Aphalon 3ed

B. Ludzie

Gorhon

Historia:

Przez długie tysiąclecia ziemie należące dziś do Gorhonu były częścią Morvanu. Dopiero upadek króla w bitwie po Mroczną Twierdzą dały u szansę zaistnieć na arenie między narodowej. W tej części państwa rodu Morvahalczyków zawsze najsilniejsze były dążenia niepodległościowe. Póki jednak władcy Morvanu dawali książętom Nobil i Talgary bezpieczeństwo nie próbowano ich realizować. Wszystko zmieniła wojna z szalonym czarodziejem. Kolejne ataki obróciły Orgon w perzynę (patrz Historia Orgonu) Nobil i Talgara jednak leżały zbyt daleko od interesujących czarodzieja ziem i wojnę przetrwały w stanie nienaruszonym. Władcy tych księstw nie widząc szans na odbudowę Morvanu i zdegustowani posunięciem Rayhan (ogłosił się on Namiestnikiem Króla i władcą całego Morvanu) postanowili oderwać swe domeny od umierającego kraju. Król Morotanu, który przyjął w tym sporze rolę rozjemcy przyznał rację książętom i tak w 214 roku Srebrnej Ery powstały wolne księstwa Talgary i Nobil.

Na początku współżycie układało się pokojowo lecz już po półwieczu zaczęły wybuchać lokalne konflikty na pograniczu. Początkowo były to niewielkie ruchawki i potyczki pomiędzy pojedynczymi baronami lecz wkrótce przerodziły się w krwawe wyprawy w które zaplątani byli członkowie świt obu książąt. Kością niezgody był graniczny pas ziemi niesprawiedliwie jakoby podzielony przez Morotańczyków.

Chcąc zażegnać narastający konflikt władcy obu krajów zmusili do małżeństwa swoje dzieci. Wielu baronów krzywiło się na taką decyzję a i sami małżonkowie nie byli zachwyceni (podczas jednej w wypraw na północ następca tronu Nobil zabił kochanka księżniczki Talgary) jednak w roku 276 doszło do ślubu i połączenia unią personalną obu księstw. Obaj szczęśliwi (uniknęli przez to wojny) zdecydowali, że po ich śmierci stolica przeniesiona zostanie do Gartiah. (Zamek ten, leżący w połowie drogi między Nobil a Talgarą był do tej pory letnią rezydencją książąt Nobil)

Pierwszym zagrożeniem jakie czekało młodą monarchię byli piraci z Vraranu. Za czasów Morvanu ich ataki były sporadyczne i rzadko kiedy kończyły się czymś więcej niż spaleniem kilku nadbrzeżnych wiosek. Teraz piraci stali się bardziej zuchwali. Zaczęli palić miasta i zapuszczać się w głąb lądu siejąc zniszczenie i pożogę. Zdecydowana akcja jaką przedsięwzięła talgarska admiralicja zakończyła się doszczętnym spaleniem jej floty. W rok później to samo spotkało wysłaną w zastępstwie flotę Nobil. W roku 338 Vrarańczycy po raz pierwszy oblegli Talgarę. Miasto może by i się obroniło ale tego samego lata zeszła z gór pierwsza od upadku Mrocznej Twierdzy horda orków. Szukając rozpaczliwie Gorhon został zmuszony do podpisania hańbiącego traktatu oddającego Vrarańczykom sporą część północnego wybrzeża i zobowiązującego Gorhończyków do płacenia ogromnego trybutu. W zamian Vrarańscy piraci pomogli armii królewskiej wybić i wygnać orczą hordę z powrotem za góry. Gorhończycy wykorzystali upragniony pokój by wybudować w górach granicznych Wielki Mur Zachodni i twierdzę Dwóch Kłów mające odtąd bronić kraju przez Grgx.

Duże obciążenie gospodarki i skarbu królestwa spowodowało, że wiele lat trwały przygotowania do nowej wojny z Vraranem. W tym czasie za plecami króla talgarska szlachta podpisała szereg paktów z Vrarańskimi jarlami rządzącymi Talgarą. Po wygranej wojnie z południem miały one gwarantować utworzenie państwa talgarskiego z potomkiem jarla i szlacheckiej córki na tronie.

