Uġlyam folkner
Yüklə 4,05 Mb. Pdf görüntüsü
|
33 1 vidalaĢana və aralarındakı sosial fərqi dərk edən yaĢa çatana qədər Ģəhərin kübar həyatında (bu həyat onun üçün məktəbdə keçirilən axĢam Ģənlikləri və kilsədəki ibadət saatları ilə məhdudlaĢırdı) hamıdan üstün mövqeyə malik olmuĢdu. Ayağının altında yerin qaçdığını, daha Ģux və daha dilavərliyi ilə seçildiyi həmyaĢıdlarının ona artıq baĢqa gözlə baxmağa baĢladığını oğlanların ondan yalnız əyləncə üçün istifadə etməyə, qızların isə onu kinli ironiya ilə sancmağa çalıĢdığını – özü hamıdan gec hiss etmiĢdi. Məhz həmin andan sifətinə o cür iztirablı ifadə verməyə baĢlamıĢdı. O, bu ifadəni, maska və ya bayraq kimi, hələ də iĢtirak etdiyi axĢam Ģənlikləri və qonaqlıqlarda istər öz evinin artırmasında, istərsə də yay günləri açıq çəmənlikdə olsun həmiĢə özüylə gəzdirərdi və həmin anlarda bu aĢkar həqiqəti heç cür qəbul etmək istəməməyinin nəticəsi kimi gözlərinə çaĢqın, təəccüblü ifadə çökərdi. Bir axĢam belə qonaqlıqların birində keçmiĢ məktəb yoldaĢlarının iki qızla bir oğlanın onun haqqında nə danıĢdıqlarını öz qulaqları ilə eĢitdi və ondan sonra bir daha heç kəsi qonaqlığa dəvət etmədi. Bir yerdə böyüdükləri, həmyaĢıdı olan qızlar onun gözü önündə bir-bir ərə getdilər, oğul-uĢaq, ev-eĢik sahibi oldular. Amma hələ də heç kəs onunla ciddi surətdə maraqlanmamıĢdı. HəmyaĢıdlarının uĢaqları artıq bir neçə il idi onu xala deyə çağırırdılar, anaları onlara Ģən, istehzalı bir dillə Mini xalanın gəncliyində necə gözəl olduğundan, bütün oğlanların ona necə pərəstiĢ etdiklərindən danıĢırdılar. Sonra bütün Ģəhər onun bankda iĢləyən bir kassirlə bazar axĢamları maĢında gəzdiyinin Ģahidi oldu. O, təqribən qırx yaĢında, qırmızısifət dul kiĢi idi və üstündən həmiĢə ya bərbərxana, ya da spirt iyi gəlirdi. ġəhərdə ilk dəfə o, maĢın almıĢdı: qırmızı, balaca bir minik maĢını idi. Minnininki isə o vaxtadək Ģəhərdə görünməmiĢ, məxsusi gəzinti üçün nəzərdə tutulan pərdəsi və çətiri olan bir maĢın idi. Bəziləri «Yazıq Mini!» deyə onun halına acımağa baĢladılar, bəziləri isə: «Nolsun, uĢaq-zad deyil ki, özü-özündən muğayat ola bilər» dedilər. Məhz o gündən Mini sinif yoldaĢlarına bərk-bərk tapĢırmağa baĢladı ki, onların övladları onu «xala» deyil, «xalaqızı» deyə çağırsınlar. Artıq indi, ictimai rəyin onu «pozğunlar» cərgəsinə aid etdiyi vaxtdan on iki, kassirin isə iĢ yerini dəyiĢib Memfisə köçdüyü gündən səkkiz il keçir; indi o, bu Ģəhərə ildə bir dəfə – Milad bayramında gəlir və bu bayramı çay kənarındakı ovçular klubunda özü kimi subaylarla bir yerdə keçirirdi. QonĢuluqda yaĢayanlar pərdələri aralayıb bu ziyafətə tamaĢa edər, sonra bayramını təbrik etmək üçün Minnigilə gələrkən ona kassirin hələ də çox yaraĢıqlı qaldığından, deyilənlərə görə böyük Ģəhərdə böyük var-dövlət qazandığından danıĢar və bu zaman onun yarıĢən, yarıiztirablı sifətinin nə hala düĢdüyünə bic-bic xəlvəti baxıĢlarla göz qoyardılar. Adətən, bu saatlarda onun nəfəsindən artıq viski iyi gələrdi. Viskini ona sodalı su satıcısı, cavan bir oğlan tapıb gətirirdi: «Aydın məsələdir, məxsusən o qarımıĢ qız üçün saxlayıram. Axı o bədbəxtin də nəsə bir sevinci olmalıdır».
