Uġlyam folkner
Yüklə 4,05 Mb. Pdf görüntüsü
|
11 8 edirdilər. Ancaq sonuncudan bixəbər olduqlarını boyunlarına alsaydılar, onda birinciyə əmin olmaq üçün əllərinə fürsət düĢmədiyini də etiraf etmiĢ olardılar. Buna görə susub, o oğlanın dediklərinə qulaq asırdılar. “Bu onlarda ayda bir dəfə olur”. O, hadisənin fiziki tərəfini necə təsəvvür etdiyini də onlara danıĢdı. Bəlkə doğrudan bilirdi. Hər halda, danıĢdıqları kifayət qədər canlı, kifayət qədər inandırıcı alınırdı. Əgər o, bunu ruhi bir vəziyyət, əslində nə olduğu yalnız güman edilən bir Ģey kimi təsvir etsəydi, onlar ona qulaq asmazdılar. Ancaq o, burunda iyi duyulan, gözlə görünən və onlarda dərin maraq oyadan əyani bir mənzərə təsvir edirdi: istəyə iĢgəncə verən, onu qəzəbləndirən Ģeyin müvəqqəti, amansız əlacsızlığı; müntəzəm surətdə dövri çirklənmənin qaçılmaz qurbanına çevrilməyə məhkum olmuĢ hamar, gözəl bir bardaq, istək iqamətgahı. O, bunu belə təsvir edirdi, qalan beĢ oğlan isə sualedici, sui-qəsdçi nəzərlərlə bir- birinin üzünə baxa-baxa dinməzcə ona qulaq asırdı. Növbəti Ģənbə günü Co onlarla ova getmədi. Makiçern isə elə bildi ki, o, ova gedib, çünki tüfəng evdə deyildi. Ancaq o, tövlədə gizlənmiĢdi. Bütün günü orda qaldı. Sonrakı Ģənbə günü yenə tək-tənha, sübh tezdən, uĢaqlar onu çağırmağa gəlməmiĢdən əvvəl tüfəngi götürüb evdən çıxdı. Ancaq ov eləmədi. Yalnız günün sonunda, evdən təxminən üç mil aralıda bir qoyun vurdu. Daha doğrusu, xəlvəti bir dərədə qoyun sürüsünə rast gəldi, gizlincə yaxınlaĢıb, onlardan birinə tüfənglə atəĢ açdı. Sonra isə dodaqları qurumuĢ halda, tir-tir əsə-əsə, yan-yörəsinə baxa-baxa dizi üstə çöküb, əlini can verməkdə olan heyvanın isti qanına batırdı. O, canındakı xofu bu cür dəf etdi, bu cür onun öhdəsindən gəldi. Dostunun nə danıĢdığını unutmamıĢdı. Sadəcə, onunla barıĢdı. Onunla yaĢaya biləcəyini kəĢf etdi. Elə bil, məntiqi bir kənara qoyub, ümidsizliyin gətirdiyi sakitliklə öz-özünə dedi Yaxşı. Qoy belə olsun. Ancaq mənim üçün deyil. Mənim
unudulmuĢdu – əqlin inadkarlığına güzəĢtə gedilərək nə gerçək, nə də yalan olduğu qəbul edilmədən unudulan fakt kimi. Bir fincan qəhvənin pulunu qaytarmaq istədiyi həmin Ģənbə gününün sonrakı bazar ertəsi gecə ofisiant qızla yenidən görüĢdü. Onda hələ kəndiri yox idi. Pəncərəyə çıxıb üç metr yüksəklikdən yerə tullandı və piyada beĢ mil yol gedib Ģəhərə çatdı. Evə, öz otağına necə qayıdacağı barədə heç düĢünmədi də. ġəhərə çatdı və qızın dediyi tində dayanıb onu gözlədi. Bura sakit yer idi; vaxtından xeyli tez gəlmiĢdi; fikirləĢdi Bunu unutmamalıyam. Elə etməliyəm ki, nəyi necə və haçan eləməyi o özü
Qız gəlib çıxanacan bir saatdan çox gözlədi. Bu qədər tez gəlmiĢdi. Qız piyada gəldi. Ona yaxınlaĢıb önündə durdu, bapbalacaydı, yenə də səbirli və intizar içərisindəydi, yenə də gözlərini yerə dikmiĢdi, qaranlıqdan peyda olmuĢ adama bənzəyirdi. “Siz artıq burdasınız,” – o dedi. – Ġmkan tapan kimi gəldim. Onların yatağa girməsini gözləməli oldum. Qorxdum gecikəm.