Ta panowania Fergusa Aldheida, dziewiątego z kolei króla Gorhonu (a czwartego po zajęciu Talgary) Gorhon wreszcie był gotów. Najpierw na północ wyruszyła flota mająca odciąć drogę odsieczy, a potem na północ ruszyła armia piesza wzmocniona najemnikami z Orgonu i Morotanu. Flota wykonała swoje zadanie paląc wszystkie znajdujące się w Talgarze drakkary, ale na lądzie sprawy wyglądały gorzej. Armia (której 30% stanowili Talgarczycy) natrafiła na urządzoną na Pogórzu Talgarskim zasadzkę. To, że podczas bitwy większość Talgarczyków przeszła na stronę Vraranu było tylko ostatnim gwoździem do trumny. Armia królewska został rozbita. Wojna którą rozpoczęła ta bitwa należy do najgorszych w historii świata. Ani wojny z Sarhanem ani Marsz Tysiąca Dni nie znały takich okropności. Kampanie obu armii nie pozostawiały po przejściu żywej duszy. Brat zabijał brata a ojciec syna. We krwi nurzali się wszyscy. Zarówno Gorhończycy karzący zdradę szlachty z północy jak i Talgarczycy mordujący znienawidzonych południowców. W bitwach nie brano jeńców a rannych zostawiano krukom. Najemnicy z Morotanu i Orgonu mieli prawo do brania na własność wszystkiego co znaleźli na północ od rzeki Ord. W końcu gdy oblężono Talgarę nie można już było mówić o rdzennej szlachcie talgarskiej. Ostatni jej przedstawiciele ( jakieś 3 tysiące ludzi) uciekło z miasta i osiedliło się w odległym Nondorze, daleko poza zasięgiem Gorhończyków. Talgara, po odpłynięciu szlachty, padła w przeciągu dwóch tygodni. Obrońcy zdołali się wycofać niszcząc wszystkie ważniejsze budynki miasta.

Kraj był zrujnowany ale wolny, dodatkowo podczas oblężenia zmarł król Fergus. Jego syn zaczął swoje panowanie od przeniesienia stolicy do Nobil (od upadku Talgary i tak tam faktycznie przenieśli się władcy Gorhonu) i ustanowienia nowego prawa osiedleńczego (do kraju trzeba było ściągnąć osadników). Skorzystało z tego wielu najemników walczących w służbie Gorhonu, którym w zamian za służbę ofiarowano nadania ziemskie i tytuły. Król umożliwił im sprowadzenie rodzin z dalekich krajów i zwolnił z podatków często na wiele lat. Osadnicy ci przekształcili się w końcu w nową szlachtę talgarską.

Odbudowa trwała przez następne pięćdziesiąt lat (spłacanie długów jeszcze dwieście). Jedną z pierwszych inwestycji było wybudowanie bazy floty nazwanej Twierdzą Mew. Ruch ten zapewnił Gorhonowi względne bezpieczeństwo mimo że wojna morska trwała dalej.

Kolejnym ciosem dla Gorhonu był Marsz Tysiąca Dni. Aquade bez problemów zdobyły Mur i zaczęły mordować zarówno mieszkańców równin jak i pogórza. Szybko zmobilizowana armia Gorhonu przegrała dwie kolejne bitwy, a Aquade mogli robić w Gorhonie, co chcieli. Wydawało się, że to już koniec. Tymczasem z nieznanych do dziś powodów Aquade wysłali do króla posłańca żądając okrętów i 100 tys. niewolników w zamian za opuszczenie kraju. Król musiał się zgodzić. W każdej wiosce Gorhonu odbyło się losowanie i w końcu po dwóch miesiącach dostarczono do obozu Aquade 100 tysięcy ludzi wszystkich stanów. Aquade wsiedli na okręty i odpłynęli by założyć dzisiejszy Edheldur ( patrz Historia Edhelduru) Sytuację wykorzystali Vrarańczycy którzy znów zaczęli atakować wybrzeże (spalono Twierdzę Mew, złupiono Talgarę i Nobil)

Na początku IX wieku wysłano wyprawę na drugi brzeg, do Gormii, gdzie wybudowano bazę floty ostatecznie zabezpieczając Nobil przed najazdami Vrarańczyków. Dało to impuls do rozwoju handlu na Morzu Wewnętrznym, a Nobil stało się jednym z największych portów północy. Gorhon mógł w końcu odpocząć od wiecznych wojen i zacząć eksportować na południe i wschód swe skarby czyli węgiel i drewno. Czasem tylko wybuchało w Talgarze powstanie wywołane przez agentów z Nondoru (potomkowie talgarskiej szlachty nigdy nie zrezygnowali ze swego dziedzictwa)

