142
istəyəcəkdi. Gəzmək, marka geyim istəyəcəkdi. Ya bunu
qarĢılaya biləcəkdi? Bunları bir daha düĢünməli idi. Nə
qıza boĢ yerə ümid vermək, nə də ki, özünü kiminsə
yanında alçaltmaq istəyirdi.
Fikirlər gecəni onunla bərabər yatdı və orda da qaldı.
Səhər Ģən halda oyanıb evdə nə edəcəyi haqqında
düĢünməyə baĢladı. Saat ikiyə iyirmi dəqiqə iĢləmiĢ
Dənizə mesaj yazdı. Necə olduğunu, Nə elədiyini
soruĢdu. Dəniz musiqi dərsinə gedəcəyin istəyirsə onunda
gələ biləcəyin dedi. RövĢən biraz düĢünüb evdə də
görüləsi iĢinin olmadığın görüb razılaĢdı. Ünvanı alıb
hazırlaĢmağa baĢladı. Rayonlarındaki evdə ev iĢlərini
anası Gülnaz görürdü. Atasının sağ olanda anasına
sataĢması yadına düĢdü ki, bütün günü evdə oturursuz
sonra da ağlaĢırsız ki, bütün günü iĢləyib yorulmuĢuq.
Ġndi fikirləĢir ki, həqiqətəndə ev iĢləri heçdə asan
deyilmiĢ. Yemək biĢirmək, evin tozunu almaq yeri
təmizləmək görüldüyü kimi olmadığın iĢ görəndə
anlaĢılırmıĢ.
Masanın
üzərindəki
stəkanı
mətbəxə
aparıb
yaxaladıqdan sonra yerinə qoyub əynini dəyiĢib Dənizin
yanına getmək üçün evdən çıxdı. Metroya minərək
Dənizin getdiyi musiqi məktəbinin olduğu dayanacaqda
düĢüb beĢ dəqiqə piyada gedib çatdı. Məktəbin qapısına
çatanda Dənizə zəng elədi. Bir dəqiqə keçmədiki gəlib
onu özü ilə məktəbin içi ilə dərs otağına apardı. Ġçərisi
sanki saray idi. Divarlar belə göz oxĢayırdı. Birlikdə bir
otağa keçdilər. Ġçərdə biraz yaĢlı bir qadın, iki qız və birdə
oğlan var idi. RövĢən salam verib, gülümsədi. Müəllim
keç otur deyərək gülümsədi.
RövĢən Dənizin arxasına düĢərək pianonun olduğu
yerə gəldi. Dəniz əyləĢib yanında əyləĢdirib nəsə istədiyi
bir parçanın olduğun soruĢdu. RövĢən seçimi Dənizə
buraxdı. Barmaqlarını gərərək pianonun dillərinə basmağa
baĢladı. Ətrafa gözəl musiqi yayılmağa baĢladı. Təxminən
143
bir dəqiqə ifa etdikdən sonra dayanıb, necə idi? bəyəndin?
- deyib gözlərini ona həsrətlə baxan RövĢənə zillədi.
-Gözəl idi. sənin kimi.
-Öyrənmək istəyirsən?
-Necə olacaq? – RövĢən üzünü büzərək Dənizə baxıb
üzündə təbəssüm yaratdı.
-Gəl, burda otur, mən sənə notları göstərəcəm səndə
sıra ilə olara toxunacaqsan – ayağa duraraq kənara çəkildi.
RövĢən əyləĢərək Dənizin göstərdiyi notaları
ardıcıllığla piaona ifa etməyə baĢladı. GiriĢdə
salamlaĢdığı orta yaĢlı müəllim onlara yaxınlaĢaraq -
bizdə bir söz var ki, birinə piano çalmağı öyrətmək
istəyirsənsə ilk öncə özün öyrənməlisən. – görəsən Dəniz
xanımımız özü öyrənibmi ki, indi də sizi öyrədir.
-Yox, öyrətmək deməyəkdə məĢq edirik. – Dəniz
gülümsəyərək müəlliminə dedi.
