Bu kitabın ərsəyə gəlməsində əməyi keçən hər kəsə minnətdaram. Əsasən də mənə daim dəstək olan dostlarıma
Yüklə 391,56 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Fahişənin gündəliyi (ixtisarla)
- 41 -
Həmin romanın sonluğunda bir cümlə var. "İnsanlar beşmərtəbəli evin altıncı mərtəbələrini görsəydilər nə var idi ki..." Bax Günay, indi sən də, beşmərtəbəli evin altıncı mərtəbəsində durmusan. Yanımda olaraq...Bir azdan burdan bloka düşəcəyik, amma sənin həmişə yerin bu görünməz mərtəbə olaraq qalacaq. Əlçatmaz olub-olmaması sənə bağlıdı...Səni sevirəm Günay. İlk gördüyüm andan, hər gün daha da artan, təsvir edə bilməyəcəyim qədər çox sevirəm. Günay sözünü qurtaran Toğrulun əlini ovucları arasına götürüb az qala pıçıltı ilə... -Toğrul, incitmə həm məni, həm özünü. Mümkünsüzdü bu...Mən layiq deyiləm altıncı mərtəbəyə. Qurban olum, heç bir sual vermə, danışma. Ümüd vermək istəmirəm sənə. İstəmirəm mənə görə əziyyət çəkəsən Toğrul, istəmirəm! -İstəmirsən əziyyət çəkməyimi və mümkünsüz olduğunu deyirsən... -Bilirəm...Bilirəm ki, axmaq sözlər deyirəm, amma ən düzgün qərar elə burdaca başlamamış bitməsidi, Toğrul. -Mənim yerimə qərar vermə, Günay. Mənim ağlıma da gəlmir nəisə başlamadan, özümüzə şans tanımadan, risk etmədən bitirmək. -Nə edək bəs? -Ürəyin nə deyir? -Ürəyim qələt eliyir. Ağlıma güvənirəm, o isə səni mənə sığışdıra bilmir. -Sığışdırar. Ürəyin qəbul edirsə, ağlın da, qəbul edəcək Günay.Yol sonu qaranlıqdı deyir ağlın? Ürəkli olub, özün get, gör. Əmin olmamış qərar qəbul edib, hər ikimizə haqsızlıq etmiş olma. -Əminəm ki, qaranlıqdı! -Xeyr, xanım, əmin ola bilməzsən! -Toğrul... - 42 -
-Sus... Toğrul Günayı qucaqlayır. Qolları arasında həyəcandan titrəyən Günay pıçıldayır. "Bağışla məni". Bu pıçıltını bəlkə də Toğrul eşitmir...Ya da, eşitsə də, önəm vermir...
- 43 -
Zarina intihar etmişdi. Polis basqını zamanı tutulmamaq üçün biləklərini doğramışdı... Banu ilə Eyvaz xəstəxanaya çatanda Zarina can verirdi...Banudan onu qucaqlamasını xahiş etdi. Qulağına nəsə pıçıldayandan sonra Eyvaza gülümsədi, dərin bir nəfəs aldı. Bu onun aldığı son nəfəs idi... Dəfn etdilər. Torpağa tapşırmaq da deyillər buna, amma torpağa yox Allahın mərhəmətinə buraxmaq desək daha düzgün olar. Son anında Banuya səkkiz yaşlı oğlunun olduğunu etiraf etmişdi. Kamotundakı gözlərin birində qoruduğu sənədləri tapmağı istəmişdi Banudan. Kamotdan çıxan sənədlərdən məlum oldu ki, Zarinanın səkkiz il əvvəl nigahdan kənar əlaqədə olduğu Taleh adlı şəxsdən Əfqan adlı oğlu var. Uşağın iki yaşı olanda Zarina onu uşaq evinə qoyub...Digər bir sənəd isə Zarinanın iki ay öncə evi Banunun adına keçirməsi haqda idi. Banu sənədləri oxuduqca hıçqırırdı. Gözündəki damcılar üzündən sürüşüb, əlindəki vərəqə düşürdü. Eyvaz da dolmuşdu...