A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 3,36 Mb. Pdf görüntüsü
|
92 Onların balaca eyvanında gül-çiçək əlindən tərpənmək olmurdu. …8 il bundan əvvəl soyuq bir mart axşamı Vüsal Pərişanla ilk dəfə görüşə gələndə üç tər bənövşə gətirmişdi. Vüsalın etirafına ehtiyac qalmamışdı. Bənövşələr onun yerinə hər şeyi Pərişana dedilər. Soyuq martın ilk günlərində bir gəncin bir qıza bağışladığı ilk bahar müjdəçiləri – tər bənövşələr, toy ya da matəm çiçəkləri təkin heç bir izah tələb etmirdilər; onlar özləri izah idilər. Sonra Vüsal Pərişanı öpdü, sonralar onlar evləndilər və Vüsal tez–tez nişanlısına, arvadına cürbəcür çiçəklər, güllər gətirirdi. Hər çiçək onlar üçün bir xatirə, bir tarix idi. Elə tarix ki, o yalnız ikicə nəfərə aiddir və onu heç kəsə nə izah etmək olar, nə də onu heç kəslə bölüşmək olar. Elə çiçəklər də vardı ki, onlar yalnız Vüsalçün əziz idi, Pərişançün yox. Nədənsə Vüsal zanbağı bütün çiçəklərdən artıq sevirdi. Çiçəklərdən başqa hər şeydə onların zövqləri, fikirləri, istəkləri bir-birinə uyğun idi. Vüsal şalvarının balaca cibciyindən açarı çıxarıb qapını açdı.
Qapı layları marçıltıyla öpüşüb ayrıldılar. Bu səs nə qədər tanış idi. Həmçinin yarım qaranlıq dəhliz. Bu dəhlizdəki mixəyi asqılıq. Onun sınıq güzgüsü. Asqılıqdan asılmış yaşıl alınlıq. Onu Xəyal başına örtərdi. Qara şərf. Pərişanın şərfi. İndi asqılığın bu iki sakininin yanına üçüncü əlavə olunacaqdı. Vüsalın həsir şlyapası. Qışda həmin bu asqılıqda axşamlar yan- yana üç palto asılardı. Göy, mavi, qırmızı. Vüsal, Pərişan, Xəyal. Yayda asqılıq çılpaq olurdu. Yalnız bir alınlıq, bir şarf, bir şlyapa. Vüsal bu saat balaca Xəyalın "Atam gəldi, atam gəldi" – deyə çığıraraq ona tərəf qaçacağını bilirdi. Amma onu heç kəs qarşılamadı. O asqılığa baxdı. Asqılıq lüt-anadangəlmə idi. Vüsal otağa keçdi. Pərişanla Xəyal evdə yox idilər. O təəccübləndi. Onun işdən gəldiyi vaxt idi. Nahar vaxtı… Birdən yadına düşdü. Axı bu gün Xəyalın rəfiqəsinin ad downloaded from KitabYurdu.org 93 günüdür. Pərişanla Xəyal ora gediblər. Deyəsən gündüz saat ikiyə çağırmışlar. İndilərdə qayıdarlar. Vüsal bərk acımışdı. Amma nahar eləmədi. "İndi gələrlər bir yerdə yeyərik". Onlar həmişə bir yerdə nahar eləyirdilər. İndi yarım saat–bir saat üstündə ailənin bu gözəl ənənəsini pozmağa dəyərdimi? Vüsal bir stəkan çay süzdü, yumşaq kürsüdə rahatlanaraq qəzetlərə baxdı. Sonra yadına düşdü ki, bu gün idarədə baxmışdır. O radionu qurdu. Onların radiosu yaman gec qızırdı. Yəqin harasısa xarabdır. Vüsal mühəndis idi. Arvadı Pərişan uşaq həkmi idi. Qızı Xəyal ikinci sinfə keçmişdi. Onlar xoşbəxt idilər. Bu kiçik ailədə elə bir ahəng, elə bir həmrəylik vardı, ərlə arvad bir-birlərinə qarşı o qədər həssas idilər ki, heç nə, heç kim bu evin sakitliyini poza bilməzdi. Heç nə, heç kim. Vüsal düşündü: əlbəttə, heç kəs. Onların özlərindən savayi. Onların özlərindən? Yəni kimdən? Balaca Xəyaldan? Vüsal gülümsündü. Əlbəttə yox. Pərişandan? Yox. Vüsal bilirdi ki, Pərişan heç bir vaxt onların səadətinə, dincliyinə xələl gətirə biləcək bir iş etməz. Bəs onda kimdən? Vüsalın özündənmi? Elədir. Vüsalın özündən. Onun qəlbinin heç bir vaxt yuxlamayan xatirələrindən… Pərişana qədər olmuşlardan… Yox, daha doğrusu bir nəfərdən… Bircə nəfərdən… Bir qadından… Radio nəhayət qızdı. Səs bərkiyib bütün otağı tutdu. Konsert idi.
