A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 2,48 Mb. Pdf görüntüsü
|
351 Səhərisi günü biz onunla kinoya getmişdik. Film sınaqçı pilotlar haqqında idi və Mədinə qəhərlənmişdi. Bəlkə buna görə onda qəlbini boşaltmaq ehtiyacı vardı və biz bulvarla evə qayıdarkən o mənə həlak olmuş ərindən danışırdı. Deyirdi ki, bizim bütün ömrümüz göydə keçdi. Göydə tanış olduq. O pilot idi, mən adicə sərnişin. Sonra mən stüardessa işləməyə başladım ki, həmişə onunla olum. Evləndik. Bakıdan – Moskvaya, Moskvadan – Bakıya uçurduq və təyyarədə xəlvət guşə tapıb öpüşürdük. Sonra boynuma uşaq düşdü, məzuniyyətə çıxdım. Axırıncı dəfə onu trapa qədər ötürdüm. Ayrılanda onların dodaqları arasında məsafə yox idi, amma bilmirdilər ki, bu məsafə həyatla ölüm arasındakı məsafədir. Əbədi göylə, onun heç bir vaxt qayıtmayacağı əbədi göylə — yer arasında, Mədinənin onu daim gözləyəcəyi yer arasındakı məsafə.
Təyyarə yerindən tərpənəndə Mədinə onun arxasınca su atdı. Yəqin aviasiya tarixində ilk dəfə idi ki, müasir hava laynerinin ardınca, min il bundan qabaqkı adət üzrə su atırdılar. Sonra o, göyə qalxdı. Sonra yağış yağdı. Mədinə ayaq saxladı, nəyəsə qulaq verməyə başladı. Bir qədərdən sonra bu uğultunu mən də eşitdim və başa düşdüm ki, o bu səsi hamıdan qabaq eşidir. Biz göydə hərəkət edən rəngbərəng işıqlara baxırdıq və Mədinə dedi: —Onun qəbri ordadır. Arvadlar ərinin qəbri üstə qəbiristanlığa gedir, mən də göyə baxıram. Sonra Mədinə mənə danışdı ki, bəzən axşamlar aerodroma gedir, elə belə bir kənarda dayanır, düşən, qalxan təyyarələrə tamaşa edir. Sonra dedi ki, uşaq da ölü doğuldu, ərinin bu yadigarı da qalmadı. Mən əlimi onun üzünə çəkib yanaqlarındakı göz yaşlarını sildim, sonra dəli kimi onu öpməyə başladım. O: — Yox, yox, yox, lazım deyil, — deyirdi və mən hiss edirdim ki, get-gedə o bu sözləri daha böyük çətinliklə deyir. 352 Mən onu ötürdüm və dərhal zəng elədim. Səsi həyəcanlı və hətta bir qədər şən idi və mənim bütün romantiklərə – havada, yerdə, dənizdə həlak olmuş bütün biçarələrə yazığım gəldi.
—Bilirsən, — dedim. – İndi işdə də onunla "sən" deyə danışırdıq, – dünən biz ayrılan kimi sənə zəng elədim, telefonun məşğul idi. Gecənin o vaxtında kiminlə danışırdın belə? Mən heç gözləməzdim. Onun rəngi qaçdı, sifəti gərginləşdi. Amma tez özünü ələ aldı və dedi: —Yəqin ayrı yerə düşmüsən. Mən gələn kimi yatdım...
—Dünən səni yuxumda görmüşəm. —Qəribədir, həyatda heç bir vaxt görmədiyin adamı yuxuda neçə görmək olar? —Səsini görmüşdüm yuxuda. Bir də "Nerinqa" radionu. —"Nerinqa"nı yenə təsəvvür edə bilərəm, amma səsimi necə görmüsən, heç ağlıma sığışdıra bilmirəm. Səncə, mən necəyəm? Heç məni təsəvvür edə bilirsənmi? —Əlbəttə. Hündür boylu, uzun qıçlı, uzun saçlı —mən onun əsil görkəminə uyğun olmayan şeyləri deyirdim. —Afərin sənə, —dedi. — Lap düz təsəvvür edirsən. İndi mən hər gecə sənin yuxuna girəcəyəm. —Yəqin sən tək mənim yuxuma girmirsən... —Yenə başladın? —Yox, bilirsən, deyirlər Məhin Banu hər gecə yüz kişinin yuxusuna girirmiş. Sənin tirajın neçədir? —Mən bircə nüsxəyəm və ancaq sənin yuxuna girirəm. Sən mənim gözümün işığısan. —Hədsiz dərəcədə minnətdaram. —Bura bax, gözümün işığı, bir məsələni səninlə məsləhətləşmək istəyirəm. Amma, xahiş edirəm, özündən çıxma, hay-küy salma, telefonu da atma. 353 Mən bu söhbəti üç gündü gözləyirdim. Üç gündü təəccüblənirdim ki, niyə bu