102
haçansa, gələcəkdə, başqa bir aləmdə mənə qaytarılacaqdır.
"Özün haqqında düşünmə"… Əlbəttə, dünyanın dərdləri
haqqında düşün, ailən haqqında düşün. Yaxşı mən
təqsirkarammı ki, ömrümün baharı, ən gözəl dəqiqələri
Dənizəylə keçirdiklərimdir. Bəli, mən unuda bilmərəm ki,
arvadım var, qızım var. Lakin axı mən o anları da unuda
bilmərəm. Dənizə… Göz işlədikcə işləyən əngin. Sahilin
yumşaq qumları, sahili oxşayan qıvırcıq dalğalar. Dənizənin
ipək saçları. Dənizin dən düşmüş köpüklənən qıvrım
dalğaları… əlbəttə, bu mənzərələr heç kəsin ürəyində heç bir
teli tərpətməz… Lakin onlar mənim qəlbimin ən incə
musiqisidir. Axı siz yalnız sözləri görürsünüz. Mən rəngləri,
işığı, kölgələri, balıqqulaqlarını, dənizin köynəyində ağ düymə
kimi ağaran yelkənli qayıqları… Dənizin, sahilin, Dənizənin
saçlarının qarışıq qoxusunu duyuram. Bəlkə də bu xırda
hisslərdir. Ama mən Dənizəylə olanda özümü xoşbəxt sayıram.
Mən ən adi bir insanam və ən adi insani səadətə mənim də
haqqım vardır.
Deməli belə. Mən mütləq Dənizənin yanına getməliyəm…
Deməli, bütün məsələlər həll olundu. Yaxşı, bəs Pərişan?
Pərişan. Nə olsun? Mən ki, onu sevmirəm: özümü də, onu da
aldatmağın nə mənası var? Həqiqət bir dəfəlik aşkar olsa
onunçün də, mənimçün də daha yaxşı olmazmı? Acı həqiqət
şirin yalandan yaxşı deyilmi?
Yaxşı bəs balaca Xəyal?
Mən qələmi bir kənara qoyub otağımda var-gəl etməyə
başladım. Mən qəhrəmanımın qarşısına çıxan axırıncı suala
tutarlı cavab axtarırdım. Yataq otağından Solmazın səsi gəldi:
–Ata bura gəl.
Mən onun yanına keçdim.
–Qurtardın?
–Nəyi?
–Hekayəni də. Gəzişirsən mən elə bildim qurtarmısan.
Mən gülümsündüm.
downloaded from KitabYurdu.org
103
–Yox, qurtarmamışam. Yat şeytan, gecdir.
Sürəyya dedi:
–Yat ay qız. Atana mane olma.
Mən Solmazın üstündəki yorğanı düzəltdim. Solmaz dedi:
–Ata hekayən acıdır, ya şirin.
Onun dilində "yaxşı, pis" məvhumları yox idi. Hər şey, o
cümlədən mənim əsərlərim də ya "acı" ya "şirin" idilər.
Mən dedim:
–Acıdır, qızım, çox acıdır.
O bic-bic güldü. Güləndə onun yanaqlarında dairəvi
çuxurlar əmələ gəlirdi.
–Ata məni öp, onda hekayən şirin olar.
Mən bərk-bərk onun yanaqlarındakı dairəvi çuxurlardan
öpdüm, iş otağıma keçdim və hekayəmin hər yerində Xəyalın
adını, eləcə də onunla əlaqədar olan bütün yerləri pozdum.
Hekayənin əvvəlində bir cümlə əlavə etdim:
"Vüsalla Pərişanın uşaqları yox idi".
Mən mətbəxə keçdim. Özümə bir stəkan çay töküb içdim və
hekayənin dalını yazmağa başladım:
"Bəli, Vüsal qərara gəldi ki, acı həqiqət şirin yalandan
yaxşıdır. O, uzun illərdən bəri gizlətdiyi həqiqəti Pərişana
açmağı qərara gəldi. O, Pərişana uzun bir məktub yazdı. O,
özünə bəraət qazandırmırdı, o, məsələni izah etməyə çalışırdı.
Vüsal kağızı yemək masasının üstünə duz qabının altına qoydu.
O bilirdi ki, Pərişan həmişə xörəyin dadına baxmazdan
əvvəl ona duz tökür. Pərişan xörəyi duzlu yeməyi sevirdi.
Amma bu gün yəqin nə duzsuz, nə də duzlu xörək yeyə
bilməyəcəkdi. Biçarə!
Amma bəlkə də o kağızı xeyli müddət sonra görəcəkdi.
Onda xörəyini yeyə də bilərdi. Bəlkə də…
Vüsal bu barədə düşünmək, bu mənzərələri gözü qarşısına
gətirmək istəmirdi.
