Adabiyot 8 (1-qism) new indd

Xolbeka 
Kuntug‘mishning 
podsho 
bo‘lganidan 
bexabar, 
Zangar otalaringga vafo qilmadi, sizlarga ham vafo qilmaydi, 
deya o‘g‘illariga ot-ulov, qurol-yarog‘ berib, bobolarining yurti 
No‘g‘ayga jo‘natadi. Ular Zangar shahridan chiqishda darvo-
zabon qo‘rboshi bilan janjallashib, uni o‘ldirib ketishadi. Sak-
kiz kecha-kunduz yo‘l bosib Olatog‘ degan joyga yetishadi. 
Olatog‘da o‘n ming uyli qul yilqi boqib yurar edi. Yilqilarni 
ko‘rib Mohiboyning fe’li aynaydi va bir to‘p yilqini haydab 
keta boshlaydi. O‘rtada cho‘ponlar bilan qattiq jang bo‘ladi. 
Jangda aka-uka g‘olib chiqib, barcha yilqilarni No‘g‘ay yur-
tiga haydab ketishadi. Besh kunlik yo‘l yurgach, ikkalasi ham 
horib-charchab, bir yerga qo‘nib uxlab qolishadi. Bu orada 
cho‘ponlarni ikki yigit o‘ldirib, yilqilarni haydab ketganini eshi-
tib, ular ortidan lashkar jo‘natgan edi. Lashkar yetib kelib, ux-
lab yotgan Gurkiboy va Mohiboyni bandi qilib Zangar shah-
riga olib ketishadi.

---

33
* * *
Bu ikki go‘dakni bandi qilib, o‘n kun yo‘l yurib, o‘n kun 
deganda Zangar shahriga olib bordi. Gurkiboy tavakkal qilib 
ketib borayotibdi, Mohiboy so‘zlab, yig‘lab borayotibdi. Shun-
da bularning kelayotgani Zangar shahriga ovoza bo‘ldi. Hech 
bir eshitmagan odam qolmadi. «Yangi bo‘lgan podsho yangi 
bo‘lgan bandisini to‘xtovsiz dorga tortadi», – deb ovoza bo‘lib, 
yaxshi- yomon, yugruk-chobon, xurd-u kalon, qiz-u juvon ko‘cha-
ko‘ylarda, tomlarning ustiga chiqib, ko‘rmagan odam qolmadi. 
Bu ikkovini ko‘rib, yig‘lamagan odam bo‘lmadi. «Hay attang, 
dun yosi qursin, shunday yosh bachchalar o‘lib ketsa. «Xon 
g‘azabi – Xudo g‘azabi», degan, chiqmasak bo‘lar ekan, chi-
qib alamimiz ziyoda bo‘ldi», – deb mardumi shahar yig‘lashib, 
orqasidan ergasha berdilar. Endi yangi bo‘lgan podshodan eshiting.
Arkoni davlat, umaro, vazir-vuzaro, qozi-fuzalo, mufti-ulamo, 
mahram, yasovul, og‘achi, shig‘ovul – jamiy sipohilari bilan 
o‘tirib edi. Ikkita go‘dakni olib borib, manzur qildi. Ikki bandi-
ga ikki yangi dor tuzab, qurdirib turib edi. Podsho ko‘rgandan 
mehri toblab, otalik mehri qaynab, bachchalarni ko‘rgandan 
uvuz eti uv bo‘lib, to‘la badani suv bo‘lib, ko‘ngli buzilib, 
bag‘ri ezilib, ko‘zining yoshi tizilib, avvalgi aytib o‘tirgan gap-
lariga pushaymon yeb: «Kel-e, bu bachchalarning og‘ziga bir 
luqma solay, agar bizlar qilganimiz yo‘q desa, ozod qilay, bu 
bolalar o‘ldiradigan bola emas ekan-ku», – deb ikki bolasiga 
qarab bir so‘z dedi:
Yurgan yering balandmidi, pastmidi, 
Ko‘p odam bandi qip senga qasdmidi, 
Oqsuvdan ne deb haydading yilqimni, 
Haydaganing yolg‘onmidi, rostmidi?
Yosh bachchalar, ko‘nglingni shod aylayin, 
Bu foniy dunyodan faryod aylayin, 
Munkir kelsang, bollar ozod aylayin, 
Haydaganing yolg‘onmidi, rostmidi?
Bachchalar podshoning bu so‘zini eshitdi. «Munkir kelsa ozod 
bo‘lar ekan, lekin mardlik qo‘ldan ketadi», – deb Mohiboy:

