BəXTİyar vahabzadə seçİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ İKİ Cİlddə 2/2 CİLD
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
________________Milli Kitabxana______________ 214 "Bəlkə o gələcək? Axı, sevirdi. O, mənə nə qədər ümidlər verdi. Bəs sonu? Bu imiş sevginin sonu? Dandı sevgisini, dandı borcunu. Kim qaça bilibdir qədərdən yeyin? Heç demə, zillətmiş sevgimin adı. Qadasnıı alıb sevinc verdiyim. Özü verən dərdə ortaq olmadı. Necə də ağırmış, necə də ağır, Mənim qollarımı qıran bu körpə. Məgər təkcə mənim öz günahımdır Yolumun üstündə duran bu körpə? Özgələr bilməsin dedim, dərdimi, Özüm öz içimdə yedim dərdimi. Ağlaram, Səsim yox, Hay-harayım yox! Ahıma səs verən öz ahım oldu. Bu, mənim dünyaya bala payım yox, Bu, mənim dünyaca günahım oldu. İstini yaz bildim, Yaz açılmadı. Vaxtsız açan çiçək xar olmalıymış. Qanunsuz ananın analıq adı Elə qanunsuz da pozulmalıymış... Mən baxa bilmirəm bir günah kimi, Bu təmiz hissimə, məhəbbətimə. İndi neyləməli? Xəcalətimi Girov verməliyəm səadətimə? Bu sirri gizlətmək mümkünmü? Mümkün! ________________Milli Kitabxana______________ 215 Qəlbin dövrəsinə daş hörülməli. Talesiz balamın yaşamasıyçün Mənim ana adım öldürülməli! Mənim ana hissim qəm otağında Tutsun mənzilini, tapsın yerini. Tapacaq bəlkə də yad qucağında Balam öz bəxtini, öz qədərini. Nə imiş ölçüsü namusun, arın? O hardan başlanar, o harda bitər? Dünyada qanunsuz doğulanların Yaşamaq hüququ yox imiş məgər? Əgər qaynağından su bulanırsa, Bulaqlar başına nə kül tökməli? Atanın, ananın günahı varsa, Onun cəzasını övlad çəkməli? Bu nədir? Bu müdhiş uyğunsuzluğun Nə ad verməliyik törətdiyinə? Deyirəm, qanunla qanunsuzluğun Sərhədi nə imiş, göstərin mənə..." 2 "Şəhərə gəldiyim bir il deyildi, Sevildim... İnandım, sevdim. atıldım. Ömrürnün düz yolu necə əyildi, Yanıb kül olmadım, yanıb ayıldım. Səhvlər... Düşünür hamı xeyrini, Mən seçə bilmədim xeyiri şərdən. Düz düzü gətirir, əyri əyrini, Qorxuram yenidən səhv eləyim mən?! ________________Milli Kitabxana______________ 216 Bəzən bircə anın yanıltısından Bütöv bir ömürü uduzur insan! Kimdir yıxılmayan? Məgər təkəm mən? Bu dərdə düşənlər dünyada min-min..." ...Səhvinə haqq verib əzab çəkməyən Düşür tələsinə ikinci səhvin. "İndi neyləməli? Ömrüm boyunca Bir səhvin oduna külmü olum mən? Bəsdir alışdığım, yandığım bunca, Başlamaq gərəkdir ömrü təzədən. Hələ nə görmüşəm? İyirmi bahar, Bu yaşda özümü kəfənləyim mən? Yox! Belə yaramaz! Axar sel-sular Kol-kosa ilişən çör-çöpün üstdən. Niyə şişirdirəm mən öz dərdimi? Yaşamaq!" Yaşamaq bir insan kimi Kiminə asandır, kiminə çətin. Dünya süfrəsidir nazi-nemətin. Orda qəm çəkənə qəm əksik deyil, Orda dəm çəkənə dəm əksik deyil. "Elə ömrüm boyu gərək ağlayam? Mənimçin dünyanın tək qəmi qalmış? Elə bil naz-nemət qurtarıb tamam, Dərd çəkib, qəm yemək mənəmi qalmış? Yox! Daha bəsimdir, bəsimdir!" - deyə Baxdı, O həsrətlə baxdı körpəyə. Bələyin üstünə axırdı dən-dən Göz yaşı - əzabı, ələmi, dərdi. Hara getdiyini heç kəsdirmədən Elə addımlayır, elə gedirdi... ________________Milli Kitabxana______________ 217 Külək vıyıldayır, Qar sovururdu. O, yenə dayandı, O, yenə durdu. Bəlkə, yolu azıb? Sonuncu mənzil Bəllidir... Getdiyi bu yolu deyil, O, ömür yolunu azıb, çaşdırıb. Başını qundağa yaxınlaşdırıb, İsidir körpəni od nəfəsilə. Bəlkə, son borcunu ödəyir belə. Çatdı bir həyətə... Döyükdü, Durdu O, uçunurdu. Bir sağa çevrildi, bir sola baxdı, Boylanıb həyətdən o, yola baxdı. Girdi bir dəhlizə... Mərmər pillələr Daş üzə bənzər. Gözünün ucuyla qundağa sarı Baxmadan astaca qalxdı yuxarı. Meydança üstündə qoyub körpəni, Endi pilləni, Endi! Endimi? Körpə anasından ayrıldığını hiss etmiş kimi çığırdı birdən. Elə bil püskürüb od çıxdı yerdən, Bürüdü ananı... Durdu yerində. İldırım şaqqıdı bəbəklərində. İstədi qayıda... Ancaq qaçdı o, Bala naləsindən uzaqlaşdı o. ________________Milli Kitabxana______________ 218 Dondu dodağında bir "can" kəlməsi, Qaldı qulağında körpənin səsi. Ayaq tappıltısı... O, dönmür dala, Qaçır, xəyalında qovur an anı... O elə bilir ki, bu qaçışıyla Açır xoşbəxtliyin qapılarını. Üz tutub sabaha bu gündən qaçır, O, bu qaçışıyla özündən qaçır. O qaçır analıq məhəbbətindən, O qaçır özünə öz töhmətindən. Qaçır, könlündəki bərədən aşıb... Amma yaxşı bilir o, nədən qaçır. Özgələr gözündə günahsızlaşıb, Təmiz görünməkçün ləkədən qaçır. Hələ eşidilmir ürəyin səsi... İnanır o səsin boğulduğuna. Özgələr önündə pak görünməsi O, hələ bilmir ki, ləkədir ona. Qaçır, amma bilmir o, nəyə qaçır. Ləkədən qaçırkən ləkəyə qaçır. İnsan bir ömürdə ikidir, iki Atıb körpəsini elə bildi ki, Admın üstündən ləkəni atdı, Özünə başqa bir tale yaratdı. Təmizə çıxartdı o öz adını Sabaha uzanan qol-qanadını Körpə bağlamışdı... Qolunun üstdən Onu daş pillənin üstünə qoydu. Qolları boşaldı. Yolunun üstdən Körpə götürüldü... Bu nə yoluydu? Hara aparacaq bəs bu yol onu? Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|