Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 77 şəhər Məsuməni yaman yerdə vurdu. Doğrudan da bu şəhər qorxulu imiş. İndi hara getsin? Dərdini kimə desin? Bəlkə doğrudan da yığışıb kəndə qayıtsın? Suallara cavab tapa bilmirdi. Düşdüyü vəziyyətdən çıxmağa yol axtarırdı. Ancaq onu yəqin etmişdi ki, o sın- mamalıdır. Özündə qüvvə tapıb yaşamalı və uşağını bir yana çıxarmalıdır. Indi əsas məsələ bu idi. İş axtarmağa başladı. Qapı-qapı gəzdi. Bir çox qapı arxasında dayanıb, içəri keçməyə ürək etməyən Məsuməni nəhayət yaşlı bir qadın içəri dəvət etdi. Sıxıla-sıxıla kəndarda duran Məsumə ilə yeməkxananın sahibi Hacı kişinin söhbəti qısa oldu. Hacı kişi onu qabyuyan götürdü. Sonra da Məsumə ucuz kirayə mənzil axtardı. Əşrəf kişinin həyətindəki zirzəmidə qalmağa razı oldu. Məsumə yavaş-yavaş bu zalım dünya ilə vuruşmaq üçün özündə qüvvə tapır, onu qorxudan dünyanın bir o qədər də qorxulu olmadığına inanmaq istəyirdi. Məsumə xatirələrdən ayılıb tanış yollara tərəf boy- landı. O, lap uşaqlıqdan payız fəslini çox xoşlayırdı. Bəzən saatlarla tamaşa edər, hər yarpaqdan, hər rəngdən həzz alardı. Öz-özlyünə düşünərdi ki, görəsən dünyada neçə sayda yaşıl, ya da sarı rəng var? Hamısı da bir-birindən gözəl, bir-birindən fərqli... Baxdıqca göz oxşayır. Yol boyu baş-başa verən ağaclarda qızılı payız yarpaqları, həm də yaşılın müxtəlif rəngləri təbiətə xüsusi bəzək verərək sanki təbiətin nağıl tablosunu yaratmışdı. Bu, təbiətin əsl möcüzəsi idi. Amma Məsumə bu gün payız dünyasına tamaşa edəsi halda deyildi. Nə vaxtsa qonşu kənddən gəlin gəldiyi bu yollar indi onu sıxırdı. “Vağzalı səsi” qulaqlarında idi. Solmaz Muxtarova 78 Həmişə bu musiqidən qəhərlənən Məsumə indi lap kövrəldi. Qınayan olmasaydı, əməlli-başlı ağlayıb ürəyini boşaldardı. Tanış evlərə yaxınlaşdıqca bədəni ağırlaşırdı. Ürəyini xoşagəlməyən bir hiss sıxırdı. “Bu, mənim borcumdur, – gedib arvadı başa çıxmalıyam! O, mənə qayınana yox, analıq edib. Görəsən yanında kim olacaq? Yəqin ki, həmişə gördüyüm qohum-qonşu. Bəs o?” Bu sual onu qorxutdu. Narahatçılıqla yerində qur- calandı. “Onunla üz-üzə gəlmək istəmirəm. İlahi, mənə kömək et!..” Bir neçə dəfə ürəyində bu sözləri təkrar etdi. Kəndə az qalırdı. Sayad kitabı bağlayıb yola boy- landı. Tanış yollar, tanış ağaclar... Heç nə dəyişməmişdi. Dəyişən təkcə Sayadın ürəyi idi. Bu yerlərdə əvvəllər onu sevindirən hər şey indi onu sıxırdı. Anasının dediyinə görə onun beş yaşı olanda şəhərə köçmüşdülər. Sonra da iki il yay fəslində atası-anası ilə birlikdə kənddə nənəsinin yanında istirahət etmişdi. Uşaqlıq illərinin sevgi dolu günlərini keçirmişdi. Bəxtəvər olmuşdu. Böyük bir sevginin dadını- ləzzətini yaşamışdı. Sonra nələr baş verdi Sayad bilmədi. Bircə onu bildi ki, onun həyatında yaxşı hər nə var idisə, hamısı dağıldı. Kim dağıtdı? Niyə dağıtdı? Bütün bunlar ona qaranlıq qaldı. Bircə onu bildi ki, atası evdən getdi və bir də