Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 47 Rəşad gəlib yanımda dayandı. Yenə də sual dolu gözlərini mənə dikdi. – Ana, bəs sən özün demişdin ki, biz kasıbıq. Nə üçün bu sözü dediyimi yadıma salmaq istəsəm də, yadıma düşmədi. Düşündüm ki, uçaq deyirsə, demək nə vaxtsa mən bu sözü demişəm. Bəs nəyə görə belə demişəm? İndi hardan bilim ki, mən niyə belə demişəm... – Oğlum, bəlkə də demişəm. – Hə, sən dedin ki, biz kasıbıq. Pulumuz yoxdur ki, uşaq alaq. – deyib Rəşad yazıq-yazıq mənə baxdı. Özümü itirdim. Mənə elə gəldi ki, ayağımın altında yer silkələndi. “Mənim balam, mən başqa nə deyə bilərdim? Uşaqlara bundan başqa nə demək olar? Yəqin ki, hamı belə deyir.” – Deyirdin ki, Ramizgil bizdən də kasıbdır. Amma Ramizin anası bu gün ona yenə təzə bacı aldı. Rəşadın nə demək istədiyini mən indi başa düşdüm. Onu qucaqlayıb sinəmə sıxdım. Gözlərim doldu. İstəmədim uşaq bu halımı görsün. – Mənim balam, bağışla məni. Mən də sənə bacı ala- ram... Sənin xətrinə mütləq alaram... O, şübhə ilə mənə baxdı. – Sən hər dəfə belə deyirsən... Rəşadın gözlərində sevinc parladı: – Ana, doğru deyirsən? Məni aldatmırsan? – Əlbəttə doğru deyirəm, mənim balam. Arxayın ol. – Ana, mən də bacı istəyirəm. – Fikir etmə, sənin də bacın olar. Tək qalmazsan. – Ana, anacan!.. – Rəşadın gözləri sevinclə alışıb yandı. Həmişə olduğu kimi. Mənsə qəhərimi udmağa çalışırdım. Elə bilirdim, üstümə qar əvəzinə parça-parça köz tökülüb üz- gözümü yandırırdı. Solmaz Muxtarova 48 Qəflətən sifətimə dəyən zərbədən səksəndim. Rəşad idi. Həmişəki şən, bəxtəvər Rəşad. Bir-birinin ardınca sifətimə çırpılan qar topları. Oğlumun qulaq batıran səsi. Mən ona cavab topu atmalıydım. Çünki əsl qartopu oyunu indi başlayırdı... Ağ göyərçinlər həsrəti 49 MİRZƏNİN KƏLƏYİ Solmaz Muxtarova 50 Ç oxdandır görmədiyim uzaq bir qohumuma rast gəldim. Sən bir işə bax ki, kişi məni özü dindirməsəydi, tanımayıb ötüb keçəcəkdim. Bir ətə-qana dolmuşdu ki, gözlərimə inanmadım. Doğru deyiblər ki, insanın yaraşığı ətdir. Onun əvvəlki hoqqarı çıxmış, meyitə oxşar solğun sifəti gəlib durdu gözlərimin qabağında. Təəccübümü gizlədə bilmədim. – Ay Mirzə, nə var, nə yox? Maşallah səni tanımaq olmur. Niyə belə şişmisən? – Sirdir, ay Zeynal. Allah bu güzəranı əlimdən almasın. – deyə o köks ötürdü və sözünə davam etdi. – Sən demə bu dünyada insanınkı dinclikdir. Qulağın ki, dinc oldu, qalan hər şey keçib gedər. – Ə, cüvəllağı, nə baş-ayaq vurursan? Yoxsa arvadla pozuluşmusan? Mən bu sözü boş yerə demədim. Qohum-əqrəba, hamı Mirzənin dərdindən hali idi. Kişinin avadı yaman deyingən idi. Çənəsi bir dəqiqə bekar qalmazdı. Yazıq Mirzə həmişə deyirdi ki, zalım qızının bircə çarəsi ona qalıb ki, papağını götürüb düşəsən yolun