Ali Akbar Amneziya (2010)

 
147
- Bax, görürsən? – bir daha udqundu. - Cavab ver, cavab ver! Öldürdüyün qadın sənə zəng vurur. Danış, eşit səsini. 
Bəlkə də elə bilir başım xarab olub. Olsun. Onun yerində istənilən adam mənim haqqımda bu cür, bəlkə də daha pisini 
fikirləşərdi. Qınamıram onu. Düzdür, gərək əsəbiləşməyəydim, üstünə qışqırmayaydım. İndi isə Şeyla zəng eləyir. Toğrul 
düz deyir, cavab verməliyəm. Görək bu oyun hara qədər davam edəcək? Öz əllərimlə öldürdüyüm adamın mənə zəng 
vurmasından daha qorxunc, daha dəhşətli nə ola bilər? 
- Alo. 
- Salam. Nə var, nə yox? 
- Sağ ol. Yaxşıyam. 
- Səsinə nə olub? Xəstələnmisən? 
- Heç, yorğunam. Eşidirəm səni. 
- Bu gün üçdə işlərim var, bəlkə deyirəm beşdən sonra gəlim? İşdə olacaqsan? Sonra da gedib bir yerdə oturardıq. 
Divardakı saata baxdım. On birə qalırdı. 
- Gəl belə eləyək - saat üç üçün sənə zəng vurub dəqiq bir söz deyərəm. Olar? – Toğrulla baxıb dedim. 
- Olar. Onda zəngini gözləyəcəm – şıltaq əda ilə deyib əlavə etdi, - öpdüm səni. 
Ona cavab vermədən, telefonu şalvarımın cibinə atıb təzədən yerimə oturdum. Bağışlanmaq istəyən adamların miskin, 
yazıq görkəmi ilə Toğrula:  
- Üzr istəyirəm – dedim. 
- Üzr istəmək lazım deyil – gözlərini yumub-açaraq, sakit tərzdə mənə təsəlli verdi. – Amma həkimə mütləq getməliyik. 
Yox, mən demək istəmirəm ki, dəlisən, ya da nəsən. Qoy həkim də baxsın, bizə bir söz desin. Görək nə olub sənə, bu nə 
yuxulardı görürsən.  
- ... 
- Nə isə, ürəyinə salma. Son vaxtlar çox həyəcan keçirirsən, əsəbiləşirsən. Ola bilsin onun təsiridir. Şeyla nə deyirdi? 
Halsızca: 
- Deyir bu gün üçdə gələ bilməyəcəm, axşam beşdən sonra vaxtım var. Onunla görüşmək istəmirəm, çox qorxuram – 
dedim. 
- Qorxduğun görünür elə. Rəngin sapsarı olub – Toğrul başını yırğalayıb dedi. – Əksinə, məncə görüşüb danışmalısan. 
- Görüşüb nə deyəcəm ona? 
- Nə bilim? Bu günə  qədər özünü necə aparmısansa, indi də elə. Hər halda, “səni öldürmüşəm”, “Şamaxıda 
basdırmışam” deməyəcəksən ki!? Çətin ki, Şeyla mənim qədər tolerant olsun, səni başa düşsün – gün ərzində ilk dəfə 
Toğrulun dodaqları xəfifcə qaçdı. Çarəsiz - nə edəcəyini, nə deyəcəyini bilməyən adamın əsəbi gülüşü ilə gülürdü.  
Telefonuma mesaj gəldi. Baxışlarımı Toğrulun üzündən ayırmadan telefonu bir daha cibimdən çıxartdım. Mesaj 
Rənadan idi. Özümü necə hiss etdiyimi soruşur, məndən nigaran qaldığını yazırdı.  
 
