Anlatamiyorum
Yüklə 432,5 Kb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- William Shakespeare SENİ SEVİYORDUM
- İclal Aydın KAR
- İclal Aydın BAŞKALAŞAN AŞK
- Yılmaz Erdoğan SENİ YAĞMURDAN SONRA SEVECEĞİM
- Uğur Arslan HAYAT BANA YALAN SÖYLEDİ
- Fatih Kısaparmak DÜŞKONDU
- Halil İbrahim Özbay SARHOŞ
- Ersin Türkdoğan SİYAH GÖZLERİNE BENİ DE GÖTÜR
- Nurullah Genç SİYAH DÜNYA
William Shakespeare KORKUYOR İnsanların çoğu kaybetmekten korktuğu için, sevmekten korkuyor. Sevilmekten korkuyor, kendisini sevilmeye layık görmediği için. Düşünmekten korkuyor, sorumluluk getireceği için. Konuşmaktan korkuyor, eleştirilmekten korktuğu için. Duygularını ifade etmekten korkuyor, reddedilmekten korktuğu için. Yaşlanmaktan korkuyor, gençliğinin kıymetini bilmediği için. Unutulmaktan korkuyor, dünyaya iyi bir şey vermediği için. Ve ölmekten korkuyor aslında yaşamayı bilmediği için. William Shakespeare SENİ SEVİYORDUM Sana uzak kentlerden birinde zamanın bir yerinde seni ve senli günleri anımsattı akşam güneşi… Onca zamanın üstünde eskimeyen bir düşüncesin şimdi İnsan hergün anımsar mı aynı gözleri SENİ SEVİYORDUM ve senin haberin yoktu Saçlarını izliyordum uzaktan, kulağının arkasına düşüşü ve burnun, herkesten başkaydı işte… Güldüğü zaman yukarıya bakardı; Yukarı kalkan başın ve gülen gözlerin vardı… Ne güzeldiler sen bilmiyordun… BEN SENİ SEVİYORDUM… Kalbime sığmıyordu aklımdan geçenler Duvarlara, vitrin camlarına, kaldırımlara çarpıyordu Geri dönüyordu, çoğalarak Senin sesini duyduğum masalarda erteliyordum her şeyi, her şeyi erteleyişim oluyordun Kalp ağrısı oluyordun, Birlikte soluduğumuz sokak isimleri oluyordun, Mevsimler değişiyor ve büyüyorduk, Dönemeçler geçiyor, köprüler göze alıyorduk ve bazen tekin olmayan suların üzerinden atlıyorduk Cesurduk… Ufuk çizgisi maviydi, gün batımı hep turuncu ve kırmızıydı bütün karanfiller… Ben SENİ SEVİYORDUM sen bilmiyordun… Sevinçlerim oluyordun arasıra sen hiç bilmiyordun Sonra herhangi biri oldun, bütün sevinçlerim bittikten sonra Yağmurlar yağdı, serin haziran akşamları Derken bir gün uzaktan gördüm seni… Saçların bana inat başın her şeye meydan okuyarak işte yine aynı Kalbimi acıttı her zamanki gibi… Değiştik sanıyordum ve sen yine bilmiyordun Şimdi bunları anlatsa sana birileri kim bilir yada boşver bilme en iyisi… İclal Aydın KAR Karlı bir akşamdı Ankara’da; Son kez elele yürümüştük, Bitmesin istediğimiz yola. Kısacık beraberliğimizin bütün anılarını sığdırmıştık. Yazarsın bana demiştin. Bende yazarım sana sık sık. Ağlıyordum…. Sen görmeyesin diye kaldırmıyordum başımı. Elimi daha sıkı tuttun, Anlıyordun…. Bu ayrılığa dayanmıyordu kalbim, Öğrettiğim çiçek adlarını unutma dedin, Kelebekleri kitap arasında kurutma, Sık sık fotoğraf çektir, yolla bana, Kitaplarım sana emanet, İncitme kimseyi, kin büyütme kalbinde… Beni bekle… Yol bitti, gidiyordun artık; Sokakta gördüklerimi, filmlerdeki aktörleri sen sandım bir süre, Kin büyütmedim kalbimde söz vermiştim sana diye, Kitaplarını okudum, kelebeklerine dokunmadım, Öğrendiğim çiçek adlarına yenilerini ekledim, En çok fesleğeni, çoban heybesini, akşam sefasını sevdim. Seni beklerken çok şey öğrendim, Yolunu gözlediğim, sevdiğim ilk adam… Nasıl olsa bulacaktır diye, her görüşümde aynı sesle seslendim Uçak, babama selam söyle! Beni kötü rüyalardan uyandıran sevdiğim ilk adam… Bir bilsen seni nasıl özledim… Kar yağıyor şimdi, otuz yaşım bitti, Kitapların bende, kelebekler gibi kar taneleri, Kendi yolumda yürürken hiç unutmadım o cümleyi; Selamını aldım babacığım, Kin büyütmedim kalbimde…. Küçük kızının gözleri hala senin çiçeklerinde. Uçak, babama selam söyle! Uçak, babama selam söyle!
