Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 53 durub gah sayğaca, gah da onlara baxırdım. Xalamsa mənə dedi ki, mən də evdə öz sayğacıma bir əl gəzdirim. Yoxsa işıq pulunu yığıb-yığışdırmaq olmur. – Yox, bu, mən bacaran iş deyil. O, əl çəkmədi. İki zolaq lent tapıb gətirdi. Birini şırp taxdı sayğaca. Sayğac nıx dayandı. – Hə, görürsən? – deyib o biri lenti mənə verdi. – Al, sən də bir prob elə. Yenə etiraz etdim. Əl çəkmədi ki, çəkmədi. Hələ üstəlik mənə dedi ki, mən evyıxan arvadam. Səriştəm yoxdur. Əlacsızdıqdan lenti alıb sayğca taxdım. Sayğac dayandı. Sonra da lenti ehtiyatla dartıb çıxartdım. Sayğac işə düşdü. – Gördün? Burada çətin bir iş yoxdur, – deyib xalam lentləri mənə bağışladı. Sonra da əlavə etdi: – Qızım, bizi qınama. Bunları keyf köklüyündən et- mirik, əlacımız yoxdur. Mən bir söz demədim. Evə gəldim. Sən demə şeytan adamı yoldan edərmiş. Allah şeytana lənət eləsin. Yaman girdi beynimə. Elə ki, sayğaca lenti saldım, keçdim ki, işimi-gücümü görüm, olmadı. Canıma elə bil qor töküldü. Bir hənirti eşdiən kimi məni soyuq tər basırdı. Qorxudan rəngim ağappaq ağarırdı. Hər dəfə mənə elə gəlirdi ki, qapını kimsə döyür. Bir də qulaq verdim ki, doğrudan da qapı bərk-bərk döyülür. Dəli kimi özümü atdım sayğacın yanına. Lenti necə çıxartdığımı, harda gizlətdiyimi özüm də bilmədim. Gələn qonşum idi. – Ay Zərifə, rəngin niyə qaçıb? Olmaya xəstələnmisən? – Hə, canına sağlıq, yaman başım ağrıyır. Deyəsən soyuqlamışam. – İstəyirsən ovuşdurum, bankalayım? – Yox, zəhmət çəkmə, keçib gedər. Solmaz Muxtarova 54 O, diləyini alıb getdi. Məsləhət gördü ki, zoğallı çay içib özümü yaxşı-yaxşı tərlədim. Arxasınca qapını bağlayıb rahat nəfəs aldım və ədəb-ərkanla lenti yenidən sayğaca taxıb sayğacı saxladım. Hə, sən demə həngamə hələ bundan sonraymış. Hər qapının zəngi vurulanda: “İşıq yoxlayandır...” deyə düşünüb dəli kimi qaçırdım sayğacın üstünə. Nə başınızı ağrıdım. İki gün elə bildim uzanıb iki il oldu. Başa düşdüm ki, bu, mən girən kol deyil. Bir az da belə keçsə, havalanaram. Xalamın qarasına deyinə-deyinə, gəldim ki, lenti sayğacdan çıxarım canım olsun rahat. Necə dartdımsa lent qırıldı. Çoxu sayğacda qaldı, azı əlimdə. Sayğac da işləmir. Üstümə elə bil qaynar su tökdülər. Nə qədər əlləşdimsə, lenti çıxara bilmədim. Əlimdən nə gələrdi ki? Qət etdim ki, qoy elə belə qalsın. Nə olar, olar. Atalar elə doğru deyib, oğurluq itə yaraşır. Bir də bu deyib-danışmalı söz deyil ki, kiməsə deyib kömək istəyəsən. Axır ki, on beş gündən sonra işıqçı gəldi. Bir parça akt yazıb məni yaxşıca cərimə etdi, pulunu əvvəlcədən hazırlayıb qoymuşdum. Çarəm nə idi? Allah şeytana lənət eləsin. Elə şeytan ki, şeytan. Amma doğrusuna qalanda şeytanın adı çıxıb. Fırıldaq adamlar şeytandan da betərdir. Solmaz Muxtarova 56 Q apıda yaşı ötmüş bir qadın dayanmışdı. Hiss