Bu kitabın ərsəyə gəlməsində əməyi keçən hər kəsə minnətdaram. Əsasən də mənə daim dəstək olan dostlarıma

- 45 - 

 

Evdə  körpəlik  paltarları  qalıb.  Qoxlayıb,  qoxlayıb  yatıram.  Səni  sevirəm 

Əfqanım. Nə vaxtsa buna inanacağın ümüdü ilə... 

 

                               

*** 

Bölüşmürəm səninlə dərdimi. 

Bölüşsəm nə olacaq ki? 

Rahatlıq əvəzinə mənalı baxışlarındakı suallara rast gələcəyəm. 

Bölüşmürəm səninlə sevincimi,çünki görə bilməzsən həmin anı. 

Nə kölgəm ol,nə əksim. 

Batarsan qaranlığımda,azarsan düşüncəmdə,yanarsan soyuqluğumda! 

Uzaq ol mənə,ulduzlar kimi. 

Nə vaxtsa göydən axsan arzu tutum. 

Razıyam axmaq olum alimlər ölkəsində. 

Razıyam epizodik rol dahilər səhnəsində. 

Razıyam ömürlük məhkumluq düşüncələr türməsində. 

 

  Gözünü  açanda  xəstəxana  palatasında  olduğunu  gördü.  Qoluna  iynə  sancıb, 

sistem qoşmuşdular. Nələr baş verdiyini anlamağa çalışırdı. Yada salmaq istəyirdi 

bura necə  gətirildiyini. Baş  ağrısından heç nə  düşünə bilmirdi.  Ağrı  isə  getdikcə 

daha şiddətlənirdi. 

  Qapı  açıldı.  Ağ  xalatda  olan  qəbilə  başçısı  göründü.  Cavidin  anlaya  bilmədiyi 

dildə  nəsə  danışırdı,  əlində  gətirdiyi  vərəqləri  göstərir,  oxuyurdu.  Artıq  qorxu 

hissi  də  bədənini  bürüməkdə  idi.  Cavid  onu  qapı  altından  süzülüb,  ayağından 

bədəninə  daxil  olduğunu  görürdü.  Qara  düyünlü  saplara  oxşayırdı qorxu...Soyuq 

tər isə qorxunun gəlişindən məmnun deyildi və sakitcə Cavidi tərk edirdi. Qəbilə 

---

- 46 - 

 

başçısının  siması da dəyişir,  eybəcərləşirdi.  Gözünün biri  eynəyini  sındırıb  ,üzü 

aşağı, burnuna sallanmışdı. Arada qarından yuxarı nəsə hərəkət edir, ağzından əl 

şəkilində çıxıb, çənəsindən yapışır, dişlərini sıxanda isə yenidən yox olurdu. Qapı 

arxasından tükürpədici fəryadlar, ulartılar gəlirdi... 

  Cavid var gücünü yığıb, bağırdı və huşunu itirdi. Yanında duran həkim qışqırıb, 

köməyə səslədi. Ard-arda üç iynə vurduqdan sonra Cavid gözlərini açdı. 

-Mən hardayam? 

-Sakit ol oğlum, xəstəxanadasan. 

-Xəstəxanada niyə? Alik...Hanı Alik? 

-Bir balaca əzilmisən deyənə tibbi yardıma ehtiyacın var. Ona görə burdasan. 

-Mənim heç nəyə, heç kimə ehtiyacım yoxdu. Mən özüm həkiməm, klinikalarım 

var. Aparın məni öz klinikama. 

Həkimlərdən biri baş həkimin qulağına pıçıldadı: 

-Həkim, bu yenə sayıqlamağa davam edir. 

Baş həkim diqqətlə Cavidə baxaraq cavab verdi: 

-Psixi  pozğunluq.  Şizofreniyadan  da  şübhələnirəm.  Sakitləşdiricinin  miqdarını 

artırıb vurun, yatsın. 

Cavid isə bağırmaqda idi... 

-Əl  çəkin!  Rədd  olun!  Buraxın!  Alik  hanı?  Nə  etmisiz  ona?  Buraxın!  Lənətə 

gələsiz! Peşman edecəyəm sizi! 

  Səhər oyandı. Bədəni keyimiş, süstləşmişdi. Elə bil bütün gecəni daş daşımışdı. 

Danışmağa halı yox idi. Baş ağrısı, amma keçmişdi...Qapı açılanda yuxulayırdı. 

Səsə ayıldı. Dünənki ağ xalatlı həkim idi. Gülümsədi Cavidə baxaraq. 

-Necədi bizim dəcəl xəstəmiz? 

---

- 47 - 

 

-Bilmirəm... 

-Nəyinsə ağrıyır, oğlum? 

-Yox. 

