BəXTİyar vahabzadə seçİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ İKİ Cİlddə 2/2 CİLD

________________Milli Kitabxana______________ 
31 
 
Deyə cavan şair qalxır üsyana.  
Bütün qəzəbini yağdırır xana:  
- Eşit sözlərimi, ey xan, indi sən,  
Mən də sənin kimi bir hökmdaram.  
Sən öz hökmün ilə gəldi-gedərsən,  
Mən ulu sevgimlə həmişə varam.  
Sən də şah, mən də şah... Sən ölkələri, 
Mənsə könülləri fəth edirəm, xan! 
Qılıncdır, nizədir silahın sənin, 
Mənim silahımsa sözdür hər zaman. 
Qılınc bu gün varsa, sabah pas tutar, 
Sözünsə qılıncı həmişə parlar. 
Qılıncla, mizraqla sən danışırsan, 
Mən nəşə doğuran sözlərlə, ey xan. 
İndi ki belədir, gəl, məndən əl çək, 
Axı, çəkişənlər tay olsun gərək! 
Gəl mənim Leylamı alma əlimdən, 
Onsuz nəfəsi yox, quru canam mən. 
Xan - 
Mənə də, ey şair bax bu gərəkdir. 
Səni ömrün boyu inlədəcəkdir  
Bu gün hüzurumda dediyin sözlər,  
Gərək həsrət qala sənə o gözlər.  
Ölüm belə azdır sizə, dayanın,  
İkiniz bir oda yandıqca yanın! 
 
 
AH, O ZALIM OVÇULAR!.. 
 
Oxun gəldikcə sinəmdm sadalardır çıxan bilməm,  
Dil eylər nalə, ya peykan dayər sinəmdə peykanə. 
 
Bu əhvalatdan sonra hələ bir neçə ay da saxladılar  
Leylanı məhbus kimi sarayda.  
Leyla soldu, saraldı, xəzan vuran bağ kimi,  
Sızladı gecə-gündüz yağsız bir çıraq kimi.  
Ürəyinin dərdini dedi o bəxti qara; 
  

---

________________Milli Kitabxana______________ 
32 
 
Gündüzlər buludlara, gecələr ulduzlara. 
Yuxusu da gecələr uçub ərşə çəkıldi, 
Sübhə qədər gözləri şam çırağa dikildi, 
Dedi: - Sən də yanırsan, mən də... bir fərqimiz var. 
Yanğı elə yanğıdır, bu fərq bizi ayırar: 
Sən gecələr yanırsan, mənsə, mənsə, ey çıraq, 
Həm gecələr yanıram, həm gündüzlər, dərdə bax! 
Zülmlər, işgəncələr sarsıtmr ancaq onu, 
Füzulinin verdiyi o qızıl medalyonu 
Sinəsinə basaraq hıçqırır sübhə qədər; 
Füzulinin yazdığı könül yaxan qəzəllər 
Saray divarlarını dəlib keçir bir anda, 
Bu qəzəllər gül açır qızın dodaqlarında: 
"Aşiyani-mürği dil zülfi-pərişanındadır, 
Qanda olsan, ey pəri, könlüm sənin yanındadır. 
Eşq dərdilə xoşam, əl çək əlacımdan, təbib, 
Qılma dərman, kim həlakim zəhri-dərmanındadır. 
Bəs ki, hicranındadır, xasiyyəti, qəti həyat, 
Ol həyat əhlinə heyranam ki, hicranındadır". 
Muğam üstə oxuyur Leyla bu sətirləri, 
Heyran qoyur səsinə o, göyləri, yerləri, 
Bu səs əridir qışın şaxtasımı, qarmı. 
Bu səs dilə gətirir saray divarlarını. 
(Dərdi ağır deyildir dərdini bilməyənin, 
Dərdi yaman ağırdır sevib-sevilməyənin... 
Dərdinə dərd çatarmı 
Həm sevib, həm sevilib  
Eşqi yetim qalanın?  
Həm özü, həm aşiqi  
Bir alçağın əlində  
Qul olub alçalanın!)  
Xan gözlədi,  
Gözlədi, 
Çatmadı arzusuna;  
Qızın inadkarlığı çox ağır gəldi ona.  
Çox düşündü, nəhayət, hiylələrə əl atdı,  
Bir gecə qol gücünə məqsədinə o, çatdı. 
  

