A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 3,36 Mb. Pdf görüntüsü
|
84 deyir:
–Sən öl, mən lap yəqin bilirəm. Sonra nə isə yadına düşür. Mənə baxıb gülür: –Axı sən də bir vaxt dahi olmaq istəyirdin, yadında? Mənim də yadıma düşür. İkimiz də gülməkdən ölürük. Hələ bu harasıdır; Aydın daha da gülməli xatirələr yadına salır: –Yadında, Zeynal, bir bina tikmək istəyirdin e, fırlanan, ha, ha, ha. Necə oldu tikdin? Ha, ha, ha. Jalki çertojnik. Muxtar Hüseynovun mladşi pomoşnikinin starşi zamestiteli. Ha, ha, ha. Məni gülmək boğur. Bir təhər nəfəsimi dərib: –Hə, tikdim – deyirəm, – tikdim. Hamamın tipovoy proyektini dünən köçürürdüm. Bəs hamamın içindəki duş fırlanmır? Hə, Aydın, fırlanmır? –Ha, ha, ha. Biz doyunca gülürük. Sonra Aydın deyir: –Amma mən uşaqlıqda şarlatan olmaq istəyirdim. –Niyə?
–Mən elə bilirdim ki, şarlatan 1 Mayda o rəngbərəng şarları satana deyirlər. O şarlardan yaman xoşum gələrdi. –Yox əşi? Öz canımçün. Həmişə məndən soruşarlardı ki, Aydın nəçi olacaqsan. Deyərdim: şarlatan. Hamı gülməkdən ölüb gedərdi. Biz yenidən qəhqəhə çəkirik. Ayaqlarımızı bərk-bərk yerə döyürük və "Qubanın ağ alması" havasını oxuyuruq:
Yeməyə bağ alması, Yar gələnə qalıb
Aydın balqabaq oxuyur ki, "yaz gələnə qalıb", deyirəm, ay mən deyən" yaz yox, e, yar, elə kor dediyin tutan kimi əl çəkmir, yaz ki, yaz. Deyirəm ay küdü", yar, e, yar, bilirsən "yar" nə deməkdir"? Rüxsarə xanım içəri girir və bu səfər bizə acıqlanır. downloaded from KitabYurdu.org
85 –Yekə kişisiniz. Bu nə gündür. Aydın deyir: –Ana sənə qurban olum – yüyürüb onu öpmək istəyir. - səndən başqa mənim heç kimim yoxdur. – Rüxsarə xala cəld o biri otağa çəkilir. Mən durub kürsüdə otururam. Aydın da qalxır. –İçək?
–Əlbətməkin. O nə sözdür? Biz yenə içirik. Kefimiz lap əladır. Aydın anasına nə dedi? Nə qədər çalışıramsa yadıma sala bilmirəm. İndicə e, bax bu saat. Nə isə mənə təsir etdi. Amma nə dediyini yada sala bilmirəm. Biz bir də içirik. Kefimiz lap əladır. Amma nə isə mən hiss eləyirəm ki, nə isə, niyəsə tamam bəxtiyar ola bilmirəm. Nə isə yaddaşımın, ya ürəyimin, bilmirəm heç haramın harasındasa nə isə bir tikan batıb bir az zoqquldayır, məni tamam bəxtiyar olmağa qoymur. Ha fikirləşirəm, tapa bilmirəm. "Yaxşı nə ola bilər? Sabah tezdən işə gedəcəm? Nə olsun. Tezdən durmağı çoxdan vərdiş eləmişəm. İlk günlər bir az çətin olurdu. İndi öyrəşmişəm. Muxtarın çertyojlarını da dünən hamısını köçürdüm verdim. Yaxşı bəs nə olub? Nə olub? Nə?". Aydın yenə nə isə oxuyur. Məndən soruşur ki, mən niyə oxumuram. Mən də oxumağa başlayıram. "Uca dağ başında, ceyran… yaxşı ev kirəsini də vermişəm. Heç kəsə borcum da yoxdur. Yol eylər… Ürəyimin başında… Dişimi də çəkdirmişəm. Çəkməm sıxmır. Evim dammır. Peykan yol eylər. Yaxşı bəs onda nə olub, axı, nə olub? Axı nədi? Fikrim dumanlıdır, yada sala bilmirəm. Aydın nə isə çərənləyir. Fikir vermirəm. Axtarıram. Bu gün. Dünən. Srağa gün. Bir həftə, bir ay, aylar, il, illər… Aha, tapdım. –Kamilə – deyirəm. downloaded from KitabYurdu.org 86 –Nə? - deyə Aydın təəccüblə soruşur. –Kamilə. –Hə.