11 9 – Çoxdan burdasınız? Çox gözlədiniz? – Bilmirəm. Bütün yolu qaça-qaça gəlmiĢəm. Qorxurdum gecikəm. – Qaça-qaça? Üç mil yolu? – BeĢ mil. Üç yox. – Bir iĢə bax. – Hər ikisi susdu. Ġki kölgə kimi üz-üzə dayanmıĢdılar. Bir il, bəlkə də, bir az çox keçəndən sonra həmin gecəni xatırlayarkən bunu birdən baĢa düĢmüĢ, öz-özünə demiĢdi Elə bil onu vuracağımı gözləyirdi. – Hə-ə, – qız dedi. Onu yavaĢ-yavaĢ əsməcə tutmağa baĢladı. Qızın iyini – sakit, müdrik, bir azca yorğun intizarın iyini duydu; fikirləĢdi O gözləyir, gözləyir ki, mən başlayım, mənsə bilmirəm bunu necə
– Məncə artıq çox gecdi. – Gecdi? – FikirləĢirəm ki, sizi gözləyən ola bilər. Siz evə getməyənəcən onlar... – Var...Gözləyən var... – Qızın səsi öləzidi, kəsildi. Ġki kölgə kimi dayanmıĢdılar; qız yerindən tərpənmədən dedi: – Mən Meymlə, Maksla bir yerdə yaĢayıram. Siz onları tanıyırsınız. Restorandan. Onları orda görmüĢ olmalısınız, o beĢ senti qaytarmaq istəyəndə... – O, gülməyə baĢladı. Səsində heç bir sevinc hissi yox idi, ümumiyyətlə, heç nə yox idi. – Təsəvvür edirəm. Təsəvvür edirəm, əlinizdə beĢ sent ora necə girmisiniz. – Gülməyini kəsdi. Ancaq heç bu da onun bir saniyə əvvəl Ģən olduğuna dəlalət eləmirdi. Sakit, yazıq, baĢıaĢağı səs yenidən dilləndi: – Mən bu axĢam səhv eləmiĢəm. Bir Ģeyi unutmuĢam. – Bəlkə də, qız ondan “Nəyi?” sualını gözləyirdi. Amma o bunu soruĢmadı. Necə vardısa eləcə dayanmıĢdı, sakit, alçaq, get-gedə öləziyən səs heç cür beyninə girmirdi. Tüfənglə vurub öldürdüyü qoyunu çoxdan unutmuĢdu. Təcrübəli dostunun danıĢdıqlarını uzun müddət özüylə yaĢatmıĢdı. O qoyunu öldürməklə bu faktın xofundan çoxdan, lap çoxdan qurtulmuĢ, xilas olmuĢdu, indi yaddaĢ üçün o, canlı ola bilməzdi. Buna görə də qızın nə demək istədiyini əvvəlcə baĢa düĢmədi. Onlar tində dayanmıĢdılar. Bura Ģəhərin qıraq yeriydi, burda küçə düz xətt boyu ölçülüb biçilmiĢ çəmənliklərdən keçib çılpaq tarlalara, bu cür Ģəhərlərin ətraf ərazilərini təĢkil edən xırda, ucuz evlərə doğru uzanan yola çevrilirdi. Qız dedi: – Qulaq asın. Bu gün bir az xəstə kimiyəm. – O heç nə baĢa düĢmədi. Heç bir cavab vermədi. Bəlkə, heç baĢa düĢməyi də lazım deyildi. Bəlkə o bunsuz da öz taleyindən nəsə bir hoqqa gözləyirdi, fikirləĢdi: “Hər Ģey bu qədər yaxĢı alına bilməz”. Bu fikir baĢa çatmamıĢ düĢüncə onu ötüb keçdi Bu qız indicə yox olacaq. Burda olmayacaq. Mənsə sonra evdə,
eĢidilirdi: – Mən sizə “bazar ertəsi axĢam” deyəndə ayın hansı günü olduğunu unutmuĢam. Bəlkə Yüklə 4,05 Mb. Dostları ilə paylaş:
|