barədə danışmır. —Qulaq as. Amma əvvəl yanına gətir validol qoy. —Yaxşı, ürəyimi çəkmə. —Yaxşı. Üç gün bundan qabaq Seymur mənə təklif elədi ki, ona ərə gedim. Ürəyin getmədi ki? —Yox, —dedim. — Nə cavab verdin ona? —Hələ heç bir cavab verməmişəm. Səninlə məsləhətləşmək istəyirəm. Axı sən mənim ən yaxşı, ən əziz dostumsan. Ən əziz adamımsan. "Qadın psixologiyası qəribədir. Başqasına aşiq olan kimi sən ən yaxşı dost, ən yaxın adam olursan". —Lazım deyil — dedim və ən qəribəsi bu idi ki, mən səmimi deyirdim. — Heç kəsə getmə. Ya da mənə gəl. Mən səni sevirəm. Ay allah, kaş telefonla evlənmək olaydı. O qəhqəhə çəkdi. Bir qədər əsəbi və süni gülürdü. —Ağıllı oğlan ol. Axı sən hələ lap balaca uşaqsan. —Mən? Nə bilirsən, sən ki, məni görməmisən. —Mən hiss edirəm. Hər şeydən hiss edirəm, sənin səsindən, xasiyyətindən, mənlə əlaqəndən. Yalvarıram sənə, həmişə belə qal, böyüməyə tələsmə. —Nə bilirsən, bəlkə mən sənin Seymurundan böyüyəm. —Yox, yox əzizim. Qadın hissləri heç vaxt aldatmır. Bu lap məzhəkəyə oxşayırdı, amma mənim gülməyə həvəsim yox idi. Nə isə doğrudan da ağrı, kədər, intizar duyurdum. —Lazım deyil, Mədinə, — deyirdim. — Bəs mən nə edəcəm? Axı ərin icazə verməyəcək ki, gecə sənə zəng vurum. —Fikirləşib bir şey taparıq. Axı telefon əlaqəsi xəyanət deyil, günah deyil. O vaxta sənin də evində telefon olacaq, mən özüm sənə zəng eləyəcəm. Axı ona necə başa salaydım ki, bu heç bir vaxt mümkün olmayacaq. —Məni başa düş, — deyirdi, səsi ciddi və kədərli idi, —bax,
354 — siz kişilər hərdən təklikdən, tənhalıqdan şikayətlənirsiz. Mənim lap gülməyim tutur, çünki siz əsil təkliyin nə demək olduğunu heç vaxt başa düşə bilməzsiniz. Elə təklik ki, onu yalnız qadın başa düşə bilir. Gecə ayılırsan, divarlar üstünə gəlir... nə isə, qəmli şeylərdən danışmayaq. Sən nə desən, onu edəcəm. İstəyirsən yox deyim. Mən ona nə deyə bilərdim? O susdu, sonra mən təyyarə uğultusu eşitdim və başa düşdüm ki, bu özü elə cavabdır. Heç bir vaxt bizim heç birimiz — nə mən — Rüstəm, nə də mən — Seymur onun həlak olmuş ərinin yerini tuta bilməyəcəyik. O axşam işdən sonra ilk dəfə məni evinə dəvət etdi. Mən dəhlizi və mərtəbəni bilirdim, amma mənzil qapısını tanımırdım. Qaranlıqda başqa qapını döydüm. Açan olmadı. Kibrit çəkdim və qapının üstündə not vərəqində yazılmış "Açar qonşudadır" sözlərini oxudum. Not kağızını görən kimi qammalar yadıma düşdü və bildim ki, qapını çaşdırmışam. Çönüb qarşıdakı qapını döydüm. "Nerinqa" radiosu, yumşaq kürsü, torşer — hər şey eynilə mən təsəvvür elədiyim kimiydi. —Bu saat, Seymur, sənə əntiqə musiqi tutacam, — dedi. — Sən qulaq as, mən də çay qoyum. Sonra mən onu öpürdüm, qucaqlayır, oxşayırdım. Hiss edirdim ki, ona qadınlığı xoş və çətin bir ağrıyla qayıdır. Divar dalında lap yaxınlıqda qamma çalmağa başladılar, birdən o mənim əllərimin arasından çıxdı və nəyəsə qulaq asmağa başladı. Mən də dinləyirdim. Bilirdim ki, bir neçə saniyədən sonra mən də bu uğultunu — təyyarə uğultusunu eşidəcəyəm. Amma heç bir təyyarə — filan yox idi. Birdən başa düşdüm ki, Mədinə nəyə qulaq verir. Mədinə telefonu dinləyirdi. Bu vaxtlar o zəng edərdi. O, — yəni mən. Bilirdim ki, o daha zəng eləməyəcək, daha heç bir vaxt zəng eləməyəcək, amma bir an mən də şübhələndim, mən də gözlədim və mən də möcüzə arzuladım-istədim, telefon
Yüklə 2,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|