
 
ə
 
Ə Ə Ə
Ə Ə
 
Və sən getdin...  
Geri qaldı sənə bənzəyən ağrılar,  
O ağrının bətnindəki səhvlər, doğrular .  
Talan olmuş ömrüm qaldı səndən 
geriyə,  
Bir çömçəbel kürək lazım  
İçimdəki qəm yükünü çölə kürüyə...  

---