Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi №2(14)
Yüklə 275,5 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi 87
86 № 2 (14) Yay 2015 Ürəyə, qəlbə hökm etmək, ona «fasilə» vermək mümkün deyil. Vuruldunsa, sevdinsə, istəyini tez bir zamanda dilə gətirməlisən, sevdiyinə bildirməlisən. Sevgini hərbi sirr kimi gizli saxlamaq olmaz. Bir dəfə bu haqda söhbət edəndə Gülnardan sevgimə müsbət cavab aldım. Elə bil dünyanı mənə vermişdilər. Qanadlanıb göylərə uçmaq, qartallar kimi göydə, geniş səmada dolaşmaq istəyirdim. Atəşkəs elan olunandan sonra gurlayan toplar, şaqqıldayan avtomatlar susdu. Barmaqlar silahların tətiyindən çəkildi. Qıcanmış dişlər boşaldı, silahın nişangahına qıyılmış gözlər açıldı, səngərlərə sükut çökdü. Çox keçmədi ki, könüllüləri ordu sıralarından buraxdılar. Hərbi hissədən Gülnarla eyni gündə çıxdıq. Onu rayonlarına apardım, evlərinə getdik, valideynləri ilə tanış oldum. Sonra qardaşının məzarını ziyarət etdik. Valideynlərimi Gülnargilə elçi göndərdim. İki aydan sonra toyumuz oldu. Gülnar evimizə gəlin köçdü. Davuddan yadigar qalmış kəmərini də özü ilə gətirmişdi. İndi bu kəmər Gülnarla məni bir-birimizə bağlamışdı. Bizi bu kəmərin arasından heç kəs çıxara bilməzdi. Xoşbəxt idim. İlk övladımız oğlan oldu. Adını Davud qoyduq. Sonra iki qızımız dünyaya göz açdı. Həyətdə oynayan oğlum Davud bir yerdə dayanmadan hey ora-bura qaçırdı. Yaman şıltaq uşaq idi, ipə-sapa yatmırdı. Böyük olsa da, hərdən dayısı Davudun kəmərini belinə bağlayırdı. Tay-tuşlarına, «Qəhrəman kəməridi, şəhid kəməridi, dayımın kəməridi» - deyə qürrələnirdi. Gülnarla ona baxanda sevinirdik, ürəyimiz açılırdı. Heç elə bil Davud ölməmişdi, yaşayırdı… Axşam vaxtı idi. Hava sanki yenicə qaralırdı. Evlərinə yaxınlaşdıqca izdihamın daha böyük olduğunu görürdü. Kurtkasını çıxarıb qolunun üstünə sərdi. Binalarının qabağındakı parkda əmisi və kiçik qardaşı ilə görüşüb öpüşdü. Bilmədi əmisinəmi başsağlığı versin ya bunu ondanmı qəbul etsin.Skamyada oturmuş bir qohumunun qucağındakı körpə uşağı oxşadı. Ev getməyə tələsmirdi sanki. Binaya çatmağa az qalmış anasını gördü. Anası onu qucaqlayıb boynuna sarıldı və dedi: - Ağlama. O, ağlamırdı, amma anasının elə deməsi sanki onu ağlatdı. Bir anlıq kövrəldi, amma tez də özünü topladı. Ağlamağı heç sevmirdi. Uşaqlıqda çox ağlayardı. Ancaq böyüdükcə bu hal ona yad gəlirdi. Atasının ölüm xəbərini eşidəndə də, evlərinə gələndə də ağlamaq hissi yox idi. Sadəcə itki hiss edirdi. Bilmədi o mu anasına başsağlığı versin ya bunu ondanmı qəbul etsin. Beynindən keçirirdi ki, başqa tanıdığın Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi 87 adamların atası rəhmətə gedəndə, onların yasında iştirak edəndə adamın sanki vecinə olmur və içində “nə yaxşı ki, atam sağdı və bəlkə də ölməyinə hələ çox var” deyə düşünürmüş. Amma ölüm elə bir şeydir ki, ondan qaçış