Bağırov Əlisalam başlanğICDAN başlanğica və ya ruhun keçDİYİ yol
Yüklə 2,64 Kb. Pdf görüntüsü
|
112 də bizi əhatə edən maddiliyə işıq sürətindən böyük sürət versək, bizi əhatə edən maddilik parçalanıb yalnız birnövlü bəsitliklərə çevriləcəkdir. Bu da bizim materiya qanunlarına tabe olmayan ayrı bir haldır. Əgər prosesi əksinə aparsaq (bu mümkün olsa), yəni bizi əhatə edən maddiliyin hərəkətini tam dayandırıb onu tam sükunət halına salmaq mümkün olsa yenə də bizi əhatə edən maddi aləm, onu təşkil edən birnövlü bəsitliklər arasında cazibənin itməsi ilə əlaqədar, parçalanıb yalnız birnövlü bəsitliklərdən ibarət olan hala düşəcəkdir, bu isə ölümdür, yəni bizim maddi aləmin parçalanıb dağılması. Buradan iki nəticə çıxır: 1) bizi əhatə edən maddi alə- min varlıq kimi mövcud olması üçün hökmən hərəkət lazımdır, özü də bu hərəkət sürəti tam sükunətlə işıq sürəti arasındakı sürətlər həddində olmalıdır; 2) bizim maddi aləmdən kənarda varlıqla yox- luq qovuşur, yəni doğumla ölüm üst-üstə düşür, yəni varlıq kimi yox, mövcudluq kimi var olmaq mümkündür. Bütün bu hadisələrin hamısı isə ən ali varlığın qanunlarına tabedir. Kimsədən gizli olsa da ən ali varlıqdan gizli şey yoxdur dünyada. Ey insan, sən bu böyük kainatın yığcam bir parçasısan. Sənin əməllərin öz əksini həyatda göstərəcək bir güzgüdür. İnsan yara- nır, yaşayır, nəhayət dünyasını dəyişir, sonra yeni bir insan yaranır, beləliklə, həyat təkamülə doğru bir inkişaf yolu keçir. Deməli, bu dünyada insan yalnız öz bir yaşamlıq həyatını keçirir. Bəs nə etmə- li? İnsan bu bir yaşamlıq həyatını nə cür keçirməlidir? Bu bir ya- şamlıq ömürdə qarşıya qoyulan məqsəd, bədənin rahatlığını təmin etməkdirmi? Bacardığı qədər bədənin rahatlığı üçünmü çalışmalı- dır? Əgər belə isə bəs ölümdən sonrakı həyatda ruhun səviyyəsi? Axı bir yaşamlıq ömürdən sonra hər şey bitib getmir. Səndən sonra nəsillərin də həyatında öz əməllərinlə iz buraxırsan. Sənin həyatda izin nə qədər qalırsa, bu izin insanlarda buraxdığı təsirdən asılı ola- raq sənin ruhunun sabit həyatı pozulur. Əməllərin xeyirxah olubsa, alqış və rəhmət sahibi olursan ki, ruhunu əhatə edən parlaq nur tədricən artmış olur və sən ən ali varlığa bir qədər də yaxınlaşırsan. Əgər əməllərin pis olursa, qarğış və lənət sahibi olursan ki, ruhunu bürüyən qara halə onu bir qədər də sıxıb aşağı səviyyələrə çəkir. 113 Deməli, insan öz bir yaşamlıq həyatında əbədi rahatlığa aparan yolla getməlidir. İnsan bu dünya əlvanlığına uymamalıdır. Məhəmməd Füzulinin təbirincə desək, ”Yaxşı bil əfiyə zəhər həyatdır, aldanma gözünə görünsə rəna”. Bu dünyadan köç edən insan bu dünya malından heç nə aparmır özü ilə. İnsanı əsrlər boyu yalnız əməlləri yaşadır. İnsan yalnız öz əməlləri ilə bəhrələnə bilər. Ən ali varlığın qoyduğu qanunlar da məhz insanı belə yaxşı əməl sahibi olmağa sövq edir. Ey insan, çalış öz qiymətini özün qazan, onsuz da xalq həqiqi qiymətini verəcəkdir. Hər bir kəsin yaşadığımız bu həyatda da, ölü- mündən sonra ruhunun səviyyəsi də öz əməllərinə müvafiq olur. Xoşbəxt həyat sürmək istəyirsənsə, yaxşı əməl sahibi ol. Xoşbəxt- liyi bu dünyanın maddiliyində deyil, daxilindəki rahatlıq halında axtar. Əgər könül rahatlığın varsa, yalnız o zaman xoşbəxtsən. Düzdür, bu dünyanın maddi nemətləri insana könül rahatlığı gəti- rir, lakin bu heç də o demək deyildir ki, insanın könül rahatlığının səviyyəsi yalnız maddiliklə bağlıdır. Könül rahatlığı yalnız