Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Solmaz Muxtarova 42 görünməyən, meyvə bağları ilə uzanıb gedən, sonra da haradasa gözdən itən gülşad bir yol göründü. Sən göz dolusu bir yola, bir də mənə baxıb mənalı-mənalı dedin: – Bu yolu yaxşı yadında saxla... Dünyanın özü də, dünyada baş verənlər də elə bu yola bənzəyir. Bəzən elə bilirik ki, hər şey qurtardı, bitdi. Bir qədər vaxt ötür. Sonra aydın olur ki, belə deyil. O vaxt mən başa düşmədim ki, sən özünlə o dünyaya Arazın Araz boyda dərdini aparmaq istəmirsən. Amma apardın... “Bağışla baba... Mən sənə oxşamaq istəmirəm... Sənin kimi olmaq istəmirəm... Bağışla məni...” Solmaz Muxtarova 44 Y ay fəslində göyün üzü azca tutulanda dörd yaşlı oğlum məndən qar istəyirdi. Bəzən də novruzgülü açanda, ya da qızılı payızın dumanlı-çiskinli günləri qapının ağzını kəsəndə hey atlıb-düşür, məndən qar istəyir. – Oğlum, qarın öz fəsli var, –deyirdim. Fəslin nə olduğu başa düşmür, gözlərini döyüb azca fikrə gedirdi. Sonra yenə dediyini deyib dururdu: – Mən qar istəyirəm! Onu inandıra bilmirdim. İnanmırdı ki, illər fəsillərə bö- lünüb: yağmurlu-yağmursuz, qarlı-şaxtalı, güllü-çiçəkli. İnan- mırdı. Çünki hələ uşaq idi. Onun öz uşaq dünyası, qəlbində min bir rəngə çalan öz sehirli uşaq aləmi var idi. Təəccüblü deyil ki, bu dünyada hər kəsin öz sevimli oyunu olur. İstər böyüklərin, istərsə də uşaqların. Oğlumun da ən çox sevdiyi oyun qartopu oyunu idi. Odur ki, oturub-durub məndən bütün fəsillərdə qar istəyirdi. İstəyirdi ki, bol-bol qar yağsın. O da doyunca qartopu oyununu oynasın. Ta əldən düşənə kimi. Nə edəsən ki, çox vaxt qış da ötüb-keçir, qar isə yağ- mırdı ki, yağmırdı. Uşağın da qartopu oynamaq arzusu gö- zündə qalırdı. Belə olanda özüm də söz tapıb deyə bilmirdim. Nəhayət qış fəsli idi. Qışın yarıdan çoxu keçmişdisə də hələ qar yağmamışdı. Rəşad hər gecə qarlı-şaxtalı günləri görmək arzusu ilə yuxuya gedirdi. Səhər yuxudan ayılan kimi isə qaçıb pəncərədən bayıra baxırdı, qar gözləyirdi. Axır ki, səhərdən başlayan qar parça-parça yağmaqda idi. Hər yer ağappaq idi. Külək olmadığından ağacların başı da qar örtüyünə bürünmüşdü. Mən pəncərədən bayıra baxıb uşaq kimi sevinirdim. Səbirsizliklə işin qurtarmasını gözləyirdim ki, Ağ göyərçinlər həsrəti 45 oğlum Rəşadla çoxdandır həsrətində olduğumuz qartopu oyununun sevincini yaşayım. Bir də mənə elə gəlirdi ki, hər tərəfdən qar örtüyünə bürünmüş bəyaz dünya körpə uşaqlara bənzəyir. Tər-təmiz, ləkəsiz, günahsız, məsum... Dünyada bundan yaxşı nə ola bilərdi? Bütün xoşa gəlməyən nələr varsa, hamısı qarın altında qalmışdı. Zəngin səsi məni fikrimdən ayırdı. Tələsik iş masasını səliqəyə salıb, otaqdan çıxdım. Azca şaxta olduğundan qar adamın