Dərs bitəndən sonra Dəniz çantasını götürüb, RövĢənlə
birlikdə çölə çıxdı. ÇıxıĢda anasına zəng edərək dərsdən
çıxdığını, RövĢənlə bərabər olduğunu Ģəhərdə gəzdikdən
sonra evə gələcəyin dedi. Lakin? Rona evə gəlməsini, ailə
dostlarıgilə gedəcəyin dedi. Dəniz istəməsədə Rona israrla
atasının dediyin deyərək onu evə gətirməyə razı saldı.
Dəniz RövĢənlə məcbur sağollaĢdı. Telefonun çıxartıb
Fəridə zəng elədi. Uzun müddət idi ki, görüĢmürdülər.
-Alo, gör mənə kim zəng edir. Nədi, olmaya
sevgilindən ayrılmısan? - Fərid dəstəyi götürər –
götürməz dedi.
-Günah məndədi. Niyə zəng edirəm ki?! – Gülümsədi.
-YaxĢı, günahsızkən günahkar olacam indi. Nəsə
deyirdin?
-ġəhərdəyəm. Bəlkə, gəzək? Arifədə deyəcəyəm.
Ceyhun rayona gedib, yoxsa onuda çağırardıq.
-Hmm, əslində iĢim yoxdu. Sən Arifə zəng elə, məndə
hazırlaĢım.
-YaxĢı. Qızlar kimi iki saata hazırlaĢma. Səni gözləyən
deyiləm. – RövĢən güldü.
144
-Eləmədiyin Ģeydi elə bil. Gözləyərsən.
RövĢən telefonu Fəridin üzünə bağlayıb Arifə zəng
elədi. Ondan da razılıq alıb sonuncu dəfə görüĢdükləri
kafeyə yollandı.
Hava biraz sərt idi. Küləkin gücü hiss olunurdu.
Binaların arası ilə hərəkət edərək insanların ruhuna
iĢləyirdi. Küçənin tinlərində durub səyyar satıĢla məĢğul
olan insanlar küləkdən özlərini qorumaq üçün özlərini
divara qısmıĢdılar. Əllərini bir – birinə sürtərək qızıĢmağa
çalıĢan bu insanlar yoldan keçən insanların onlara
yaxınlaĢıb, satdığları malları almaları ümidi ilə
gözləyirdilər. Arada biri yaxınlaĢar, satıcının yerə sərdiyi
malları götürər, əlində fırladar, qiymətini soruĢub ağzını
büzərəq yerinə qoyub uzaqlaĢırdılar. Əllərini bir – birinə
sürtən bu kiĢinin əsl məqsədi nə idi görəsən? Varlı olmaq
ya satdığlarının pulunu aparıb içkiyə yatırmaq? – yox, bu
olsa idi beĢ manatlıq malın satar çıxıb gedərdi. Yan
marketdən içki, yanında yeyə biləcəyi biraz atıĢdırmalıq
bir Ģey alıb özü kimi sərxoĢluqla qürur duyan dostunu
çağırmalı idi. Gecənidə hansısa tində, bir – birinə büzüĢüb
yataraq keçirərdilər. Belə ola bilməzdi. Təsəvvür edək,
baĢqa nə ola bilərdi? Hmm, evlidi və görüldüyü kimi
iĢsiz. Bir, bəlkə də, iki uĢağı var. Birdə ərinin gətirdiyi üç
– dörd manatla bütün günü nə biĢirəcəm deyə dərd edən
bir qadın. Bu kiĢidə yəqin həmən o üç – dörd manat üçün
əlləĢirdi. Evinə qayıdan da qabağına yarı ac, yarı tox
qaçan uĢaqlarının qarĢısına əli boĢ getməməsi üçün.
Atalarının olması onlar üçün bir qürur olmalıydı. Bəlkə
də, uĢaqlarından biri oğlan idi. Atasının gətirdiyi manatla
qürur duyar, özgə əlinə möhtac olmadığına görə sevinərdi,
sevinməliydi. RövĢən Ģüursuz Ģəkildə hərəkət edərək
fikrində canlandırmağa davam edirdi. – atasının var
olması. Onun iki manatı, özgənin milyonundan artıq idi.
Çünki, kimdən, necə gəldiyin bilirdi. Ġstəyəndə
qısılmayırdı. Utanmayırdı. Bilirdi ki, qarĢısındaki onun
atasıdı. Ona bahalı maĢın almaz, istədiyi qədər pul verə
Dostları ilə paylaş: |