Bu kitabın ərsəyə gəlməsində əməyi keçən hər kəsə minnətdaram. Əsasən də mənə daim dəstək olan dostlarıma
Yüklə 391,56 Kb. Pdf görüntüsü
|
- 53 -
Eyvaz qışqırıb, diksindi. Yenə o lənətə gəlmiş nərdivan kabusunu görmüşdü yuxuda. Bütün bədənini soyuq tər basmışdı. Səsinə o biri otaqdan Banu eşidib, qalxmış, Eyvaz yatan otağa gəlmişdi. Qapıda durub ona baxırdı. -Yena o yuxu? -Hə, səni də oyatmışam deyəsən... -Yatmamışdım onsuzda... -Anlayıram, amma nə deyim vallah... Banu Eyvaz yatan çarpayıya yaxınlaşıb dedi: -Heç nə Ayvaz, sus. Eyvazın yanağından öpüb, sözünə əlavə olaraq... -Mənə fikir verma Ayvaz, yat sən... - deyib otaqdan çıxdı. Eyvaz
o gecəni
yata bilmədi. Düşündükcə, düşündü. Özünü, Banunu,Basatı,Əfqanı,Aqili,Cavidi,Toğrulu,Cəlili,valideynlərini,Almaniyada yaşayan özündən dörd yaş böyük olan qardaşını, həyatında olan şəxsləri, doğmalarını, qohumlarını, qonşularını, işçilərini, xoş günlərini, yaşadığı illəri, fəsilləri, ayları, günləri, dünyanı, müharibələri, dahiləri, axmaqları, pulları, otağını, məşuqələrini, olduğu restoranları, ölkələri, şəhərləri, etdiyi savabları, günahları düşündü. Düşünərək qeyri ixtiyarı saydı...Keçmişi saymaq nə asan imiş. Həyatından kitab yazsaydı görəsən neçə səhifə olardı? Oxunardımı? Alınardımı? Alınardı alınmağına, çünki adı bəs idi ki, kitab satılıb qurtarsın. Yaltaqlar oxuyub alqışlayacaq, tərif yağdıracaqdılar. Təki Eyvazın yazdığı kitab evlərində olsun. Onlar o kitabı Qurandan da yüksəkdə bəh-bəhlə qoruyub, saxlayardılar. Elə Quran kimi, o kitab, oxunmasaydı da olardı. Əsas odu, olsun... "Yaxşı ki,mən yazıçı deyiləm. Heç olmasa bu fakta sevinmək olar."-deyib, ürəyində gülümsədi. - 54 -
*** Xəyalları da yola saldım sonuncu qatarla. Vağzalın ayrılıqlardan ağırlaşmış aurası. Həyatın daha bir sürpriz sinfoniyası. Ümüdlərə sığındım... Samandan körpü quranda düşünməmişdim,qismətin kibriti var. Dəniz ləpələrində ayaq izləri,sahildə qumdan qəsr yadigarı... Həmin qəsr də boş qaldı... Yağışla palçığa qarışdı. Var gücüylə qaçdı,mayakın bələdçiliyi ilə... Qara ləpələr,vahimənin noktyurnu... Öz ləpirləri olan ləpələr cəlladı obrazını almışdı... Rəqs etdi dalğaların ritmiylə... Çırpındı bacardıqca,yadına düşdü ki,üzə bilmir...
-Bu idi çox sağ olun Aqil? Hə? Cavab ver, alçaq! -Banu, bəsdi, ver o bıçağı mənə. -Oğraş, cavab ver, didim! Bu qəhbəyə dayişdin məni, oğlumuzu? -Banu...Mən belə istəmirdim. Qurban olum, ver o bıçağı mənə. - 55 -
-Cındırsan! Oğraşsan! Yoxdu sənin vicdanın! Mən poxumu yumurdum ki, küçalarda zorlanmayım, namusumu, adımı, adını qoruyum. Sən alçaq na etdin? Bu qancığa tamah saldın? Tfu sənin kişiliyinə, mənliyinə. Alçaq! Yaxınlaşma, tikə-tikə edaram qəhbəni! -Mənim günahım yoxdu, buraxın qurban olum... -Yum ağzını, ay cındır. Altına uzananda fikirləşərdin, düşünərdin bunları! Yoxdu günahın? Bax, o uşağın sifətinə! Diqqatlə bax! Kimdi onu ağladan? Nadi? Siz burda, bu murdar yatağınızda kef edanda mən, mən bu biqeyrətdən nigaran halda geca-gündüz bilmədən, axtarırdım! -Banu, bağışla... -Daha nə bağışlayım Aqil? Asandı hə? Sozlari bir-birina birlaşdirib, cümlələr qurmaq asandı? Yalvarmaq asandı? Bax, o uşağa! O mənim oğlumdu! Eşidirsan oğraş? Bizim yox, mənim! Çünki,bundan sonra onun sən adlı atası olmuyacağ! Atəş açıldı. Aqil yerə sərildi. Qışqırıq səsləri bir-birinə qarışdı.Banu heyrətlə əlindəki bıçağa, sonra Aqilin meyidinə, sonra qapıya baxdı...Eyvaz əlində tapanca hönkürürdü. Basat qucağında, boynunu qucaqlamışdı... Eyvaz səhərə yaxın Banunun qalxdığını, Basatı götürüb sakitcə getdiyini görəndə, anlamışdı səfərin səbəbini... Banu diz üstə çöküb, qulaqlarını bağlayıb, var gücüylə bağırdı. Döşəməyə yayılan qan dizlərini yuyurdu...
*** Gözlərində qış gördüm,göz yaşların qar oldu. Döndüm baxışlarında,bilirdim... - 56 -
Bilirdim aldadacaqsan,bilirdim satacaqsan. Bilirdim yolda qoyacaqsan. Fikirlərimdən əl çək, nə vaxta kimi yoracaqsan? Təsəllin nədi? Göz yaşlarınlamı günahları yuyacaqsan? Unuda bilərsən? Son xahişim... Mənimlə rəqs edərsən? Hmm,qorxursan yenidən sevərsən? Onda sus! Acizliyini aldat,ol vəfasız öz yalanlarına, qürüruna. Tikanlar döşədim qayıtmaq istədiyin yollarına. Ol təslim nəfsivin səni oxşayan qollarına. Ürəyin olmasın ayaqyolu, hər gələn murdarlamasın. Sənə vəfasızlıq yaraşır. Özünü qoru ki, səndən də şərəfsizi çıxıbda səni aldatmasın. Toğrul gecə növbəsinə keçmişdi. Belə ona daha rahat idi. Həm doyunca yatır, həm də Günayla rahat görüşə bilirdi. Saatlarla küçələri, parkları gəzərdilər. Ən çox sevdikləri məkan isə Qız Qalası idi. Bir tut ağacı da var idi, sevdikləri. Bir də, dənizləri...Toğrul yağışı sevsə də, Günay sevmirdi. Həmişə küsməyə bəhanə axtaranda Günay onu yağışa qısqanar, alt dodağını salladıb, qaşlarını çatardı.Bu Toğrulun daha çox xoşuna gələrdi...
Yüklə 391,56 Kb. Dostları ilə paylaş:
|