Aydın mənə çaxır tökür. –İçək?
–İçək. İçirik. Aydın arvadının hoqqalarından danışır. –Mənə deyir ki, yaşıl paltonu geyinmə, xoşuma gəlmir, deyirəm, Sevda bu yaşıl palto deyil, qaradır, deyir, gərək elə həmişə mənim acığıma bu yaşıl paltonu geyinəsən. Aydın bərkdən şaqqıldayıb gülür və söhbətini davam eləyir: –O gün kinoya gedirik… Mən Aydına baxıram. –Kamilə – deyirəm. Aydın: –Hə deyir – Bəsdi Zeynal. Onu deyirəm axı, kinoya gedirik… O mənim gözlərimə baxıb susur. Sonra deyir: –Bu barədə düşünmə Zeynal. Unut. Gəl içək. Kefimiz əməlli başlıdı, sən allah soğan doğrama. Öz qanını da qaraltma mənimkini də. Aydın haqlıdır. –Əlbəttə əşi – deyirəm mən yenidən bayaqkı kimi şən olmaq istəyirəm – içək. İçirik. Mən tam bəxtiyar deyiləm. Amma zərər yoxdur. Qoy heç olmasa kefimiz kök olsun. Mən məzəli bir əhvalat danışmağa başlayıram. –Dünən vağzalda… – deyirəm. Hiss edirəm ki, dalın danışmayacam. Həvəsim qaçdı. Aydın mənə baxır. Mən deyirəm: –Kamilə. Aydın birdən-birpə ciddiləşir. –Unut. downloaded from KitabYurdu.org 87 –Unuda bilmirəm. –Onda iç. –İçə bilmirəm. –Gedək yat. –Yata bilmirəm. -Onda ağla. -İstəmirəm. -Bəs nə istəyirsən? –Zəng eləyəcəm. –Hara –Kamiləyə. Aydın təəccüblə mənə baxır. Heç bilmirəm bu haradan mənim ağlıma gəldi dedim. Amma indi ki, dedim sözümün üstündə duracam. Birdən Aydın bərkdən şaqqıldayıb gülür. –Axmaq adam, niyə gülürsün? Telefonunuz hanı? Aydın yenidən ciddiləşir. –Deyəsən pyansan. –Özünsən pyan. Mən… Mən onu vurmaq istəyirəm. O üzümdə nə ifadə görürsə qorxur. Telefonun yerini göstərir. Mən onsuz da bilirdim ki, telefon hardadır. Telefona tərəfə getmək istəyirəm. Aydın zəif bir təşəbbüs eləyir.
-Zeynal, vallah lazım deyil. Mən onu itələyirəm. Götürüb bir stəkanı doldurub başıma çəkirəm. Sonra səndələyə-səndələyə telefona yanaşıram. Dəstəyi götürüb fikrə dalıram. İndi zəng eləyəcəm və xoşbəxt olacayıq. Bəxtiyar olmaq necə də asan imiş. Bir şüşə araq, bir şüşə konyak, bir də çaxır. Vəssəlam. Qurtardı getdi. Hə, bir də telefon. – Flan - flan - flan - filan. "Alla, sizsiz Mələk xala Salam meleykim. Kamiləni çağırın. Kamilə, salam. Zeynaldır. Bəli. Gəlsənə gəzməyə çıxaq. Bəli. Yaxşı gəlirəm". Bütün problemlər necə də asan həll olunurmuş. Bir şüşə downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 3,36 Mb. Dostları ilə paylaş:
|