A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 3,36 Mb. Pdf görüntüsü
|
115 "kompaniyası" ilə qarşılayırdı. "Kompaniya" oxuduğu məktəbin səkkizinci sinif şagirdlərindən ibarətdi. Uşaqlar iki- üç ay əvvəldən söz qoymuşdular ki, yeni ili yığışıb bir yerdə qarşılasınlar. Tofiq:
–Gəlin, bizdə yığışaq, – deyə təklif etmişdi. – Bizdə anamdan başqa heç kəs olmayacaq. O da bizə mane olmaz. –Bəs böyük bacın, qardaşın? –Onlar heç vaxt yeni ili evdə qarşılamırlar. Tofiq böyük bir sirr açırmış kimi anasına xəbər verdi ki, siniflərinin qızları da öz valideynlərindən icazə alıblar, yeni ili Tofiqgildə qarşılayacaqlar. Tofiqin mərhum atasını – adlı–sanlı neft ustası Qəzənfəri hamı tanıyırdı. –Ana, bəlkə Vasifin bacısı da gəldi. O, bizim sinifdə oxumur, amma qardaşıyla o da gəlmək istəyir. –Nə olar, oğlum, qoy gəlsin, gözümüz üstündə yeri var. –Bəs xörək çatar? Həmidə xala gülür: –Çatar, çatar, lap on beş nəfər də artıq olsa çatar. Tofiq yenidən kiməsə zəng eləyir və nə barədəsə uzun-uzadı danışır. Dəstəyi asır, sonra başqasına zəng eləyir. Yenə uzun- uzadı danışır, asır. Sonra onun özünə zəng eləyirlər. Danışır, danışır... Ona elə gəlir ki, bu "kompaniyanı" bir yerə yığmaq son dərəcə mürəkkəb və bəlkə heç baş tutmayan bir işdir: biri gec gəlmək istəyir, biri tez, biri uzaqda olur, biri Tofiqgilin evini tanımır, birinin telefonu yoxdur, biri də gəlməyə utanır. Elələri də var ki, birdən-birə, gözlənilmədən, görürsən gəlməkdən imtina edirlər. Ən çox naz edən, əlbəttə, qızlardır. –Ana, görürsən, Firəngiz gəlmək istəmir. –Niyə? –Deyir mən elə bilirdim özümüz olaçağıq. Sənin böyük qardaşından, bacından utanıram. – Yaxşı, neyləyək, a bala? Tofiq acıqla otaqlara – Rüstəmlə Dilarə səmtinə baxır. downloaded from KitabYurdu.org 116 –Ayrı vaxt evdə oturmazlar. Bilmirəm bu gecə nə olub. Hamısı yeni ili evdə qarşılamaq istəyir, – deyə Tofiq şikayətlənir. Həmidə xala gülümsünür: –Neyləyək, a bala, güclə evdən qova bilmərik ki. Tofiq məyus–məyus mətbəxdən çıxır və yenidən zəng eləyir. Yeni danışıqlar, vədələşmələr... Dilarə Tofiqə acıqlanır: –Bəsdi telefonu icarəyə götürdün. Bəlkə bura zəng eləyən var. Qəribədir ki, Dilarə bu axşam evdədir. Axır dörd–beş ildə birinci dəfədir ki, Dilarə yeni il gecəsi evdə qalıb. Hətta Rüstəm də evdədir. O, yeni ili axırıncı dəfə evdə qarşılayanda hələ atası rəhmətə getməmişdi. Qəzənfər sağ olanda onların evlərində yeni il hay–küylə qarşılanardı. Çoxlu adam olardı. Qəzənfər öləndən sonra ailə iki il yeni ili qeyd eləmədi. Ailə deyəndə, Gülarə ilə Rüstəm dostları, yoldaşlarıgilə gedərdi. Həmidə xala, balaca Dilarə və Tofiq isə axşamdan yıxılıb yatardılar. Sonralar yeni il axşamları Dilarə də getməyə başladı. İndi də Tofiqin növbəsi çatmışdı. Lakin bu gecə hamı evdə idi. Gülarədən başqa. Gülarəgil yəqin ki, qaynatasıgildə olacaqdılar. Bir də Qəzənfər yox idi. O, yeddi ildi ki, vəfat eləmişdi... Gülarə evdə qalsaydı, ailənin bütün üzvləri bir yerə toplanmış olardı. Amma heç vaxt belə olmur. Həmişə kimsə çatışmır. Divar saatı doqquzu vurur. Tofiq son danışıqlardan sonra mətbəxə girir. O, bir qədər pərt və intizarlıdır. –Nə olub, Tofiq, qonaqlarını yığa bilmirsən? –Yox əşi... Tofiq sözlü adama oxşayır. –Axı, nə olub? Nə qədər çətin olsa da, o kəsilə-kəsilə, utana-utana deyir: –Bilirsən, ana... Rauf deyir ki, bizə gəlin. Onun