dost ağızlarda sana dair cümlelerin ıslatılması… Adını anmak… Yüksek sesle, kimsesiz gecelerin düşsel avuntularına sırt çevirip senden söz açmak… Biraz gülünç, biraz sitemkar… güzeldi... Adının Türkçedeki yankısı özeldi…
Sülalesi Kandilli yoğurtçunun mekanında… Denize amors durup, yüzüne cepheden bakmak güneşli bir mavilikte…. güzeldi..
yüzünde
Yüzyıllık bir hasreti gidermek güzeldi… Güzeldi’li geçmiş zamanları düşünüyorum şimdi...
Cümlelerimiz öznesiz… Umursayan yok, Kanlıca’daki yoğurdu… ve eşikteki öpücük, tarih bilinci olmayan bir aşkın mührüdür artık… Yılmaz Erdoğan SENİ YAĞMURDAN SONRA SEVECEĞİM Şimdi git.. Say ki, seninle içinden sevda geçen bir türkü söylemedik.. Say ki, gece mektuplarını, en güzel aşk şiirlerini beraber ezberlemedik.. Say ki, sevda trenini kaçırdığım durakta bir süre beraber beklemedik.. Sen git.. Ben gelemem bu yürekle.. Ya da kal.. Eylül yağmurlarını bekle..
Saçlarıma ak düşmemiş halimle.. Sen yaşlardayken.. Onsekizimde, yirmimde.. Seni yağmurdan sonra seveceğim.. Kaldırımların ıslak ve temiz haliyle.. Yaşlı yüzüm delikanlı yüreğimle.. Seni yağmurdan sonra seveceğim.. Aşksız geçen onca yılı yakacağım.. Sevda alevinde kendi ellerimle… Şimdi git.. Say ki, seninle sahildeki çardakta hiç dondurma yemedik.. Say ki, oturup konuştuğun yaşlı ve yabancı bir adamdı.. Ve sevdadan hiç söz etmedik.. Say ki hiç gülmedik.. Aynı şeyleri sevmedik.. Ve yağmurdan sonra beraber yürümedik.. Seni yağmurdan sonra seveceğim.. Kimse bilmeyecek, herkesten gizleyeceğim.. Yağmurdan sonraki toprak kokusu olacak havada.. Seninle gökkuşağının altından geçeceğim.. Seni yağmurdan sonra seveceğim.. Ve seni sevdiğimi kimseye söylemeyeceğim.. Belki bu dünya gözüyle gördüğüm son yağmur olacak.. Islak kaldırımlarda sırılsıklam yürüyeceğim.. Ben seni yağmurdan sonra seveceğim.. Ve bir gün ölürsem yeşil gözlerinde öleceğim…..
Tuhaftır kalemi, kağıdı ve seni Onca sevmeme rağmen, Sana ilk kez yazıyorum… Şimdi sen yoksun, seni düşünmek var. Çocukken de seni düşünürdüm her gece, Radyo dinler, şiir yazardım, Her Çarşamba pazara giderdik annemle, Babam maaş aldığında baklava yerdik. Dondurmayı da çok severdik, Ablam üç top yerdi, ben iki top, Yalnızca bu yüzden kavga ederdik. Oysa, oysa hayatımın vaz geçilmeziydi ablam, Onun da yüzü hiç gülmedi, Hayırsızın birine kaçıp mahvetti hayatını, Aklımdan hiç çıkmaz gittiği günkü karanlıklar. Hüznümü büyüttüm o günden beri, kendimi değil, Gözlerimde hâlâ bir çocuk ağlar, Düşlerimi gezdirdiğim bulutlar, Bir tohumun özlemiydi çiçeğe, Ve hâlâ kulaklarımda annemin sesi, Bitirsen şu okulu, bir işe girsen… Şiirle karın doymadığı doğruydu, Bak Cemil okudu mühendis oldu, En güzel kızıyla evlendi Üsküdar’ın, Evini de aldı arabasını da… Ben ise bağlama çalardım kendi halimce, Sesim güzelmiş öyle derlerdi, Nereden bilirdim, Hep hüzünlü türküleri söyleyeceğimi? Hayat bana yalan söyledi.
