Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 73 Məsumə qulaqlaına inanmadı. Ona elə gəldi ki, ayaqlarının altında yer titrədi. Kəsərli bir söz demək istədisə də, bacarmadı. Səsə yuxudan ayılan Sayad atasının üstünə qaçdı. Uşağın gülüş səsləri Məsumənin qəhərini boğa bilmədi. Məsumə elə bildi ki, bu kiçik mənzildə Ələmdar onun dünyasına Məsumənin özü ilə birlikdə od vurdu. Niyə görə? Məsumənin günahı nə idi? Bu haqda çox düşündü. Doğrudur onların arasında böyük məhəbbət olmasa da, Ələmdar Məsuməni özü seçmişdi. Bir gün onun yoluna çıxıb demişdi ki, Məsumə, bizimkilər sizə gələcək. Nə deyirsən? Məsumə də qıp-qırmızı qızarmışdı və gülümsəyərək ötüb keçmişdi. Sonra da ailə qurmuşdular və xoşbəxt yaşamışdılar. İndi baş verənlər Məsuməyə qəribə gəlirdi. Artıq onun tanıdığı Ələmdar yox idi. Onun əvəzinə evə- eşiyə sığmayan başqa bir Ələmdar görürdü. Axı nə olub? Bəlkə şəhər qadınları onu yoldan çıxarıb? Yox! Əsl kişini qadın yoldan çıxara bilməz. Bu, mümkün deyil. Əksinə, kişilər qadınları yoldan çıxarır. Nə qədər pis qadın olsa da, qadın elə qadındır. Hər bir qadının az-çox həyası-abırı var. Bəs nə məsələdir? Ələmdara nə olub? Məsumə özünə zor eləyib süfrəyə çay gətirdi. Atası ilə oynayan Sayadı qırağa çəkməyə çalışdı. – Sabah dərsə gedirsən, yatmaq vaxtıdır. Səhərlər dura bilmirsən, mənim balam... – qırıq-qırıq deyə bildi. Uşaq şıltaqlıq etsə də, Məsumə onu yatağa saldı. Özü də yanında uzanıb onun ilıq nəfəsi ilə özünü sakitləşdirməyə çalışdı. “Görünür, bu vaxta qədər mən kor olmuşam.” Onların həyatında hər şey dəyişdi. Məsuməyə çətin də olsa, baş verənləri açıb-ağartmadı. Başını aşağı salıb həmişə olduğu kimi öz işləri ilə məşğul oldu. Amma fikri üstündə deyildi. O, yaxşı bilirdi ki, uzun müddət belə Solmaz Muxtarova 74 yaşamaq olmaz. O, nə isə etməlidir. Əsl həqiqəti öyrən- məlidir. Amma necə? Bu, heç də asan deyildi. Məsumə yaxşı bilirdi ki, qadın öz ailəsi uğrunda vuruşmağı bacarmalıdır və vuruşmalıdır. Amma necə? Olmayan bir şeyin uğrunda necə vuruşmaq olar? Hal-hazırda onun ailəsi yox idi. Bir də ona elə gəlirdi ki, qadın ləyaqəti sevgidən də üstündür. Ləyaqətsiz insanların sevgisi də bir oyundur. Beləcə getdikcə ağırlaşan günlər ötüb keçməkdə idi. Məsumə arada kiminləsə dərdləşib ürəyini boşaltmaq istəsə də, fikrindən daşınırdı. “Nə mənası? Özümü dilə-dişə salmaqdan başqa bir xeyri olmaz. Başqası mənim dərdimə qalası deyil. Hər kəs öz dərdinə özü əlac etməlidir.” Aylar ötüb keçirdi. Ələmdar da hər ay “ezamiyyətə” gedirdi. Məsumə də həmişə olduğu kimi, onun yol çantasını yığıb hazırlayırdı. Amma daha “Yaxşı yol” – deyib ar- xasınca su atıb, onu yola salmırdı. Çoxdandır Məsumə Ələmdarı güdməyi qərara alsa da, bu addımı ata bilmirdi. Özünə sığışdırmırdı. Həm də nədənsə qorxurdu. Arabir Ələmdarın ona dediyi sözlər qulaqlarında səslənirdi. “Adam bu qədər avam olmaz!” Axır ki, səbri tükəndi. “Bəsdir! Belə yaşamaq olmaz. Mən də insanam.” Növbəti dəfə Ələmdar ezamiyyət adı ilə evdən çı- xandan azca sonra Məsumə də evdən çıxdı. Qarabaqara onun arxasınca getdi. Ələmdar Sovet küçəsinə düşüb, 11 nömrəli tramvaya mindi. Nə edəcəyini bilməyən Məsumə çaşıb qaldı. “Bəlkə taksiyə oturum?! Taksiyə oturub sürücüyə nə deyim? Deyim ərimi güdürəm? Heç ayıb deyil? Adama nə deyərlər? Amma başqa əlacım yoxdur, gec-tez bunu etməliyəm.” Məsumə taksi saxlayıb mindi. Sürücü yaşlı kişi