öz dol- ğun ifadəsini ədalətli şəxslərdə tapır. Sənin bədənin maddilikdən ibarət olduğu üçün onun tələblərin ağılla ödə. Çünki bədənin rahatlığında ruhun da rahatlığı var. Lakin bütünlükdə hissiyyata uyub ağılı ona tabe etmək könül rahatlığını itirər. Əsas şərt isə könül rahatlığını yaratmaqdır. Xüsusilə ekstra- senslər ona müraciət edənlərdə könül rahatlığını pozan işlərə yol verməməlidirlər. Ekstrasensin ən başlıca vəzifəsi ən ali varlığın ədalət qanunlarına əməl edərək ona müraciət edənlərdə könül ra- hatlığı yaratmaqdır. Hansı ekstrasens bu şərtə əməl etmirsə, ən ali varlıq onu öz əməllərinə görə cəzalandırar. Ədalət ən ali varlığın külli sayda adlarından biridir, çünki hər varlığın əməli bir növ onun adıdır. Ən ali varlıq ona görə ədalət qanunlarına əməl etməyi hökm kimi buyurub ki, ədalət qanununa əməl edən kəs daxili bir rahatlıq halı tapır. Daxili bir rahatlıq halı tapmış şəxsin isə ruhunu bürüyən parlaq nur bir qədər də artmış olur. Həmin şəxsin hər yaxşı əməli bu nuru bir qədər artırır. Parlaq nur nə qədər böyük olsa, həmin şəxsin ən ali varlığa bir o qədər də yaxınlaşmaq imkanı olur. Demə- 114 li, ən ali varlığın ədalət qanunu böyük bir təkamül prosesinə xid- mət edir. Ən ali varlıq ədalət qanununa əməl etməyi ona görə hökm buyurmuşdur ki, ədalət qanununa əməl etməyənlərin aqibəti öz pis əməlləri nəticəsində acınacaqlı olur. Yəni pis əməl sahibinin öz pis əməlləri müqabilində ruhunu bürüyən qara halə onu sıxıb maddi- liyin aşağı pillələrinə çəkir. Bütün bunlardan çox maraqlı bir hal meydana çıxır, deməli, ruh bütün bizim aləmdə mövcud olan mad- dilikləri keçsə də onu halə kimi bürüyən parlaq nuru və ya zülmət qaralığı keçə bilmir. Deməli, parlaq nurda və ya zülmət qaranlıqda hədsiz sıxlıq var. Məsələ burasındadır ki, bu hədsiz sıxlığa malik olan mövcudluqlar həm də bəsit deyil, mürəkkəbdir. Çünki parlaq nur və ya zülmət qaralıq bizi əhatə edən maddiliyin məhsuludur, yəni bizi əhatə edən maddilikdən sintez olunmuşdur. Düzdür, onlar hər ikisi bizi əhatə edən maddi aləmin qanunlarına tabe deyillər, la- kin onların daxili tələbatlarından doğan bir hal bizdən asılı olma- yaraq onları müxtəlif istiqamətlərə çəkir. Parlaq nur güclü olanda bizi əhatə edən maddilikdən çıxır, zülmət qaranlıq güclü olanda bizi əhatə edən maddiliyin daha aşağı səviyyələrinə, daha çox öz həmcinsinin olduğu yerə can atır. Bu təkamülün yeni bir formasıdır. İnsan bədənindən ruhun ma- yası, ona lazım olan bir vasitə kimi istifadə etməyə başlayana qə- dər sərbəst idi. Elə ki bu mərhələ başlanır, insanın müəyyən yaş həddində, yəni ağlı kəsəndə, ruh öz sərbəstliyini itirir. Çünki artıq o vaxtdan sonra bədəni tərk edən ruh, insanın ağlı kəsəndən sonra- kı müddət ərzində öz əməlləri ilə qazandığı parlaq nur və ya qara halənin əhatə dairəsinə düşür. Bundan sonra ruh bu halədən məc- burən bir vasitə kimi istifadə edir. Qaranlıqdan ruh o vaxt xilas ola bilir ki, birincisi, ruhu əhatə edən parlaq nur güclü olur və ruhu bu aləmdən çıxarıb aparır, onda qaranlıq bu aləmdə qalır, bu başqa cür də ola bilməz, onun xarakterindən yaranan daxili tələbat belədir. Qaranlıq çox olanda ruhu daha aşağı səviyyələrə çəkir ki, burada da ruh onu əhatə edən parlaq nurun gücündən asılı olaraq müəyyən səviyyədə qərarlaşır. İkincisi, ruh qaranlıqdan o zaman xilas ola bilər ki, onun sıxıntı içərisində çəkdiyi əzablar onda müəyyən hal Yüklə 2,64 Kb. Dostları ilə paylaş:
|