---

34
– E podshoyim, mardlar o‘laman deb so‘zidan qaytmabdi, – 
deb otasiga qarab bir so‘z dedi:
O‘laman, deb mard qavlidan toyama, 
Yo‘qchilik jo‘mardning ko‘zin o‘yama, 
Oqsuvdan yilqingni o‘zim haydadim, 
Qo‘lingdan kelganing qilgin, ayama.
Mardlarning parvoyi bo‘lmas o‘limdan, 
Musulmonman, kalma kelar tilimdan, 
O‘laman, deb mard ham ikki so‘zlarmi, 
Munkir kelsam, mardlik ketar qo‘limdan.
Shu bolalarni haydab borgan o‘n ikki ming lashkar birdan 
chuvlab arz qildi:
– Taqsir podshoyim, bunday bo‘yni yo‘g‘on bola yerning 
yuzida yo‘q; taqsir, o‘n kundan beri haydab kelyapmiz-a, er-
tadan-kechga davur bizlar bilan o‘rlashib, o‘r yog‘ini bizlarga 
bermay kelayotibdi. Bunday bo‘yni yo‘g‘on bolani bizlar sira 
ko‘rmay kelayotibmiz. Buning bo‘ynini podsho ingichkartsin, – 
deb olib keldik.
Shunda podsho hayron bo‘lib, nima deyarini bilmay qoldi. 
Avvaldan hukm bo‘lgan emasmi, jallod-mirg‘azablar urib-so‘kib 
yangi tikilgan dorga qaratib olib keta berdi. Shunda Xolbeka 
bechora ham ayollar bilan dorning oldidagi tomning ustiga 
chiqqan ekan, shunday tiklab qarasa, ikki bolasini ham jallod-
mirg‘azablar olib kelayotibdi. Bolalarini tanib, ichi o‘tday yonib, 
chirqirab, tomdan o‘zini tashladi...
Alqissa, Xolbekaning aqli shoshib qolgan edi. Jallodlardan 
ko‘p tayoq yeb, nima derini bilmay, dorni ko‘rgandan, ayol 
emasmi, joni chiqib qo‘rqib, ha derga holi, yurarga majoli 
bo‘lmay, dorga qarab bir so‘z dedi:
Qaladin qalampir yuklar qalachi, 
Durdonadan anbar tog‘ning og‘ochi, 
Analhaq deb Mansur senga osildi, 
Assalom alaykum, dorning og‘ochi.

---

35
Shonaman taralar qizlarning sochi, 
Madad qiling Bobo Zangi podachi, 
Analhaq deb Mansur senga osildi, 
Assalom alaykum, dorning og‘ochi...
Enasining bu so‘zlariga Gurkiboyning achchig‘i kelib, enasi-
ga qarab: «E sho‘rli, qismati qattiq enam. Bu dunyoga kelib 
biror shod bo‘lmay yig‘lab o‘tgan enam, taqdiringga ko‘n-da, 
bu og‘ochning qo‘lidan nima keladi», – deb bir so‘z dedi:
Bizlar chiqdik, ena, Zangar elidan, 
Bog‘bon uzar bog‘ning toza gulidan, 
Yig‘lasang Xudoga yig‘la, enajon, 
Nima kelar quv og‘ochning qo‘lidan...
Podsholar tolibdir taxt bilan tojga, 
Ko‘ngli ketar doyim zakotman bojga, 
Nima kelar quv og‘ochning qo‘lidan, 
Ko

