Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Solmaz Muxtarova 58 qapqara kədər dolu gözlərinə sürmə çəkilib. Əslində sürməsi-filanı yox idi. Zövqlə geyimi, səliqəli saç düzümü, xüsusilə qadınlara məxsus bədən quruluşu istər-istəməz hər kəsin diqqətini çəkirdi. Xüsusilə də qadınlar ona həsəd aparırdı. Nə edəsən ki, bu dünyada hər kəsin payına düşən öz qisməti var. Gözəl – çirkin, ağıllı – axmaq, iradəli – iradəsiz və sair. Ən başlıcası isə, xoşbəxt olanlar. Ya da xoşbəxtliyə kənardan baxanlar. Hamıya hər şey qismət olmur. Görünür böyük Tanrı özü belə məsləhət bilib. Hər halda bu, bizlik deyil. Sayad həmişə belə düşünürdü ki, hər kəs öz dünyasına sığınıb bacardığı kimi yaşayır. Sayad isə öz həyatını uşaqlıqdan elmə bağlamışdı. Bəlkə də taleyi belə gətirmişdi. İşi-peşəsi kitablar, jurnallar idi. Birini qoyub, o birisini götürürdü. Daim nə isə axtarırdı. Nəyisə tapır, nəyisə tapmırdı. Yeni qəzet, jurnallar iş masasının üzərində çin-çin yığılıb qalardı. Çox vaxt işdə fasilə etməyə də macal tapmazdı. Eləcə də evdə. Gecədən xeyli keçənə qədər mütaliə edərdi. Sayadı tanıyanları hər şeydən çox təəccübləndirən onun kişilərə olan buz kimi soyuq münasibəti idi. Buna görə kimlərsə onu məzəmmət edir, “Zalım qızının ürəyi elə bil daşdandır. Belə də qadın olar?” kimlərsə narahat olurdu. “Kim bilir, bəlkə də bir dərdi var? Bu dünyada səbəbsiz heç nə yoxdur.” O, mətbəxdə nə isə etmək istəsə də, səbri çatmadı. Qonaq otağına qayıtdı. Bu gün Ələmdarla bağlı xatirələr onun təkcə qapısını açıb evinə deyil, lap ürəyinin içərisinə girdi. Qaysaq bağlamış yarasını qopartdı. İstirahət günü olduğundan bütün planları pozuldu. Görəsi işləri, gedəsi yeri... Başqa nə varsa hamısı beynində bir-birinə qarışdı. O, telefonu da çıxardıb divana uzandı, gözlərini yumdu. Bir Ağ göyərçinlər həsrəti 59 damla göz yaşı bəbəklərində donub qaldı. Sayad ağlaya bil- mədi. O, uşaqlıq illərində çox ağlamışdı. Tez-tez bir kənara çəkilib xəlvət ağlamışdı. Çoxlu dərdlərini göz yaşları ilə yuyub təmizləməyə çalışmışdı. Amma nahaq. Ağlamaqla insan azca yüngülləşir. Dərd isə elə olduğu kimi qalırdı, vaxt-bivaxt özünü göstərirdi. Sayad sonralar ağlamadı. Çünki ağlaya bilmədi. Ona elə gəldi ki, göz yaşları həmişəlik qurudu. Əslində ürəyi sındı. Necə sındısa, bir daha düzəlmədi. Odur ki, Sayad elmə üz tutdu. Başqa şeylər onu demək olar ki, maraqandırmadı. İllər isə yaz seli kimi ötüb keçdi. İndi Sayad çox şeylərə nail olmuşdu. Elmi adı, vəzifəsi, azdan-çoxdan şöhrəti. Sən demə bu bəs deyilmiş. Cavanlığında ona elə gəlirdi ki, bu dünya onun düşündüyü kimidir. Və onun qurub yaşadığı həyat həmişə onun ürəyincə olacaq. Hardan biləydi ki, bu dünyanın özü kimi onun insanları da açılmamış bir sirdir. Sən demə insanın yaşı dəyişdikcə, istəkləri də dəyişir. Çox şeylər dəyişir. Haradan biləydi ki, həyat belə ola bilər? Son zamanlar tənhalıq onu sıxırdı. Bəzən özünə yer tapa bilmirdi. Düşünürdü ki, heç olmasa anasının sağlığında onun üzünə qapı açan, işdən yorğun qayıdanda qarşısına bir stəkan isti çay qoyub qayğısına qalan vardı. Uzaq yola çıxanda arxasınca su atıb, ona xeyir-dua verən vardı... Sayad evdə olmayanda evinin işığını yandıran və başlıcası isə həmişə onun yolunu gözləyən bir istəklisi var idi... Artıq çoxdandır onun yolunu heç kəs gözləmirdi. Elə anası da ondan nigaran getdi. “Ay qızım, elmin öz yeri, ailənin öz yeri var...” Anası oturub-durub belə deyirdi, onu başa salmağa çalışırdı. Bəs nə üçün Sayad anasının dediklərini vaxtında dərk etmədi? Nə üçün? Məgər Sayad xoşbəxt olmaq istəmirdi? İstəmirdi ki, Solmaz Muxtarova 60 başqaları kimi onun da ailəsi olsun? Bəs onu saxlayan nə oldu? Bu sualın cavabını bircə Sayad özü bilirdi. Bəzən o, özünü kövrək bir ağaca bənzədirdi. Necə ki, ağacı kökündən çıxarıb atarsan, o, həmişəlik məhv olar. Görünür Sayad da belə oldu. Qırıldı, sındı... Bəxtəvər dünyanın qapıları onun üzünə bağlandı. Onun çox-çox sevdiyi, inandığı, güvəndiyi atası onları atıb gedəndən sonra Sayad nə qədər çalışdısa, baş verənlərlə razılaşa bilmədi. Anasının özgə qapılarında ağır taleyi, atası ilə anasının xoşbəxtliyinin puç olması onu sarsıtdı. Və həmişə bu suala cavab axtardı. Niyə belə oldu? Bütün olub-keçənlərə baxmayaraq o, atasının yolunu gözlədi. Qəribə də olsa, atasına olan sevgisi hər gün bir qarış böyüyüb Sayadın ürəyinə sığmadı. Nə qədər çalışdısa da, onu qırıb ata bilmirdi. Sayad anası Məsumə ilə dağlı məhləsində «Olimp» mağazasından azca aşağıda, məhəllədə yaxşı tanınan Əşrəf kişinin həyətində kirayə qalırdı. Həyət böyük, kirayənişinlər isə çox idi. Hələ də Sayadın hafizəsində Əşrəf kişinin geniş və işıqlı həyəti yaxşı qalmışdı. Həyətin yuxarı başında Əşrəf kişinin öz mənzili, ikinci mərtəbədə həyət boyu uzanan işıqlı aynabənd və ora qapısı açılan bir neçə otaq. Əslində düzünü heç kəs bilmirdi ki, aynabəndə neçə otağın qapısı açılırdı. Çünki kişinin kirayənişinlərlə gediş-gəlişi yox idi. Əşrəf kişinin mənzilinin birinci mərtəbəsi həyətdən daş hasarla hörülüb ayrılmışdı və dəmir qapı qoyularaq qapıya qıfıl vurulmuşdu. Bu dəmir qapı gündə iki dəfə açılıb-bağlanırdı. Səhərlər və axşamlar. Xüsusi adamlar hər səhər ora girib, bir də axşam çıxardı. Bütün gün onların nə etdiklərini heç kəs bilmirdi. Heç kəs deyəndə, söhbət həyətdə yaşayan kirayənişinlərdən gedirdi. Bir yana baxanda da onların nə Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|