qarasına. Ayağın hara, başın da ora. Biz də hər dəfə Mirzəyə ürək-dirək verib sakitləşdirirdik. – Döz bala, arada uşaqların var. Sənə el gülər. Belə olanda, Mirzə tamam haldan çıxıb əsim-əsim əsirdi. – Mənə gülərlər? Axı mən köpək oğlunun nə günahı var? Mənim yerimdə dağ olsaydı çoxdan ərimişdi. Elə qabağımı uşaqlar kəsir, yoxsa... Belə söhbətlər aramızda çox olmuşdu. Mirzə mənim fikrə getdiyimi görüb bic-bic irişdi. Hövsələm lap daraldı: Ağ göyərçinlər həsrəti 51 – Ay Mirzə, yekə kişisən, açıq de görüm nə hoqqa çıxarmısan? Mirzə yenə güldü və əlini cibinə salıb bir ovuc saqqız çıxartdı. – Görürsən? Allah bunları çıxardanın atasına rəhmət eləsin. Yenə də heç nə başa düşmədim. Axı saqqızın mətləbə nə dəxli var? Mirzə tələsmədən sözünə davam etdi: – Ay, Zeynal, hər gün işdən qayıdanda alıram saqqızı, tökürəm arvad-uşağın qabağına. Hərəsinin ağzında bir çeynəm, səhərdən axşama kimi çeynə ki, çeynəyəsən. Mən də divanda uzanıb dincəlirəm özümçün, görmədiyim günləri görürəm. İndi başa düşdün iş nə yerdədir? – Vallah Mirzə, məni yaman sevindirdin. Sağ ol səni. Əməlli-başlı işin çəmini tapmısan. Mirzə əlini əlinə vurub güldü. – İndi iş o yerə gəlib çatıb ki, heç vacib sözü deməyə də arvadın imkanı olmur. Necədir sənin üçün? Pis fikirləşməmişəm ki? – Əla! Elə doğrudan da əla idi... Solmaz Muxtarova 52 FIRILDAQ S izdən nə gizlədim. Öz aramızdır, mənim başıma gələn bu qəribə əhvalatı elə siz də bilsəniz yaxşı olar. Bir dəfə xalamgilə gəzməyə getmişdim. İkimiz mətbəxdə oturub söhbət edirdik ki, kişisi də gəlib çıxdı. Xalam mənimlə söhbətini yarımçıq qoyub ona dedi: – Ay kişi, sən allah fırıldağı düzəlt. Bu söz mənə çox qəribə gəldi. Düşündüm ki, fırıldaq nə olan şeydir? Fırıldaq fırıldaqdırsa, onu necə düzəltmək olar? Tənbəllik etməyib soruşdum. Kişi arvada qoşuldu, arvad kişiyə, o ki, var güldülər. Ürəklərini boşaldandan sonra xalam dedi ki, fırıldaq deyilən söz sayğac məsələsidir, işıq məsələsidir, nə bilim nə məsələsidir. Yenə başa düşmədiyimi görüb məni çəkdilər düz sayğacın qabağına: – Ağəz, sən özgə deyilsən ki, bir bura bax – deyib sayğacı mənə göstərdilər. Gözlərimə inanmadım. – Hə, bax bizim fırıldağımız budur. Öz aramızda adını belə qoymuşuq ki, eşidən-bilən baş açmasın. Hələ də gözlərim tərsinə işləyən sayğacda idi. Doğrusuna qalanda bu vaxta qədər sayğacın tərsinə işlədiyini nəinki görməmişdim, heç eşitməmişdim də. Xalamsa həvəslə məni başa salırdı: – İstəyəndə saxlayırıq, istəyəndə işlədirik. Elə ki, gördük çox yazıb, ipini burub yönünü döndəririk bu yana. Yavaş-yavaş yazdıqlarını pozur. “Yazılanı pozmaq! Bu ki, lap ağdır...” Bunu üzlərinə deməyə üzüm gəlmədi. Necə özümü itirmişdimsə, key-key Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|