rmiding, elanasan og‘ochga?..
Gurkiboy 
qarasa, 
jallodlar 
Mohining 
boshida, 
Mohini 
o‘ldirmoqchi bo‘layotibdi. Shunda enasiga aytayotgan so‘zini 
qo‘yib: «O‘, jallodlar, avval meni o‘ldiringlar, mening oldimda 
Mohi o‘lmasin, mening ko‘zim ko‘rmasin. Mening yoshim kat-
ta, yo‘l meniki», – deb jallodlarga qarab, bir so‘z aytayotibdi:
Beklar minar bedov oting tolmasin, 
Hech kimsa dunyoda bizday bo‘lmasin, 
Mendan burun Mohi bebaxt o‘lmasin, 
Mohining o‘ligin ko‘zim ko‘rmasin.
Zolim jallod, bilmaganim bildirgin, 
Yig‘latma Mohini, o‘ynab-kuldirgin, 
Meni o‘ldir, Mohini qo‘y, jallodlar, 
Yoshim ulug‘, avval meni o‘ldirgin.
Shunda Mohi zor yig‘lab: «E jallodlar, gunohni men qil-
ganman, Gurkiboy meni shuncha qaytardi, aytganini qilmadim. 
Gurkining gunohi yo‘q, meni o‘ldiringlar, Gurkini ozod qi-
linglar, men Gurkining qoniga zomin bo‘lmayin», – deb jal-
lodlarga qarab bir so‘z dedi:

---

36
Qonlar oqsin mening ikki ko‘zimdan, 
Yangilmadim aslo aytgan so‘zimdan, 
Bu ishda Gurkining yo‘qdir gunohi, 
Qancha gunoh bo‘lsa yolg‘iz o‘zimdan...
Hech odam dunyoda bizday bo‘lmasin, 
Bizday bo‘lsa bu dunyoga kelmasin,
Meni o‘ldir, Gurkini ozod aylanglar, 
Qoraxonning yurti sabil qolmasin; 
No‘g‘ayning yurti besohib bo‘lmasin, 
Mening kasodimga Gurki o‘lmasin.
Anda Kuntug‘mish to‘ra taxtidan tushib, aqlidan adashib, 
nima qilarini bilmay shoshib, chopib dorning ostiga kelsa, to-
moshabin zich-to‘p bo‘lib turibdi, yo‘l bermaydi. Shunda to‘ra 
zor yig‘lab, tomoshabinlarga qarab qoch, deb bir so‘z dedi:
Bolam kepti necha tog‘lardan osha, 
Ikki zul

gardaniga yarasha, 
Po‘sht-a, po‘sht, tomoshabin jonlarim, 
O‘lganning nesin qilasizlar tomosha. 
Qo‘ldan ketib davr ilan davronlarim, 
Vayron bo‘lib ko‘shk ilan ayvonlarim, 
O‘lganning nesin qilasizlar tomosha, 
Yo‘l beringlar, tomoshabin jonlarim. 
Bolamning oldida men dod aylayin, 
O‘z holima necha faryod aylayin, 
O‘lganning nesin qilasizlar tomosha, 
Qochinglar, bolamni ozod aylayin... 
Quloq soling gapimning payvastiga, 
Mayiblarday ingranadi Kuntug‘mish, 
Bo‘zlab bordi zolim dorning ostiga.
Odamlar podsho keldi deganiga jallodlar shoshib: «Shu vaqt-
ga davur o‘ldirmabsan, deb bizlarni o‘ldiradi. Shuning uchun 
kelgan-da podsho», – deb Mohiboyga pichoq solmoqqa shoshib, 
bo‘ynida arqon bilan kurmak boylab, mirg‘azablarga «tort» deb 
yubordi. Tortib yubordi. Kuntug‘mish to‘ra chopib kelib, Mohi-
boyni suyab, jallodlarga: «Qo‘yib yubor ipni», – dedi. Jallod lar 
ipni qo‘yib yubordi. Mohining dami tutilib, dami ichiga tushib 