W 1293 na tron wstąpił Aygan Aldheid obecny król Gorhonu. Kraj był na tyle silny, że zaczęto przygotowywać się do wyprawy pacyfikacyjnej do Grgx. Korzystając ze wsparcia morotańskiego arystokraty Venifa z Tanifu i jego 4 tys. wojowników i lenników wyruszono poza mur. Wyprawa skończyła się porażką a sam Venif ciężko ranny wrócił do domu. Aygan zaczął szukać sojuszników w sąsiednim Orgonie. Osobą taką mógł być książę Darthas z Vilin. Król związał się z nim, oddając. Wspólną operację przeciw Grgx przerwał im atak południowców. Darthas zmuszony został do obrony swych ziem, a Aygan nie odmówił mu wsparcia wysyłając 40 tysięcy żołnierzy. Sytuację wykorzystał niecnie Dorian Aldheid, królewski bratanek i hrabia Dwóch Kłów. Nikt nie zdawał sobie sprawy, że zaprzedał on swą duszę Mrokowi tylko po to by przejąć tron stryja. Wczesną wiosną 1308 jego moc wzrosła na tyle by mógł rozewrzeć bramy Dwóch Kłów i wypuścić na Gorhon tysiące orków, ogrów i przeklętych ludzi, którymi sam dowodził. Kraj jeszcze raz doświadczył okrucieństw gdy horda z imieniem Sarhana na ustach paliła kolejne miasta.

W końcu siły Mroku dotarły do Nobil i opasały je oblężeniem. Na szczęście na czas wróciły wysłane do Orgonu armie na czele z królewskim zięciem Darthasem. Pozwoliło to wyzwać Doriana na bitwę, która ostatecznie miała rozstrzygnąć o losach Gorhonu. W bitwie wzięli udział wszyscy wojownicy jacy byli w mieście, lecz i tak było to za mało żeby powstrzymać czterokrotnie większą armię Mroku. Tylko cud mógł ocalić miasto. I cud się zdarzył. Morotański Skorpion o imieniu Kalif wyzwał na pojedynek Doriana. Pojedynek był straszliwy, lecz Dorian padł w końcu po razami Skorpiona (ponoć obaj zmienili się wcześniej w smoki) Mimo to losy bitwy nadal nie były przesądzone. Dopiero odsiecz elfich Jeźdźców Gryfów pozwoliła odrzucić i rozdzielić armię orków. Kraj był ocalony, ale wymagał odbudowy. Wyprawę do czeluści piekieł odłożono na później.

Stolica: Nobil (20 tys. mieszkańców)
System polityczny: Królestwo.

Władzę absolutną w Gorhonie ma tron. Szlachta ma władzę w swoich lennach. W lennach królewskich władzę mają bajlifowie wybierani przez króla i jego Radę. Rada Królewska jest ciałem doradczym pomagającym królowi w rządzeniu, ale nie posiadającym żadnej realnej władzy.

Wojsko

Gorhon ma własną armię liczącą 20 tys. ludzi opłacaną z podatków. Ponad połowa jej stanu osobowego stacjonuje na Wielkim Murze Zachodnim chroniąc Gorhon przed tym co może wypełznąć z Grgx. Reszta armia stacjonuje w garnizonach rozmieszczonych blisko północnego wybrzeża i stolicy. Armia gorhońska opiera się na ciężkiej piechocie (topornikach i halabardnikach) i lekkiej jeździe (niezbędnej w pościgach za wrogiem gdy ten już przekroczy granice kraju)

Gorhon dysponuje też dużą flotą wojskową (drugą po Rownosie najsilniejszą flotą świata) licząca około 400 statków, których wyłącznym przeznaczeniem jest ochrona handlu i wybrzeży Gorhonu. Dwieście okrętów stacjonuje w Twierdzy Mew i w kilku pomniejszych portach tworząc Flotę Północną, chroniącą kraj przed najazdami barbarzyńców. 50 zgrupowanych w Govah tworzy Flotę Cieśniny kontrolującą cały ruch na Morzu Dopływowym. Reszta stacjonuje w Kotwicowisku Fergusa (kilka godzin drogi od Nobil) tworząc Flotę Domową chroniącą handel gorhoński na Morzu Wewnętrznym.
Ludzie