33 2 Ġndi anası öz otağından kənara çıxa bilmirdi, evi arıq xalası idarə edirdi. Belə bir Ģəraitdə Mininin cavan qız kimi parlaq, yüngül fasonlu paltar geyinməyi, günlərini boĢ-boĢuna, iĢsiz- gücsüz keçirməyi həddən ziyadə qeyri-real bir Ģey kimi görünürdü. Artıq o, axĢamlar bayıra çıxanda yalnız bir yerə kinoya gedirdi; özü də ancaq qonĢu qadınlarla. AxĢamçağları isə təzə paltarlarından geyinib tək-tənha Ģəhərin mərkəzinə gəzməyə çıxırdı; burada axĢamüstünün qələbəliyində onun zərif, ipək kimi saçları, incə, titrək əlləri və oynaq yanbızları olan yeniyetmə «xalası qızları» bir-birinə sarmaĢa-sarmaĢa və yaxud bərkdən qəhqəhə ilə gülə-gülə, sodalı su köĢklərinin önündə toplaĢan oğlanlara sataĢa-sataĢa gəziĢərdilər. Ġndi uzun sıra ilə cərgələnmiĢ vitrinlərin yanından keçəndə qapıların ağzında oturan və ya kefli halda səndələyə-səndələyə yanından ötən kiĢilərin heç biri daha onun dalınca da baxmırdı. III Bərbər küçəylə sürətlə addımlayırdı; arabir rast gəlinən küçə fənərlərinin baĢına o qədər cücü yığıĢmıĢdı ki, onlar ağır bürkülü havada, sanki, qeyzlənmiĢ kimi zorla iĢıq saçırdılar. Gün artıq ölmüĢ, toz kəfəninə bürünmüĢdü; yorğun toz yorğanını üstünə çəkən meydanda hava qaralsa da, səma kilsə zənginin iç tərəfinin misi kimi açıq idi. Onun Ģərq qurtaracağında ay yavaĢ-yavaĢ doğmağa baĢlayırdı. Bərbər onlara çatanda Maklendon və digər üç nəfər tində dayanan maĢına minirdilər. Maklendon yorğun boynunu yana əyib, maĢının üstündən aĢağı baxdı. Fikrini dəyiĢdin? dedi.
Çox yaxĢı elədin. Allah haqqı, sabah camaat sənin bu axĢam nə danıĢdığından xəbər tutsaydı… YaxĢı, yaxĢı, o biri müharibə iĢtirakçısı dedi. HokĢou heç də pis oğlan deyil. Ey, Pink, gəl, atıl maĢına. Uill Meys heç vaxt belə Ģey eləməz, uĢaqlar, bərbər dedi. Belə bir Ģey olubsa da, onu baĢqası eləyib; özünüz məndən yaxĢı bilirsiniz ki, bizim Ģəhərdəki zəncilər qədər heç yerdə yaxĢısı yoxdur. Onu da bilirsiniz ki, qadınlar kiĢilər haqqında istədikləri Ģeyi uydura bilərlər, o ki qaldı miss Minni ola… Elədir, elədir, müharibə iĢtirakçısı dedi. Biz, sadəcə, onunla bir azca söhbət eləmək istəyirik, vəssalam. Söhbət nədi? Batç dedi. Biz o əclafı… Sus, sən Allah! müharibə iĢtirakçısı dedi. Ġstəyirsən ki, bütün Ģəhər… Qoy bilsinlər, Maklendon dedi. Qoy o oğraĢların hamısı bilsin, gözlərinin qabağında ağ qadına… Yüklə 4,05 Mb. Dostları ilə paylaş:
|