atası, anası harasa gedirlər. Ta səhərə qədər. Biz özümüz olacağıq. Lap tək. downloaded from KitabYurdu.org 117 Bunu demək ona nə qədər çətin gəlirdi. Həmidə xala onun başını sığallayır. –Nə olar, oğlum, indi ki, istəyirsən, orda yığışın, nə olar? Tofiqin gözləri işıldayır. Hiss edir ki, anası inciməmişdir. –Amma orda yeməyiniz–zad olacaq? –Hə, əşi, – deyə Tofiq şən cavab verir. – Bir şey taparıq. Konservdən-zaddan. –Bıy, bıy, başıma xeyir! Konserv–zad nədi? Qoy bu aşdan bir az çəkim, apar. –Yox, ana, əşi aşı neyləyirik ey. Qoltuğuma qazan vurub aparsam məni dolayarlar. Həmidə xala gülümsünür. –Yaxşı, get. Doğrudan da aşı neyləyirlər. Orda konserv yeyəcəklər və özlərini sərbəst, xoşbəxt hiss edəcəklər. Burda aş yeyəcək, amma özlərini sərbəst hiss eləməyəcəklər. Bir az yalandan gülüşüb erkən dağılışacaqlar. Bir az sonra Tofiq anasını bərk–bərk öpüb gedir. Rüstəm yatıb. Hər halda gözləri yumuludur. O, öz otağına çəkiləndə anasına: "Mən yatıram, məni oyatmayın", – demişdi. Həmidə xala bu yeni il "yatmağının" səbəbini çox gözəl bilirdi. Bir həftə idi ki, Rüstəm nişanlısı ilə küsmüşdü, hər ikisi acıqca bir–birinə zəng eləmirdilər. Dilarə özünə iş tapa bilmir, otaqdan otağa keçir, köhnə jurnalları varaqlayır, televizora baxır. O nigarandır. Tez–tez telefona yanaşır. Lakin telefon susur. Həmidə xala mətbəxdə əlləşir. Bir azdan zəng çalınır. Həmidə xala qapını açır. Qapıda Gülarə, bir də əri Süleyman dayanmışlar. Süleymanın qucağında Vaqif. –Gəlin, gəlin, xoş gəlmisiniz. –Xoş gördük. –İçəri keçin, mən bu saat gəlirəm. Onlar paltolarını soyunub içəri keçirlər. Həmidə xala downloaded from KitabYurdu.org 118 düşünür: əgər Gülarəgil onca dəqiqə əvvəl gəlsəydi, o elə xəyal edə bilərdi ki, bu yeni il gecəsi bütün ailə evdə olacaqdır. Nə yaxşı olardı! Hətta, sonra Tofiq getsəydi də, onun gedəcəyi məlum olmamışdan bir neçə dəqiqə əvvəl, Həmidə xala nə sevinərdi! Hayıf ki, Gülarəgil Tofiq gedəndən sonra gəldi. Həmidə xala əlini yuyur, silir, otağa– qonaqların yanına keçir. Ordan–burdan söhbət eləyirlər. –Sizdən nə əcəb belə? –Niyə nə əcəb, gəldik sənin yeni ilini təbrik edək. –Çox sağ olun. Saat onun yarısını vurur. Birdən qapının zəngi çalınır. Gələn Dilarənin məktəb yoldaşı Leyladır. O töyşüyə–töyşüyə danışmağa başlayır: –Dilarə bilirsən… –Ay qız, bir nəfəsini dər görək, – deyə Həmidə xala onu sakit edir. – Nə olub? –Əşi, qaça–qaça gəlmişəm. Direktor deyir ki, bu saat Dilarəni tap gətir. Heç onsuz müsamirə olar? Dilarənin gözlərində gizlin sevinc oynayır. Lakin üzündə soyuq ifadə var. –Xeyr, bağışlayasınız. İndi Dilarə matah olub. Lazım olsaydı əvvəldən proqrama salardılar. İndi görəsən kim gəlməyib, onu əvəz eləməyə də adam yoxdur. –Yox, ayzə, – Leyla onun fikrini dəyişməyə çalışır. – Ayzə, direktor bilməyib ki, səni proqrama salmayıblar, biləndə bilirsən necə acıqlandı. Həmidə xala indi başa düşür ki, Dilarə niyə evdə imiş. –Dur bu saat geyin, – deyə o qızına acıqlanır. – Naz vaxtı deyil. Çağırırlar, get. O bilir ki, Dilarə onsuz da gedəcək. Doğrudan da, bir azdan Leyla ilə Dilarə vidalaşıb gedirlər. Həmidə xala qonaqlardan üzr istəyib mətbəxə gedir. Bir qədər sonra Gülarə də onun yanına gəlir: –Ana, bilirsən, bizi Süleymanın bir yoldaşı çağırıb, gərək downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 3,36 Mb. Dostları ilə paylaş:
|