Uġlyam folkner
Yüklə 4,05 Mb. Pdf görüntüsü
|
13
ehtiyatını sərf edərək, sarsılmadan, qoyun kütlüyü ilə dönə-dönə yalnız bu sözləri təkrar edirdi: “O məni yanına çağıracaq. Dedi ki, məni yanına çağıracaq”. Lukas Börç kimiləri də öz niyyətlərini məhz bu cür möhkəm sədaqət hissinə hesablayırlar, lakin buna ehtiyac duyulanda heç cür quyruqlarını ələ vermək istəmirlər. Ġki həftədən sonra o, yenə də pəncərəni açıb bayıra çıxmalı oldu. Bu dəfə çox çətinliklə çıxa bildi. “Əvvəllər də belə çətin olsaydı, yəqin ki, bu gün bu pəncərədən çıxmağa ehtiyac qalmazdı”, – deyə düĢündü. Günün günorta çağı qapıdan da çıxıb gedə bilərdi. Heç kim onu saxlamayacaqdı. Bəlkə, özü də bunu baĢa düĢürdü. Ancaq məhz gecə vaxtı, həm də pəncərədən çıxıb getmək qərarına gəlmiĢdi. Özü ilə palma yarpaqlarından düzəldilmiĢ yelpik və səliqə ilə yaylığına bükdüyü yol bağlaması götürmüĢdü. Bu bağlamada baĢqa Ģeylərlə yanaĢı beĢ və on sentliklərdən ibarət otuz beĢ sent pul da vardı. Ayağındakı ayaqqabılar qardaĢınınkıydı, ona bağıĢlamıĢdı. Çox az geyilmiĢdi, çünki yayda onların heç biri ayaqqabıda gəzmirdi. Lina ayaqları altındakı yolun toz-torpaqlı olduğunu hiss eləyəndə onları çıxarıb əlinə aldı. Düz bir ay idi ki, beləcə, ayaqyalın yol gəlirdi. Dörd həftəydi gəldiyi bu yol və Ģüuruna həkk olunmuĢ uzaq anlayıĢı, sanki, dava-Ģavasız, dinc, xoĢnud bir dəhlizi andırırdı; bu dəhliz yerindən laxlamayan, toxtaq sədaqət daĢları ilə döĢənmiĢ, xeyirxah, adsız sifətlər və səslərlə dolu idi: Lukas Börç? Tanımıram. Bu ətrafda o adda adam yoxdur. Bu yolmu? Pokahontasa gedir.
uzun, yeknəsəq sırası indi yerə düĢmüĢ yumaq kimi üzügeriyə çözələnir; o, allah bilir kimlərinsə, adlarını bilmədiyi, üzlərini belə xatırlamadığı adamların bir-birinə bənzəyən arabalarında – sanki, yağsız təkərləri zəif səslə cırıldayan avatarlarda bu gecə-gündüzləri qət etmiĢ, qədim yunan vazalarının üstündəki rəsmlərdə olduğu kimi, irəliyə bir addım belə atmadan əbədi hərəkətdə olmuĢdu. Araba yoxuĢla üzüyuxarı ona sarı qalxır. O bu arabanı buradan bir mil arxada ötüb keçmiĢdi. Araba yolun kənarında dayanmıĢdı, qatırlar üzü Linanın getdiyi tərəfə elə boyunduruqdaca mürgüləyirdilər. Lina arabanı da gördü, hasarın o tayında, sarayın böyründə çömbəlib oturan iki kiĢini də. O onlara – həm arabaya, həm də kiĢilərə eyni anda və bircə dəfə gözünün ucuyla yığcam, cəld, sadəlövh və bəsirətli baxıĢla nəzər saldı. Amma ayaq saxlamadı, çox güman ki, hasarın o tayındakı kiĢilər Linanın onlara və arabaya tərəf baxdığını heç hiss etmədilər də. Lina da bir daha dönüb geriyə baxmadı. Ayaqqabılarının açıq bağları topuqlarına dolaĢa-dolaĢa, arxayın və ləng addımlarla onlardan bir mil uzaqlaĢıb, təpəyə çatana qədər yoluna davam etdi. Burada çox da dərin olmayan arxın qırağında oturdu, ayaqqabılarını çıxarıb, ayaqlarını aĢağı salladı. Bir az keçəndən sonra arabanın səsini eĢitdi. Əvvəlcə onun səsi gəldi, sonra isə özü göründü: yoxuĢla aram-aram üzüyuxarı qalxırdı.