4 
 
- Rəngin-ruhun qaçıb. Dayan, su gətirim. 
- İstəmirəm. Heç nə istəmirəm! Lazım deyil! 
Sevil ehtiyatla yanıma yaxınlaşıb əlini çiynimə qoydu: 
- Adi yuxudur da, niyə bu qədər böyüdürsən axı? Son vaxtlar çox fikir eləyirsən, yəqin ondandır. Sabah mütləq həkimə 
gedirik. Eşitdin? 
- Sənə deyirəm ki, yuxu-zad deyildi.  
- Bəs nəydi? 
- Bilmirəm. Bəlkə indi səninlə danışmağım yuxudur? Ola bilməz? Bəlkə mən elə keçmişimə aidəm? İndi də burada yox, 
obiri həyatımda olmalıyam? Sən də elə baxma mənə! Hamınız mənə belə baxırsınız – elə bil başdan xarabam. Toğrul 
da, sən də, Rəna da. Toğrulla söhbət eləyən yerdə,  Şeyla zəng vurdu. Onunla danışdım. Görürsən? Sağdır, ölüb-
eləməyib. Toğrul da sağdır. 
Sevil ürkəkcə yanıma oturdu. 
- Qurban olum belə danışma. Sən Toğrulla necə görüşə bilərsən? Toğrul ölüb, yaşamır. Beş  dəqiqə  əvvəl sənin 
yanından qalxıb getdim çay süzməyə. Sən də mürgüləyib yuxu görmüsən. Burda nə var ki?!  
Başımı əllərimin arasına alıb əyildim, gözlərimi döşəməyə dikdim.  