Kimsə, bir qadın müğənni həzin səslə "humayun" oxuyurdu… Pəsdən. Aramla. Bir qədər yorğun. Tutuşdu qəm oduna şad gördüyün könlüm Müqayyəd oldu ol azad gördüyün könlüm… Qəmdən, qüssədən ələmdən yoğrulmuş musiqi… Qərib payız axşamları kimi məhzun, qış gecələri kimi uzandıqca- uzanan… downloaded from KitabYurdu.org 94 Elə bil şərqin bütün dərdləri bu musiqi, bu ölümsüz sözlərdə yavaş–yavaş, bəm səslə axıb gedirdi. Lakin birdən–birə hər şey dəyişdi. Rəng başladı. Muğamatın dahiyanə musiqi dramaturjisi: əzəmətli bir matəm, sonra qayğısız şənlik. Adamı əzən incidən, qəlbini sıxıb–sıxıb ağrıdan kədər, həsrət gecələrindən sonra sevinc səhərləri, bahar oyanışı, şadlıq şəlaləsi… Könülləri kövrəldən ağıları əvəzləyən şux, şıltaq kef nəğmələri… Yenidən bu şənliyin, şuxluğun yerinə qayıdan möhtəşəm müsibət, qəmginlik, fəryad, zarıltı və yenə də şadlıq, sevinc – yeni rənglər, diringlər, oyun havaları… Bir-birini əvəz edən təzadlı hisslər, həyat kimi. Axı həyatda da kədər bəzən ona görə daimi olur ki, onun sevinc tənəffüsləri var. Həmişə qəmgin olmaq olmaz. Həmişə şad olmaq da mümkün deyil. Muğamatın bizə verdiyi ən böyük dərs bu deyilmi? Kədər də sevinc kimi keçəridir – əsrarəngiz musiqimizin ulu fəlsəfəsi bu köhnə həqiqəti bizə yenidən xatırlatmırmı? Vüsal musiqi haqqında, yalnız tək bir musiqi haqqında düşünmək istəyirdi və düşünə bilmirdi. Musiqi sevdiyin qadın kimidir. Bəlkə də şəxsən onun özü haqqında düşünmürsən, amma bütün fikirlərin – bam-başqa, müxtəlif, özgə fikirlərin, bütün hisslərin, həyəcanların, bir sözlə bütün varlığın həmişə onunla dolu olur. Ayrı şeydən danışırsan onu eşidirisən. Başqasına baxırsan – onu görürsən. Vüsal özünə yaxşı bələd idi. O, bilirdi ki, ailəsinin sabit xoşbəxtliyinin pozulması haqqındakı fikirlər və musiqinin yorğun, qılığagirici ahəngi – onun, Vüsalın fikirləri, duyğularını müəyyən bir yerə – haradasa, şüur, yaddaş, hiss yorğanının altında bir gözü açıq mürgüləyən bir şeyə, bir obraza, bir xatirəyə, mehriban bir gülüşün uzaqlardan eşidilən son əks–sədasına gətirib çıxaracaqdır. Səhər oyanışlarını acılaşdıran əbədi itirilmiş şirin bir yuxu, keçmişin get-gedə dumanlanan, unudulmağa başlanan və heç bir vaxt büs-bütün unudulmayacaq bir səhifəsi… Bir qoxu… Qırıq bir səs. Heç downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 3,36 Mb. Dostları ilə paylaş:
|