Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 65 Novruz bayramının son çərşənbəsi idi. Artıq hava qaralmışdı. Məhəllələrdə qalanan tonqalların alovu ətrafa şölə saçırdı. Cavanların səsi baş alıb-gedirdi. Böyüklər də kənarda qalmayıb, tonqalın başına toplaşıb öz cavanlığını yada saılırdı. Məsumə də beş yaşlı qızı Sayadla tonqalın ətrafında sağa-sola qaçıb bayram sevincini yaşayırdı. Qayınanası Sayad arvadın dəmlədiyi plovun ətri adamı uzaqdan məst edirdi. Sanki bu gün bütün insanların dərdlərinin unudulan günü idi. Varlıların da, kasıbların da açıq süfrəsi, ocağının qazanı, hər tərəfdən ətrafa yayılan xoş musiqi səsləri bayram əhval-ruhiyəsini daha da yüksəldirdi. Azca sonra isə səslər nisbətən səngiyəcək. Hər kəs öz yaxınına, qonşusuna pay verib, pay alacaqdı. Sonra da hamı bayram süfrəsinin başına toplaşıb, bu əziz günü qeyd edəcək. Uşaqlar “papaqatdı” oyunlarına başlayacaqdı. Ələmdar işdən bir az gec gəldi. Kefi kök idi. Hamı süfrə başına toplaşanda Ələmdar bildirdi ki, onu şəhərə işləməyə göndərirlər. Bu xəbər Sayad arvadı açmadı. – Ay oğlum, kənddə evin, rahatlığın... Şəhərdə gedib kimin qapısına sığınacaqsan? Uşaqlar necə olacaq? Başa düşə bilmirəm ki, bu cavanlar niyə şəhərə qaçır. Ələmdar anasını sakitləşdirmək istədi: – Ana, hər şey yaxşı olacaq. Nigaran olma. Şəhər – şəhərdir... Məsumə qayınanasının kefinin pozulduğunu görüb bir söz demədi. Əslində özü də bilmədi nə desin. Sevinsin, yoxsa... Bayramdan bir neçə gün sonra Ələmdar yığışıb şəhərə getdi. Bir neçə aydan sonra ev kirayə tutub Məsumə ilə uşağı da şəhərə apardı. Solmaz Muxtarova 66 – Qızım, ər harda – arvad da orda. Get. Məndən nigaran qalma. – deyib qayınanası onları yola saldı. Məsumə pisinə-yaxşısına bələd olduğu tanış evləri, məhəllələri, eləcə də tanış kənd camaatını kənddə qoyub şəhərə gəldi. Böyük şəhər, tanımadığı, əvvəli-axırı bi- linməyən küçələr, harasa tələsən çoxlu insanlar ilk baxışda ona qəribə göründü. Hətta bir qədər onu qorxutdu. Ələmdar da bütün günü işdə – səhər tezdən çıxıb, bir də axşamdan xeyli keçmiş qayıdırdı. Ancaq istirahət günləri vaxt eləyib Məsumə ilə Sayadı yanına alıb onları şəhərlə tanış edir. Görməli, gəzməli yerlərə aparır. Sonra da bir yerdə bazarlıq edib, evə dönürdülər. Bir müddət belə oldu. Arada Ələmdar yarı zarafat, yarı ciddi Məsuməni məzəmmət etdi: – Adam da bu qədər avam olar? Özün çıx gəz, evə lazım olanları al. Mən iş adamıyam. Mənə ümid olma. Boş- bekar oturmusan evdə. Ələmdarın sözü Məsumənin xətrinə dəysə də, üzə vurmadı, özünü günahlandırdı. “Ələmdar doğru deyir. Mən oturub gözləməliyəm Ələmdar nə vaxt işdən qayıdacaq, nə vaxt onun istirahət günü olacaq ki, gedib evə lazım olanları alıb gətirsin, mən də xörək bişirim. Ya da başqa işləri yola verim. Yox, belə olmaz. Allah göz verib, ağıl verib. Yavaş- yavaş öyrənərəm.” Məsumə Sayadı da yanına alıb, əvvəlcə bir tin, sonra iki tin... Bu minvalla şəhərə çıxdı. Birinci günlər mə- həllədəki dükanlardan uzağa getməyə ürək etməzdi, qor- xardı. Pal-paltar almaq lazım gələndə qonşu