Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 9 döyüntüləri... hamısı bir-birinə qarışıb gəncliyin rahatlığını əlindən alan təlatüm dolu yaşanan anlar... Natəvan nə vaxtsa o anları yaşamışdı. Az da olsa, yaşamışdı. Sonralar hər şey arxada qalmışdı. O, bəzən səhərə kimi taleyini ağlasa da, əlini yerdən-göydən üzsə də, ümidini tamam itirməmişdi. Xüsusilə aylı-ulduzlu gecələrdə, o mavi səmaya, çıraq kimi yanıb-sönən ulduzlara baxıb rahatlıq tapmışdı. Nə vaxtsa, “göy köynək” kişinin ona rəhm edəcəyinə inanmışdı, gözləmişdi. Nənəsi belə deyərdi: “Hər şey o göy köynək kişinin əlindədir.” Natəvan öz xatirələrinə sığınıb ötən günləri tez-tez yadına salır və o anların atəşinə qızınırdı. Bir qədər bəxtəvər olur, buz bağlamış ürəyi isinirdi. Sonra da bu hal tez keçib gedirdi. Natəvan yenə də öz kədəri, qəmi ilə tək qalırdı və artıq o, bu təkliyə adət etmişdi. Hər dəfə qızlara toy çalınanda bir gözü gülsə də, o biri gözü ağlayırdı. Natəvan nə qədər öz keçmişindən qaçsa da, qaçıb uzaqlaşa bilmirdi. Yaşananlar yaşanmışdı. Olanlar olmuşdu. Ötüb keçənləri silib atmaq mümkün deyildi. Onlar Natəvanın həyatının bir parçası idi. O da, bir daş kimi düşüb ürəyində qalmışdı, vaxt-bivaxt Natəvanı incidir, onu çəkib yenə həmin günlərə aparırdı. Hər şey ilk sevgi məktubundan başlamışdı. “İlk sevgi məktubu?!” Yox, yox... Əslində hər şey bir qədər əvvəl baş verdi. Qardaşı Azərin dostunun toyunda. Səliqə-səhmanla bəzədilmiş çadırda tərpənməyə yer yox idi. Kəndin qocasından tutmuş uşağına kimi hamı toyxanada idi. Qocalar baş tərəfdə, cavanlar isə bir tərəfdən oğlanlar, o biri tərəfdən qız-gəlinlər oturub toya tamaşa edirdi. Axşamdan xeyli keçmişdi. Toyun ən qızğın vaxtı idi. Növbə ilə rəqs edən, mahnı sifariş verən... Toybəyi əlində ağac ortalıqda fır-fıra kimi fırlanırdı. Ortalıqda ayağa dolaşan uşaqları qovmaqdan səsi tutulmuşdu. Solmaz Muxtarova 10 Nədənsə belinə qırmızı bağlamışdı. Adətən kənd toylarının ən qızğın vaxtı axşam, mal-qaranın ayağı yığışandan sonra başlardı. Natəvan da qızların arasında idi. Hər kəs yaxını, dostu ilə rəqs sifariş edib, rəqs edirdi. Bəyin qohumları isə ortalıqdan çıxmırdı. Xüsusilə bəyin bacıları. Kənddə iki toybəyi var idi – kişilərdən İlyas, qadınlardan isə Natəvanın xalası Zümrüd xanım. Adətən kişiləri rəqsə İlyas dəvət edərdi. Kənddə qayda belə idi ki, toyda hamı bir-bir rəqsə dəvət edilməli, sayılıb- seçilməli idi. Kim ki, oynamaq istəmirdi, məcbur etməzdilər. Zümrüd cavan qızları rəqsə dəvət edəndə Natəvan da onların arasında idi, birgə rəqs edirdilər. Natəvan artıq qızlar bulağından su içmişdi. Uzun qara hörükləri az qala topuğuna çatırdı. Saçları şəvə kimi parıldayırdı. Bənizi solğun olsa da, zil qara gözlərindən ətrafa elə bil işıq