Ali Akbar Amneziya (2010)

 
143
- Sən elə bilirsən mənim bu söhbətlərdən xoşum gəlir? Kim həbsxanaya düşmək istəyər?  Əlbəttə heç kəs. Mən də 
istəmirəm. Amma unuda da bilmirəm! Deməzdim vicdan əzabı  çəkirəm, amma biləndə ki, Toğrul da mənim üzümdən 
ölüb, ürəyim parçalanır, dəli oluram. 
- Sənin heç bir günahın yoxdur! Eşidirsən?!  
Gözlərimi Sevildən qaçırdıb, başımı endirdim: 
- Elə canlı, elə real idi ki. 
- Kim? 
- Toğrul. Yanımdaydı, onu görürdüm, danışırdım. Ondan üzr istəmək, “məni bağışla” demək əvəzinə, üstünə qışqırdım, 
qorxutdum onu. 
Sevil bir az da mənə yaxınlaşıb təşvişlə: 
- Qurban olum elə danışma, qorxuram – dedi və əlini dizimə qoydu. - Yuxunu niyə bu qədər böyüdürsən?  
- Düz deyirsən, böyütmək olmaz. Amma yadımdan da çıxmır axı. Gözlərimi indi də yummağa qorxuram, birdən yenə 
keçmişimə qayıdaram, birdən yenə keçmişimdən kimisə görərəm.  
- Bəlkə yaddaş pozğunluğu hələ də qalır? 
- Yaddaş pozğunluğu olan adam keçmişinə aid doğruçu yuxular görür? Belə yaddaş pozulması olar? 
- Onda belə yuxular təkrar olunsa həkimə gedərik, hə? – Sevil tox səslə deyib əlimdən tutdu. – Niyə elə baxırsan? Bir 
söz de. 
- Deyirsən təkrar oluna bilər? 
- Əşi lap yüz dəfə təkrarlansın. Bir yuxu səni niyə bu qədər sındırır axı? Qəribə adamsan e. Düzəlmisən, hələ bundan da 
yaxşı olacaqsan. Normal həyata qayıdacaqsan. Özün zəng eləyib demədin ki, Asiadentin təzə müdiri sənə iş təklif edib? 
Görürsən, hər şeyin vaxtı var.  
Boynundan tutub üzünü üzümə yaxınlaşdırdım, dodaqlarını öpdüm. 
- Sən nə gözəl insansan Sevil. Nə böyük ürəyin var.  
Şıltaq təbəssümlə mənə göz vurub, boşalan fincanı əlimdən aldı: 
- Az danış – yanağımdan öpüb ayağa qalxdı, - Yenə içirsən? Süzüm? 
- Hə, zəhmət olmasa. 
Əyninə bir qədər böyük olan çəhrayı gecəliyində, saçlarını arxadan toplamış Sevil nəhəng, amma şirin dovşana oxşayır. 
Ona tamaşa etməkdən doymuram. Bəli, mən çox xoşbəxtəm. Son dərəcə xoşbəxt olduğuma inanıram. Biz bir ailəyik. 
Ailə üzvləri pərən-pərən düşməməli, ayrılamamalı, parçalanmamalıdır. Biz bir-birimizə aidik. Özü də  gərək ikinci uşaq 
barədə fikirləşək. Özgürə bacı lazımdır. Əlbəttə, qardaş da ola bilər, amma bacı olsa lap yaxşı.  
Gərnəşib başımı divanın belinə söykədim, gözlərimi yumdum. 
  
