178 II fəsil
О qədər oynamışlar
Xurd-xəşil (xəmir) olmuşlar
(Yağış)
Aşağıdan sıı içər
Yuxarıdan
balalar
(Buğda, xurma)
Dimdiyi sümükdən
Saqqalı ətdən
(Xoruz)
Gecə-gündüz yol gedər
Yenə durub yerində
(Dəyirman daşı) və s.
Bir çox «bayatı-tapmaca»ları fərqləndirən yeganə
cəhət Kərkük dolaylarında onların «Lələm dəyər» ifadəsi
ilə işlənməsidir. Başqa misralar və «bayatı-tapmaca»nın
açması eyni olur. Məsələn:
Lələm deyər, quş uşdu.
Uşdu daryahı keşdi.
Bir ağacda beş alma
İkisinə gün düşdü.
(Beş vaxt namaz)
Lələm deyər, yağ gəti.
Gətirirsən sağ gəti.
Sağılmamış inəkdən,
Ərinməmiş yağ gəti. (Bal)
Azərbaycanda folklorşünaslığa dair son vaxtlar çap
olunan kitablarda «bayatı-tapmaca»ların açmasını
verməmək meyli özünü göstərir. Hətta Aşıq Şəmşir kimi
müasirlərimizin belə «bayatı-tapmaca»larının açmasının
verilməməsi təəssüf doğurur. Məsələn;
Kərkük folklorunun janrları 179
Ayağı-əli qandı,
Dodağı-dili qandı.
Möcüzə dərya gördüm
Suyu duz, gülü qandı.
İki
at var uzaqda,
Bərqərardı hər vaxtda.
Qarası adam yıxar
Ağı gəzər qucaqda (47, 240-241).
Halbuki, «bayatı-tapmaca»ların açmasının verilməsi
həm insanı düşünüb-daşınınağa sövq etmək baxımından,
həm də ona təbiət və cəmiyyət hadisələri, xalqın həyat
tərzi, məşğuliyyəti, fikri-düşüncəsi barədə məlumat
vermək baxımından maraq doğurur, tədqiqatçılar üçün
əvəzsiz xəzinəyə çevrilir. Digər tərəfdən də vəzn və
qafiyəsi yerli-yerində olan bu qiymətli poetik parçaların
açması məlum olduqda dillər əzbərinə çevrilir, daha geniş
yayılırlar. Bəzən sadə,
bəzən də yüksək poetik dillə
yazıları, xalq təfəkkürünün məhsulu olan, təşbih və
təsvirlərlə, obrazlı ifadələrlə dolu olan bu dördlüklər ağlı,
zəkanı, düşüncə və mühakiməni inkişaf etdirmək
baxımından xüsusi qiymət kəsb edirlər:
Lələm elin aşına,
El toplaşar başına.
Nə əli, nə ayağı
(Və ya: Əli yox, ayağı yox)
Gedər əkin başına.
(Su)
Gözəl тənnən nar istər,
Bağım yoxdu, bar stər.
Əkilməmiş bostannan
Toxumsuz xiyar istər,
İctimai həyatın bütün sahələrini əhatə edən «bayatı-
tapmaca»larda xalq, düşüncə və mühakiməsini, ictimai
180 II fəsil
varlığa münasibətini bədii şəkildə əks etdirən,
dil səlisliyi,
məna kəsəri ilə seçilən forma axtarıb tapmağa çalışmış və
beləliklə şifahi xalq ədəbiyyatının lirik növünün «bayatı-
tapmaca» janrı meydana gəlmişdir. Bu, daha təkmil sənətə
meylin təbii nəticəsidir.
Xalq yaradıcılığı prosesində özünü göstərən, bir
janrdan başqa janrın meydana gəlməsinə qeyri xalqların
folklorunda da təsadüf edilməsi (272, 87), nağıllardan
dastanların, bayatılardan layla, oxşama, ağı-sazlamaq və s.
janrların yaranması da deyilənlərə dayaq olur.
ÜÇÜNCÜ FƏSİL
EPİK NÖV
İraq-türkman folklorunda ən geniş yayılan janrlar epik
növə aiddir. Buraya nağıllar, atalar sözü və məsəllər,
tapmacalar, lətifələr və dastanlar daxildir. Bu janrlar istər
uşaq, istərsə də yaşlı olsun, hamı tərəfindən eyni dərəcədə
sevilir və təbliğ edilir. Hər janrın özünəməxsus səciyyəvi
xüsusiyyətləri və böyük elmi əhəmiyyəti vardır. Təsadüfi
deyildir ki, tədqiqatçılar yorulmadan bu mənəvi incilərə
istinad edir, onların vasitəsi ilə müəyyən hadisələrin
izlərini və köklərini axtarırlar. Adı keçən
janrlar nəinki
Xalqın dünyagörüşü və təfəkkürünü ifadə etmək
baxımından, həm də Xalqın keçmişi barədə bir növ tarixi
sənədə çevrilmək baxımından əhəmiyyət kəsb edir.