Okulu bitireceğime söz verirdim, Masum düşlerimin o en sürgün adasında, Bakışları uzaklara dalıp giden şarkılar Ve mevsimsiz solmuş bir çiçek gibi, Ayaklar altında nasıl ezilirse umut, Benim de güneşimi işte öyle çaldılar. Öyle tutsak aldılar sevinçlerimi. Sensiz geçen her günü hesabıma yazdılar, Şimdi öyle uzak ki… Çay içip simit yediğimiz o günler, Kardeşine karne hediyesi, uçurtma yaptığım günler Öyle uzak ki…
Ekmek tanesine kanat çırpması, Ve bir anne duası kadar içten sevmiştim seni. Fener stadında Beşiktaş maçı, Ve parasızlığımız devam ederken, Bütün mavilerimi sana vermiştim. Kaybetmek alnıma yazılmış sanki Olmadı bir tanem… Hayat bana yalan söyledi.
Yine pençe yaptırmıştık ayakkabılarımıza, Sana söyleyememiştim ama, işten ayrılmıştı babam, Kapanmıştı çalıştığı lokanta. Senet zamanları daha bir çökerdi omuzları, Ve akşam trenlerinin işçi yorgunluğuyla Daha bir uzardı raylar. Sitemlerim bile eğlenmişti hayata, Öfkeli bir yanardağ isyanlara uyanmıştı, Üstelik, üstelik sen de yoktun artık, Oysa, yalnızca sen öpmüştün gözlerimi, Bir yanı hep eksik kalmış çocukluğumun. Aslında her insan yenikti hayata, Ve biraz da küskün… Son tren de kaçınca istasyondan, Öyle kala kalırdık yorgun ve üzgün, Kendime düşmanlığım bu yüzden, Hep kendime pişmanlığım… Şimdi her şeyim yarım, Fotoğrafının arkasına ne yazdığımı bile çoktan unuttum. Bir silâhım olsaydı, bir silâhım, Yoksulluğu şakağından, Kaybetmeyi kalbinden, Ve sensizliği alnının tam ortasından vururdum. Düzmece duygular harcım değildi, Uzak denizlerin fırtınasıydım, Karlı dağların kekliği… Yoksuldum yoksul olmasına ama onurluydum. Şimdi ne sen varsın, ne o eski sevdalar, Olsun, üstüme devrilse de bu sağır karanlık, Akşam olur şairlere gün doğar, Bir kerecik söyle demiştin, söyleyememiştim hani İşte şimdi söylüyorum: Seni seviyorum. Fatih Kısaparmak DÜŞKONDU (Bu şiir, Mayıs 2007’da düzenlenen ‘Anne’ konulu şiir yarışmasında BİRİNCİ seçilmiştir.) Bildiğin sihirbazdı. Patik yapardı kaşla göz arası, Zemheride çocuklarına, Kendi giydiği yeleğinin ipinden. Bir, penguenler üşümez bilirdim Kutuplarda, Bir de o.
Herkes,
Hayal perdesindeki yıldızlara hayrandı, Ben ona…
Mutlu kadını oynadı bir ömür boyu, Ne yüzünde, Ne yüreğinde bahar olmayan bir adamla, Babası diye çocuklarının; Kimse anlamadı.
Başkalarını düşünür sürekli, Ve doymaktan korkardı Çocuklarından önce. Sofranın ucuna usulca konar, Ucundan ucundan yerdi tabağının. Bu yüzdendi en son kalkması da Sofradan. Bir defa kendisi için bir şey yaptı, Kendisiydi artık giderken. Gülümsemesinden anladım Dudaklarının kenarında kalan. Ve kirpiklerinin ucunda, Mutluluk sıcağı bir nem. Üç göz oda bir evi olduğu İlk kez girince düşlerine, Uyanmadı bir daha annem.