düşürdü. Sanki bəbəklərində ocaq qalanmışdı. Natəvan qızlarla rəqs edir və utana-utana ona tərəf uzanan əllərdəki şabaşı yığırdı. Növbəti şabaşı almaq istəyərkən ona tərəf tuşlanan qəribə bir baxışla üzləşdi. Kənd cavanlarından Vaqif idi. Onuncu sinifdə oxuyurdu. Natəvan Vaqifin baxışlarından yayınmaq istəsə də ani olaraq onların baxışı qovuşdu. Natəvan özü də bilmədi nədən qorxdu, amma əməlli-başlı qorxdu. Ona bu vaxta qədər tanış olmayan bir baxışla üzləşdi. O baxışlar bir qədər dalğın olsa da, sanki dil açıb danışırdı, Natəvana nə isə demək istəyirdi. Natəvan özünü itirdi. Qıçları dolaşa-dolaşa əlindəki pulları çalanların qabağına atıb ortalıqdan çıxdı. Bədəni az qala uçunurdu. Nə qədər özünü ələ almaq istəsə də, elə bil canına vəlvələ düşmüşdü. Ha çalı- şırdı ki, bir də Vaqifin baxışları ilə rastlaşmasın, amma istər- istəməz ona tərəf tuşlanan sözlü-söhbətli baxışlardan Natəvan qaça bilmirdi. Elə bil Vaqifin qəlbinin qapıları Natəvanın üzünə açılmışdı. Bir tərəfdən qorxu-təlaş, o biri tərəfdən xoş Ağ göyərçinlər həsrəti 11 hisslər... Nələrin baş verdiyini özü də dərk etmədi. Evə gə- ləndən sonra bir neçə dəfə aynanın önündə durub diqqətlə özünə baxdı. “Artıq mən də böyük qız olmuşam!..” Natəvan o gündən rahatlığını itirdi. Vaqifin atası yox idi, rəhmətə getmişdi. Həmişə məktəbdə səliqəli geyimi, xoş rəftarı ilə seçilirdi. Gecə-gündüz kitab əlindən düşməzdi. Söz gedirdi ki, o, qızıl medala namizəddir. Vaqif özü heç vaxt bu barədə danışmazdı, başqaları da onu tərifləyəndə xoşuna gəlməzdi. Toydan bir neçə gün sonra müəllimlər yuxarı sinif şagirdlərini məktəbyanı sahəyə işləməyə aparmışdı. Qızlar alaq edir, ağacları sulayır, oğlanlar isə yer belləyirdi. Səs-küy baş alıb gedirdi. Coşub-daşan gənclik öz havasında idi. Cavan müəllimlər də şagirdlərə qoşulub işləyirdi. Yaşlılar isə bir qıraqda durub tamaşa edir, bəzən də şagirdlərdən kiməsə yaxınlaşıb işi başa salırdı. – Natəvan... – bu səs elə bil çox uzaqdan gəldi. Bir qədər titrək, inamsız. Natəvan Vaqifin səsini tanıdı. – Sənə kömək edim? – deyə Vaqif ona yaxınlaşıb astadan soruşdu. Natəvan təşvişlə Vaqifə baxdı. – Yox, yox, lazım deyil... Natəvana elə gəldi ki, hamı onlara baxır. Vaqif də özünü itirdi. O, Natəvana çox söz demək istəyirdi... Amma heç nə deyə bilmədi. – Bağışla, Natəvan... – deyə dönüb getdi. Natəvan bir neçə dəqiqə özünə gələ bilmədi. O, Vaqifin baxışlarının qabağında aciz idi. Vaqifin baxışları onu əməlli- başlı qorxudurdu. Axı, Natəvan səkkizinci sinifdə oxuyurdu. Onun başqa arzuları var idi. Oxumaq, ali təhsil almaq istəyirdi. Nə olsun ki, kənd qızlarının əksəriyyəti təhsilini yarımçıq qoyub ailə qururdular. Amma Natəvan oxumaq istəyirdi. Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|