Gorhończycy z równin stanowią przykład klasycznego społeczeństwa feudalnego i nie charakteryzują się niczym szczególnym. Niewykształceni chłopi uprawiają w swoich siołach ziemię, jeżdżą na jarmarki i żyją w świecie zmieniających się pór roku. Szlachta żyje z podatków z rzadka robiąc coś innego niż płodzenie dzieci. W niewielu rodzinach przetrwał kult oręża, większość z nich pozostawia walkę swym północnym sąsiadom. Lata pokoju rozleniwiły ich do granic możliwości. Sytuacja zmieniła się diametralnie po najeździe z 1308, bardzo wielu szlachciców zostało zabitych, a zamków spalonych. (o spalonych siołach to nawet nie watro wspominać) Na Równinach pojawiło się bardzo wielu Morotańczyków i Astmagorczyków wynajmowanych przez bogatszą szlachtę do ochrony lub nauki rzemiosła wojennego. Wiele rodów wykorzystało okazję i ożeniło swe młodsze córki z zamorskimi specjalistami od robienia mieczem oraz powołało do życia osobiste uzbrojone Gwardie (poprzednio zdarzało się to niezwykle rzadko)

Inaczej ma się rzecz z Gorhończykami z północy będącymi mieszanką Talgarczyków, Vrarańczyków, Morotańczyków i Orgończyków osiedlanych tu przez królów Gorhonu. Mieszkańcy Pogórza są bardziej bitni, częściej wstępują do armii i floty. Szlachta z północy uczy dzieci walki mieczem i toporem (niezwykle popularnym na Pogórzu) Spora część chłopów przyzwyczaiła się przez te kilkanaście pokoleń do nowych panów, ale duża grupa nadal pozostaje wierna starym władcom. Czasem przybywa jeden lub kilku Nondorczyków i zaczynają walkę przeciw Gorhończykom. Nazywa się ich tu geares czyli „wiernymi” lub gereas czyli „psami”. Szacuje się, że na tereni Pogórza działo około 10 band ukrywających się w licznych lasach i jaskiniach. Wierni palą, gwałcą i rabują Gorhończyków i wiernych im chłopów, lecz także wspomagają wiernych sobie. Gdy czasem udaje się schwytać taką bandę jej członkowie poddawani są wymyślnym torturom a następnie zabijani.
Ważniejsze miejsca i miasta

Nobil – stolica i największe miasto Gorhonu, a także stolica Księstwa Nobil. Znajduje się tu olbrzymi port handlowy, który obsługuje większość rejsów do Govah i dalej na północ. W mieści znajduje się Gorhońska Szkoła Morska kształcą kadry Floty Królewskiej i floty handlowej. Jest to największa tego typu szkoła kontynentu. Miasto odbudowało się już po wojnie z 1308 i znów stało się Wrotami Gorhonu.

Talgara – „najdalej na północ wysunięte miasto portowe cywilizowanego świata,” a także nominalna stolica Pogórza i Księstwa Talgary tu zaczyna się i kończy większość wypraw na północ. Dwa razy do roku odbywa się tu targ na który przybywają kupcy z całego kontynentu, by kupić gorhońskie dęby po preferencyjnych cenach.

Gartiah – dawna stolica Gorhonu, dziś jest to miasto jakich wiele w królestwie. Jedyną pozostałością dawnej świetności są ruiny pałacu królewskiego i twierdza, która do dziś jest siedzibą sporego garnizonu.

Dwa Kły – twierdza w której znajduje się siedziba Lorda Dowódcy Muru i hrabiego Dwóch Kłów. Znajdują się tu też wielkie, zamknięte magicznie Wrota, prowadzące do Grgx. To stąd wyruszają wyprawy do samego serca piekieł. Podczas Wojny 1308 tu najdłużej bronił się garnizon Sił Mroku pod dowództwem czarnego rycerza Yorvina z Vo Darin. Dziś twierdza jest odbudowywana pod czujnym okiem hrabiego Sordana, a Wrota znów są zamkniete.

Twierdza Mew – baza floty wybudowana dwa dni drogi morskiej od Talgary mająca chronić północne wybrzeże przed piratami z Vraranu. Sacjonuje tu na stałe 50 okrętów będących odwodem Floty Północy.
Charakterystyki

Pochodzenie	Str	Dex	Con	IQ	Wis	Cha	Bonusowy feat	Umiejętności
Gorhon	-	-	-	-	-	-	Dowolny	Dowolna, Profession(sailor)