14
YağlanmamıĢ, qupquru qurumuĢ ağacla metal bir-birinə sürtünərək tənbəl-tənbəl, aramla cırıldayır və Ģaqqıldayır: qulaqları cingildədən bu Ģaqqıltılar isti avqust günortasının turĢumuĢ bihuĢluğu və sükutu içərisində yarım mil uzağa yayılır. Qatırlar özlərini unutmuĢ kimi, ləhləyə- ləhləyə aramla irəliləsələr də, araba, sanki, yerindən tərpənmir. O qədər ağır hərəkət edir ki, elə bil, əbədi olaraq yerindəcə donub, yolun qırmızımtıl ipəyi üzərində parıltısız muncuq kimi yoxuĢun ortasından asılıb qalıb. O qədər ağır hərəkət edir ki, ona dikilən baxıĢ onun obrazını tutub saxlaya bilmir. Və gözün gördükləri gecəylə gündüzün dinc, yeknəsəq növbələĢməsilə eyniləĢən yolun özü kimi, uzunluğu artıq ölçülüb qurtaran və təzədən qarqaraya sarınan sap kimi yuxulu-yuxulu süzülür, bir-birinə qarıĢır. Nəhayət, o qədər ağır hərəkət edir ki, sanki, hansısa məsafə deyil, nəsə ondan da böyük bir Ģey qədər uzaqda olan bir yerdən gələn bu boĢ və əhəmiyyətsiz, xəfif, qeyri-adi, heç bir məna kəsb etməyən səs öz cismindən yarım mil aralıda gəziĢən ruhu xatırladır. “Gözümün görmədiyi, qulağımın eĢitdiyi qədər uzaqda” – Lina düĢünür. Özü haqda hələ də arabada yol gedirmiĢ kimi düĢünür. DüĢünür sonra mənə elə gələcək ki,
sarı baxmadan gözləyir, adsız mehriban sifətlər və səslərlə dolu düĢüncəsi isə boĢ-boĢuna, sürətlə, rəvancasına axıb gedir: Lukas Börç? Deyirsən, Pokahontasda soruşmusan? Bu yolmu?
görməmiĢdən qabaq eĢidəcək. Arabanın səsini eĢidəcək, amma bilməyəcək. Buna görə də mən onun üçün gəldiyini görməmiĢdən əvvəl eĢitdiyi bir adam olacam. Sonra isə məni görüb həyəcanlanacaq. Yadına salmağa macal tapmamıĢ iki adamı birdən görəcək”.
Uinterbotomun at tövləsinin kölgəsində çömbəlib oturan Armstidlə Uinterbotom onu yoldan keçərkən gördülər; gənc, hamilə və gəlmə olduğunu dərhal anladılar. – Görən, o qarnındakı hardandı belə? – Uinterbotom dedi. – Görən o, bu yükünən çoxmu uzaqdan gəlir? – Armstid dedi. – Yəqin, o tərəflərdə kimlərəsə qonaq gəlib, – Uinterbotom dedi. –Yox deyəsən. Elə bir Ģey olsaydı, eĢidərdim. Biz tərəflərdə də onun heç kəsi olmamalıdı. Olsaydı eĢidərdim. – BoĢ-boĢuna gəzənə də oxĢamır, – Uinterbotom dedi. –YeriĢi o yeriĢ deyil. – Bu vəziyyətdə təkbaĢına çox gəzə bilməz, tezliynən ona da bir yol yoldaĢı tapılar, – Armstid dedi. Qadın yavaĢ-yavaĢ uzaqlaĢdı, qarnındakı yükü açıq-aĢkar bilinirdi. Əynində günəĢdən yanıb solmuĢ xələt, əlində palma yelpiyi və bir bağlama vardı. Yanlarından keçərkən, sanki, onlar tərəfə heç baxmadı da. – Buralardan, yaxın yerlərdən gələnə oxĢamır, – Armstid
Yüklə 4,05 Mb. Dostları ilə paylaş:
|