Sant – Corc İlahiyyat Kollecinin müdiri və həkim olan
Elias Vitneyin qardaşı İsa Vitney, dəhşətli
dərəcədə tiryək
asılısı idi. Kollecdəykən De Quinceyin kitabını oxumuş və
özü də eyni şeyləri yaşamaq üçün tütününə tiryək qataraq
bu vərdişə başlamışdı. Bir çoxlarında olduğu kimi, o da at-
mağın başlamaqdan daha çətin olduğunu görmüş, amma
heyf ki, uzun illər dərmana möhtac, yoldaşları və qohumla-
rının utanc və kədər qaynağı olmuşdu. Sarı, solğun üzü, sal-
lanan dodaqları və kiçilmiş göz bəbəkləri ilə bir kürsüyə yı-
ğılmış olan bu əsilzadə adamın dağınıq həyatı hələ gözləri-
min qarşısındadır. Bir gecə - 89-cu ilin iyun ayında - insanın
əsnəməyə və saata baxmağa başladığı vaxtlarda qapım dö-
yüldü. Oturduğum yerdə dikəldim. Arvadım, əlindəki hör-
günü buraxıb xəyal qırıqlığını əks etdirən bir ifadəylə:
-Yəqin xəstələrindəndir, - dedi. Çölə çıxmağın lazım ola-
caq.
Öz-özümə deyindim; çünki onsuz da yorucu bir gün ke-
çirmişdim. Çöl qapının açıldığını, aşağıda
tələsik söhbət edil-
diyini və döşəmə üstündəki sürətli ayaq səslərini eşitdik. Qa-
pımız açıldı və içəri tünd rəngli paltar geyinmiş, qara tüllü
bir qadın girdi.
-Belə gec vaxtda gəldiyim üçün üzr istəyirəm, deyə sözə
başladı, amma idarəsini itirərək irəli atıldı; qollarını arvadı-
mın boyuna doladı və başını çiyninə qoyaraq ağlamaya baş-
ladı.
-Ah, başıma elə bir iş gəlib ki, deyə qışqırdı. Köməyə eh-
tiyacım var.
-Ay allah, dedi arvadım, qadının örtüyünü qaldıraraq,
bu ki, Qata Vitneydir. Məni nə qədər qorxutdun Qata! İçəri
girəndə kim olduğunu anlamamışdım.
-Nə edəcəyimi bilmədiyim üçün düz sizə gəldim.
140