---

 
148
- Bilmirəm. Bilmirəm hansınıza inanım. Toğrul da deyir yuxu görürsən, sən də deyirsən yuxu görürsən. Qalmışam ikinizin 
arasında. Belə yaşamaq olar?! Bilmirəm hansı həyatım realdır, hansı yuxu?! 
- Axı bu çox gülməlidir! 
- Nə gülməlidir? Burda gülməli nə var? Başa düşmədim! 
- Sənin indiki zamanda yox, keçmişdə yaşadığına inanmağın gülməlidir. Deməli o boyda komaya düşməyin, sağalmağın, 
bizim yenə bir yerdə yaşamağımız, qəbiristanlığa gedib dostlarının məzarlarını görməyin hamısı yuxudur? Mayor 
Dadaşov da yuxudur? Amma beş  dəqiqə gözünü yumub, yuxuda Toğrulu görməyin reallıqdır!  Şeylanın sənə  zəng 
vurmağı reallıqdır! Rənanın evində oyanmağın reallıqdır! Sən bunlara inanırsan? İnqilab da olmayıb, hə?  
Sevili birinci dəfədir belə həyəcanlı və əsəbi görürdüm. Xəstəxanada gözümü açıb, pəncərənin qarşısında dayandığını 
gördüyüm andan bəri, birinci dəfə idi ki, mənə səsini yüksəldirdi. Çaşıb qalmışdım, bilmirdim nə deyim. Ona necə başa 
salım ki, qarışıq emosiyalar içindəyəm, heç özüm bilmirəm nəyə inanıram, nə istəyirəm. Daha doğrusu nə istədiyimi 
bilirəm - gözlərimi yumanda, mürgüləyəndə, yatanda kabus görməmək, keçmişimə qayıtmamaq. 
Sevil divanın üstündən pultu götürüb: 
- Yaxşı – dedi. – Yaxşı, onda özün bax. Min dəfə baxmısan, yenə bax. Gör yuxudur, ya yox! Buyur. Bundan da real 
həyat istəyirsən? 
Sevil kanalları bir-bir dəyişdirir, yuxularımın yox, məhz indiki anımın həqiqət olduğuna məni inandıracaq münasib kanal 
axtarırdı. Sonda “CNN-Azərbaycan” kanalında dayandı. Ekranın sağ üst küncündə mavi hərflərlə “Təmiz söhbət” 
yazılmışdı. Hələ  Qənirə Milli epoxasından mənə tanış olan eybəcər köklükdəki aparıcı  Təbriz Aşurov, qabaq-qənşər 
əyləşdirdiyi iki qonağı bir-birinə  qırdırır, özü isə studiyada anbaan gərginləşən atmosferdən həzz alırdı. Qonaqlar bir-
birinin səsini kəsərək ucadan danışır, ağız deyəni qulaq eşitmirdi. Təbrizin bu həngaməyə son qoymaq niyyətinin 
olmadığını isə, üzündəki özündənrazı ifadədən oxumaq olurdu. Ambisiyası yerə-göyə sığmayan, intellektualizmə iddialı 
Təbriz, əvvəllər hakimiyyət nümayəndələrini tez-tez efirə çıxarıb iqtidarın əlyehinə danışdırır, Niyazi Salayev haqqında 
özünün uydurduğu nalayiq lətifələr danışırdı. Hər zaman konyunkturanın yanında olmağı ustalıqla bacaran Təbriz, rejim 
dəyişəndən sonra da su üzündə qalmağı bacarmış, hətta özünün müəllifi olduğu “Təmiz söhbət” verilişini, yeni açılan 
“CNN-Azərbaycan” kanalına daşıyıb gətirmişdi. 
Ekrandan gördüyüm iki nəfərin kimliyi, nə haqda danışdıqları  məni qətiyyən maraqlandırmadığına görə, onlara qulaq 
asmır, yalnız mimikalarını  və jestlərini görürdüm. Bir dəqiqə boyunca boş gözlərlə ekrana baxdıqdan sonra, üzümü 
Sevilə çevirib çiyinlərimi dartdım.  
- Qulaq as da. – dedi. – Bu, baş nazirin birinci köməkçisi Anar Məmmədlidir, bu da RQP-nin deputatı Alqış Xubanov. 
Qulaq as! Gör nə danışırlar.  
Təzədən gözlərimi ekrana dikib, danışılanları başa düşməyə çalışdım. Xubanov deyilən adam, arada-bir bığlarının 
kənarlarını çeynəyə-çeynəyə: 
- Niyazi Salayev heç vaxt xalqın, dövlətin mənafelərinə xidmət edə bilməz, çünki Qərbin dəstəyi ilə prezident olub. Siz 
tez-tez xalqın iradəsinə istinad edirsiniz. Hansı xalqın? Amerika xalqınınmı? Bəyəm Azərbaycan xalqı sizə səs verib? – 
soruşdu. 
Əsəbdən pörtmüş Anar Məmmədli yumruqlarını düyünləyib masanın üstünə qoymuşdu, od püskürən gözlərlə 
opponentinə baxırdı. Yenə də mümkün qədər təmkinli cavab verdi: 
- Alqış bəy, xahiş edirəm, haqsız danışmayın, böhtan atmayın! Xalqın iradəsi ilk dəfə bu seçkilərdə özünü ifadə etdi. Nə 
Qərbi, nə Amerikası? 
- Seçki!? Hansı seçki?  
- Sizin növbəti dəfə saxtalaşdırmaq istədiyiniz amma bacarmadığınız seçki – Anar Məmmədli verdiyi cavabdan məmnun 
qalıb, qürurla Təbrizin üzünə baxdı. 
- Mən saxta seçki zad xatırlamıram. Əli silahlı adamların prezident administrasiyasına hücumunu isə xatırlayıram. Budur 
sizin hakimiyyətə gəlmə üsulunuz?! Biz sizin legitimliyinizi tanımırıq, qurtardı getdi!  
Anar kifayət qədər rahat əda ilə: 
- Cəhənnəmə tanıyın, qara gora! 
- Aaa! Tərbiyəsiz, əxlaqsız! Təbriz müəllim görürsünüz?! Görürsünüz də bunların səviyyəsini!  
Təbriz əllərini aralayıb hər ikisini də sakitləşdirməyə çalışdı. 
- Birincisi mən müəllim deyiləm, mənə Təbriz bəy deyə xitab etsəniz daha məqbul olar. İkincisi də ki... 
Təzədən Sevilə baxıb, yorğun halda: 
- Hə, nə olsun? - dedim. 
- Necə  yəni nə olsun? Bundan da real həyat istəyirsən? Bu televizor, bu da efir. Görmürsən ölkədə  nələr baş verir? 
Prezident açıq-aşkar tənqid olunur - bundan artıq sənə nə sübut gətirim? 
- Sən deyəsən mənə qulaq asmırsan. Mən bəyəm bilmirəm adam pis yuxu görüb oyananda halı necə olur? Bilmirəm 
yuxu sərsəmliyi nədir? Özü də bu yekəbaşın səsini kəs, başıma düşür. Sənə deyirəm ki, gördüklərim yuxu deyil! And 

---