olunurdu ki, o sıxılır. – Salam, – deyib, onun üzünə qapı açan Sayada tərəddüdlə baxdı və tez də baxışlarını endirdi. Sayadın təəccübdən gözləri alacalandı. Amma qonağı tanıdığını bildirmək istəmədi. – Salam. Bir anlıq hər ikisi susdu. Sükutu Sayad pozdu: – Sizə nə lazımdır? Qadın bir qədər tutuldu: – Sizinlə danışmaq istəyirəm. – Mənimlə? Mənimlə sizin nə söhbətiniz ola bilər? Qadın bir an susduqdan sonra dedi: – Məni sizin yanınıza Ələmdar göndərib. Bu ad Sayadı düz ürəyindən vurdu. Özü də yaman vurdu. Ona elə gəldi ki, hər tərəfi alov bürüdü. Göz bə- bəklərindən qopan qığılcımlar yanıb-söndü. O, həyəcanını boğub qadını otağa dəvət etdi, oturmağa yer göstərdi. Özü vanna otağına keçib, üz-gözünə su atdı. Sifəti alışıb yanırdı. Yanğı içərisindən gəlirdi. Çətinliklə özünü ələ alıb, otağa keçdi. Qadınla üz-üzə oturdu. – Buyurun, sizə qulaq asıram. Qadın gözlərini məchul bir nöqtəyə dikib fikrə get- mişdi. Görünür söhbəti nədən başlayacağına çətinlik çəkirdi. Sayad isə başqa halda idi. Ömrü boyu ona əzab verən, onun unutmaq istədiyi, görünür axıra qədər unuda bilmədiyi acı, Ağ göyərçinlər həsrəti 57 lap zəhərdən də acı xatirələri yerbəyerdən təzələnib kino lenti kimi gözünün önündən keçirdi. Nə fikirləşdisə qadınla söhbət etməyin lüzumsuz olduğunu düşünüb dedi: – Bağışlayın, əgər Ələmdarın mənə bir sözü varsa, qoy özü gəlib sözünü desin. Sayadın səsi nə qədər qətiyyətli idisə, bir o qədər də soyuq idi. Əlacsız qalan qadın ayağa qalxıb qapıya tərəf getdi. Sayad onun arxasınca qapını örtüb divanda oturdu. Sayad elə bilirdi ki, o, keçmişini çoxdan unudub. Əslində onun heç keçmişi olmayıb. Yaxşı heç nəyi olmayıb. Azca olanlar da yaddaşından pozulub gedib. Sən demə belə deyilmiş. Olub-keçənləri tamam unutmaq heç də asan deyil. Atalar doğru deyib, qatıq dağılar, yeri qalar. Həyatda heç bir hadisə elə-belə keçib getmir. Bu gün isə Sayadın ağlına gəlmədiyi bir zamanda keçmişi onun qapısını döydü: “Görəsən o qadın niyə gəlmişdi? Ələmdara nə lazımdır?” Sayad nə qədər çalışdısa bu barədə fikirləşməsin, bacarmadı. Keçmişin acı xatirələri canına sovuşdu. Ürəyində həmişəlik dəfn etdiyi atası Ələmdar yenidən peyda oldu. Sanki Ələmdar o dünyadan qayıtdı. “Yaxşı bilirəm ki, sən məni çoxdan dəfn etmisən. Buna sənin haqqın var. Amma həyat qəribədir. Mən ölməmişəm, mən sağam. Qəribə də olsa mən sənin atanam.” Atasının səsi Sayadın qulaqlarında bir neçə dəfə cingildəyib ürəyinin içinə axdı. “Əfsuslar olsun ki, artıq mən də mən deyiləm. Sənin tanıdığın, atıb getdiyin zavallı uşaq deyiləm daha.” Başını qatmaq üçün qalxıb mətbəxə keçdi... Sayadın yaşı əllini keçmişdi. Artıq saçlarına dən düşmüşdü. O, ucaboy, qarabuğdayı, özünəməxsus yaraşıqlı və sakit təbiətli bir qadın idi. Kənardan baxana elə gəlirdi ki, Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|