Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 81 – Anacan, anacan, istəkli qonaqların gəlib. Məsumə, Sayad yanındadır. Eşidirsən? Onlar sənin yanındadır.. Lumu bu sözləri deyə-deyə göz yaşları içində ana- sının üzündən öpüb, saçlarını tumarladı. – Sayad xala, mənəm – Məsumədir. Biz burdayıq, sənin yanındayıq... Nəvən Sayad da burdadır. Qoca baxışlarını ağır-ağır səs gələn tərəfə çevirməyə çalışdı. Onun ifadəsiz gözləri elə bil bir qədər böyüdü. Gözlərində azca işıq şölələndi. Sonra yenə yavaş-yavaş gözlərini yumdu. Məsumə bir neçə dəfə onun yanında olduğunu təkrar etdi. Handan-hana qoca yenidən gözlərini açdı. – Mə...sumə... Qı...zım... Sa...yad... Mənim... bala- larım... Qoca bu sözləri bir neçə dəfə təkrar etdi. Sonra onun sifətinə ilıq bir ifadə çökdü. Bəbəklərində bir damla göz yaşı parıldadı. Sinəsi qalxıb-endi. Dərindən uzun-uzadı bir ah çəkdi. Açıq qalmış gözləri dondu. Bir an sükut çökdü. – Canını tapşırdı... – deyə Gövhər arvad sükutu pozdu. Ara qarışdı. Elə bu anda kişilər gəldi. Ələmdar otağa birinci girdi. Məsumə qızının əlindən tutub arxaya çəkildi. Gövhər arvad bacısının gözlərini bağladı, ayaqlarını düzəldib, üzünə örtük çəkdi. Qadınlar mafənin başına toplaşıb onu ağlamağa başladı. Lumu “Ana... Ana...” deyib anasının çağırırdı. Adama elə gəlirdi ki, onlar illər ayrısıdır. O biri otaqlarda hərə bir tərəfə qaçırdı. Kimsə otaqları döşəyir, qab-qacaq səsləri bir-birinə qarışmışdı. Sanki hər kəs əvvəlcədən öz işini bilirdi. Məsumə Lumunun yanında durub səssiz ağlayırdı. Sayad isə anasına sıxılmışdı. Solmaz Muxtarova 82 Kişilər isə həyətdə idi. Cavanlar kişi məclisi üçün mağar qururdu. Həyətin o başında heyvan kəsilirdi. Qəssabın ətrafında bir neçə nəfər cəmdəyi doğrayıb seçmələyirdi. Ələmdar arada fırlanıb hərəyə bir göstəriş verirdi. Ertəsi gün Sayad arvad torpağa tapşırıldı. Heç elə bil o, bu dünyda olmamışdı. Xörək bişirən, xörək paylayan, süfrənin başında oturub şirin-şirin ehsan yeyən, hər kəs öz işində idi. Sayad elə bilirdi ki, atası vaxt edib onunla görüşəcək, bağrına basıb üzündən öpəcək, halını soruşacaq. Amma istəyi ürəyində qaldı. Sayadın aləmində belə olmamalı idi. Onun aləmində hər şey başqa cür idi. O, nə qədər cəhd etsə də, təkcə anası ilə xoşbəxt ola bilmirdi. Hər an atasının yeri görünürdü. Sayad istəyirdi ki, atası onu arayıb-axtarsın. Onu sevsin. Buna Sayadın ehtiyacı vardı, özündən asılı deyildi. Nə olsun ki, bir yerdə yaşamırdılar. Artıq bu halla az da olsa, o barışmışdı. Sayad yaxşı bilirdi ki, bir neçə saatdan sonra onlar bu kənddən həmişəlik çıxıb gedəcəklər. Bununla da hər şey qurtaracaq. Onlar bu yerlərə bir daha qa- yıtmayacaqlar. Beş il idi ki, atası onları atıb getmişdi. Beş il idi ki, Sayad atasının səsini eşitmirdi. Atası “Anam”, – deyə onu bağrına basıb, üz-gözündən öpüb əzizləmirdi. Bu illər boyu hər dəfə axşam yatağa girəndə eyni suallar onun başının üstündə fırlanıb Sayadın yuxusunu ərşə çəkirdi. Bəzən Sayada elə gəlirdi ki, bu ağrıları çəkib aparmağa qüvvəsi çatmır. Beş ildən sonra atası ilə olan bu görüş onu yandırdı. Uzun illərdir ürəyində əzizləyib sax- ladığı məhəbbəti, sevgisi, xəyallarında düzüb-qoşduğu xoş arzuları... Hamısı alışıb yandı. Sanki onun içərisində ocaq qalanmışdı. Bütün olanı-olmazı çırthaçırtla