ayağının altında xışıldayırdı. Uşaqlar, cavan oğlan- qızlar yollara axışmışdı. Qartopu oynayan... Qar adamı düzəldən... Sürüşən... Sən demə təkcə Rəşad yox, çoxları bu günün həsrətində imiş. Hamı çöllərə axışıb qar sevincini yaşayırdı. Məhəllədə Rəşadı uşaqların arasında görməyib tə- əccübləndim. “Bəlkə başqa uçaqlarla oynayır?” Qapını anam açdı. Üstümün qarını çırpa-çırpa soruşdum: – Rəşad həyətdədir? – Yox, – deyə anam könülsüz cavab verdi. Qəribə idi, Rəşad evdə olanda sevinclə məni qarşılardı. Narahatçılıqla mətbəxə, qonaq otağına baxdım. Yox idi... O, yataq otağında pəncərənin qabağında durub bayıra baxırdı. Mənim ayaq səslərimə də məhəl qoymadı. Arxadan ona yaxınlaşıb nəvazişlə boynunu qucaqladım. – Salam, oğlum. – Salam. Səsi də sönük idi. “Bəlkə xəstələnib?” Əlimi alnına qoydum, istiliyi yox idi. – Oğlum, dostların hamısı həyətdə oynayır. Gör sənin üçün nə qədər qar yağıb. Sən isə evdə oturmusan. Rəşad dinmədi. – Gedək bayıra, uşaqlar səni gözləyir. Ötəri mənə baxdı. Gözlərində heç vaxt görmədiyim kədər var idi. – Oğlum, sənə nə olub? Niyə kefin yoxdur? Solmaz Muxtarova 46 Handan-hana başını qaldırıb mənə baxdı. – Ana, biz çox kasıbıq? Uşağın qəribə sualından özümü itirdim. Bilmədim ki, nə cavab verim. O isə, düz gözlərimə baxıb məndən cavab gözləyirdi. “Əlbəttə, Rəşadın bu qəribə sorğusu heç də boşuna deyil. Yəqin ki, soruşmaqda bir məqsədi var. Mən nə bilim ki, onun ürəyindən nə keçir?..” – Oğlum, biz heç də kasıb deyilik. Uşaq başını aşağı saldı. Elə bil cavabımdan daha da kədərləndi. – Axı sənə nə lazımdır? Ürəyin nə istəyir, De, sənin üçün alım. Onun xoşladığı bütün oyuncaqları sadaladımsa da, ondan cavab gəlmədi. İnadla susdu. Onu dilə tutmağa çalışdım. – Rəşad, axı sən yaxşı bilirsən ki, qar tez əriyib qur- taracaq. Sənsə qartopu oynamağı çox sevirsən. Gedək oy- namağa. Qarın əriyəcəyini eşidəndə sanki yuxudan oyandı. Biz həyətə düşdük. Uşaqlar qar adamı düzəldirdi. Soruşdum ki, bəlkə ora gedək. İstəmədi. Ötüşüb bir qədər aralıdakı sıx ağacların altına gəldik. Bura bir qədər çökək ol- duğundan qar daha qalın idi. Səs-küydən qulaq batırdı. Cavan oğlanlar, qızlar, uşaqlar... Hamı bir-birinə qatışmışdı. Rəşad isə sakitcə arxamca gəlirdi. Mən bir qədər aralıda yerimi rahatladım. Həvəslə bir xeyli qar topu hazırlayıb yığdım və qəflətən hücuma keçdim. – Al, gəldi!.. Bir-birnin ardınca qar topları Rəşada atırdım. O, cavab qar topunu atmağa cəhd etmədi, yalnız əllərini qaldırıb özünü müdafiə etdi. Mənim qar toplarım qurtardı və doğrudan da qanım bərk qaraldı. – Yox, mən belə oynamaq istəmirəm, – deyə incikliyimi bildirdim. Üst-başımı çırpıb bir kənara çəkildim. Handan-hana Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|