NAĞILLAR
Nağıllar İraq-türkman folklorunda epik növün ən
sevimli janrlarındandır. Evdən evə, eldən elə, dildən dilə
gəzən, Xalqın həyata münasibətini, istək və arzularını,
bəxt, tale, xoşbəxt həyat barədə dünyagörüşünü əks
etdirən, xeyrin şər, haqqın haqsızlıq
üzərində qələbəsini,
ədalətin təntənəsini göstərən bu əvəzsiz incilər, təəssüf ki,
elm və texnikanın sürətlə inkişaf etdiyi, xalq təxəyyülünün
məhsulu olan «uçan xalçalar»ı təyyarələrin, kosmik
gəmilərin əvəz etdiyi zəmanəmizdə öz mövqeyini əldən
verməyə, unudulmağa yan almışlar. Nağılçılıq, nağıl
söyləmək bir çox xalqlarda söyləniş tərzini dəyişə-
182 III fəsil
rək səhnə, radio və televiziyaya ayaq açdığı, maraqlı nağıl
fılmləri yaradıldığı halda, İraq-türkman folklorunda bir
sənət kimi aradan çıxır.
Nağılların folklorşünaslıqda
arxa plana keçməsinə təbii
proses kimi baxılmalıdır. Bəzi janrlar təbii olaraq get-gedə
aradan çıxır, bəziləri isə çiçəklənmə dövrü keçirir.
Folklorşünasların fıkrincə, xalq mahnıları, atalar sözləri,
lətifələr, uşaq nağılları və s. janrlar əbədi olaraq yaşa-
yacaqlar (316, 4). Demək lazımdır ki, son illərə qədər
Kərkük dolaylarında uzun qış gecələri bir evə toplaşar, xalı
və palazlar üzərinə buraxılan sinilərdə samovardan çay
içər, kömür közü ilə dolu manqal ətrafında qızmar və
nağılları dinləyərdilər. Başqa xalqlarda və Azərbaycanda
olduğu kimi (198, 141), onları əsasən peşəkar nağılçılar
danışardılar.
Kərkük dolaylarında gündüz nağıl söyləmək məsləhət
görülmür. Uşaqlara belə bir inam təlqin edilib ki, kim
gündüz nağıl danışsa, nağıl bitəndə çoqu çıxar, yəni
başında buynuz bitər. Böyüklər arasında
isə belə bir inam
var ki, kim gündüz nağıl danışsa parası pul (qəpik-quruş)
olar, yəni müflisləşər (255, 153; 117, 61).
Müəyyən qismi toplanaraq çap edilən İraq-türkman
nağılları (255, 154-164; 168; 201, 100-131; 133, 145-162,
303-315), bir qayda olaraq, nağılın məzmunu ilə əlaqəsi
olmayan pişrovla başlayır. Pişrovdan sonra giriş -
başlarığıc gəlir. Lakin realist nağılların əksəriyyəti
pişrovsuz-filarısız «Var idi, yox idi, bir avçı vardı». «Biri
var idi, biri yox idi, darın dünyasında bir padşah var idi»
və s. kimi başlayır.
Kərkük nağılları aşağıdakı pişrovlarla başlayır:
«Biri var idi, biri yox idi, yaları gerçəkdən çox idi.
Yalarnı doldurdular çuvala, dayadılar duvara. Gerçəyi
qoydular meydan başına. Matal gəldi qapıya, hartdan-
hurtdan, sıxması qarpız qabığı, dügməsi turpdan. Aman-
zaman içində, qərbil saman içində, dəvə bərbərlik edir,
əski ha-
Kərkük folklorunun janrları 183
mam içində. Hamamın tası yox, peştamalın ortası yox.
Göyümüzə tazı gəlib, onun da xaltası yox...»
Yaxud:
«Var idi, yox idi, yaları gerçəkdən çox idi. Yalanı dol-
durdular çuvala, dayadılar duvara.
Gerçəyi qoydular qaba,
asdılar qazuğa. Aman-zaman içində, qərbil saman içində,
dəvə bərbərlik edir, əski hamam içində. Hamamçının tası
yox, peştamalnı ortası yox. Birəyə vurdular palanı. Otuz
iki yerdən çəkdilər kolanı.»
Və ya: «Yalan bir yalanıydı, sərçə pəhlivanıydı.
Sərçəyə yüklədilər palanı, qırx yerdən çəkdilər kolanı.
Dedi: Eşq olsun! və ya Afərin! Necə uydurdun bu
yalanı...» (135, 105).
Və ya:
«Matal, matal mat atar, bir kişi xurma satar. Xurmanı
gəti mən yeyim, görək kim borca batar. Hartdan-hurtdan,
sıxması qarpız qabuğu, dügməsi turpdan...»
Və ya:
«Matal, matal, matına, şeytan mindi atına. Əlində
qamçısını və ya quyruğunu dolandırdı, çaldı filarıkəsin
(nağıl danışan məclisdə əyləşən bir dostunun və ya uşağın
adını çəkir) suratına. Qamçıya qüvvət, Məhəmmədə
salavat. Beləcə nağıl gəldi buraya...»
Demək lazımdır ki, pişrovda sözlərin axıcılığı,
ahəngdarlığı əsas şərtdir. Pişrovlara başqa türkdilli və
eləcə də qeyri xalqların nağıllarında da təsadüf edilir.
Məsələn, ras dilində «priskazka» adı ilə tanınan pişrovlar
vardır. Lakin Azərbaycan və İraq-türkman nağıllarında
olduğu kimi, onların nağılra
məzmunu ilə heç bir əlaqəsi
yoxdur.
«Priskazka» da pişrov kimi, oxucunun diqqətini
nağıllar aləminə yönəltmək üçün istifadə edilən maraqlı
yaradıcılıq öməyidir. Məsələn:
«На море-Океане, на острове Буяне, стоит дерево-
золотые маковки; по этому дереву ходит кот-баюн,
вверх идет-песню поет, вниз идет сказки рассказывает.