*** 
  
- Deyəsən özünə gəlir! 
Gözlərimi araladım. Toğrulla Azər başımın üstündə dayanmışdılar. Dostumun əndişəli sifətinə həkk olunmuş həyəcan, 
təşviş ifadəsi yavaş-yavaş çəkilir, mülayim bir sakitliklə əvəz olunurdu. Ehtiyatla üzümə toxunub: 
- Yaxşısan? – soruşdu. 
- Nə olub mənə? – boynumu sağa əyib, başımın altına qoyulmuş balaca, dəri üzlü yastığa gözucu baxdım.  
Azər qamətini düzəldib dərindən of çəkdi, kresloya oturdu. 
- Nə olacaq? Birdən-birə ürəyin getdi. Təcili yardım çağırmalı olduq. 
Hər  şey bir-bir yadıma düşürdü: Rənagildən qaça-qaça çıxmağım, taksi ilə klinikaya gəlməyim, kabinetimin qapısında 
yaşlı qadını acılamağım, Toğrulun otağına girib qışqır-bağır salmağım. Bu, xatırladığım son səhnədirsə, belə çıxır ki, elə 
o anda huşumu itirmişəm. Amma yadıma düşən başqa səhnə  də var! Mən indicə evimdə oturub Sevillə söhbət 
etmirdimmi? Təzədən səhər parkda gördüyüm yuxuyamı qayıtdım? Gözlərimi Azərdən ayırıb təlaşla Toğrula baxdım. 
- Lazım deyil. Xahiş edirəm lazım deyil. 
Başa düşmədi: 
- Nə lazım deyil? 
- Təcili yardım lazım deyil. Qurban olum, zəng eləyin, gəlməsinlər. Mən yaxşıyam – deyib qalxmağa cəhd etdim. 
Toğrulun üzü yenə ciddiləşdi: 

