A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 2,48 Mb. Pdf görüntüsü
|
253 onların hərəkətlərinə, danışıqlarına diqqət verməyə başladı. Sanki həyatının bu axırıncı anlarında o gördüyü son insanların hərəkətlərini, danışıqlarını – həyatın bir qəlpəsini özüylə ora, qaranlıq, mübhəm bir aləmə aparmaq istəyirdi. Qarşıdakı masanın arxasında oturan, kişilərdən biri xidmətçini çağırdı: –Gədə, – dedi, – o nəmənədir ora mindirmisiniz? –Radiodur, ərbab, ağa onu Amerika dükanından alıb. –Atan rəhmətlik, bə indi niyə lal Qulaməli kimi susub durub? –Ərbab, indi Tehran ingilis dili dərsi verir, odur ki, radionu qurmuruq. –Tehran olmasın, ayrı yer olsun, – kişi əyilib xidmətçinin qulağına nə isə pıçıldadı. Xidmətçi diksinib sıçradı. Xeyli həyəcanlı halda çayxana sahibinə yanaşdı. Nə isə ona dedi. Sonra çayxana sahibi qarşıdakı masaya tərəf gəldi. Kişiyə müraciətlə: –Əziz qonağımın bir sözü iki ola bilməz, – dedi. – Ağa nəyə qulaq asmaq istəyirsə qulaq asa bilər. Əziz qonağa canımı da qurban verərəm. –Qurbanın quzudan olsun. Mən dedim bir muğamata qulaq asaq, – kişi qeyri-müəyyən bir səmtə işarə etdi. – O tayda yaxşı xanəndələr var. İcazə versəniz... Kişi cavab gözləmədən ayağa qalxdı, radiocihaza tərəf addımladı. Çayxana sahibinin bənizi qaçmışdı, amma özünü o yerə qoymurdu. Kişiyə müraciətlə: –Ağa, – dedi – ancaq siyasət... –Arxayın ol, – kişi onun sözünü kəsdi. – Muğamata qulaq asaq. Mən onların saatlarını bilirəm. İndi muğamat verirlər. Segahın da ki, nə urusu, nə ingilisi, segah elə segahdır da... hə, elə ki, keçdi kommunist təbliğatına, o saat səsini batır. Ximdətçi Kazıma yaxınlaşdı: –Bəlkə, ərbab pulunu vermək istəyir. Kazım: –Yox, – dedi, – mən hələ oturacam. Bir çay da gətir. Kişi radioyla əlləşirdi. Qarışıq səslər gəlirdi – ərəbcə,
254 türkcə, ingiliscə, firəngcə – hər millətin öz səsi vardı. Birdən... çayxanaya iydə ağacının ətri doldu. Birdən çayxana yox oldu, adamlar yox oldu, ətrafa uzaq Təbriz axşamı çökdü. Yağış yağdı. Ortada tək bir ağac qaldı. Ağacdan şırıl-şırıl su damcıları tökülməyə başladı. Bu damcılar ağacın altında dayanmış qaragözlü qızın saçlarına gildir-gildir axırdı, Kazım qızdırmalı kimi yerindən sıçradı, radioya tərəf cumdu. O, sanki radiodan gələn səsi qurtum-qurtum içmək, udmaq istəyirdi. Radiodan mahnı eşidilirdi.
Kazım üzünü radio cihazının üstünə qoydu. Çayxana əvvəlki çayxana idi. Çayxana sahibi oturduğu yerdə qovrulurdu. Xidmətçi elə hey udqunurdu. Adamlar musiqi dinləyib feyziyab olurdular. Kazım sayıqlayırdı: Odur... odur. Mihin. Çayxana sahibi xidmətçiyə tərəf döndü: –Dəlidir? –Mən də elə güman edirəm, ağa. Bircə fincan çay içib, dörd saatdır oturub gözlərini zilləyib bir nöqtəyə. Çayxanadakılar təəccüblə ona baxırdılar. Hərə bir söz deyirdi. Radiodan isə nakam bir eşqin yanıqlı nəğməsi çağlayıb axırdı:
Bir ildir görməmişəm yarın boyunu, Qaragilə, yarın, boyunu. –Bir il? On dörd il, Mihin, düz on dörd il, – Kazım radioya pıçıldayırdı. – Sən sağsanmış, Mihin, sən yenə oxuyursan. Öz nəğmələrini oxuyursan, bizim nəğmələri. Oxuya bilirsən, oxumağa ixtiyarın var. Sən məni də unutmamısan, Mihin, həmi?
255
Nə gözəl xəlq eləyib yaradan səni, Qaragilə, yaradan səni.
Bu sözləri belə yanıqlı deyən dodaqlar onu – Kazımı, ilk eşqin yarasını unuda bilməzdi. O, bu mahnını da Kazım üçün oxuyurdu. Bəlkə də düz on dörd il idi ki, hər gün oxuyurdu. Kazım sağdırsa eşidəcək ümidiylə oxuyurdu.
Bu on dörd ildə onun səbri kəsilməmişdi, o hər gün oxuyur, oxuyurdu.
Vəsiqəsiz, vizasız radio dalğaların diliylə intizarlı Mihin sərhədsiz fəzalardan itkin sevgilisini haraylayırdı, təsəlli axtarır, təsəlli verirdi... Bədbin olma, kimsəsizləşmə, Kazım. Bax eşidirsənmi, mən oxuyuram, günəşə günəş, torpağa torpaq, sevgiyə sevgi, ayrılığa ayrılıq deyən bir dildə oxuyuram. Sən yaşamalısan, Kazım. Nəğmənin şıltaq sözlərinə inanma, bilirəm məndən ayrı dolana bilmirsən, bu gen dünyada sənə qız qəhətdir, mənə də oğlan, Kazım. Mən sənin ümidinlə, Təbriz küçələrinin xəyalıyla, iydə ağaclarının bahar ətriylə yaşayıram. Ağlama Kazım, ağlama...
Bu səs sanki qanad açıb çayxanadan çıxır, pərdə-pərdə, dalğa-dalğa həsrətli bir diyara yayılırdı...
*** –Təbrik edirik, təbrik edirik. Eldar və Tahir Rənagilin dəhlizində dayanmışdılar. Eldar cibindən balaca radiocihazı çıxardı, Rənaya verdi. –Bu da sənin hədiyyən, – bir qədər pərt görünürdü.
Yüklə 2,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|