idi. Ağ göyərçinlər həsrəti 75 – Əmi, azca əvvəl 11 nömrəli tramvay getdi. Onun arxasınca sürün, zəhmət olmasa... Sürücü dönüb mənalı-mənalı Məsuməyə baxdı. Bir söz deməyib maşını işə saldı. Bir xeyli getdilər. Vaxt Mə- suməyə çox üzücü görünürdü, sıxırdı onu. “Bəlkə düz elə- mirəm? Yox, daha səbrim qalmayıb, yorulmuşam. Ələmdar xəstə düşsəydi ömrümün sonuna kimi ona qulluq edərdim, yorulmazdım. Amma bu hala daha dözə bilmirəm.” Əzizbəyov xəstəxanasından sonrakı dayanacaqda Ələmdar tramvaydan düşdü. Tələsmədən sağa dönüb gözdən itdi. – Saxlayın... – Məsumənin səsi titrədi. Taksinin pulunu verib, tələsik Ələmdar gedən yola tərəf döndü. Ələmdar tinin başına çatana kimi gözlədi. Tinin başında Ələmdar sağ tərəfə döndü. Məsumə həmin tini az qala qaça- qaça getdi. Ələmdarı itirməkdən qorxurdu. Axır ki, Ələmdar ayaq saxladı və tələsmədən bir qapını açıb həyətə girdi. Məsumə pis halda idi. Bir an divara söykənib nəfəsini dərdi. Ürəyi az qala yerindən çıxırdı. “İndi mən nə edim? Bu da həqiqət... Sən demə həqiqət necə də acı olarmış...” O, özündə qüvvət tapıb həmin qapıya yaxınlaşdı. 1 May küçəsi. Evin nömrəsi. Hamısı ürəyində həkk olundu. O, zorla qapını aralayıb həyətə baxdı və qəhərini udub geriyə döndü. Artıq o, heç yerə tələsmirdi. Hara getdiyini özü də bilmirdi. Binalar elə bil üstünə gəlirdi. O, key kimi küçələri fırlanırdı. “Ələmdar, sən məni yarı yolda qoydun... Öz uşağını kimlərə qurban verdin? Səni başqasının qapısına aparan nə oldu? Nə? Bütün bunları mən Sayada necə başa salacam? Axı, Sayad səni çox istəyir...” Solmaz Muxtarova 76 Məsumə iki saatdan çox küçələri dolaşdı. Haradasa vurulan saat zənginin səsi Məsuməni bir qədər ayıltdı. Yadına düşdü ki, Sayadı məktəbdən götürmək lazımdır. Məsumə elə bildi ki, təkcə Ələmdar yox, dünyada yaxşı hər nə varsa, hamısı ondan üz döndərib. O, öz körpəsi ilə bu yad şəhərdə tək qalıb. “Sənin yerin elə kənddir!” Ələmdarın soyuq səsi yenidən qulaqlarında səsləndi. Deməli Ələmdar bu sözü boş yerə deməmişdi. “Yox, mən kəndə qayıtmaram! Bir təhər dolanaram, nə çox mənim kimiləri. Dünyanın işinə bax. Dərdini kimə deyəsən? Deyəsən ki, ərin başqası ilə oturub-durur. Onun başına ip salıb zorla geri qaytarası deyiləm ki... Bircə qalır gözləmək. Bəlkə ağlı gəldi başına... Bəlkə qayıtdı öz ailəsinə...” Məsumə haradan biləydi ki, Ələmdar sanatoriyada tanış oduğu dul qadınla görmədiyi günləri görür. Var-dövlət, yaxşı güzəran, iki mərtəbəli ev, telefon... Yoxsa hər ayın başı kirayə vermək, qəpiyi qəpiyə calamaq. O günlərə qayıtmaq Ələmdarın ağlına da gəlmirdi. Bu xoş güzəran elə bil onun üçün göydən düşmüşdü. İnsafən qadın da əl-əl üstə Ələmdarın qulluğunda idi. Yazıq Məsumədə nə günah? Həyalı, abırlı qadın ləyaqətini gözləyən Məsumə hardan biləydi ki, kişilərə bel bağlamaq olmaz. Çalış getməsin. Getdi – qurtardı. Çətin bir də qayıda... Çətin... Dünyası dağılmış Məsumə bu dünyadan xəbərsiz idi. Sirri, sözü ürəyində susurdu. Hələ də taleyindən nə isə gözləyirdi. Ürəyinə daş bağlayıb Ələmdarla bir damın altında yaşayırdı. Aylarsa ötüb keçirdi. Sən saydığını say, gör fələk nə sayır. Növbəti dəfə “ezamiyyət” adı ilə evdən çıxan Ələmdar məktub yazıb qoydu. Arasında da əlli manat pul. Və getdi... Məktubda Məsuməyə kəndə getməyi məsləhət bil- mişdi. Elə birinci gündən Məsuməni qorxudan bu böyük Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|