İçin-için çəkirdi. Həyatında ilk itgisinin acısı ondan yan ötə bilməzdi. Banunun sakitləşə, özünü ələ ala bilməməsini o gözəl anlayırdı. Yanılmışdı Banu. Ancaq fahişə obrazında gördüyü Zarinanın əsl siması onu yanıltmışdı. Kiçik bildiyi bu qadının böyük ürəyinə yanılmışdı... Cəmiyyətin fahişə etdiyi yüzlərdən birinin saf düşüncəsini görə bilmədiyi üçün yanılmışdı...Onunla bir dəfə olsun belə söhbət etmədən, onu eşitmədən, tanımadan tamaşasına baxdığı aktrisa kimi, mənəviyyatına deyil, roluna verdiyi qiymətdə yanılmışdı. Kamotun lap alt gözündən isə Zarinanın gündəliyi tapıldı...Fahişə gündəliyinin nə yazılardan ibarət olacağını təxmin edə bilər hər kəs. Söhbət amma Zarinadan gedirdisə, o gündəliyi oxumağa ürək lazım idi. - 44 -
Eyvaz boz karton üzlü dama-dama vərəqli gündəliyi vərəqləyib oxuduqca aldığı rənglər təsvirə gəlməz idi. Titrəyən əlləri səhifələri çevirir, dodaqları arasında dişləriylə sıxdığı siqaret tüstüləyib əridikcə, soyuq küllər üstünə tökülürdü. Banu Eyvazın ifadəsindən gündəliyi oxuyurmuş kimi ağzını tutub, hönkürürdü...
...Mən fahişəyəm. Bildiyiniz qəhbəlik yəni. Bu yola düşməyimə səbəb nə atam, nə anamdı. Özüməm. İşimi sevirəm. Heç kim günahkar deyil mənim bu işi seçməyimdə! Uşaqlıqda mən də ərə gedib ana olmağı arzulamışam, digər qızlar kimi...Anam kimi ana olmağı arzulamışam...Böyüdükcə arzuların dəyərsizliyi, əlçatmazlığı mənə arzusuz yaşamağa məhkum etdi. Sevmişəm mən də. Hamı kimi. Anamın atamı sevdiyi kimi. İnanın anam atamı çox sevirdi. İndi sevməsin. Atamdan fərqli mənim sevgilim məni bərabər olduğumuz ilk gecəyə kimi sevdi. Sonra, rahatca çıxıb getdi. Son sözləri də yadımdadı. "Kimə desən,özünü rüsvay edəcəksən. Mənə nə var ki, oğlanam və min bəhanə ilə sudan quru çıxacağam.” Adı İlqar idi...Bəlkə bu cümlələri o vaxt yazsaydım necə nifrət etdiyimdən, necə çarəsiz olduğumdan yazardım, amma...Amma indi adiləşib. İlqar da, Taleh də, daimi və təsadüfi müştərilərim də, həyatım da, getdiyim-gəldiyim yerlər, gördüyüm sifətlər... Hər şey adiləşib. Hər dəfə müxtəlif kişilər üçün soyunub, müxtəlif yataqlara uzananda iki şey gəlir ağlıma. Anamın göylərdən mənə nifrətlə baxması və Əfqanı uşaq evinə verəndə körpə əliylə barmağımdan yapışıb ağlaması...İndi artıq böyük oğlan olub. Qınasın qoy məni, söysün. Eybi yox! Bir uşaq üçün anasının fahişə olduğunu bilmək ayrı, o murdar anayla bir damın altında yaşaması ayrı. Qıymadım ona. O saflığa. Südümü belə vermədim. Qazandığım pulların çox hissəsini də həmin uşaq evinə köçürürəm hər ay. Bircə istəyim var...Əfqanım mənə nifrət etsə də, anlasın...Bağışlamamağa haqqı var. Onun varlığı, xöşbəxt olması, gülümsəməsi mənim üçün bəsdi. Yanında olmaqdan isə utanıram və istəmərəm oğlum fahişə anasına görə utansın. Əsla!
Yüklə 391,56 Kb. Dostları ilə paylaş:
|