yoxdur, tez-gec səni də, sənin əzizlərini də öz ağuşuna alacaq. Sadəcə ən pisi odur ki, ölüm sənin arzulamadığın və heç arzulamadığın zamanda gəlir. “Sanki ölümü arzuladığın vaxt varmış kimi” – düşündü və az qala gülümsəyəcəkdi. Özünün ölməyini daha çox istərdi, nəinki atasının. Allahdan ölməyini, kənardan insanların onun ölümünə münasibətini bilmək və yenidən qayıtmaq, kimin sevindiyinə, kimin kədərləndiyinə görə, kimlərin onun var olmağı ilə yox olmağı arasındakı fərqi duyub-duymadığını onların qarşılarına çıxıb demək istəyirdi. Bu zaman bir anlıq C.Məmmədquluzadənin “Ölülər” əsəri yadına düşdü. İndi bir daha dərindən dərk elədi ki, nədən insanlar ölmüş adamlarının dirilməyini istəmirlər. Axı ölmüş adam diriləndən sonra gəlib deyə bilər ki, “filankəs, sənlə bir ton çörək kəsmişdik, mən öldüm, heç yasıma da gəlmədin” və ya “filankəs, bəs sən məni necə sevirdin ki, öldüm, nə bir qram kədərləndin, nə gizlicə gəlib qəbrimin üstünəbir gül belə atdın, bəlkə də əksinə, sevindin ki, nə yaxşı ondan canım qurtardı, çox sıxılmışdım” və s. Kaş kinolardakı kimi ölmüş adam olaraq rəsmi qeydlərə düşə, üzünü, səsini dəyişdirib tanıdığı adamları müşahidə edə biləydi.. Anasından ayrılıb mərasim mağarına doğru getdi. Girişdə kiçik əmisi ilə görüşdü. Əmisi ona söz atdı: - Nə yaxşı gəlib çıxa bildin – deyəndə birdən ölkə xaricindəki əmisi yadına düşdü. - Bəs o, hardadı? Niyə gəlib çıxmayıb?! Mağara baxıb qohum və tanışlarla başı ilə salamlaşdı. Nədənsə kimsə “Başın sağ olsun”, “Allah rəhmət eləsin” demirdi. Bəlkə artıq anasına və qardaşlarına deyildiyinə görə?! Bəlkə dəfnə özünü çatdıra bilməməyinə görə?!Hər kəsdən öncə özünü niyə məhz dəfnə gələ bilmədiyinə görə qınadı. Qardaşları çatmışdı, amma o, gələ bilməmişdi, özünü ancaq ki, üçünə çatdırmışdı. Axı nə mane olmuşdu? Bunu düşünmək istəmirdi, çox yüklənmişdi və sanki dərd onu elə boğurdu ki, fikirləşməyə belə mane olurdu. Mağarın içinə doğru getdikcə atasını xatırlayırdı. Axı atası onlar üçün çox əziyyət çəkmişdi, hər işlərinin arxasınca getmişdi, elə illər olmuşdu ki, ölkədə vəziyyət pis olanda başqa ölkədə fəhlə də işləmişdi ki, ailəsi ac qalmasın. Axı necə ola bilərdi ki, hamıdan çox sevdiyi atasının dəfninə gələ bilməmişdi?! Onu son dəfə nə vaxt görmüşdü, görəsən? Bir neçə ay öncə. Sonra işdən imkanı olmamışdı ata- anasına baş çəksin. Amma demək olar ki, hər gün telefonla danışırdılar. Ən çox yandığı şey o idi ki, atası heç bir övladının xeyir işini görə bilmədi. Bunda özünü əsas günahkar hesab edirdi. Amma indi harada səhv buraxdığını düşünməyin də mənası yox idi. Keçib mağarda oturdu. Bərk acmışdı. Stola yemək qoydular. Nə olduğuna heç baxa bilmədi də.. Telefonun zəngli saatı vurdu. Saat 08:00 idi. Tərləmişdi. Gözlərini ovxaladı. Gördüklərinin real olmadığını dərk etməyə çalışırdı. Bir də eşitmişdi Yüklə 275,5 Kb. Dostları ilə paylaş:
|