qayıtmadı. Avtobus kənddən bir xeyli aralı keçirdi. Onlar avto- busdan düşüb yol maşınına mindilər və kəndə tərəf yö- nəldilər. Artıq hava qaralmışdı. Payızın soyuq havası adamı üşüdürdü. Uzaqdan artıq evlər görünürdü. Kəndin üzərinə zərif duman çökmüşdü. Məhəllələrdən qıvrıla-qıvrıla qalxan tüstü axını dumana qatışaraq itib gedirdi. Sanki kəndin üzərinə çökmüş bu niskilli-dumanlı təbiət də Sayadın ürəyindən xəbərdar idi. Ağ göyərçinlər həsrəti 79 – Ana... – Can ana. – Çatdıq! Məsumə Sayadın səsindən diksindi. Baxdı ki, həmin qapıdır. Bir vaxtlar gəlin gəldiyi... Elə bu qapının kən- darındaca ayağının altında qoç kəsildiyi, sonra da bəxtəvər günlər yaşadığı bu balaca birmərtəbəli ev... Həyətdəki nar ağacları... Çəpər boyu qızılgül kolları... Heç nə dəyiş- məmişdi. Məsumə əl çantasını döşəməyə qoyub çöl qapı- sının qabağında dayandı. Niyə dayandığını özü də başa düşmədi. Amma bircə onu bildi ki, qapını açıb içəri keçmək asan deyil. – Ana, atam da olacaq? – Bilmirəm, – deyə Məsumə acıqla cavab verdi. Səsi titrədi. Sayad başa düşdü ki, səhv etdi. Günahkarcasına anasına baxdı: – Bağışla... Məsumə cavab vermədi. “Axı, uşağın nə günahı?!” – Qızım, biz nənəni görməyə gəlmşik. Nənən xəs- tədir. – deyib hirslə çöl qapısını açdı. Evə tərəf bir neçə addım getmişdilər ki, Gövhər arvadla üzbəüz çıxdılar. Gövhər qayınanasının böyük bacısı idi. Qoca əvvəlcə gözlərinə inanmadı. – Məsumə, qızım, sənsən? – Hə, Gövhər xala, mənəm... Gövhər arvad gah Məsuməni, gah da Sayadı bağrına basıb üz-gözündən öpdü. – Nə yaxşı gəldininz! Nə yaxşı gəldininz! Arvad iki gündür can üstündədir. Hey sizi istəyir. Sizdən nigarandır. Solmaz Muxtarova 80 Məsumə özünə söz vermişdi ki, o, Ələmdarın gözü- nün qabağında ağlayıb, ahu-zar etməyəcəkdir. – Yazıq arvad... – deyə Məsumə astadan dilləndi. “Görəsən yanında kim var?!” Məsumənin ürəyindəkiləri hiss edirmiş kimi Gövhər arvad dilləndi: – Ələmdar iki gündür gəlib. Azca əvvəl Sahibgilə getdi. Sahib Ələmdarın uşaqlıq dostu idi. Məsumə bir qədər yüngülləşdi. Qabaqda Gövhər arvad, arxasınca Məsumə Sayadla otağa keçdilər. Xəstənin yanında bir neçə qadın var idi. Baldızı Lumu onları görüb acı-acı ağladı və onlara tərəf gəldi. – Qurban olum sənə, Məsumə, qurban olum... Nə yaxşı gəldin! Sayad, bibin sənə qurban... Onlar görüşdükdən sonra xəstənin çarpayısına yaxınlaşdılar. Sayad arvadın donuq gözləri naməlum bir nöqtəyə dikilmişdi. – İki gündür adam tanımır. – Gövhər arvad sükutu pozdu. Məsumə əyilib qayınanasının üzündən öpdü. Hərə- kətsiz əllərini əllərinə alıb ehmalca sığalladı. – Sayad, nənəni öp. Sayad əyilib nənəsinin üzündən öpdü. – Nənə... – deyə onu çağırdı. – Sayad xala, mənəm – Məsumə. Məsumə başqa heç nə deyə bilmədi. – Neçə gündür gözü yoldadır... Elə hey sizi çağırır... Canını tapşıra bilmir. – Səsinizi çıxarın, o, sizi eşidir. – deyə qocalardan kimsə məsləhət bildi. Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|