O həsir papağını geyinib küçəyə çıxdı. İki saat şəhəri
veyilləndi. Sonra Bahar meydanındakı telefon-avtomat
downloaded from KitabYurdu.org
104
budkasına yanaşdı. O, telefonun yarığından 15 köpüyü atıb
dəstəyi qaldırdı. Telefondan səs eşidildi: Duuuuu…" O 3
nömrəsini çəkdi. Sonra 2. Sonra 5. bir an tərəddüd etdi. Aparat
qeyri–müəyyən bir sükuta qərq oldu. Məhkəmə salonunda
hökm oxumaqdan əvvəl qeyri–müəyyən bir sükut olur. Sonra
Vüsal nömrənin dalını çəkdi. 0. Sonra da bir nömrə.
Telefondan səs eşidildi: "Duuu… Pauza. Duuu…. Pauza.
Duuuuu…." Sonra bir çıqqıltı: elə bil tum çırtlayırdılar. Sonra
insanı dəli eləməyə qadir olan axıcı bir səs.
–Bəli.
–Dənizə sənsənmi?
–Mənəm.
–Vüsaldır.
–Tanıdım.
Sükut çökdü. Telefonda Vüsal onun sıx–sıx nəfəs aldığını
eşidirdi. Onun özünün də səsi əsirdi.
–Dənizə, mən səni görməliyəm. Xahiş edirəm… çox xahiş
edirəm… bu çox vacibdir… Mütləq, mütləq… Beşcə
dəqiqəliyə.
Uzun sükut: bir ömür qədər uzun, ölüm kimi amansız…
Sonra axıcılığı həyəcana ilişib büdrəyən bir səs:
–Yaxşı… Gəl…
Vüsal telefonun dəstəyini asdı. Qəribədir ki, 15 köpüklük
çıqqıltıyla yenidən cibciyə düşdü. Vüsal pulu cibinə qoydu,
küçədə futbol oynayan uşaqların kənara çıxmış toplarına
möhkəm bir təpik vurdu və Nizami küçəsinə tərəf –
Dənizəgilin evləri səmtinə addımladı.
***
Səhər mən hekayəni qəzetə apardım. Redaktor oxudu və
dedi:
–Bilirsən İlyas, pis deyil, hekayə mənim xoşuma gəlir.
Amma özün başa düşürsən də çap eləyə bilməyəcəyik.
–Niyə?
downloaded from KitabYurdu.org
105
–Bir çox səbəblərə görə…
–Axı hansı səbəblərə görə?
Redaktor fikrə getdi. Sonra mənə yanaşıb əlini çiynimə
qoydu:
–Yaxşı, elə birinci ondan başlayım ki, sənin bu qəhrəmanın
Vüsaldı, Görüşdü nədi, əgər bu arvadını sevmir, niyə onunla
evlənib?
Mən dedim:
–Hekayə də elə bu barədədir. O Pərişanla təsəlli tapmaqçün,
ilk eşqini – Dənizəni unutmaqçün evlənib. Amma bir gün
məlum olur ki, onu nə unuda bilmişdir, nə də təsəlli tapa
bilmişdir. Bu rahatlıq, dinclik, səadət hamısı yalan üzərində
qurulubmuş. O…
Redaktor sözümü kəsdi:
–Yaxşı bu Vüsal dediyin Dənizəni sevirmişsə niyə elə onu
almayıb? Buna nə mane olub? Dənizə kimdir? Biz onun
haqqında heç bir şey bilmirik.
Mən redaktorun təklif etdiyi papirosu götürüb damağıma
qoydum.
–Bu məsələnin hekayəyçün bir əhəmiyyəti yoxdur – dedim.
İstəyirsən mən yetmiş iki min səbəb ya maniyə tapım ki, niyə
Vüsalla Dənizə evlənməmişlər. İstəyirsən Dənizənin bütün
tərcümeyi–halını yazım. Kimdi. Nəçidi. Amma bütün bunların
hekayəyə dəxli yoxdur.
–Niyə?
–Çünki hekayə Dənizə haqqında, Vüsalla Dənizənin nakam
məhəbbətləri haqqında deyil. Hekayə Vüsal haqqındadır.
Sevmədiyi bir qadınla "rahət, dinc, xoşbəxt" həyat qurmuş bir
kişi haqqındadır. Günlərin bir günündə onun qəlbində
boğduğu, boğmağa çalışdığı hisslər baş qaldırır, onun yalançı
sakitliyini pozur, dəlicəsinə sevdiyi bir qadının eşqi qarşısında
heç bir şey dayana bilmir. O, çətin yolla, böyük qurbanlarla əsl
səadətinə doğru gedir.
Redaktor fikrə daldı. Sonra yenidən gözlərini mənə zillədi.
downloaded from KitabYurdu.org
Dostları ilə paylaş: |