yanırdı. “Deməli, Ağ göyərçinlər həsrəti 83 mən ona lazım deyiləm... Yox, mən elə belə dönüb gedə bilmərəm!” Nə etmək istədiyini özü də bilmədən həyətə düşdü. Bir qıraqda durub gözlədi. “Hə, odur, gəlir. Ürəkli ol, çıx qabağına! Göstər ki, sən varsan!” Sayad qətiyyətlə atasının yoluna çıxdı. Onlar təkbətək üzləşdilər. Ələmdar özünü itirdi. Ayaq saxlayıb gü- lümsəməyə çalışdı. Qırıq-qırıq dedi: – Sa-yad... Sayad düz atasının gözlərinin içinə baxdı. Onun baxışlarındakı qəzəb, nifrət, giley... Hamısı bir-birinə qa- rışdı. Həyəcandan az qala boğulurdu. – Maşallah, böyük qız olmusan... Sayad elə bil donub qalmışdı. Sonuncu dəfə atasını nə vaxt gördüyünü xatırlamaq istəsə də, yadına sala bilmədi. – Mənimlə danışmaq istəmirsən? Sayad sanki ayıldı. O başa düşdü ki, onunla üzbəüz dayanan onun xatirələrindəki atası Ələmdar deyil. Həsrətlə uzun illər yolunu gözlədiyi Ələmdar deyil. Başqa bir insandır. Sayadın tanımadığı özgə bir adamdır. “Doğmalar belə görüşmür. Doğmalar başqa cür görüşür. Mən yanılmışam... Mən səhv etmişəm...” Sayad təəssüflə baxışlarını endirdi. Əvvəlcədən düzüb qoşduğu, atasına demək istədiyi sözlər donub Sayadın baxışlarında qaldı. Heç nə deyə bilmədi, dönüb getdi. Əslində onu çoxdan itirmişdi. Amma bu vaxta qədər nədənsə inanmaq istəmirdi. Axır ki, bu həqiqəti dərk etdi. Xəyalında düzüb-qoşduğu atası ilə bağlı şirin arzularını kənddə, elə həmin kiçik həyətdə, atası ilə üz-üzə dayandığı yerdə qoyub getdi, özü ilə apara bilmədi. Bir daha başa düşdü ki, ümidləri, arzuları onu aldatmışdı. Nə etsin ki, bu vaxta qədər Solmaz Muxtarova 84 o da, başqa uşaqlar kimi hər səhər atasının əlindən tutub məktəbə getmək, onunla birlikdə şəhərin küçələrini gəzmək, bəxtəvər olmaq istəmişdi. Söz düşəndə “Mənim atam” deyib onunla öyünmək, fəxr etmək istəmişdi. Axı, burada qəribə nə var idi ki? Onun atası ölməmişdi ki, ondan əlini birdəfəlik üzsün. Onun atası sağ-salamat idi, özü də elə bu şəhərdə yaşayırdı. Sayad bəzən özünü inandırmağa çalışırdı ki, atası da onun üçün darıxır, onu görmək istəyir. “Anam mənim...” Bu səs onun qulaqlarından çəkilib getmirdi. Sayad itkin düşmüş atalı günlərini bəzən yuxularında tapırdı. Atası onu başının üstünə qaldırıb, atıb-tutur, sonra da “Anam mənim” deyə bağrına basırdı. Sayad atasının qüvvətli qolları arasında yuxudan ayılıb, baş verənlərin yuxu olduğunu biləndə acı-acı ağlayırdı. – Mən atamı istəyirəm... Mən atamı istəyirəm... Məsumə onu sakitləşdirə bilmirdi. Axşam düşəndə Sayad çöl qapısında durub yol gözləyirdi. O, bu dünyada ona qaranlıq olan hadisələrdən baş aça bilmirdi. Öz sevgisinə inanırdı. Yetim qalmaq istəmirdi. Yetimlik dünyasını yaşamaq istəmirdi. Bu dünya onu sıxırdı. Zaman ötdükcə o, daha dərindən başa düşürdü ki, yetimlik dünyasını yaşamaq çox çətindir. Yetimlərin başının üstündə həmişə qara bir kölgə dolanır. Bu qara kölgə qapqara dünyası ilə yetimləri həyatın ən şirin naz-nemətlərindən məhrum edir. Onların üzünə bir çox qapıları bağlayıb onları qapı arxasında qoyur. Məsumənin arada Sayada acığı tuturdu: – Qızım, sənə nə olub? Heç üzün gülmür. Bəsdir! Bu qədər fikir etmək olmaz... – Anacan, dərslərim çoxdur, yoruluram. – deyə Sayad anasını fikrindən yayındırmaq istəyirdi. Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|