---

37
qoldi. Kuntug‘mish to‘ra Mohini ko‘kragiga olib: «Shamolni 
ochinglar», – deb har ko‘zidan yetmish qatra yoshini to‘kib, 
qaddi bukilib, Mohining betiga tiklab turibdi. Gurkiboy ham 
yig‘lab, ukasining oldiga borib: «Voh, ukamdan ayrildim», – deb 
yig‘lab turgan mahalda, Xolbeka sho‘r ham: «Voh, bolam», – 
deb qarasa, Kuntug‘mish to‘ra Mohini ko‘kragiga olib, ko‘tarib 
yig‘lab turibdi. Shunda Xolbeka oyim to‘rasini yulmalab, erini 
qarg‘ab: «Podsho bo‘lmay bo‘luvsiz qolgur», – deb erini musht-
lab qoldi. Xolbeka bechora bilsa, Zangarga yangi bo‘lgan podsho 
Kuntug‘mish to‘ra ekan. Shunda erini tanib, bir so‘z dedi:
Men seni shahzoda dedim, mard dedim, 
Sen qanday siynamga qo‘ygan dard eding, 
Chiqsin ko‘zing, tanimading bolangni, 
Ne tilingman buni dorga tort, deding... 
Armon bilan bilmaganim bildirding, 
Zor yig‘latib, ko‘zim yoshga to‘ldirding, 
Ne tilingman buni dorga tort deding, 
Podsho bo‘lib, o‘z bolangni o‘ldirding. 
Yura bilmay yurar yo‘ldan toyrildim, 
Ucha bilmay qanotimdan qayrildim, 
Chiqsin ko‘zing, tanimading bolangni, 
Armon bilan men bolamdan ayrildim. 
Men seni shahzoda dedim, mard dedim, 
Sen qanday siynamga qo‘ygan dard eding.
Xolbeka bechoraning: «Voh, Mohi», – deb yig‘laganiga hech 
kimda tob-toqat qolmadi. Kuntug‘mish to‘raning: «Bolam», – 
deb na’ra tortgan dovushi osmonga yetdi. Gurkiboyning: «Voh, 
ukam», – deb yig‘laganiga hech kim toqat qilolmadi...
Alqissa, shu turgan xaloyiqlar qarasalar, shu qalandarxon 
Kuntug‘mish to‘ra ekan, o‘g‘ri bo‘lib qo‘lga tushgan bachcha-
lar qumda qolgan go‘daklar ekan. Arkoni davlat, Xolmo‘min 
bosh bo‘lib kelib, Mohiboyni suyab ko‘tarib, arkka olib chiqib 
ketdilar. Bir soatdan keyin Mohiboy ko‘zini ochib, o‘ziga keldi. 
Xolbeka bechora Mohini bag‘riga olib, quvonib, yuragi yorilib 
qolay dedi. Mohiboyning boshidan tovoq-tovoq tilla-kumushlarni 
sadaqa, deb chocha berdi.

