Vaqif sultanli
Yüklə 15,85 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси
Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 126 yırdılar. Qız: «Götür, hara istəyirsən apar məni, – o əclafın sifətini görmək istəmirəm. Bu yaxınlarda toyumuz olasıdı. Gö- tür qaç məni, üçcə gün saxla, sonra ürəyin necə istəyir, o cür elə, özgə heç nə istəmirəm». Qıza yazığı gəlsə də kömək eləyəmməmişdi. Sonrakı ta- leyindən də xəbəri yoxdu. Tək bircə dəfə qucağında körpə kü- çədə rast gəlmişdi. Onda da yaxınlaşmamışdı. İstəməmişdi ki, xoş-naxoş taleyi ilə barışmış bu qadını uzaq, unudulmuş gün- lərin xatirələri ilə bu günündən ayıra. Bu da mətbəənin binası – arvadının keçmiş iş yeri. Hər axşam bu binanın qabağından keçəndə adamların işdən çıxan vaxtı olur. Arvadını səhər-axşam işə aparıb-gətirdiyindən onu burda tanımayan yoxdu. İndi isə o adamlardan heç birisiylə üz- üzə gəlmək istəmir. Ötən həftə arvadının rəfiqəsi Zəmişlə rastlaşdı. Salam verib keçmək istədi. Ancaq Zəriş onu saxladı, hal-əhval tutdu, uşağı soruşdu. O isə dinmədi, ağzını açıb bir kəlmə də danış- madı. Bir vaxtlar Zəmiş tez-tez onlara baş çəkərdi; bayramları bir yerdə keçirərdilər. Arvadının ölümündən sonra isə Zəmiş bircə dəfə də olsun onlara gəlməmişdi. Eləcə hərdən bu yolda, işdən çıxan zaman üz-üzə gəlirdilər. Çox vaxt da başını aşağı salıb keçmək istəyirdi. Keçmişlə bağlı heç nəyi xatırlamaq, heç kəslə üz-üzə gəlmək istəmirdi. Ancaq olmurdu. Hərdən lap tanımadığı, ancaq sifətinin hansı cizgisisə tanış olan bir kəslə rastlaşanda da qeyri-ixtiyari ötən illərə qayıdırdı, arvadıyla birgə yaşadığı günləri xatırla- yırdı. Bu da doğum evi... Hər dəfə o məşum ölümü yaddaşında təzələyən doğum eviydi, tərs kimi də işə gedib-qayıdanda yolu burdan keçirdi. İ lki doğulanda bərk qar yağmışdı. Səhər obaşdannan gə- lib kəsdirmişdi xəstəxananın qabağını. Qızı olduğunu eşidəndə dilxor olmuşdusa da, bir elə fərqinə varmamışdı. Ömrün hələ erkən çağlarını yaşadıqlarını, həyatın acılı-şirinli günlərinin qa- baqda olduğunu düşünməklə təsəlli tapmışdı. Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 127 Hər gün gətirdiklərini məktubla birlikdə qapaçıya verir, qapıçı da arvadından cavab gətirirdi; beləcə məktublaşırdılar. Ötən həftə kağız-kuğuzlarının arasından arvadının qay- ğ ıyla qoruyub saxladığı o məktubları tapmışdı. Arvadı yazırdı ki, pul göndərsin, bəri başdan tibb bacılarına versin ki, uşağın göbəyini sağalmamış qoparıb muştuluğa gəlməsinlər. O da pul- suzluğunu bəhanə gətirərək yazırdı ki, həkimə pul vermə, ən çə- tini uşaq oluncadı, uşaq doğulub qurtarandan sonra day nə pul, nə filan, mən lap söküldüm-dağıldım ki... Uşaq doğulanda bayırda dayanıb gözləməmişdi. Doğuş- dan sonra arvadı o qədər qan itiribmiş ki, təcili qan vurmalı olublar. Tərslikdən xəstəxanada həmin qrupdan qan yox imiş. Qapıya çıxıb onu axtarıblar, tapa bilməyiblər. Sonra hansı tibb bacısısa insafa gəlib öz qanından xəstəyə vurulmasına razılıq verib. «Görəsən, o tibb bacısı yenə işləyirmi?.. Yadına düşürmü ki, bir vaxt ölüm ayağında kiməsə qan verib, həyat verib...». Arvadı sonralar bütün bunları – həmin gün onu xəstəxa- naya atıb qayıtdığını, gecə heç olmasa, bir telefon zəngilə hal- ə hval tutmamasını üzünə vurmamışdı. İ kinci uşaq doğulanda arvadını kəsib doğramışdılar. Ge- cənin bir vaxtı doğum evindən maşınla gəlib onu aparmışdılar. Həkim uşağı (özü də oğlan uşağı imiş) çıxarmaq üçün cər- rahiyyə əməliyyatı aparmış və iş bitməmiş arvadı keçinmişdi. Onda da nə illah eləmişdisə, onu doğum evinə buraxmamışdılar. Meyiti xərəkdəcə gətirib maşına qoymuşdular. Bu xəbər elə qəfil, elə gözlənilməz idi ki, inanmağı gəlməmişdi. Xərəkdəcə gətirilib maşının bir küncünə qoyulmuş meyitə baxdıqca, ona elə gəlirdi ki, dəhşətli, amansız bir yuxu görür. Çünki ölüm bu cür qəfil, gözlənilməz şəkildə insan ömrünə daxil olammazdı, insan ölümə hazırlanmamış təslim ola bilməzdi. Ona elə gəlirdi ki, indicə arvadının həmişə düşüncəli olan göz qapaqları aralanacaq, o, qüssəli baxışlarıyla heyran- heyran onu – öz ərini süzəcək. Bu baxışlarda həmişəki hey- ranlıqla yanaşı, yüngül məzəmmət sezilsə də, o bunu heç vaxt dilinə gətirməyəcək, üzə vurmayacaq, əksinə böyük bir günah işləyibmiş kimi üzrxahlıq eləyəcək. Deyəcək ki, «...bağışla mə- ni, sənə oğlan doğmaq istəyirdim. Bacarmadım, neyləyim ki, Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 128 bacarmadım... Elə bilirsən sənin nə düşündüyünü, nə istədiyini bilmirdim?.. Dedim, çox yalvardım ki, uşağı nə yollasa xilas eləsinlər. Ancaq eşitmədilər mənim sözümü. Gözümün qaba- ğ ındaca tikə-tikə doğradılar. Məni baxmağa qoymurdular. Göz- lərimin qabağına pərdə,ağ pərdə çəkmişdilər. Sonra o pərdə dö- nüb qıpqırmızı oldu. Ancaq pərdədən də görürdüm. Görürdüm və bütün bədənimlə körpənin başına nə gətirdiklərini duyurdum. Qollarını kəsəndə qollarım tabdan düşdü, ayaqlarını kəsəndə gördüm ayaqlarım buza dönüb. Kəsib tikə-tikə buz kimi ləyənə tullayırdılar. Elə bil körpənin ürəyinə damıbmış. Həkim bıçağı ə linə götürən kmi elə qısıldı bətnimə ki, huşum başımdan çıxdı... Sonra körpənin qışqırığından başqa heç nə eşitmirdim». Elə bil ölüm ürəyinə dammışdı, uşaq boynuna düşəndən qəlbiə qara bir vahimə dolmaqdaydı. – Deyəcəm, məni on üçüncü plataya salsınlar. Keçən dəfə də o palatada yatmışam, – arvadı doğum evinə getməmiş belə deyirdi. Bu dəfə də on üçüncü palataya düşmüşdü. Bu bina onunçün sirr idi. Bir vaxt arvadı bu binanın dəniz səmtindəki (arvadı pən- cərədən görünən dəniz barədə heyranlıqla danışardı) on üçüncü palatada yatmış, nəfəsini bu otağın havasına qatmışdı. Hər dəfə doğum evinin qabağından keçəndə içəri girmək, bir vaxt arvadının qaldığı o palatanı, yatdığı çarpayını, şeylərini yığdığı balaca yemək dolabını, üstündə gəzdiyi döşəməni görmək istəyi dalğa kimi içərisində kükrəyib qalxır, ona əzab verirdi. Qeyr-ixtiyari doğum evinin qabağında dayanıb durmuş- du. Yenə əvvəlki kimi qapılar bağlıydı. Xəstələrə görüşmək is- təyənlər ora-bura vurnuxur, doğum evinin başına fırlanırdılar. Aşağıda, səkinin kənarında yaşıl rəngli bir maşın dayanıb göz- ləyirdi. Maşının yarıaçıq pəncərəsindən içəridə oturmuş qadının həyəcanlı sifəti ayın seçilirdi. İlki doğulanda o da beləcə yol maşını tutub arvadıyla uşağını doğum evindən çıxarana qədər burdaca gözlətmişdi. Başını qaldıranda özünü giriş qapısıyla üzbəüz dayanmış gördü. Elə bil hansısa gizli bir qüvvə onu özündən alıb aparır, özgə heç nə barədə düşünəmmirdi. Yüklə 15,85 Kb. Dostları ilə paylaş:
|