---

 
144
- Necə lazım deyil? Görmürsən nə vəziyyətdəsən? 
Azər onu təsdiqlədi: 
- Yoxlanılsan yaxşı olar. Belə olmaz axı – narazı halda dedi. – Həkimlərin, xəstələrin qabağında konsert verib, sonra 
özündən gedirsənsə, deməli psixi problemlərin var. 
Toğrul üzünü cəld ona çevirib, qeyzlə dedi: 
- Azər bəsdir! Sən çıx, özüm onunla söhbət eləyərəm. Təcili yardımı da dala göndər. 
Azər sifətini turşudub nəsə demək istəsə  də, tavana baxa-baxa başını bulamaqla kifayətləndi, sonra da əlini “özünüz 
bilərsiniz” mənasında tərpədib otaqdan çıxdı. Dəhlizdən səsini eşitdim: “Nə  yığışmısınız bura! Xahiş edirəm koridoru 
boşaldın! Hər şey qaydasındadır! Xahiş edirəm!”  
Toğrul, təşvişlə mənə baxırdı.  
- Ayağa durmaq istəyirsən? 
- Hə, pis olmazdı – dərindən nəfəs alıb dedim. 
Toğrulun mənə uzanan əlini tutub asanca yerdən qalxdım və bayaq Azərin oturduğu kresloya əyləşdim.  
- Nə olub sənə? Nə baş verir? - Toğrul yerdən yastığı götürdü, dərman dolabının üstünə qoydu. 
Laqeyd nəzərlərlə otağa göz gəzdirib soruşdum. 
- Xəstən hanı? 
-  Əşi nə  xəstə? Yeridir? – dedi amma cavabdan qane olmadığımı görüb əlavə elədi, - plombunu qoymaq lazım idi, 
göndərdim Samirin yanına. Sənin xəstəni də Azər birtəhər dilə tutub yola saldı. Arvad klinikadan şikayət eləməsə 
yaxşıdır. Deyəsən hansısa məmurun qaynanasıdır. 
Təəssüflə başımı bulaya-bulaya qulaq asırdım ona.  
- Bəlkə Azər düz deyir – dedim. 
Toğrul başa düşmədi: 
- Nəyi düz deyir?  
- Bəlkə doğrudan da psixoloji problemlərim var. 
Toğrul susur, qərarsız görünürdü. Hiss olunurdu ki, əziyyət çəkir. Söhbət onun ən yaxın dostundan getdiyi üçün, bilmir 
narahatlığımı bölüşsün, yoxsa əksinə - mənə ürək-dirək verib, hər şeyin yaxşı olduğuna inandırsın. Nəhayət dilləndi: 
- Bəlkə danışasan nə olub? Dünən çox içmədik ki? 
- Demək istəyirsən çox içdik deyə bu günə düşmüşəm?  
Toğrul çəkingənliklə çiyinlərini dartıb, əllərini araladı. 
- Nə bilim e, bəlkə deyirəm... 
- Sən canın bəsdir, gicdəmə! Bilmək istəyirsənsə, səninlə içməyim heç yadımda deyil! Yorulmuşam artıq! Çox 
yorulmuşam! Bilmirəm nə baş verir, mənə  nə olub. Sənə and içə bilərəm ki, bayaq evdəydim, bax beş  dəqiqə  əvvəl 
evdəydim, Sevil də yanımda oturmuşdu, oğlum da getmişdi yatmağa. Səhər parkda yatıb qalmışdım. Yuxu görmüşdüm. 
Bura gəlib dava salmağım, sənin otağına girib qışqırmağım – elə bilirdim hamısı yuxudur. Sonra parkda oyanıb Sevilə 
zəng elədim. Qalxıb bir də qayıtdım klinikaya – bu dəfə real həyatda qayıtdım. Azər gedəndən sonra bura gələn təzə 
direktorla tanış oldum. Sonra evə getdim. Ailəmin yanına. Sevillə çay içirdik, Özgür təzə yatmışdı. Birdən yenə burda 
ayıldım, gördüm ki, başımın üstündəsiniz. Toğrul, mənə elə baxma! Qurban olum elə baxma, qorxuram. Hə, sənin bu 
baxışlarından qorxuram. Biz bir yerdə, sənin maşınında qəzaya düşmüşdük. Sən öldün, mən isə sağ qaldım. Altı ay 
xəstəxanada, komada yatdım. Mən komada olarkən ölkədə inqilab olub, Sənan da, Rəna da meydanda ölüblər. 
İnqilabdan əvvəlsə mən Şeylanı öldürdüm, sən də onu Şamaxıda basdırmaqda mənə kömək elədin. Bakıya qayıdanda, 
maşın uçuruma düşdü. Toğrul! Niyə elə baxırsan mənə?! 
Ayağa qalxıb ona doğru iki addım atdım. Kresloya bir az da möhkəm qısılıb, bərk-bərk kreslonun qollarından tutdu. 
Gərgin idi, gözləri dəhşət saçırdı, titrəmirdi, amma daxilindəki təlatümünü, beynindəki fırtınanı  təsəvvür etmək çətin 
deyildi. Peşman olmuşdum. Toğrul, gördüyüm yuxunun personajı olsa da, ona hər şeyi birdən danışmaq düzgün deyildi. 
Gərək münasib bir zaman, məkan gözləyəydim, onu hazırlaşdıraydım. Yox! Yuxuda nə zaman, nə məkan? Növbəti dəfə 
nə vaxt gözlərimi açıb evdə, ya da başqa yerdə oyanacağımı, inqilabdan əvvələmi, inqilabdan sonrayamı düşəcəyimi da 
bilmirəm axı.  
- Toğrul, xahiş edirəm - əlimi ona uzadıb uzatmamaqda qərarsız idim. Əgər uzatsam, o da diksinib bir az da geriyə 
çəkilsə, ya da ondan da betəri – qışqırsa, məhv olaram. Bu dəqiqə, onun üçün nə qədər qorxulu olduğumu bilirəm.  
Gözlərini tez-tez qırpmağa başladı. Bəlkə o da yuxu gördüyünü düşünür. Gülməli vəziyyətdir. Qınamıram onu. 
Gördüklərinədn, eşitdiklərindən vahimələnib. Çox haqlıdır. Yerində kim olsa həyəcan keçirər. İndi də diqqət və təşvişlə 
mənə baxır. Nəsə demək istəyir. 
- Murad – udqunub dedi. – Xahiş edirəm otur. 

---