Bir sandalda uyumuşum Bir sokak çocuğu ipi kesip; Sorma, yakamoz vaktinde yola koyulmuşum Sonrası hep bu rüzgarın işi Ben küreksiz ve suçsuzum Boğazda üstüm açılmış Adalarda uykum kaçmış bi ara Kınalıda bir sigara yakmışım Heybelide bir tane daha Üzerine el feneri tutup Geceye duman salmışım Dalmış, Gelibolu’ya varmış Bir de balıkçı sollamışım Vapur süsü verilmiş rüyalar eşliğiyle Şimdi Bodrum’dayım Kusura bakma patron geç kalmışım Cebimdeki son lodosla kahvaltı aldım Şu mavi bir yansın beş dakikaya ordayım
siyah gözlerine beni de götür daha dokunmadan kurudu irem çöllere bir türlü yağamıyorum yeni bir koşuşun başlangıcında biraz deprem sonrası biraz şehir hülyası bir kalp yangınından geriye kalan siyah gözlerine beni de götür
pembe uçurtmalar yollandığından beri sarardı tiryaki menekşeleri sonbaharın tozlu kafeslerinde sevgi turnaları yakalıyorum turnalar gidiyor; ben kalıyorum avareyim, asûdeyim, yorgunum bilmiyorum neden sana vurgunum erzurum garında banklar üstünde uyku tutmuyor karanlıkları yitik düşlerimi kovalıyorum gölgeler gidiyor; ben kalıyorum binbir türlü kokuyorsa yaylalar siyah gözlerine beni de götür baharın koynundan koparıp sana ipek bir mendile sardığım yüreğimle şehzade gülleri gönderiyorum umutlar kalıyor; ben gidiyorum bütün yelkenlileri, deniz fenerlerini kaptanları sorgulayan yanından geçen küyehlanların korku tûfanına yakalandığı siyah gözlerine beni de götür güneş ülkesinden gelen yiğitler benzeri olmayan bir dünya kursun cellat, ayrılığın boynunu vursun usul usul intizârı çürüten bu hercai diken, bu çılgın arzu sürüklüyor imkânsız muştuların eşiğine gönül vâdilerini bir ağaçtan düşen yapraklar gibi düşüyorum tanyerine ya topla yaralı kırlangıçları ya da bu vefâsız şarkıyı bitir özgürlüğe giden tutsaklar gibi siyah gözlerine beni de götür Nurullah Genç SİYAH DÜNYA Bana gözlerini gönderme mektuplarında can, Mavilere alışık değilim ben. Yıllar var ki siyah bir yalnızlık büyür şiirlerimde. Her şeyim karadır benim, kaderim gibi. Kaç mevsim ki, zifir bir gece uzar gider; Hiç sabah olmaz gözlerimde… Bana gülüşlerini gönderme mektuplarında can, Yıllar var ki, bu kalem sevinçleri hiç yazmadı. Gamzelerini anlatamam kırık dökük mısralarımda, Dertle bütünledim ben kendimi söylemiştim. Ne zaman gülmeye kalksam biraz buruksu, Tebessümler en ufak olur dudaklarımda… Bana sevilerini gönderme mektuplarında can, Sevmeyi unutmuşum kaç zamandır beceremem. Bir sevda yorgunuyum ben ezik şarkılarda, Işıl ışıl caddelerde gece yarısıyım. Ne zaman mavilere sarsam kendimi kırık bir hevesle, Geç kalmışlığım çıkar hep karşıma… Bana gözlerini gönderme mektuplarında can, Göndereceksen bari saçlarını gönder. Siyahlara aşinayım, yıllardır, söylemiştim. Her şeyim karadır, benim, gözlerim gibi Siyahlardan bir dünya kurmuşum kendime Çiçeklerim siyahtır, siyahtır şiirlerim… ACI Issızdır acı Çiy taneleri düşmemiştir ceviz yapraklarına Son izi silinirken yıldızların Gökyüzüne susulmuş şarkıdır Sessiz öylece
Kuşlar ürpermemiştir Erkendir Kayalıklarda eteğine çiçekler dolanmaktadır Andır acı Taşınır yıkıntıları Sürer öylece
Dileği tuttu yaşlı kadının Gözler kapandı Uzakta bir yerde şimdi Sadıktır acı Terk etmez Dost gibi Bekler öylece KAYNAKLAR
Yüklə 432,5 Kb. Dostları ilə paylaş:
|