Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 39 bir tərəfdə toplaşıb məhəbbətlə bu aləmi seyr edirdi. Hamı bəxtəvər görünürdü. Çoxlu danışanlar oldu. Hətta babam da danışdı. Nə dedilər, nə danışdılar çoxsunu başa düşmədim. Əslində fikrim başqa yerdə idi, çöldə-meşədə... Sevimli oyunlarımın yanında... Sonra hərə bir tərəfə dağıldı. Sənubər müəllimə də məni bir dəstə uşaqla qabağına salıb sinif otağına gətirdi. Uçaqları iki-iki oturtdu. Boyum balaca olduğu üçün məni qabaq partada oturtdu, əbləttə, mən bunu sonralar başa düşdüm. Müəllimə uşaqları oturdub səhmana salandan sonra daha ciddi görkəm aldı. Diqqətlə hər birimizi bir də nəzərdən keçirdi. Mənə elə gəldi ki, mənə daha çox zənd etdi. Sonra bildirdi ki, dərs vaxtı icazəsiz danışmaq olmaz, sinifdə gəzmək olmaz, dərsə gecikmək olmaz, müəllimdən söz soruşmaq üçün hər kəs əlini qaldırıb əvvəlcə icazə istəməlidir. Daha nələr, nələr... Sən bir işə bax... Bütün bunlar kimin ağlına gələrdi?! Nədənsə qanım bərk qaraldı. Axı, mən bu vaxta qədər azad olmuşdum. İstədiyim oyunları oynamış, istədiyim vaxt istədiyim yerə getmişdim. Ürəyim istədiyi kimi hər kəsə də demək istədiklərimi deyə bilmişdim – qadağasız, filansız. Elə bil bir anın içində hər şey dəyişdi. Sanki azadlığım əlimdən alındı. Mənsə azadlığımı itirmək istəmirdim – həmişəki kimi azad olmaq istəyirdim. Odur ki, tənəffüs olan kimi məktəbdən qaçdım. Babam əlimdən tutub məni məktəbə qaytardı. Dönə-dönə tapşırdı ki, dərsdən qaçmaq olmaz. Amma mən yenə qaçdım. Bu hal çox uzandı. Babam əziyyət çəkdi. Elə mən də əziyyət çəkdim... İş onda idi ki, babamın əziyyəti hədər olmadı. Axır ki, o, məni inandıra bildi. İnandım ki, oxumaq lazımdır. İnandım ki, artıq uşaqlığım arxada qalıb. Çox şeylər arxada qalıb. Bəlkə də Solmaz Muxtarova 40 babama olan sevgidən dəyişdim. İçimdə bir inam kök saldı. Babamdan mənə yadigar... Beləcə mən uşaqlıq illərimlə vidalaşdım. “Əlvida azad, qayğısız uşaqlıq illəri... Əlvida!” Babamın dediyi kimi, özümə, balaca dostlarıma, bu gözəl dünyaya, gözə görünən və gözə görünməyən çox şeylərə inana-inana boya-başa çatdım... Böyüdüm... Dəyişdim... Mənimlə birgə inamım da böyüdü. Sən demə inam özü də bir işıq imiş, parlaq bir işıq... İş onda idi ki, bu işıq insanın içində yanıb şölə saçır, canına can verirdi. Sonralar kimdənsə eşitdim ki, inamsız insan qanadsız quşa bənzəyir. Bu fikir yaman ağlıma batdı. Evimiz çay qırağında idi. Araz çayından azca aralıda balaca bir kənddə yaşayırdıq. Babam tez-tez çayın sahilində oturub saatlarla lal-dinməz Arazın bulanıq sularına baxardı. Həmişə məni öz yanında gəzdirən babam nədənsə Arazın sahilinə tək gedərdi. Orada təklənərdi. Belə olanda sifətindəki qırışlar daha da çoxalardı – heç nə başa düşməzdim. Onun fikirləri mənə qaranlıq qalardı. İllər ötdü. Hər ötən il mənə nəyisə verdi, nəyisə aldı. Bir də başa düşdüm ki, mən nəyisə itirirəm, elə babamı itirdiyim kimi... Axı, mən babama söz vermişdim. Söz vermişdim ki, onun mənə verdiklərini ömrümün sonuna kimi qoruyub saxlayım. “Bağışla baba, bağışla məni... Özüm də bilmədim harada nəyi itirdim, amma itirdim.” İndi bu böyüklükdə dünyada özümə yer tapa bilmirəm. Vaxtı öldürmək üçün gah televizorun qabağında oturub bir xəbər gözləyirəm, gah da qəzetlərin səhifəsində nəyisə axtarıram, bəlkə tapdım. Bu bəlkələr də məni lap karıxdırıb... “Bəlkə elə...” “Bəlkə belə...” Lap başımı itirmişəm. Ağ göyərçinlər həsrəti 41 Vaxtsa məndən üzüqara elə bil lal olub, hey susur. Tilsimə düşüb, nədir? Heç nə başa düşə bilmirəm. Bircə onu bilirəm ki, gözlədiyim bu “nəyisə”, bu “xəbər” mənim üçün çox vacibdir, lap hava-su kimi... Bəlkə daha çox... Nə qədər eyni sözləri eşitmək olar? Bir il deyil, beş il deyil, on il deyil. “Danışıqlar səmərəli keçdi...” Hansı “səmərədən” söhbət gedir? Baş aça bilmirəm. Daha səbrim qalmayıb. Vaxtın ətəyindən tutub hey gözləyirəm. Vaxtı öldürmək istəyirəm. Sonra da başa düşürəm ki, mən bu “üzüqara vaxtı” öldürə bilmirəm. Buna mənim gücüm çatmır. Amma yaxşı bilirəm ki, elə bu “üzüqara vaxt” nə vaxtsa məni öldürüb axırıma çıxacaq. Amma mən belə ölmək istəmirəm. İçim yaman boşalıb. Elə bilirəm ayağımın altı da boşdur. Hara addım atsam boşluq məni udacaq. İnsan necə aciz olarmış. “Bağışla məni, baba, bağışla... Mənə verdiklərini qoruyub saxlaya bilmirəm. Nə qədər çalışıramsa, saxlaya bilmirəm... Günah məndə deyil. Sən necə demişdinsə, mən də eləcə inandım. İnsanlara, deyilən sözlərə, dosta-tanışa... Çox şeylərə inandım... Elə bu dünyanın özünə inandım. Amma nə edim ki, əlim boşa çıxdı. Artıq bu dünya sən görən dünya deyil. İndi başa düşürəm ki, sən Arazla nə danışırdın. Mən uzun illərdir, Arazın sahilindəki alçaq evimizdə yaşamasam da, Ara- zın bulanıq sularını, Arazın Araz boyda dərdini, sənin Araz sahilindəki təkləndiyin ağrılı günləri özümlə daşıyıram. Hələ bu bir yana qalsın, Qarabağ, Ağdam, Xocalı, Laçın, 20 Yanvar... Saymaqla qurtarmır...” Yadımdadır, bir gün sən əlimdən tutub məni qonşu kəndə gedən yola apardın. Qıraqdan baxanda mən elə bilirdim ki, o yol yoxuşun başında qurtarır. Sən demə belə deyilmiş... Yoxuşun başına çatanda gözümün önündə ucu-bucağı Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|