Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Solmaz Muxtarova 188 Ardınca da Bakı şəhərində və onun ətrafında fövqəladə vəziyyət tətbiq edilməsi barədə əhaliyə rəsmi xəbər verilmədən gecə saat 12-dən başlayaraq səhərə kimi qanlı faciə törədildi. Daha sonra bu faciəyə don geydirmək üçün şəhər hərbi komendantı gecə saat 5.30-da radio çıxışı ilə, həmçinin, vertolyotlardan səpələnən vərəqələrlə əhaliyə fövqəladə vəziyyət elan olunması barədə məlumat çatdırıldı. Küçələrdə qanına qəltan olan, atəş altında başını itirən, öz mənzilinə belə gedə bilməyən kəslər, həmçinin, mənzilində oturanlar bundan xəbər tutmadı. Fövqəladə vəziyyət haqqında eşidib bilənlərin də əksəriyyəti haradan biləydi ki, fövqəladə vəziyyət nə olan şeydir? Belə vəziyyətdə nəyi etmək olar, nəyi etmək olmaz. Bu barədə nə orta məktəbdə, nə institutda, nə də başqa mənbələrdən insanlara məlumat verilməmişdi. Bütün bunları, fövqəladə vəziyyəti elan edənlər, bir də qismən hərbiçiıər bilərdi. Sadə xalqın bu barədə heç bir məlumatı yox idi. Yasəmən də bütün bunlardan xəbərsiz idi. Yasəmən çox şeylərdən xəbərsiz idi – şəhərdə baş verənlərdən, Mirzədən, televiziya verilişlərinin qəflətən nə üçün dayandırılmasından. Şəhərdə qırğın törədildiyini isə heç ağlına belə gətirmirdi. Onun fikrincə bu, mümkün olan iş deyildi. Hava işıqlanırdı. Qara, boz buludlar az qala binaların üstünə ələnmişdi. Çox az hallarda şəhər belə tutqun görünürdü. Hava dolub durmuşdu. İndi küçədə baş verənləri aydın görmək olurdu. Qaranlığın xofu az da olsa yox olmuşdu. Yasəmən tez- tez pəncərədən bayıra baxıb tankın üstündə pusquda duran, küçədə sağa-sola şütüyən silahlıların nə etmək istədiyindən baş aça bilmirdi. Gecəyə nisbətən atışma səngisə də, tamam kəsil- məmişdi. Kimin kimi atəşə tutduğu da məlum deyildi. Yasəmən çox nigaran idi. Mənzil onu məngənə təki sıxırdı. Gecə yarısı bloku niyə partlatdılar? Valya xala? Bəlkə başına bir iş gəlib? Qıraqda başqa nələr baş verir? Mirzə? Indi o haradadır? Yasəmən bütün bunlardan nigaran idi, bir xəbər Ağ göyərçinlər həsrəti 189 bilmək istəyirdi və o, özünün bu istəyində qorxulu heç nə görmürdü. Adi bir qadının evdən çıxıb harasa getməsində qəribə nə ola bilərdi? O, birinci qocadan xəbər tutmaq, sonra da şəhərə getmək niyyəti ilə qapıdan çıxdı. İki pilləkən düşmüşdü ki, elə bil aləm bir-birinə dəydi, sanki yer göyə qovuşdu. Hər tərəfdən güllələr yağış kimi yağdı. O, cəld özünü geriyə atdı və sürünə-sürünə mənzilə girib qapını bağladı. – Ana!.. – Samir qaçaraq anasının üstünə atıldı. Ar- xasınca Məlahət göründü. – Ana! Ana! – uşaqların səsi bir-birinə qarışdı. – Mənim balalarım... – Yasəmənə qəribə bir qüvvə gəldi, uşaqları geriyə itələdi. – Mənim balalarım!.. – Başqa heç nə deyə bilmədi. Samirin gözləri dəhşətdən böyümüşdü. Məlahət isə ağlayırdı. Yasəmən onları bərk-bərk qucaqlayıb divara sıxıldı. Qonaq otağı küçə tərəfdən, yataq otağı və mətbəx isə hərbi hissədən – hər yer atəş altında idi. Pəncərələrin şüşələri şaqqaşaraqla sınıb tökülürdü. Elə bil mənzildə göy guruldayıb, ildırım çaxırdı. Yasəmən ondan kömək uman balalarının qabağında aciz idi, nəinki onlara kömək edə bilmirdi, heç təsəlli üçün bir söz də tapıb deyə bilmirdi. Atəş səslərindən az qalırdı beyni çatlasın. Yasəmənə elə gəlirdi ki, əzrail mənzilin qapısında durub. Fürsət düşən kimi o, mənzilə soxulacaq. Ölüm xofu... Ölüm iyi... “Mirzə?..” O, ərini çağırmaq istədisə də, səsi çıxmadı. Atışma isə ara vermirdi. “Yəni bu dünyanın yiyəsi yoxdur?” Yasəmən özündə qüvvə tapıb sürünə-sürünə telefona yaxınlaşıb nömrəni yığdı. – Alo! Oktyabr rayon milis şöbəsi sizi dinləyir. – Alo! Alo! Bizə kömək edin! Danışan Səlyan ka- zarmasındandır... Bizə kömək edin!.. Yasəmən ünvanı dedi. – Alo?! Alo?! Alo?! Solmaz Muxtarova 190 – Atışma səslərini eşidirsiniz?! Bizi evimizin içində güllə-baran edirlər!.. Bizə kömək edin!.. Bizə kömək edin... Xətdə qəribə qatışıq səslər eşidildi. – Alo!.. – Alo!.. Səslər bir-birinə qarışdı. Sonra dəstəyi qoydular. Yasə- mənin qulaqlarında aramsız səslər eşidildi. Elə bununla da telefon xətti kəsildi. İki saata qədər davam edən atəş axır ki dayandı. Bir-iki dəqiqə sonra blokda ayaq səsləri eşidildi və qapı bərk-bərk döyüldü. Samir qapıya tərəf getmək istəsə də, Yasəmən ona imkan vermədi: – Yox! Sən dayan! Bayaqdan əsəblərini zorla cilovlayan Yasəmən qəzəblə qapını açdı. Gözləri qan tutmuş əlisilahlılar silahlarını mənzilə tuşlayaraq içəri soxuldu. Yasəməni itələyib evə keçdilər. Mətbəxi, eyvanı, hər yeri yoxlayıb, keçiddə yorğana bürünmüş uşaqlara istehza ilə baxıb qapıya tərəf yönəldilər: – Nikovo net... – deyə yekəpər saqqallı dodağının altında mızıldandı. Bu an Yasəmən özünü saxlaya bilmədi. Saqqallının yaxasından tutub silkələdi: – Siz bizdən nə istəyirsiniz? Bu uşaqların nə günahı var?! Saqqallı dartınıb Yasəmənin əlindən çıxdı. Silahını uşaqlara tərəf tuşlayıb irişdi: – Şto? Jit nadoyelo? Yasəmən iki qolunu açaraq uşaqlarının qabağında dayandı. Məlahət qışqırdı, Samir isə elə bil donmuşdu. – Svoloç!.. Saqqallı nə fikirləşdisə, atəş açmadı, barmağı çaxmaqda dayandı. Qapıya tərəf yönəldi və qapı çırpıldı. Ayaq səsləri uzaqlaşdı. Yasəmən isə özündə deyildi. Hələ də qolları açılmış vəziyyətdə uşaqlarının qabağında donub qalmışdı. O, balalarına Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|