qızı da özü ilə aparardı. Ağ göyərçinlər həsrəti 67 – Bura şəhərdir. Geyiminə fikir ver. Alış-veriş edəndə ayıq ol, səni aldatmasınlar. Burada hər cür adam var, kəndə xəyalın getməsin. Məsumə Ələmdarın dediklərindən nəyisə başa düşdü, nəyisə yox. Geyimə qalanda düşündü ki, şəhərdəki qadınların qəribə geyimi, bir də sifətlərinin eybəcər bəzək- düzəyi çox vaxt onu əsəbiləşdirirdi. “İnsan da özünü bu hala salar?!” Beləcə Məsumə bu qəribə, gözü öyrənmədiyi aləmə maraqla baxıb keçirdi. Çalışırdı ki, öz işi ilə məşğul olsun. Olandan-olmazdan alıb gətirsin. Həvəslə xörək bişirib axşam süfrəsini hazırlasın. Sonra da gözləsin ki, Ələmdar işdən qayıtsın birlikdə nahar etsinlər. Ələmdarın evə gəlişi ilə evin abu-havası da dəyişirdi. – Atam gəldi! Atam gəldi! – deyə Sayad hay-harayla atasının qarşısına qaçıb onun qıçlarına sarmaşardı. Ələmdar da adəti üzrə qızını qucağına alıb başının üstündə bir neçı dəfə atıb-tutardı. Sonra da sinəsinə sıxıb “Anam mənim!” deyə üz-gözündən öpərdi. Sayada elə gəlirdi ki, atası evə tək gəlmir. Özü ilə bahəm bol-bol sevinc, çoxlu işıq gətirib otağın sükutunu alt- üst edir. Yay fəsli gələndə Ələmdar məzuniyyət götürər, onlar kəndə gedib Sayad arvadın başına yığışardı. Ələmdar anasının həyət-bacasına əl gəzdirər, səliqə-səhman yaradar, qış üçün odun tədarükü edərdi. Məsumə də ev işləri ilə, biş- düşlə məşğul olardı. Sayad arvad isə bütün vaxtını nəvəsi ilə keçirərdi. İki il belə keçdi. Üçüncü il isə Ələmdar bildirdi ki, ona işdən sanatoriyaya göndəriş (putyovka) verilib, o kəndə Solmaz Muxtarova 68 gedə bilməyəcək. Məsumə ilə Sayadı kəndə yola salıb, özü sanatoriyaya getdi. Avqust ayının sonunda ailə yenidən bir yerə toplandı. Artıq Sayad birinci sinfə gedirdi. Məsumə Sayadı səhər- səhər dərsə aparır, dərsdən götürür, dərslərinə nəzarət edir və ev işləri ilə məşğul olurdu. Demək olar ki, boş vaxtı qalmırdı. Ələmdar da həmişəki kimi, səhər gedib, axşam gəlirdi. Sanatoriyadan qayıtdıqdan bir ay sonra Ələmdar ezamiyyətə gedəcəyini bildirdi. Məsumə səliqə ilə onun əl çantasını hazırladı. Dəyişik alt paltarı, dəsmal, başqa hər nə lazımdısa yığdı, arxasınca su atdı. – Yaxşı yol, Ələmdar. Özündən muğayat ol, – deyə Məsumə məhəbbətlə Ələmdarın arxasınca baxdı. – Məndən nigaran qalmayın... – deyib Ələmadar qapıdan çıxmazdan əvvəl adəti üzrə Sayadı başının üstə qaldırıb bir neçə dəfə atıb-tutdu. Sonra da bağrına basıb: – Mənim anam! – deyə üzündən öpüb getdi. Atasına mehrini salan uşaq atası olmayanda şıltaqlıq edib, atası üçün çox darıxırdı. İş belə gətirdi ki, Ələmdar ayda bir dəfə ezamiyyətə getməli oldu. Sayad da axşamlar çöl qapısında dayanıb atasını gözlədi. – Mən atamı istəyirəm... Məsumə barmağı ilə günləri sayıb atasının nə vaxt qayıdacağını uşağa nə qədər başa salmağa çalışırdısa da, Sayad dediyini deyib dururdu: – Mən atamı istəyirəm! – Şirin balam, atan da səni çox istəyir. – Yalan deyirsən! O, məni istəsə qoyub getməz! O, məni istəmir... – deyib Sayad acı-acı ağlayırdı. Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|