Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 179 – Mənim balalarım, hər kəsin bir borcu var, bu da bizim borcumuzdur. Bir göz qırpımında uşaqlar şirin-şirin isiti peroşkidən yedi, sonra da növbə ilə çay içib qızındılar. “Bu cür mərd oğullarımız var. Mən niyə belə nigaranam? Bəs silahlı hücum baş versə necə? Əliboş uşaqlar ordunun qabağında nə edə bilər?” Bu səhnə az qala Mirzənin gözünün qabağına gəldi. Qorxudan bədəni ürpəşdi. – Uşaqlar, bəlkə dağılışıb gedəsiniz? Görünür uşaqlar Mirzə kişidən belə bir təklif gözlə- mirdi. Cavanların təəccüb dolu baxışları ona tuşlandı. Yasəmən də dönüb mənalı-mənalı Mirzəyə baxdı. Mirzə isə içində bir ah çəkdi. Haqlı olub-olmadığını özü də bilmədi. Elə bu anda küçədə səs-küy qopdu. “Ay camaat evdə oturmayın!.. Hamı şəhərin müdafiəsinə çıxsın! Şəhərə ordu yeridilib!.. Vətən dardadır!!!” Bir neçə nəfər maşında ruporla xalqa müraciət edirdi. Maşın ötüb keçdi. Vaxt insanı üzürdü. Elə bil yanvarın on doqquzu həmişə göz qırpımında keçib-gedən adi günlərdən biri deyildi. Saatın əqrəbləri sanki dayanmışdı. Dözməkdən başqa yol yox idi. Mirzə öz narahatçılığını ürəyində çəkirdi, ürəyinin yağı yavaş- yavaş əriyib getməkdə idi. Nəhayət, saatın əqrəbləri gecə saat on ikini göstərdi. Sanki bu anda göy üzü parçalandı. Səsdən binalar titrədi. Mirzə eyvana qaçdı. Hərbi hissədən binalara tərəf min bir rəngə çalan atəş seli havada bərq vuraraq yaşayış binalarının üstünə gəlirdi. Onun arxasınca eyvana çıxmaq istəyən Yasəməni, uşaqları geriyə itələyib qapını çırpsa da, Ya- səmən də, uşaqlar da bu dəhşətli mənzərəni gördü. Yasəmən özünü itiridi. Bərk-bərk uşaqların əlindən tutub divara sıxıldı. – Mirzə!.. – Sakit olun!.. – Mirzə bu sözləri zorla deyə bildi. Solmaz Muxtarova 180 Hər tərəfdən qopan atəş səsləri qəribə bir uğultu ilə qapıları, pəncərələri döyəcləyirdi. Bir göz qırpımında insanlar küçəyə axışdı. Hələ də nələrin baş verdiyini dərk etməyən məhəllə camaatı hərbi hissənin qapısına tərəf üz tutmuşdu. Mirzə, onun ardınca Yasəmən də evdən çıxdı. Yasəmən nə qədər etdisə, uşaqları evdə saxlaya bilmədi. Hərbi hissənin qarşısındakı cavanlar “Azərbaycan!”, “Azadlıq!” deyə qışqırırdı. İzdiham da onlara qoşuldu. Mirzə də səsi gəldikcə “Azadlıq!” deyə cavanların səsinə səs verirdi. Qadınların, uşaqların çığırtısı bir-birinə qarışmışdı. Havadan al-əlvan atəş seli yağış kimi insanların başı üstə tökülürdü. Bu an gözlənilmədən hərbi hissənin qapıları açıldı. Əsgərlər silahlarını izdihama tərəf tuşlayaraq onları geriyə itələdi. Çaxnaşma düşdü. Cavanlar daha ucadan qışqırdı və əl-ələ tutub bir neçə cərgə ilə silahlıların qabağını kəsdi. Nə qədər müqavimət göstərsələr də çətin oldu. Cavanlar sıxışdırılıb bir qədər qapıdan uzaqlaşdırıldı. Bu anda cavanlardan bir nəfər izdihamdan aralanıb silahlıların üstünə cumdu. Yumruqlarını havada qaldırıb “Azərbaycan! Azadlıq!” deyərək dəlicəsinə bir neçə dəfə qışqırdı və var gücü ilə ona tərəf tuşlanan silahı vurub kənara itələdi. İzdiham bir-birinə dəydi. Yerbəyerdən atılan atəş səsləri cavanları daha da qəzəbləndirdi, onlar daha inadla müqavimət göstərməkdə idi. – Mahmudu vurdular!.. – Etibarı da vurdular!... – Təcili yardım çağırın! Təcili yardım!.. – Səslər bir- birinə qarışdı. Silahlılar quduzlaşmış canavara bənzəyirdi. Gözləri qan tutmuşdu. Hara gəldi atırdılar. Silahlıların arasından qonşu Qara Mamedin oğlu çıxıb camaata müraciət etdi: – Yaxşısı budur dağılışın evinizə. Vəziyyət pisdir!.. O, zabit idi. Cavanlar yenə də yumruqlarını havada qaldırıb ”Azadlıq!”, “Müstəqillik!“ deyə qışqırırdı. Mirzə bir Ağ göyərçinlər həsrəti 181 neçə nəfərlə köməkləşib yaralıları uzaqlaşdırdı. Birinin vəziyyəti ağır idi – gülllə sinə nahiyəsindən dəymişdi. Onu qan aparırdı. İkinci ayağından yara almışdı. İstefada olan hərbçi, məhəllə ağsaqqalı Ənvər kişi əllərini havaya qaldırıb cavanaların qabağına çıxdı: – Mənim balalarım!... Bu, yumruq davası deyil!.. Yaxşısı budur dağılışın! Bu allahsızlara etibar yoxdur. Nahaq yerə qan tökülməsinə yol verməyin!.. Vaxt gələr biz də sözümüzü deyərik! Mütləq sözümüzü deyərik! Bu an hərbi hissədən çıxan tanklar uğultu ilə izdihamın üstünə yeridi. Hər tankın üstündə iki əlisilahlı hara gəldi atəş açırdı. Bir göz qırpımında izdiham iki yerə bölündü. Bir hissə Statistika idarəsinə tərəf, bir hissə isə Qırmızı Şərq küçəsi ilə Hərbi Şəhərciyə tərəf. Tankların, silahların qabağında insanlar pərən-pərən oldu. Hərbi hissədən uzaqlaşdırıldı. Təcili yardım yaralıları izdihamın arasından uzaqlaşdırdı. Yasəmən elə bil, havalanmışdı. Uşaqlarının əlindən bərk-bərk tutub qaçırdı. Axır ki, onlar bloka girdi. – Ana, bəs atam hanı? – deyə oğlu Samir Yasəmənin əlindən dartınıb çıxmaq istədi. – Oğlum, küçəyə çıxmaq olmaz!.. İkinci mərtəbədə onlarla üzbəüz yaşayan Mustafa kişi ilə üzləşdilər. O, Yasəmənə dedi: – Qızım, Yasəmən, evdə işıqları söndürün. Ehtiyatlı olun... Mustafa kişi Böyük Vətən müharibəsinin iştirakçısı olmuşdu, müharibə görmüşdü. Yəqin ki, bu sözləri elə-belə demirdi. – Yaxşı, Mustafa dayı. – deyib Yasəmən mənzilə keçdi. Qapını arxadan bağlayıb, nəfəs aldı. Sonra işıqları söndürdü, güman etdi ki, faciə qapı arxasında qaldı. Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|