---

38
Endi turgan katta-kichiklar, umarolar, amaldorlar, podsho-
ning oldida turgan in’omli kishilar Kuntug‘mish to‘ra bilan 
qayta boshdan ko‘rishib, ixlos-e’tiqodi ziyoda bo‘lib, Gurkiboy 
bilan Mohiboyni izzat-hurmat qilib, shohona kiyimlar kiygizib, 
toji xisravni boshiga qo‘yib, qayta boshdan muborakbod qildi-
lar. Kuntug‘mish to‘ra ham ko‘hna xazinalarini ochirib, tilla-
kumushni elatiyasiga in’om-ehson qila berdi. Endi Zangar eliga 
podshoh qirq kun to‘y berdi.
Zangarning katta-kichigini yig‘ib, hammasini o‘zidan rozi 
qilib turgan vaqtida, arkoni davlat turib arz qildi: «Buvraxon 
podsho Azbarxo‘jani zindon qilgan edi, hali o‘lgani yo‘q, zin-
donda yotibdi. Farmoyishlari nima?» Kuntug‘mish to‘ra buyurdi: 
«Olib chiqinglar!»
Azbarxo‘jani zindondan olib chiqdilar. Kuntug‘mish ikki o‘g‘liga 
buyurdi: «Mening «do‘stimdan» o‘chlaringni olinglar. Men do‘stlik 
otini tutganman, qoshiga bormayman, yuzini ko‘r mayman...»
Shunda Mohiboy bilan Gurkiboy qo‘llariga xanjarni olib, 
Azbarxo‘janing qoshiga bordi. Aytdi: «Huv otamning «do‘sti», 
bizlarni taniysanmi? Bizlar Zarchamanning cho‘lida emak-
lab yig‘lab qolgan bolalar bo‘lamiz. Sening shu qilgan «yax-
shiligingni» qaytarmoqchi bo‘lib keldik», – deb ... ikki bola 
Azbarxo‘jani bosib oldi. Baqirtirib, tilini ko‘maklayidan kesib 
oldi. Azbarxo‘ja gapirolmay, ho‘kizday bo‘kirib-bo‘kirib, itday 
bo‘lib o‘lib qoldi. Gavdasini o‘tda kuydirib, kulini shamolga 
uchirib yubordi. Azbarxo‘janing ishi tamom bo‘ldi.
Kuntug‘mish to‘ra qirq kun, qirq tun to‘y berib, to‘yi tamom 
bo‘ladigan kuni jamiy arkoni davlatini yig‘ib, Xolmo‘minni 
Zangarga podsho qildi. Zangar shahrining jamiy bek, umarolari 
Xolmo‘minga dasti bay’at berdi.
Endi Kuntug‘mish to‘ra No‘g‘ay elga bormoqchi bo‘lib, yo‘l 
jabdug‘ini tayyorlay berdi. Qatorda nori bilan, xazinada zari bi-
lan, ikkita bolasi qoshida, Xolbeka yori bilan, qancha xizmat-
kor, qul, cho‘ri, kanizaklari bilan jo‘nadi. Shunda Xolmo‘min 
Zangarning ulug‘, akobirlari bilan o‘n kunlik yerga billa kelib, 
Kuntug‘mish to‘ra bilan xo‘shlashib, jiyanlari bilan ko‘rishib, 
yig‘lashib Zangarga qarab qaytdi.

---

39
Kuntug‘mish to‘ra omon-eson, sihat va salomat yurtiga bo-
rib, qavm-u qarindoshlari bilan, o‘zining yor-u jo‘ralari bilan, 
elining ulug‘, kattalari bilan ko‘rishib, o‘ynab-kulishib, otasi 
Qoraxonning toj-taxtiga ega bo‘lib, davrini sura berdi.
Lekin Qoraxon podsho necha yillardan beri o‘zining o‘rniga 
qushbegisini qo‘yib, Kuntug‘mishning o‘tiga kuyib, tagizaminga 
kirib, 
toat-ibodatga 
mashg‘ul 
bo‘lib 
yotib 
edi. 
Bechora 
ibodatxona sidan chiqib, yolg‘iz farzandini ko‘rib, ko‘rishib, na-
biralarini ko‘rib, Xolbeka bilan ko‘rishib, jamiy elini yig‘ib, 
ko‘hna xazinalarini ochib, qirq kecha-qirq kunduz podshohona 
to‘y qilib berib, o‘zining taxtiga Kuntug‘mish to‘rani chiqarib, 
o‘zi boshidan muborakbod qilib, podsho qildi. Kuntug‘mish 
to‘ra shunday qilib murod-maqsadiga yetdi.