-Bax oğlum, mən həkiməm.İstəmirəm məndən nəsə gizlədəsən. Sağalmağın üçün 

bizə kömək etməlisən. Bunun üçün sənə verilən suallara düzgün cavab verməyin 

kifayətdi. Anlaşdıq? 

-Burdan çıxmaq istəyirəm! 

-Dediyim kimi, suallara düzgün cavab versən, söz verirəm ki, ən yaxın müddətdə 

səni evə yazacağam. Hə, anlaşdıq? 

-Yaxşı. 

-Çox gözəl...Adın, familiyan? 

Cavid sanki oyandı. Familiya? Yox, familiya desəm tanıya bilərlər. 

-Cavid Kərimov. 

-Çox gözəl...Cavid, valideynlərin, qohumların, hər-hansı bir tanışın varmı? 

-Yox, heç kimim yoxdu. 

-Neçə ildi küçələrdəsən? 

-Uşaq evindən çıxandan. 

-Aliki çoxdan tanıyırsan? 

-Yox. 

-Yaxşı Cavid, çox yormuram səni. Dincəl...Nə lazım olsa tibb bacısını səslə. Mən 

də arada gələcəyəm. 

  Artıq  üç  gün  idi  ki,  xəstəxanada  idi.  Həkimlərin  son  diaqnozu  sağalması 

olduğundan  burdan  çıxış  anını  gözləyirdi.  Onun  burda  qalması  heç  kimə  sərf 

---

- 48 - 

 

eləmirdi. Nə həkimlərə, nə tibb bacılarına, nə xadimələrə, nə də özünə. Yoxsulun 

üzü qaradı frazası burda da aforizm idi. Kimə lazımdı bomj? Kimə lazımdı onun 

sağalıb-sağalmaması, taleyi, həyatı... 

"Alik...Bədbəxt Alik...Harda basdırıldığını belə bilmirəm..." 

  Savalan  həkim  gəldi.  Artıq  Cavid  onun  ad  familiyasını  əzbərləmişdi.  Savalan 

Mansurov.  Yenə  öz  tərzində,  şit-şit  dişlərini  ağardıb,  gülümsəyirdi.  Bəlkə  də 

gülümsəyəndə özünü görsəydi, dözməyib güzgünü sındırardı. Sifətindəki qırışlar 

o  an  qabarıb,  iyrənc  mənzərə  yaradırdı.  Burun  eynəyi  də  ayrı  bir  hekayə  idi. 

Burun  eynəyi  niyə?  Çünki  eynəyi  onun  gözündə  bəlkə  heç  həmin  eynəyi  ona 

satan  aptek  işçiləri  də  görməmişdilər.  Burnunun  üstündən,  daha  doğrusu 

burnunun  ucundan  yaxına  buraxmırdı  eynəyi.  Həkim  dəbi  idimi,  nə  idi,  bunu 

Savalanın özündən başqa yalnız oftolmoloqu bilirdi. 

-Cavid  bəy,  artiq  xəstəxanamızdan  çıxışa  yazıldınız.  Bir  daha  bu  şəraitdə 

rastlaşmamağımız ümüdü ilə...Ha-ha-ha... 

  Cavid  ürəyində  özünə  səbr  arzulayıb  ayağa  qalxdı.  Xadimənin  səhərə  yaxın 

gətirdiyi,  çarpayısı  yanındakı  stula  qoyduğu  paltarlarını  geyindi...Paltarları 

yuyulub,  ütülənmişdi.  Hətta  sökük  ayaqqabısının  yerinə  təzə  cüt  ayaqqabı 

qoyulmuşdu.  Cavid  bir  az  təəcüblənsə  də,  bu  haqda  çox  düşünmək  istəmədi. 

Yenidən  paranoya,  fobiya  yaranacağı  xofu  canına hopmuşdu.  Tam geyinib hazır 

olduqdan sonra üzünü Savalana çevirib təşəkkürünü, minnətdarlığını bildirdi. Son 

dəfə  yatdığı  palataya  baxıb,  dərindən  ah  çəkdi.  Yadına  Alik  düşdü.  Həkimdən 

xəbər  aldı.  Savalan  narahat  sifət  aldı.  Elə  bil  oğurluq  edərkən  yaxalanmışdı. 

Bilmirəm deyərək inkar etdi. Cavid uşaq deyildi. Savalanın narahatlığını o dəqiqə 

duymuşdu.Təkrar  sual  vermədən  palatadan  çıxdı.  Dəhlizi  keçərkən,pillələri 

düşərkən,  xəstaxana  binasını  tərk  edərkən  belə  Savalanın  Alik  barədə  gizlətdiyi 

həqiqətin  nə  ola  biləcəyini  düşünür,  çözməyə  çalışırdı.  Gedəcəyi  yeri  hələ 

xəstəxanada olarkən müəyyənləşdirmişdi, amma... 

 

---