---

________________Milli Kitabxana______________ 
33 
 
Saray əhli car çəkib xəbər yaydı hər yerə: 
Leyla sürgün edilmiş Bağdaddan yad ellərə. 
O gündən də Füzuli dərə aşdı, dağ aşdı, 
Obaları, elləri oymaq-oymaq dolaşdı. 
Şeir dedi, inlədi, o, "Leyla!", "Leyla!" - deyə, 
Yaralı ahu kimi baş vurdu hər şənliyə. 
Keçdiyi hər obadan Leylanı xəbər aldı, 
O, öz məhəbbətiylə ucaldı, hey ucaldı. 
O gördü qasırğa da, gördü şaxta da, qar da. 
Gördüm deyən olmadı Leylanı bir diyarda. 
Günəş saraldı getdi, 
Göylərə daldı getdi. 
Ayı Leylası bildi, 
O da yan aldı getdi. 
Ürək vurur, yorulmur, 
Könül yanır, qor olmur. 
Sənə baxan gözlərim 
Niyə sənsiz kor olmur? 
Füzuli obaları gəzməkdən yorulmadı, 
Ancaq onun səsinə bir səs verən olmadı. 
Məhəbbəti ürəkdə, qəzəlləri sinədə 
Kor-peşiman qayıtdı o, Bağdada yenə də. 
Ürəyində boğuldu Füzulinin haqq səsi, 
Bülbüllərin naləsi, küləklərin nəğməsi, 
Ahəng tutdu aşiqin "naleyi-dilsuzinə". 
Daldı düşüncələrə, xəyallara o, yenə. 
Onun sonsuz dərdləri yetişmədi dəvaya, 
O qayıdıb evinə çəkildi inzivaya. 
Gecə-gündüz düşünmək ona bir adət oldu, 
Təsəllisi bir xəyal, bir də ibadət oldu. 
O, çox mənalar verib dünya qeylü-qalına, 
Göylərdən cavab umdu yerlərin sualına. 
Fələklər göydə çin-çin yandı onun ahından, 
Arzusunun çırağı alışmadı bircə an. 
Ürəyinin naləsi, 
Aman səsi, ah səsi 
Yatanları oyatdı, bəxtini oyatmadı. 

---

________________Milli Kitabxana______________ 
34 
 
Ahı göylərə çatdı, zalım xana çatmadı. 
Alnında izlər açdı əzabları xış kimi, 
İnlədi çöldə bitən yaralı qamış kimi. 
Şair açıb qəlbini dedi: - Yanan mənəm, mən, 
Günəşə, ulduzlara, aylara düşmənəm mən. 
Onlar öz tellərini elə ki, yerə sərir, 
Mənə min cür fəlakət, faciələr göstərir, 
Siz məndən soruşmayın, mən nələri sevirəm, 
Buludları sevirəm, gecələri sevirəm. 
Ensin yerə buludlar, ensin yerə qaranlıq. 
Ələmləri, dərdləri mən görməyim bir anlıq. 
Ah, o zalım ovçular!,. Ah, o zalım ovçular!.. 
Onlarda insafmı var? 
Yuvasını dağıtdı mənim bülbüllərimin, 
Yuxusunu qaçırtdı yuxulu çöllərimin. 
Bu dünyaya gələli üzüm gülmədi bir gün, 
Dünyadan zövq istəyən, dünyadan əl götürsün?! 
Mən bir zövq görəmmədim nə qədər dünyadayam, 
Qəm dənizi içində yalqız qalan adayam. 
Nə qəlbimin ahları, nə gözümün qan-yaşı, 
Söndürə bilmir mənim sinəmdəki atəşi. 
Əridirəm oduma ürəyi də, canı da, 
Qorxuram ki, yandıram oduma dunyanı da, 
Dəli küləkləriylə, dilə gəlib ney kimi, 
İstərəm ki, təbiət çalsın məniın qəmimi, 
Yerdə odlar qalansın, 
Dəryalar dalğalansın, 
Hayqırsın üsyanımı. 
Görüb eşitdikcə mən, oda yaxdım canımı! 
Necə dözüm bu dərdə, məgər daşam, dəmirəm? 
Mən görmək istəmirəm, eşitmək istəmirəm. 
Görüb eşitdikcə mən artır sinə dağlarım, 
Ətdən gözüm olaydı, daşdan da qulaqlarım. 
Hər şey yalandır, yalan!  
Ömür qəm karvanıdır, 
Talelər ömürlərin əbədi sarvanıdır. 
Böhtanlar vadisində ömür atımı sürdüm. 
Kefdən dəm vuranları, mən ki, yalançı gördüm. 
  

---